Thursday, December 28, 2006

Κόκκινο και Μαύρο

Από την πρώτη στιγμή που φτάσαμε στο Αττικό Πάρκο το μόνο που έλεγε ήταν
"Που είναι ο Μπαγκίρα;"
"Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου κοίτα τα μαϊμουδάκια"
"Εντάξει καλά είναι και αυτά, αλλά θέλω τον Μπαγκίρα"
"Ποιος είναι αυτός ο Μπαγκίρα επιτέλους;"
"Ο μαύρος πάνθηρας Αλετσάντρα, ο Μπαγκίρας σου λέω".

Όταν φτάσαμε τελικά στον Μπαγκίρα ο μικρός μου ανιψιός ήταν σαν να βρήκε έναν παλιό του φίλο. Έχω την εντύπωση πως ο Μπαγκίρα είναι κολλητός φίλος του Μπαλού ή του Ταρζάν ή κάποιου καρτούν που ο μικρός βλέπει φανατικά.
Τον κοιτούσε και τον θαύμαζε, είναι βέβαια αδύνατον να μην θαυμάζεις αυτό το πανέμορφο ζώο. Όμως και ο πάνθηρας δεν άφησε στιγμή από τα μάτια του τον ανιψιό μου. Ίσως έφταιγε το κόκκινο μπουφανάκι που φορούσε αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν πέρασε από το μυαλό του μικρού. Ήταν ευτυχισμένος που τον έκανε παρέα ο αρχηγός της ζούγκλας.

Στην τελευταία μας στάση, πριν την έξοδο, κοιτούσαμε όλοι τα καγκουρό και κάτι άλλα ζώα που έμοιαζαν με τεράστια ποντίκια. Ο μικρός μου παντογνώστης είπε σχεδόν αδιάφορα
"ααα, έχει και καπιμπάρα εδώ"
Κοιταχτήκαμε οικογενειακώς. Μπορεί ο μικρός να ξέρει πολλά ζώα -παρόλο που είναι μόλις 5 - αλλά αυτό μάλλον το έβγαλε από το μυαλό του, σκεφτήκαμε.
-Που καλέ το είδες το κακιμπάρα; ρώτησα σαν χαζή θεία
-Πίσω από το καγκουρό, σου λέω, και το λένε καΠιμπάρα

Τρέχω πιο δίπλα στις πινακίδες με τα ζώα, γουρλώνω τα μάτια μου "καπιμπάρα"
Κοιταχτήκαμε πάλι οικογενειακώς και γελάσαμε με ύφος "τι-πανέξυπνο-που-είναι-το-καμάρι-μας".
Τον αγκάλιασα, τον φίλησα και του είπα "Κακιμπάρα μου εσύ!"
"Κα-ΠΙ-μπά-ρα, Αλετσάντρα, ουφ".









Χαλάλι τα κυριακάτικα πρωινά που ξυπνάει από τα χαράματα ο πατέρας μου για να αγοράσει τις εφημερίδες με τα ντοκιμαντέρ.

Tuesday, December 19, 2006

Πιτσιρίκος

Θα πω, για πρώτη φορά, δυο λόγια για εκείνον.
Ο πιτσιρίκος είναι ένας από τους πιο ευγενικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Με ένα γέλιο ξεχωριστό που δεν το χορταίνεις.
Την ειλικρίνεια του, το κοφτερό μυαλό του και την καλή του την καρδιά δεν είναι καθόλου δύσκολο να την καταλάβεις. Φτάνει μια ματιά του.
Ο πιτσιρίκος είναι το μικρό παιδί στην παραλία, με κοντά παντελονάκια έτοιμο να παίξει με τα κύματα.


Κυρία Χατζηαντωνίου είναι αξιοθρήνητο το άρθρο σας. Κακία σκέτη.
Και μάλιστα το είδος της κακίας που δεν αντέχεται. Η χωρίς-λόγο κακία.
Σε ανθρώπους που μιλούν ή γράφουν έτσι για κάποιον που δεν γνωρίζουν δεν έχω να πω τίποτα άλλο.



Δύο σταυρωτά φιλιά και ένα στο μέτωπο για ευχή... ξέρεις εσύ.

Wednesday, December 13, 2006

"Στόλισμα"

Σε "κάποια" εταιρία, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, ετοιμάζονταν όλοι να στολίσουν το δέντρο. Είχαν ήδη αγοραστεί καινούρια λαμπερά στολίδια, γιρλάντες, πολύχρωμα φωτάκια και οι καλοί υπάλληλοι έφεραν στην δουλειά cd-player, cd με τα τζιγκλμπελς, μελομακάρονα και κουραμπιέδες για να φτιάξουν ατμόσφαιρα.

Οι συνάδελφοι μαζεύτηκαν γύρω από το δέντρο μπουκωμένοι απ' τα γλυκίσματα, τα στολίδια ξεχείλιζαν μέσα από τις χάρτινες κούτες και τα "κάθε σπίτι μια γωνιά του μικρού Χριστού, Χέϊ" ολοκλήρωναν την γιορτινή ατμόσφαιρα.

Ακριβώς πάνω στο "χέϊ" άνοιξε η πόρτα από την μεγάλη αίθουσα συσκέψεων και βγήκε ο γενικός διευθυντής, ο μερικός διευθυντής, ο υποδιευθυντής, ο παραλίγον διευθυντής και ο διευθυντής του-μπι. Τελευταίος πρόβαλλε δειλά δειλά ο μικρός υπάλληλος. Η μουσική σταμάτησε, οι συνάδελφοι κατάπιαν βιαστικά και τον κοιτούσαν με έκπληξη. Ο μικρός υπάλληλος έδειχνε αλλιώς. Δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν ποια ήταν η αλλαγή, αλλά ήταν βέβαιοι πως κάτι είχε αλλάξει πάνω του.

Εκείνος προχώρησε προς το μέρος τους αργά, ανασκάλεψε μέσα στα στολίδια, βρήκε το χρυσαφί αστέρι και στάθηκε δίπλα από την κεντρική είσοδο της εταιρίας.
Φόρεσε το αστέρι καπέλο, χαμογέλασε κάπως μπερδεμένα και παρέμεινε σιωπηλός.
Ο γενικός διευθυντής με ένα διακριτικό γκουχ γκουχ τράβηξε την προσοχή των σαστισμένων υπαλλήλων.
Όταν βεβαιώθηκε πως είχε την προσοχή όλων είπε με σοβαρή και σταθερή φωνή.
"Φέτος δεν θα στολίσετε δέντρο. Λυπάμαι. "Στολίσαμε" εμείς ήδη τον μικρό υπάλληλο.






Όποιος κατάλαβε... κατάλαβε!

Saturday, December 09, 2006

"Ενός πουλιού, μόνο, η φωνή"


Είναι ένα θεατρικό έργο αλλιώτικο από τα άλλα.
Είναι εκείνο που έχει γράψει ένας από τους πιο όμορφους ανθρώπους που έχω γνωρίσει: ο Γιάννης Παπαδόπουλος.

Δεν θα γράψω για την παράσταση, ούτως ή άλλως δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική, θα γράψω για τον Γιάννη.
Αλλά τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για εκείνον. Ούφ δεν ξέρω ειλικρινά. Είναι δύσκολο να γράφεις για φίλους.
Ένα θα πω: τον λατρεύω.
Λατρεύω το γέλιο του, την ευγένεια του, την ενέργεια του.
Είμαι πολύ περήφανη για εκείνον και πολύ ευτυχισμένη που είναι φίλος μου.

Την παράσταση μπορείτε να δείτε στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γ. Αρμένη, Σπ. Τρικούπη 34, κοντά στην πλατεία Εξαρχείων, τηλ. 210-8253489.
Πρωταγωνιστούν οι: Κλέων Γρηγοριάδης, Ράνια Σχίζα, Μαρία Σκαφτούρα, Δημήτρης Ντάσκας, Αγαπητός Μανδαλιός, Βασίλης Σιάφης.
Η σκηνοθεσία είναι του Βαγγέλη Χατζηνικολάου.





- Κατσίκι!
- Αλεκάκι!

Καλώς τα!

Όταν φοράς ένα ατίθασο αλαζονικό τακούνι ζεις μια καταπληκτική ζωή!

Καλή Επιτυχία.

Monday, November 20, 2006

Ένταλμα Συλλήψεως

Να συλληφθεί αμέσως η ζαρντινιέρα λευκού χρώματος με το ύποπτο περιεχόμενο: αζαλέα, γλαδιόλες, "σκυλάκια" και βασιλικό πλατύφυλλο καθώς επίσης και το μηχανάκι-παπάκι με δύο ρόδες, ένα τιμόνι και δύο καθρέφτες, που βρίσκονταν στον τόπο του εγκλήματος.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που περισυνέλεξαν οι αστυνομικοί Κλωτσοπατίνας, Σπασοκεφάλας, Κομπολόης, Γουοκιτόκης και τα άλλα τα παιδιά, τα εν λόγω εγκληματικά στοιχεία ευθύνονται για τον βάναυσο τραυματισμό νεαρού φοιτητή.

Με ύπουλο τρόπο, την ώρα που το θύμα διέσχιζε το πεζοδρόμιο, η ζαρντινιέρα του επιτέθηκε αιφνιδίως. Οι γλαδιόλες του έβαλαν τρικλοποδιά, τα σκυλάκια τον άρπαξαν χειροπόδαρα και η αζαλέα τον κουτουλούσε αβυσσαλέα.
Δεν υπάρχουν ακόμα πληροφορίες για την δράση του πλατύφυλλου βασιλικού αλλά καταζητείται επίσης.

Το δε μηχανάκι-παπάκι γκάζωνε ανεξέλεγκτα με αποτέλεσμα οι καπνοί να προκαλέσουν τύφλωση, κώφωση και βήχα στους αστυνομικούς που δεν μπορούσαν πια να δουν το αίμα του νεαρού φοιτητή ούτε να ακούσουν τις εκκλήσεις του για βοήθεια.

Παρακαλείται όποιος γνωρίζει κάτι που μπορεί να οδηγήσει στην σύλληψη των εν λόγω κακοποιών στοιχείων όπως μεταβεί στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα για κατάθεση.
Με το μαλακό όμως γιατί έχουμε και τα νεύρα μας αυτές τις μέρες.

Εκ της Διευθύνσεως.
Γουόκης Γουοκιτόκης.



ΕΙΜΑΙ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΗ!
ΕΧΩ ΦΡΙΚΑΡΕΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ.
ΦΤΟΥ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥΣ.

Sunday, November 12, 2006

Είμαι καλά... ευχαριστώ.

Έχει περάσει σχεδόν ενάμισι μήνας από όταν πήγα στην καινούργια μου δουλειά και ακόμα μερικές φορές δεν το πιστεύω.
Κάθε πρωί κρυφογελάω όταν ξεκινάω για το γραφείο. Σαν να συνωμοτώ με την καλή μου τύχη.
Ύστερα παίρνω το σοβαρό μου ύφος και ελπίζω να μην με έχει δει κανείς.

Οι ώρες στο γραφείο περνάνε πολύ γρήγορα και κάθε μέρα πρέπει να κάνω και κάτι καινούργιο. Νομίζω πως συχνά η πίεση μου ανεβαίνει στο 20 γιατί θα ήθελα να τα ξέρω όλα από "χθες".

Συχνά πιστεύω πως τα πάω καλά - δεδομένου του φόρτου εργασίας και τον αριθμό των δραστηριοτήτων που μου έχουν ανατεθεί - άλλες πάλι νοιώθω ανασφάλεια, πως πνίγομαι από τον χρόνο... πως τίποτα δεν πάει καλά. Όπως και να έχει είναι νωρίς ακόμα για απολογισμούς και αξιολογήσεις.
Η ρουτίνα δεν έχει μπει ακόμα στο γραφείο και απολαμβάνω την δουλειά μου. Την απολαμβάνω τόσο που όταν μου αναθέτουν δουλειές και εγώ χαμογελάω φοβάμαι πως νομίζουν πως τους κοροϊδεύω.

Έμαθα πια για τα καλά ποιους είνι αυτούς ου Ίκας και ότι οι κρατήσεις δεν είναι ευφορίας αλλά εφορίας! Αμ πως.

Πέρασα πρόσφατα από το βιβλιοπωλείο και οι παλιοί μου συνάδελφοι με γέμισαν φιλιά και αγκαλιές. Χόρτασα αγάπη, αν μπορεί να πει ποτέ κανείς ότι χορταίνετε η αγάπη.
Με τους καινούργιους μου συναδέλφους νομίζω πως τα πάω καλά, δεν αγκαλιαζόμαστε
- ακόμα - αλλά μοιραζόμαστε μεγάλα και ζεστά χαμόγελα.

Χθες μαγείρεψα πατατοσαλάτα και μηλόπιτα και σήμερα λαχανοντολμάδες και τυρόπιτα με χειροποίητο φύλλο.
Και αν θέλετε να ξέρετε πέτυχαν!

Αχ... (ανακούφιση και πλατύ χαμόγελο) είμαι καλά, ευχαριστώ.
Το ίδιο επιθυμώ και για σας.

Thursday, November 02, 2006

Μηνύω, Μηνύεις, Μηνύει... Κολωκοτρώνω, Κολωκοτρώνεις, Κολωκοτρώνει

Μηνύσεις... συλλήψεις... αστυνομία... εξωγήινοι... ιερά δισκοπότηρα...

Μου φαίνεται πως "κάποιος" έχει χαθεί στις υπόγειες στοές που μας ενώνουν με τον κάτω κόσμο και τα υποστρώματα της κούφιας γης.
"Κάποιος" έχασε την επαφή με την λογική- αυτή που μόνο εμείς οι Έλληνες διαθέτουμε, γιατί μην ξεχνιόμαστε εμείς είμαστε οι πιο έξυπνοι του πλανήτη, μην σας πω πως εμείς φέραμε την νοημοσύνη στην Γη από το μακρινό δορυφόρο του Κρόνου.
"Κάποιος" παρα-ψεκάστηκε από τα αμερικάνικα-κατασκοπευτικά-εφ/μπι/αϊ/κά-αεροπλάνα-ψεκαστήρια.

Η κυρία Ελευθερία Τουλόγου πέθανε - Ζήτω η Ελευθερία!

Και τώρα πάμε όλοι μαζί:
Μηνύουμε, Μηνύετε, Μηνύουν... Κολωκοτρώνουμε, Κολωκοτρώνετε, Κολωκοτρώνουν!




Μετά από μεγάλη απουσία από τα μπλογκς, δεν πιστεύουν τα ματάκια μου αυτά που διαβάζουν. Έχω πολλές απορίες και δεν ξέρω τα ακριβή γεγονότα αλλά κάποια πράγματα είναι φανερά. Αν είναι δυνατόν!

ΖΩΗ

Κάθε φορά που κάποιος "φεύγει" η ίδια ερώτηση με βασανίζει: πως είναι δυνατόν η ΖΩΗ να συνεχίζει όπως πριν;

Να γελάμε με ένα αστείο, εμείς που πριν από λίγο θρηνούσαμε.
Να τρέχουν τα αυτοκίνητα, αυτά που πριν από λίγο ακολουθούσαν αργά και σχεδόν βουβά την νεκρώσιμη πομπή.

Ρωτάω την ΖΩΗ γιατί ακόμα συνεχίζει όταν πριν από λίγο κάποιος "έφυγε";

Και ΕΚΕΙΝΗ σηκώνει τους ώμους και μέσα από το αμήχανο χαμόγελο ενός νεαρού, από τα θλιμένα μάτια μιας γυναίκας, από το τρέξιμο του σκύλου στον πλακόστρωτο δρόμο, από την βροχή που συνεχίζει να πέφτει... κάθε φορά μου απαντά:
"Γιατί έτσι".

Tuesday, October 03, 2006

Πες τα στον Zouri

Τα είπα και ξαλάφρωσα... ουφ!




Ευχαριστώ τον Zouri για το ενδιαφέρον του και το χιούμορ του.

Sunday, October 01, 2006

...-2, -1, 0, +1, +2...

-2, Παρασκευή:
Δύο μέρες πριν ξεκινήσει για μένα ξανά η ανεργία ξύπνησα πολύ λυπημένη. Εκτύπωσα μερικά βιογραφικά, έβαλα το καθένα στον φάκελο τους, έσφιξα τα δόντια και την καρδιά μου και κατευθύνθηκα προς το κέντρο της Αθήνας. Είχα ζωγραφίσει ένα μικρό χάρτη και είχα στιγματίσει με κόκκινες βούλες τα βιβλιοπωλεία όπου θα άφηνα βιογραφικό. Πήγαινα, ζητούσα τον υπεύθυνο, συνήθως δεν μου έδινε κανείς σημασία, άφηνα τον φάκελο μου και έφευγα.
Το μεσημέρι πήγα στο βιβλιοπωλείο που δούλευα γιατί άρχιζε η προτελευταία μου βάρδια.
Απογοητευμένη προσπαθούσα να γελώ και να είμαι ευδιάθετη.

Στις 2 χτύπησε το κινητό μου. Ήταν από την εταιρεία που δουλεύει η κολλητή μου. Είχα ήδη ενημερωθεί πως θα έφευγε μια υπάλληλος και πως η κολλητή μου έδωσε το βιογραφικό μου αλλά δεν περίμενα να ζητήσουν να με δουν. Άλλωστε για δύο χρόνια προσπαθούσα να πάω σε αυτή την εταιρεία έστω και για μια συνέντευξη μόνο.
Μου ζήτησαν να πάω την επόμενη μέρα. Ξαφνικά πετούσα... αλλά φοβόμουν κιόλας.

-1, Σάββατο:
Τελευταία μέρα στο βιβλιοπωλείο. Ήμουν και πάλι λυπημένη αλλά κάτι μέσα μου έκαιγε από ελπίδα... και από φόβο. Είχα ένα ραντεβού σε μια πολύ καλή εταιρεία, για μια πολύ καλή δουλειά που κυνηγούσα δύο χρόνια τώρα, μια σπουδαία ευκαιρία και τα πόδια μου δεν με κρατούσαν. Ήμουν ζαλισμένη από την αγωνία.

Στις 12 έφυγα από το βιβλιοπωλείο, με τις ευχές όλως των συναδέλφων μου, για να πάω στην συνέντευξη. Πήγα στο μετρό στην στάση Πανεπιστήμιο, κάθισα σε μια από τις κόκκινες καρέκλες και περίμενα το τρένο. Στην διπλανή καρέκλα περίμενε μόνο του ένα κινητό. Κοίταξα τριγύρω και δεν ήταν κανείς. Το πήρα στα χέρια μου και σκεφτόμουν τι να κάνω. Δεν είχα χρόνο να το πάω στους υπεύθυνους αλλά δεν μπορούσα να το αφήσω εκεί γιατί ο επόμενος που θα το έβρισκε μπορεί να μην είχε τόσο καλές προθέσεις όσο εγώ. Αποφάσισα να το κρατήσω ελπίζοντας πως ο ιδιοκτήτης θα πάρει τηλέφωνο. Δεν το έβαλα στην τσάντα μου γιατί αν με είχαν δει από τις κάμερες θα μπορούσαν να με κατηγορήσουν άδικα για κλοπή.
Λίγο πριν έρθει το τρένο το κινητό χτύπησε και το σήκωσα λέγοντας "Γεια σας, έχω βρει αυτό το κινητό".
Μια κοπέλα γεμάτη αγωνία μου είπε ότι είναι δικός της και με παρακάλεσε να την περιμένω εκεί που ήμουν. Της εξήγησα πως έχω ένα πολύ σημαντικό ραντεβού πως είναι αδύνατον να την περιμένω και της πρότεινα να την συναντήσω σε μία ώρα. Εκείνη ήταν στα πρόθυρα πανικού άλλωστε γιατί να μου έχει εμπιστοσύνη πως σε μία ώρα θα της το πάω;
Την ρώτησα που είναι και τι φοράει και μου απάντησε Ομόνοια και μαύρα ρούχα.
"Πήγαινε έξω από τα Γκούντις και μην κουνηθείς" της είπα και επιβιβάστηκα στο βαγόνι.
Με το που αποβιβάστηκα στην Ομόνοια άρχισα να τρέχω σαν παλαβή. Έφτασα στο σημείο συνάντησης και την αναγνώρισα κυρίως από την ταραχή της. Μόλις με είδε νόμισα πως θα κλάψει. Της το έδωσα χαμογελώντας και άρχισα ξανά να τρέχω. Καθώς απομακρυνόμουνα την άκουγα να μου φωνάζει χίλιες φορές "ευχαριστώ".
Πρόλαβα το επόμενο τρένο και με μια ανάσα έφτασα στην εταιρεία. Ήμουν αναμαλλιασμένη, κατακόκκινη και αναστατωμένη από την αναπάντεχη περιπέτεια μου.

Ξεκίνησε η συνέντευξη και ενώ προσπαθούσα να ηρεμήσω γινόμουν χειρότερα. Είχα αγχωθεί απίστευτα και σκεφτόμουν πως θα χάσω μια τόσο σπουδαία ευκαιρία από την εικόνα που παρουσίαζα. Μικρές σταγόνες ιδρώτα έπεφταν από τις τούφες των μαλλιών μου και σκουπιζόμουν συνέχεια στο πρόσωπο και στον λαιμό, όσο πιο διακριτικά μπορούσα.
Η συνέντευξη έκλεισε με τον διευθυντή να μου λέει πως θα μου τηλεφωνήσει σε μισή ώρα για να μου δώσει την απάντηση του.

Στην διαδρομή για το βιβλιοπωλείο δεν με κρατούσαν τα πόδια μου και δεν μπορούσα να ανασάνω. Φοβόμουν πως θα πάθω εγκεφαλικό. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο νομίζω πως σταμάτησε η καρδιά μου.
"Θα θέλαμε να συνεργαστούμε μαζί σας, ξεκινάτε την Δευτέρα".

Κάθισα σε ένα παγκάκι και πήρα τηλέφωνο τον σύντροφο μου και μετά την κολλητή μου.
Έκλαιγα με αναφιλητά.
Ο κίνδυνος του εγκεφαλικού είχε περάσει αλλά εμφανίστηκε ο κίνδυνος εμφράγματος. Η καρδιά μου κάλπαζε.

Στο βιβλιοπωλείο οι συνάδελφοι μου με περίμεναν με αγωνία. Όταν με είδαν να μπαίνω με κόκκινα μάτια σίγουρα πίστεψαν πως δεν πήρα την δουλειά. Όμως ξέσπασα γρήγορα σε δυνατά γέλια και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά. Τότε ξεκίνησε ένα πανηγύρι με αγκαλιές, φιλιά και πολλά συγχαρητήρια.

Έφυγα από το βιβλιοπωλείο με μια θλίψη, αυτή την θλίψη που νοιώθει κανείς όταν κάτι όμορφο τελειώνει οριστικά, και με μια αγωνία που κάτι καινούργιο αρχίζει τόσο αναπάντεχα και τόσο ξαφνικά. Με ένα κουτί γλυκά πήγα στο σπίτι της κολλητής μου για να την ευχαριστήσω αλλά πως να πει κανείς "ευχαριστώ" για την μεγάλη βοήθεια της;

0, Κυριακή:
Την Παρασκευή πίστευα πως η σημερινή μέρα θα ήταν η χειρότερη της ζωής μου. Θα ήταν "η μέρα πριν την ανεργία" όμως σήμερα πιστεύω πως είναι μία από τις πιο ευτυχισμένες μου μέρες. Είναι "η μέρα μηδέν", λίγο πριν την μεγάλη αρχή.

+1, Δευτέρα:
Στις 09:00 ξεκινάω στην καινούργια μου δουλειά. Μια δουλειά στο αντικείμενο μου, σε πολύ καλή εταιρεία, με πολύ καλές αποδοχές, πολύ καλή προοπτική και χωρίς προκαθορισμένη ημερομηνία λήξης.
Μια αληθινή δουλειά!



Για περισσότερο από δύο χρόνια πάλευα με την ανεργία και με τον εαυτό μου.
Επιτέλους μου δόθηκε η ευκαιρία που ζητούσα και μάλιστα την ημέρα που έληγε η σύμβαση μου.
Είδες πως αλλάζει η ζωή;
Εγώ είδα!

Tuesday, September 26, 2006

Φιλοσοφική Ερώτηση:

Τι κοινό έχει η σύμβαση με το φρέσκο γάλα;
Λήγει σύντομα.

Με άλλα λόγια από Δευτέρα ξανά στην ανεργία.

Wednesday, August 30, 2006

Ζούγκλα


Λίγο πιο έξω από την πόλη των Ιωαννίνων, στο χωριό Θεογέφυρο, υπάρχει μια μικρή ζούγκλα.
Περίμενα πως από στιγμή σε στιγμή θα μου επιτίθονταν ένα τεράστιο ανακόντα και πως θα με έσωζε ανέλπιστα ο Ταρζάν σκούζοντας ΟΟΟ-οοο-ΟΟΟ-οοο.
Για λίγο ένοιωσα σαν την Τζέϊν.
Μετά ήθελα να είμαι η Τσίτα και να σκαρφαλώσω στα δέντρα. Ύστερα ήθελα να μεταμορφωθώ σε πέστροφα και να κάνω βουτιές.
Τελικά αποφάσισα να παραμείνω η alex, έβγαλα τα παπούτσια και τσαλαβούτηξα για λίγο στο παγωμένο ποτάμι και αργότερα τσάκισα, στην κοντινή καφετέρια, γλυκό του κουταλιού-βύσσινο.

Friday, August 11, 2006

Πατρίδα... αχ...


Γη ή νερό;
Πράσινο ή μπλε;
Τόπος ή άνθρωποι;
Τι είναι η πατρίδα τελικά;

Όσο ξεμακραίνω από τις ρίζες μου τόσο πονάω. Δέντρα οι άνθρωποι, έχουν ρίζες που ποτίζονται με αγάπη και καρπίζουν σε φιλόξενη γη.
Και εγώ ξεριζωμένη να προσπαθώ να ριζώσω σε τσιμεντένια.

Η αγκαλιά της μάνας, το φιλί στο μέτωπο του πατέρα, η παιχνιδιάρικη τρικλοποδιά του αδερφού, εγώ σαν θεία-γαϊδουρίτσα με τα δυο μου ανίψια στην πλάτη. Που να τα βρω αν δεν γυρίζω πίσω;

Ο δρόμος από το χωριό μου ως το διπλανό που πάω συχνά με το ποδήλατο, που με κυνηγάνε τα τσοπανόσκυλα και αρχίζω την ορθοπεταλιά για να γλιτώσω. Το σπήλαιο όπου πάω με τους παιδικούς μου φίλους κάνοντας κοπάνα από το σχολείο, ως την μέρα που σβήσανε τα φώτα και είδαμε πως είναι το απόλυτο σκοτάδι.

Η πόλη. Η πόλη που λατρεύω.
Κατεβαίνοντας την Δωδώνης δεξιά έχει έναν φούρνο με ξύλα με την καλύτερη τυρόπιτα. Μυρίζει όλη η γειτονιά.
Λίγο πιο κάτω το μικρό πάρκο μπροστά από το ξενοδοχείο με τα μεγάλα πλατάνια. Ξαφνικά κάνει τόση δροσιά.

Κάθομαι στα σκαλιά της Νομαρχίας όπου έχω ραντεβού. Κοιτώ το σιντριβάνι που είναι παγωμένο κάθε χειμώνα.
Συνεχίζω στην Αβέρωφ όπου το ρολόι πάει πάντα λάθος και χάνω το λεωφορείο.
Αριστερά πίσω από το άγαλμα πηδάω μία μάντρα, ανεβαίνω τα σκαλιά, ανεβαίνω στην τσουλήθρα και σλουπ γλιστράω στο πλακόστρωτο απ' όπου βλέπω την πόλη από ψηλά. Παίρνω βαθιά ανάσα και κατηφορίζω στον δρόμο για τον παραλίμνιο.
Παγωτό χωνάκι, ανάμικτο από τον Νούσια και παγκάκι δίπλα από τα καραβάκια που πάνε στο Νησί.
Και είμαι σπίτι μου.

Όλα είναι λάθος. Ο χρόνος, ο τόπος...
Ο φούρνος δεν υπάρχει πια, το ξενοδοχείο και το πάρκο έχουν κλείσει. Τα πλατάνια δεν δροσίζουν κανέναν περαστικό.
Το σιντριβάνι το γκρεμίσανε, ανακαινίζουν την πλατεία για να την κάνουν πάρκιγκ.
Ο παραλίμνιος δρόμος βουίζει από τα αυτοκίνητα και την μουσική από τις καφετέριες.
Και εγώ δεν είμαι σπίτι μου.

Όλα τα ρήματα είναι λάθος.
Έκανα ποδήλατο - με κυνηγούσαν τα τσοπανόσκυλα - έκανα κοπάνα - κατέβαινα την Δωδώνης - καθόμουν στα σκαλιά της Νομαρχίας- έχανα το λεωφορείο - .... έκανα τσουλήθρα.
Μόνο το επισκευασμένο ρολόι απέναντι από το Δημαρχείο μετράει σωστά τους τέσσερις μήνες που έχω να πάω Γιάννενα.
Πονάω για την πόλη μου με έναν ανεξήγητο τρόπο, όπως πονάνε όλοι όσοι είναι μακριά της.

Αύριο ξημερώματα επιστρέφω στην γη μου για να φύγω σε δύο μέρες βουρκωμένη.
Να κουνήσω το χέρι μου μέσα από το αυτοκίνητο καθώς θα ξεμακραίνω από το σπίτι μου και για να κλάψω με λυγμούς όταν δεν θα με βλέπει πια η μητέρα μου.
Πάω για να φύγω.
Αλλά όσο θα είμαι εκεί η αγάπη τους και τα γαργαριστά γέλια των ανιψιών μου θα γεμίσουν την καρδιά μου για να αντέχει μετά τον πόνο.

- Αλετσάντρα σα' σεις;
- Θα έρθω.
- Πότε;;;
- Σε λίγες μέρες.
- Σε πόσες λίγες μέρες;
- Σε πολύ λίγες μέρες.
- Σα σου δείξω και τα τουνελάκια που έκανε η τουνέλα.
- Να μην τα βασανίζεις, εντάξει;
- Όοοχι, δεν τα βασανίζω εγώ... λίγο μόνο.
- Αχ... εμένα βασανίζεις.
- Όοοχι, σε αγαπάω εγώ.
- Και εγώ.
- Πότε σα' σεις;
- Σε λίγες μέρες.
- Σε πόσες λίγες μέρες;;;
.
.
.
.
.
ΑΥΡΙΟ!

Monday, July 31, 2006

Τσιπ Γκρικ Μπούκς

Όχι που δεν θα την έκανα την μαλακία.
Το Σάββατο χρέωσα στην πιστωτική κάρτα ενός ζευγαριού βιβλία των 31 ευρω μόνο 31 λεπτά.
Τζάμπα πράγμα.
Όταν μετά από ώρα διαπιστώσαμε την βλακεία μου έψαχνα να βρω τόπο να κρυφτώ. Έσκυψα το κεφάλι και έλεγα "θα τα πληρώσω εγώ", ενώ εκείνοι μου έλεγαν να μην στεναχωριέμαι και πως θα βρούμε την λύση.
Μα αν είναι δυνατόν, δεν έκανα λάθος τον πρώτο καιρό που δεν είχα ξαναπιάσει ταμειακή μηχανή στα χέρια μου και το έκανα τώρα δύο μήνες μετά. Γκρρρφ.

Η προϊσταμένη μου τηλεφώνησε στην τράπεζα να μάθουμε τα στοιχεία του πελάτη μπας και ήμαστε τυχεροί και είναι από τους τακτικούς και έρθει να τον χρεώσουμε κανονικά.
Άγγλοι. Ναι, απ' τις Αγγλίες.

Μόλις το άκουσα αναφώνησα "Τσίπ Γκρίκ Μπούκς, ελάτε στο Ελλάντα για φτηνά βιβλία".
Ναι, ναι... στο βιβλιοπωλείο μας έχουμε φοβερές τιμές. Πέντε βιβλία στην τιμή των 31 λεπτών.

Επέμενα πως αν η διεύθυνση ζητήσει να πληρωθεί η διαφορά τότε θα την πλήρωνα μόνη μου. Από την άλλη οι συνάδελφοι μου ούτε να το συζητήσουν. Θα πληρώναμε όλοι μαζί τα σπασμένα μου.
Τελικά την γλιτώσαμε μόνο με υποδείξεις και συμβουλές πως πρέπει να είμαστε πολύ περισσότερο προσεκτικοί (και να μην κάνουμε τέτοιες μαλακίες μην μας πάρει ο διάολος- αυτή είναι δική μου προσθήκη).
Από εκείνη την στιγμή και μετά κοιτάω την απόδειξη της πιστωτικής κάρτας ίσα με διακόσιες φορές πριν κλείσω την συναλλαγή.


Σας το έχω πει πως έχω σπουδαίους συναδέλφους;
Δεν θυμάμαι. Σας το λέω τώρα. Έχω σπουδαίους συναδέλφους.
Χαίρομαι να δουλεύω μαζί τους.
Συχνά ο προϊστάμενος μου με παίρνει αγκαλιά, με χτυπά στην πλάτη φιλικά, μου λέει συνέχεια "Αλεξανδρούλα μου", όπως κάνει και με όλους εκεί.
Εσείς αγκαλιάσατε και φιλήσατε τον προϊστάμενο σας όταν πήρε άδεια;
Εγώ ναι!

Wednesday, July 26, 2006

Εκείνη

Έχει πάντα την αγκαλιά της ανοιχτή.
Μπορείς να κουρνιάσεις, να νοιώσεις ασφάλεια, να κλάψεις με λυγμούς. Θα συγκρατήσει το κορμί σου που τρέμει από τον φόβο ή τον πόνο. Θα κλείσει τις πληγές σου. Με δυο φιλιά στο μέτωπο θα μετρήσει τον πυρετό σου. Με δροσερές παλάμες θα τον καταλαγιάσει. Θα έδινε τα πάντα για να πάρει εκείνη τον πόνο σου.

Έχει πάντα την καρδιά της ανοιχτή.
Μπορείς να πάρεις αγάπη, κατανόηση, δύναμη. Θα σου συγχωρέσει τα πάντα. Μόνο εκείνη. Θα γελάσει πιο πολύ από όλους με το αστείο σου. Θα χαρεί με την χαρά σου πιο πολύ από εσένα. Μπορείς να την κάνεις την πιο ευτυχισμένη με το πιο απλό σου χαμόγελο, με ένα σου βλέμμα. Θα έδινε τα πάντα για να σε βλέπει να γελάς.

Είναι εκείνη που θα σου σκουπίσει τα δάκρυα, θα σε χαϊδέψει στην πλάτη, θα περάσει τα δάχτυλα της μέσα από τα μαλλιά σου. Θα ακουμπήσει το παιδικό σου σημάδι στο γόνατο και θα θυμηθεί με κάθε λεπτομέρεια πως έπεσες, γιατί έπεσες, πόσο πόνεσες και θα πονέσει ξανά. Το κάθε σου μέλος το νοιώθει και δικό της. Είναι και δικό της.

Είναι εκείνη που φυλακίζει όλα τα χαμόγελα σου σε μια μικρή ξεχωριστή μνήμη. Την πρώτη σου λέξη, το πρώτο σου βήμα και όσα βήματα έκανες στην ζωή σου από τότε. Δεν ξεχνάει ποτέ.

Είναι εκείνη που θα σου πει "είμαι εδώ, μην φοβάσαι, θα περάσει, γέλα".
Η αρχή και το στήριγμα της ζωής σου είναι.
Εκείνη δεν έχει εθνικότητα ή θρησκεία. Τίποτα δεν μπορεί να βάλει όρια στην αγάπη της, στην δύναμη της, στο κουράγιο της και στην εφευρετικότητα της.
Είναι πάνω από όλα. Είναι παντού. Είναι η μητέρα.


Είμαι ευλογημένη που με έφερε στην ζωή μια σπουδαία γυναίκα, που όσο μακριά και αν είναι μου λέει πάντα "είμαι εδώ για σένα".

Tuesday, July 18, 2006

Χαρίζεται σκύλος

Είναι θηλυκή, οκτώ μηνών, μεσαίου μεγέθους, με ένα γαλάζιο μάτι.
Όταν θα την πάρετε θα είναι στειρωμένη και εμβολιασμένη γιατί την βρήκε στον δρόμο μια γλυκιά ψυχή.
Φιλοξενείται προς το παρόν από μια άλλη γλυκιά ψυχή.
Το σημαντικό είναι πως η σκυλίτσα είναι πολύ ευγενική, ήρεμη και πολύ φιλική με άλλα σκυλιά.

Μακάρι να μπορούσα να την υιοθετήσω εγώ αλλά είναι αδύνατο.
Όποιος ενδιαφέρεται να γεμίσει την αγκαλιά του με αυτό το πλάσμα ας μου στείλει ένα εμαιλ
toximeio@gmail.com

Θέλει αγάπη.
Δίνει αγάπη.

Monday, July 10, 2006

Ο έρως χρόνια δεν κοιτά

Όταν περπατώ συνήθως είμαι σκυφτή. Που και που, από την αφηρημάδα μου, αγκαλιάζω τις κολώνες που βρίσκονται στο δρόμο μου. Όμως σήμερα το απόγευμα στρίβοντας στην γωνία σήκωσα το βλέμμα εξαιτίας του έντονου "μπιπ" από τον συναγερμό του αυτοκινήτου.
Ένας νεαρός τακτοποίησε το σακίδιο στην πλάτη του και κατευθύνθηκε προς το γυμναστήριο.
Το βλέμμα μου όμως δεν στάθηκε σε αυτόν, μου φάνηκε αδιάφορος.
Ο παππούς και η γιαγιά που κάθονταν στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι τους είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Από το "μπιπ" και μετά καρφώθηκαν προς το μέρος μας και μας παρατηρούσαν με μεγάλη προσοχή. Η γιαγιά τον νεαρό, ο παππούς εμένα. Παρακολουθούσα, μέσα από τα γυαλιά μου, πότε τον έναν πότε τον άλλον όσο πιο διακριτικά μπορούσα.
Η γιαγιά κοιτούσε τον γυμνασμένο νεαρό, με το μαύρο σορτσάκι, που περπατούσε γρήγορα και με έντονες κινήσεις. Σήκωσε το χέρι του να φτιάξει τα μαλλιά του, το σήκωσε και εκείνη και άγγιξε τα δικά της. Έστρωσε εκείνος το μπλουζάκι του, τακτοποίησε εκείνη την ρόμπα της. Ύστερα ακούμπησε στα κάγκελα της αυλής και τον ακολούθησε με το βλέμμα της μέχρι την είσοδο του γυμναστηρίου. "Αύριο πάλι" θα σκέφτηκε.

Ενστικτωδώς ελαχιστοποίησα τις κινήσεις μου για να περάσω όσο πιο αόρατα μπορούσα. Το βάδισμα μου ήταν σταθερό, χωρίς αποκλίσεις των μηρών μου δεξιά και αριστερά, και σταμάτησα να παίζω με τα κλειδιά μου. Έσκυψα το βλέμμα μου ξανά αλλά τα μάτια του παππού ήταν κολλημένα πάνω μου. Ή μάλλον πίσω μου.
Έστριψα στην επόμενη γωνία με ανακούφιση. Αγόρασα τσιγάρα και πήρα το δρόμο του γυρισμού. Προς στιγμήν σκέφτηκα να ακολουθήσω μια διαφορετική διαδρομή αλλά η ζέστη αποφάσισε για μένα. Θα έπαιρνα ξανά τον ίδιο σύντομο δρόμο ελπίζοντας να μην μου τύχει κάποιο απρόοπτο.

Βγαίνοντας στον ίδιο δρόμο το βλέμμα του παππού ήταν εκεί και με περίμενε. Τα βήματα μου ήταν πιο γρήγορα, τα χέρια μου σχεδόν κολλημένα στο πλάι για να αποφύγω το συγχρονισμό με τον βηματισμό μου. Τα κλειδιά στο ένα χέρι ακίνητα, στο άλλο δύο πακέτα τσιγάρα και τα ρέστα. Ένα ευρω και είκοσι λεπτά.
Η γιαγιά είχε φύγει, προφανώς ο δρόμος έχασε το ενδιαφέρον του για εκείνη.

Καθώς πλησίαζα όλο και πιο πολύ αξιολογούσα το φόρεμα μου. Γαλάζιο με ροζ και μπλε πεταλούδες. Τιραντέ. "Θα περάσω χωρίς να το καταλάβει..." κορόϊδεψα τον εαυτό μου.

Ένα ευρω στο χέρι και δύο δεκάλεπτα να τσουλάνε στην άσφαλτο μπροστά από την λευκή καρέκλα του παππού. Στέκομαι και περιμένω να σταματήσουν. Αξιολογώ το φόρεμα μου ξανά. Οι ροζ και οι μπλε πεταλούδες χορεύουν.
Λυγίζω τα γόνατα, σεμνά και σηκώνω το ένα κέρμα. Ανασηκώνομαι και τα μαλλιά μου τα φυσά ο αέρας, η τιράντα μου πέφτει από τους ώμους. Βλέπω τεντωμένο το χέρι του παππού να κρατά το δεύτερο κέρμα.
"Ευχαριστώ" είπα με καλοσύνη
"Εγώ!" είπε με αναστεναγμό.

Πότε σταματάει το κορμί να ποθεί;
Πότε ελευθερώνεται;
Ποτέ;!!

Friday, July 07, 2006

Το Χημείο ταξιδεύει...

Είτε ανάμεσα σε άλλους κλασικούς συγγραφείς...



είτε σε επικίνδυνες αποστολές...



είναι το Χημείο του Παρακράτους που έφυγε σήμερα από τα χέρια μου για ένα ταξίδι που ποτέ δεν φαντάστηκα.
Στο καλό να πας, μικρό μου Χημείο...




Διονύση σε ευχαριστώ από καρδιάς.

Tuesday, July 04, 2006

Αρ Γιου Σίριους?

του Alex Godgift!
Κυκλοφόρησε την προηγούμενη βδομάδα από τις εκδόσεις Plethora.

Ήταν τέσσερις και μισή, καθημερινή, χωρίς κόσμο στο βιβλιοπωλείο.
Καθόμουν με δυσκολία λόγω κούρασης στο σκαμπό. Κάποιος κύριος πέρασε και στάθηκε στον πάγκο με τα βιβλία μπροστά μου. Τον κοίταξα αδιάφορα αλλά σε κλάσματα δευτερολέπτου πετάχτηκα λες και έπαθα ηλεκτροπληξία.

Τον είχα σκεφτεί πριν λίγες μέρες.
"Κοίτα να δεις που κάποια μέρα θα τον δω στο βιβλιοπωλείο"
Και τον είδα. Είχε έρθει για δουλειές στην Αθήνα και πέρασε να αγοράσει βιβλία χωρίς να έχει ιδέα πως δουλεύω εκεί.
Δεν ξέρω ποιος ένοιωσε μεγαλύτερη έκπληξη.
Εγώ πάντως απέδειξα για ακόμα μια φορά πως είμαι μάγισσα.

Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, είπαμε τα νέα μας.
-Βιβλίο; Και εσύ;
-Και εσύ;

Αλλά δεν είναι να προβληματίζεται κανείς. Αν δεν έγραφε βιβλίο εκείνος ποιος θα έγραφε;
Είναι από τους πιο διαβασμένους ανθρώπους που γνωρίζω και τους πιο έξυπνους.
Το βιβλίο του είναι δουλεμένο, εμπεριστατωμένο και πολύ πρωτότυπο.
Είναι πανέξυπνο και με πολύ χιούμορ. Φαίνεται άλλωστε και από τον τίτλο του.

Ο Alex Godgift είναι φίλος μου πολλά χρόνια τώρα. Με την γλυκιά του γυναίκα (μεγάλη μου αδυναμία!) και εκείνον έχουμε πολλές αναμνήσεις.
Τον εκτιμώ και τον αγαπώ πολύ και αισθάνομαι περήφανη που το βιβλίο αυτό είναι δικό του.
Καλοτάξιδο!

Sunday, June 25, 2006

Doctor Alex in Mars - πάρτ τού

"Μια μικρή σταγόνα νερού στον Άρη... αχ... ένα μεγάλο ποτάμι χαράς στη γη".
Αναφώνησα συγκινημένη και άφησα ένα δάκρυ να κυλήσει από το αριστερό μου μάτι μιας και από εκεί ήταν ο γεωλόγος με την κάμερα.

Ο ίματζ μέϊκερ της Νάσα με είχε συμβουλέψει: "Αν κλάψεις Doctor Alex θα γίνεις μια ηρωίδα. Όλη η γη θα κλάψει μαζί σου. Κοίτα μην ξεχαστείς και αρχίσεις τα <για την Ελλάδα ρε γαμώτο> ή <α τον πούστη τον Άρη, έχει νερό τελικά>, θα σου κάνουν παρατήρηση όταν γυρίσεις"
"Ρε ίματζ μέϊκερ, όφ δε ρέκορντ, αλλά θα μου δέντρω μια μάντρα ο σουπερβαϊζορ, άιντε μην τ' ακούσεις προκαταβολικά".

Τελικά δεν κρατήθηκα. Μόλις κύλησε το δάκρυ, μου ξέφυγε και ένα "αα τον πούστη τον Άρη...".
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω γιατί ο κυβερνήτης μου μίλησε από το σκάφος:
-Ντόκτορ Άλεξ, τελ ας δε ρεζόλτς οφ δε ανάλυσις. Δε χόλ γουόρλντ ιζ γουέτινγκ.Ίζ ιτ γουότερ;
(Ντόκτορ Άλεξ, ενημέρωσε μας για τα αποτελέσματα των αναλύσεων σας. Όλος ο κόσμος αναμένει την απάντηση σας. Είναι πράγματι νερό; - τα αγγλικά είναι μια περιεκτική γλώσσα, είπα να δώσω λίγο έμφαση στην μετάφραση).
-Αφέρματιβ κάπτεν, ιτ ίζ!

Όλος ο κόσμος ξέσπασε σε κλάματα χαράς. Αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν από άκρη σε άκρη της γης. Στρέψαμε το βλέμμα μας προς τον μικρό μας πλανήτη. Βλέπαμε τις λάμψεις από τα πυροτεχνήματα και σχεδόν ακούγαμε τις μπαλωθιές.

Ο γεωλόγος, από το Τέξας, έμπηξε στο έδαφος ένα κοντάρι και περίμενε να δέσω την αμερικάνικη σημαία που μου έβαλαν στην δεξιά μου τσέπη. Έπειτα θα έλεγα, όπως με είχαν δασκαλέψει "Αμέρικα δε γκρέϊτεστ όφ όλ γκίβς του χιουμάνιτι Μάρς."
Η Αμερική είχε ήδη δώσει στην ανθρωπότητα την μάρς και έτσι είπα να ρισκάρω ένα κελί στο Γκουαντανάμο λέγοντας κάτι διαφορετικό.
Έβαλα το χέρι στην αριστερή μου τσέπη. Ο κυβερνήτης μάλλον χλόμιασε.
-Ιν δε ράϊτ πόκετ Ντόκτορ, ιν δε ράϊτ μην σι πάρ ο ντιάολος (εγώ του τα έμαθα τα ελληνικά)

Ξεδίπλωσα με αργές κινήσεις μια λευκή σημαία με παιδάκια από όλες τις φυλές της γης να σχηματίζουν έναν κύκλο, την έδεσα στο κοντάρι και είπα στα ελληνικά:
"Αν όλα τα παιδιά της γης δίναν γερά τα χέρια
κορίτσια αγόρια στην σειρά και στήνανε χορό
ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος
και ολόκληρο το Σύμπαν θα αγκάλιαζε θαρρώ"

Τα τηλέφωνα στο Γκράουντ Κοντρόλ πήραν φωτιά. Ειδοποιήθηκε ο Πρόεδρος που είχε βγάλει εκτάκτως τον σκύλο του για βόλτα.
-Η Ντόκτορ Άλεξ την έκανε την μαλακία της Πρόεδρε.
-Ντέμ! Ο σκύλος μου με κατούρησε γκάϊζ. Και τώρα τι θα κάνουμε;
-Θα φέρουμε μεταφραστές Πρόεδρε.
-Για να μεταφράσει τον σκύλο μου;;; Μα που έχει φτάσει η επιστήμη!
Μείνανε κόκαλο στον Γκράουντ Κοντρόλ.

Η απευθείας σύνδεση με την γη διακόπηκε και ως γνωστόν όταν κλείσουν τα φώτα όλα αλλάζουν.
Ο κυβερνήτης μέσα από το πιλοτήριο άνοιξε την παλάμη του, τέντωσε το δείκτη του και έκανε επαναλαμβανόμενες παλινδρομικές κινήσεις.
-Γουάτ; τον ρώτησα
-Γιού αρ φάκτ, απάντησε συνεχίζοντας να κουνά το δείκτη του.
Πάλι καλά που όταν του μάθαινα προχθές το κ@#$δάκτυλο δεν το κατάλαβε σωστά.
Απάντησα με μια γενναιόδωρη μούντζα και τον έκανα να γελάσει γιατί νόμισε πως ήταν εγκάρδιος χαιρετισμός.

Είχε έρθει πια η ώρα να επιστρέψουμε στο σκάφος, τον Λίτλ Τομ. Άφησα τον Τεξανό γεωλόγο να προηγηθεί γιατί τον είχα πιάσει επανειλημμένες φορές να κοιτάει τα οπίσθια μου.
Συνηθισμένος από τις μεγάλες διαδρομές που έκανε με τα κοπάδια αγελάδων πίσω στην πατρίδα του, είχε πάντα μαζί του στην ζώνη του δεμένο ένα ατσάλινο παγούρι.
Ανεβαίνοντας την σκάλα, δυο σκαλοπάτια πίσω του, γούρλωσα τα μάτια μου.
Το παγούρι!


Doctor Alex in Mars - πάρτ ουάν

Thursday, June 22, 2006

Το κρίσιμο Π-Τ (Πρώτο Τέταρτο)

  • όταν ξυπνάς το πρωί. Που θέλεις να κοιμηθείς λίγο ακόμα. Που κλείνεις τα μάτια χωρίς να μπορείς να αντισταθείς σε δύο δευτερόλεπτα ύπνου. Που άλλοτε ξυπνάς αμέσως και άλλοτε όταν θα έπρεπε να είσαι ήδη στην δουλειά. Που νοιώθεις το κορμί σου μουδιασμένο. Τότε που τεντώνεσαι αλλά θες λίγο ακόμα...

  • μετά το σεξ. Που κοιτάς το ταβάνι και χαζογελάς, που ρίχνεις κλεφτές ματιές δίπλα σου. Που καλπάζει η καρδιά σου. Που το κορμί σου θέλει λίγο ακόμα... ή που ψάχνεις με τα μάτια σου τα εσώρουχα, τα ρούχα, τα παπούτσια και υπολογίζεις πόσο χρόνο θα σου πάρει να ντυθείς και τι δικαιολογία θα πεις για να εξαφανιστείς.

  • που περιμένεις την σειρά σου σε χώρο αναμονής. Που διαβάζεις τα ενημερωτικά φυλλάδια, που στέλνεις μηνύματα ή μιλάς στο κινητό. Μετά το Π-Τ κοιτάς συνεχώς το ρολόι, καρφώνεσαι σε κάποιον ή κάτι που κουνήθηκε και πετάγεσαι μόλις ακούσεις το όνομα σου.

  • που μαθαίνεις ένα άσχημο νέο. Που αναρωτιέσαι αν το έχεις πράγματι ακούσει. Που θες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Μετά το Π-Τ ίσως και όλα να έχουν αλλάξει.

  • ενός καβγά. Που προσπαθείς να συγκρατήσεις τα λόγια σου. Που κρατάς επίπεδο. Στο τέλος του Π-Τ ο καβγάς έχει ήδη τελειώσει ή έχεις παρεκτραπεί: "Γαμώ το πρώτο τέταρτο που κρατήθηκα και δεν σου έχωσα μπινελίκια"

  • μετά από νάρκωση. Που νοιώθεις την πλήρη θολούρα: "Τι ωραία είναι η ζωή... τι καλά περνάμε... τα βλέπω όλα όμορφα". Μετά το Π-Τ σκέφτεσαι "Μπορώ να έχω λίγο από αυτό που μου δώσατε πριν, σας παρακαλώ;"

  • που αισθάνεσαι μεθυσμένος. Τι ευτυχία είναι αυτή που νοιώθεις; Αναρωτιέσαι "μα πόσο κουλ τύπος είμαι τελικά; Και γαμώ τα τυπάκια...". Μετά το Π-Τ συνεχίζεις να χοροπηδάς ή κάνεις εμετό ή πηδάς-σκέτο.

  • στην καινούργια σου δουλειά. Που όλοι σου συστήνονται. Που είσαι σαν ξυλάγγουρο και λες σε όλα "ναι, ναι το κατάλαβα" και ας μην έχεις καταλάβει Χριστό. Μετά το Π-Τ φυσικά και δεν θυμάσαι τίποτα και κανέναν παρά μόνο που είναι η καφετιέρα και σε ποιους χώρος μπορείς να καπνίσεις.

  • όταν βουτάς σε παγωμένη θάλασσα. Που η καρδιά σου σφίγγεται, τα άκρα σου μουδιάζουν, που ακόμα δεν έχεις το κουράγιο να βουτήξεις το κεφάλι. Μετά το Π-Τ συνηθίζεις το μελανό σου χρώμα και κολυμπάς ανέμελα. Περιγελάς τους υπόλοιπους που μπαίνουν ως το γόνατο, βρέχουν τα χέρια και τις πλάτες βγάζοντας μια κραυγή "Μπούζι Πανάγο η θάλασσα... μπούζι", ξεχνώντας πως έτσι έκανες και εσύ πριν μόλις ένα τέταρτο.

  • του πρώτου ραντεβού. Που ρωτάς τι δουλειά κάνει, τι αυτοκίνητο έχει, τι ομάδα είναι και φυσικά τι ζώδιο. Μετά το Π-Τ περιμένεις πότε θα τελειώσει το μαρτύριο ή πότε θα κυλιστείς στα πατώματα μαζί του/της.

  • του θανάτου. Μέχρι να δεις που θα σε στείλουν.

  • όταν ξεκινάς ένα ποστ. Που σκέφτεσαι "Τι να γράψω σήμερα". Μετά το κρίσιμο Π-Τ έχεις γεμίσει μια σελίδα με ανοησίες του πρώτου τετάρτου.

Sunday, June 18, 2006

Μην ρωτήσετε τα πόσα κλείνω

το κρατάω μυστικό...


Το μεσημέρι κέρασα τους φίλους μου φαγητό με τον πρώτο μου μισθό.
Μοιραστήκαμε δύο γαριδοκεφτέδες και τρεις πατάτες τηγανιτές αλλά χορτάσαμε γέλιο και κουβέντα.

Wednesday, June 14, 2006

Γιατί γράφω;

έλα μου ντε...
Αναρωτιέμαι και εγώ συχνά, ειδικά σε περιόδους που στην μπλογκόσφαιρα γίνονται φασαρίες.
Και πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί κάθομαι και γράφω αυτά που με προβληματίζουν. Γιατί γράφω για την ανεργία, τα όνειρα μου, τους θυμούς μου, για το γέλιο μου, το κλάμα μου... για την ζωή μου;
Γιατί;

Τι νόημα έχει να γράψω για το αρνάκι που έσφαξε κάποτε ο παππούς μου; Την σφήκα που με έστειλε στο νοσοκομείο; Τις περιπέτειες μου στις κατασκηνώσεις; Για την δουλειά που βρήκα; Για το ρεπό μου;
Όταν γύρω μου- ένα κλίκ μακριά- άλλοι σφάζονται, επιτίθενται προσωπικά, ειρωνεύονται, χλευάζουν, κοροϊδεύουν...

Προς το παρόν (και εύχομαι ούτε στο μέλλον) δεν δέχτηκα καμία προσωπική επίθεση- από όσο γνωρίζω τουλάχιστον- ακόμα και όταν αναφέρονταν κάποιοι στα μπλόγκς-βιβλία. Άσχημα πράγματα γράφτηκαν, για τα βιβλία, για τον εκδότη, για εμάς τους μπλόγκερς... Και πόσα θα γραφτούν ακόμα.
Ήθελα και τότε να απαντήσω αλλά δεν ήταν ακόμα η κατάλληλη στιγμή. Δεν ήθελα να μπω σε μια διαδικασία που με χαλάει. Θα ήταν σαν να απολογούμαι. Άλλωστε στην ζωή μου έχω αρκετά προβλήματα για να ασχοληθώ, δεν θέλω να με βαραίνει ακόμα ένα.
Η αλήθεια για τα βιβλία είναι μία και ισχύει για όλους: κανείς δεν το επιδίωξε, ήρθε από μόνο του και κανείς δεν θα μπορούσε να αρνηθεί- γιατί άλλωστε;

Είπα εγώ ποτέ ότι είμαι σπουδαίο ταλέντο γι' αυτό προέκυψε το βιβλίο;
Είπα εγώ ποτέ πως θέλω να γίνω συγγραφέας; Δημοσιογράφος μήπως;
Νομίζετε πως είμαι κανένα ψώνιο που θέλω να γίνω γνωστή και να φωτογραφίζομαι;
Όσοι με έχουν διαβάσει, έστω και λίγο, τις ξέρουν τις απαντήσεις.
(Μιας που το θυμήθηκα, πριν λίγο καιρό έδωσα συνέντευξη, η οποία τελικά δεν δημοσιεύθηκε, στο Έθνος. Μου ζήτησε να μου στείλει φωτογράφο στο σπίτι μου για να με φωτογραφίσει. Επέμενε! Ήταν πολύ δύσκολο για εκείνον να καταλάβει πως δεν ήθελα. Μα γιατί νομίζουν πως θέλουμε όλοι σώνει και καλά να γίνουμε γνωστοί;)

Η φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία ζητήθηκε από τον εκδότη και όχι από μένα. Είναι η ίδια που θα μπει και στο βιβλίο, οπότε δεν είχα αντίρρηση.
Γενικότερα δεν έχω αντίρρηση να φανερωθώ, ως όνομα ή ως πρόσωπο. Γιατί να έχω;
Σάμπως δεν φανερώνω την ψυχή μου εδώ μέσα όταν γράφω;
Όσα γράφτηκαν στο άρθρο ήταν μια μικρή περίληψη από την κουβέντα μας. Στο περίπου όμως.

Πιθανόν η δημοσιογράφος δεν με είχε διαβάσει ποτέ και αυτό φάνηκε από τις ερωτήσεις της. Αν είχε διαβάσει έστω 2-3 ποστς θα είχε καταλάβει με τι άνθρωπο μιλούσε.
-Τι προσφέρει το βιβλίο σας στην λογοτεχνία;
-Φοβάστε τις κριτικές που θα πάρει το βιβλίο;
-Θα γράψετε άλλο βιβλίο;
-Σας κατακλύζουν συνεχώς ιδέες για επόμενο βιβλίο;
-Η πρόταση του εκδότη σας έδωσε ενθάρρυνση να γράψετε μυθιστόρημα;
-Έχει αλλάξει την ζωή σας το βιβλίο;
.
.
.
Οι απαντήσεις μου ήταν:
"Το μπλογκ μου προσφέρει γέλιο ή συγκίνηση σε όσους το διαβάζουν με ιστορίες από την καθημερινή μου ζωή. Όταν κάποιος μου λέει πως περιμένει να κάνει διάλειμμα από την δουλειά του για να με διαβάσει και να φτιάξει το κέφι του, εγώ τι άλλο να πω; Αυτό μου φτάνει. Το βιβλίο θα ήθελα να κάνει το ίδιο, αλλά είναι πολύ δύσκολο.
Εννοείτε πως κάποιος κριτικός βιβλίου θα ασχοληθεί και θα γράψει κριτική; Δεν νομίζω. Αλλά ακόμα και έτσι, δεν φοβάμαι. Η κριτική που γίνεται στα μπλογκς είναι πιο σκληρή και σε πραγματικό χρόνο. Σε μερικά λεπτά από όταν δημοσιεύσεις ένα κείμενο μπορεί να έχεις σχόλια "γέλασα πολύ με την ιστορία σου" ή "πάλι βλακείες γράφεις". Οπότε, όχι δεν φοβάμαι.
Δεν είμαι συγγραφέας, σας το ξαναείπα. Και ούτε έχω σκοπό να γίνω. Είμαι μπλόγκερ. Τι να πω, αν περάσουν τα χρόνια και είμαι ικανή... μπορεί να προσπαθήσω.
Τι εννοείτε αν έχει αλλάξει η ζωή μου; Πως είναι δυνατόν ένα βιβλίο να αλλάξει την ζωή μου; Την καθημερινότητα μου; Όχι βέβαια.

Τελικά ακόμα και αν ήθελε κάποιος δημοσιογράφος να κρύψει κάτι, ο μπλόγκερ δεν τον αφήνει. Και αυτή είναι η δύναμη του.
(Δεν υπονοώ πως η Κα. Παπασπύρου ήθελε να κρύψει κάτι, μιλάω γενικά).

Τι τα γράφω όλα αυτά;
Λίγο πιο δίπλα οι δημοσιογράφοι μας βρίζουν. Όλους τους μπλόγκερς. Θέλει πολύ θράσος πάντως να αποκαλέσεις κάποιον σκουπίδι. Δεν βαριέσαι... κάποια στιγμή όλοι φανερώνονται.
Ακόμα και όσοι νομίζουν πως κάποιοι είναι, πως έχουν κερδίσει τον σεβασμό...
Ησυχάστε, δεν απειλείστε, κανείς δεν θέλει να πάρει την θέση σας.
Έχουμε καλύτερη.

Δεν γράφω στο μπλόγκ γιατί έχω όνειρο να γίνω συγγραφέας.
Δεν γράφω στο μπλόγκ γιατί θέλω να γίνω δημοσιογράφος.
Γράφω γιατί μου αρέσει να μοιράζομαι ιστορίες με άλλους ανθρώπους.
Όταν λαμβάνω ένα εμαιλ ή ένα σχόλιο από κάποιον που γέλασε, που συγκινήθηκε, που ένοιωσε κάτι από αυτά που είπα, χαίρομαι.
Γράφω γιατί μου αρέσει να αγγίζω τους ανθρώπους.
Γράφω γιατί είμαι μπλόγκερ. Και μου αρέσει. Και σε όποιον αρέσει.





Τις απαντήσεις μου τις δίνετε εσείς, αυτό να το ξέρετε. Όπως σήμερα με ένα εμαιλ που έλαβα:
"Περιμένοντας την καινούργια σου ιστορία στην σελίδα σου, σε χαιρετώ"
Δεν ξέρω από ποιον είναι, ίσως να μην μάθω και ποτέ, αλλά τι σημασία έχει;
Τον άγγιξα και με άγγιξε. Αρκεί.

Sunday, June 11, 2006

"Πειράζει που είμαι και μεγάλη φίρμα;"

πειρα-αααά-ζει ;

Σήμερα είδα για πρώτη φορά (και για τελευταία φαντάζομαι) την αφεντιά μου στην εφημερίδα.
Στο ένθετο "7" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας φιγουράρω πρώτη μούρη.

Πριν λίγο καιρό δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την κυρία Παπασπύρου.
"Γεια σας τηλεφωνώ από την Ελευθεροτυπία"
Ντοϊνγκ! Γκλουντούπ! Δεν ήξερα από που μου ήρθε η κεραμίδα!
Ετοίμαζε ένα αφιέρωμα στα μπλογκς που γίνονται βιβλία και ήθελε να συζητήσουμε.
Κάναμε μια ωραία κουβέντα για το θέμα.
Είναι πολύ περίεργο να συζητάς με δημοσιογράφο και να ξέρεις πως κάτι από αυτά που θα πεις θα δημοσιευθούν και θα τα διαβάσουν οι αναγνώστες.
Όντως πολύ περίεργο, λες και δεν κάνουμε το ίδιο και εδώ όταν ποστάρουμε.

Δεν ήξερα πότε θα δημοσιευθεί αλλά δεν είχα το άγχος μην χάσω το τεύχος μιας και διαβάζω κάθε Κυριακή αυτή την εφημερίδα.
Σήμερα κατά τις 12 και ακόμα μισοκοιμισμένη είδα το ένθετο ανοιχτό, πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, καθώς έβγαινα από την κρεβατοκάμαρα.
Το μάτι μου έπεσε κατευθείαν στην φωτογραφία της κοπέλας με το κόκκινο μπλουζάκι.
Στάθηκα.
-Εγώ είμαι; ρώτησα τον σύντροφο μου
-Εσύ!!!

Απομακρύνθηκα γελώντας για να φτιάξω καφέ και να ξυπνήσω. Ήθελα να έχω καθαρό μυαλό για να διαβάσω το άρθρο.
Περίεργο πράγμα. Πολύ περίεργο να βλέπεις το όνομα σου και την φωτογραφία σου σε εφημερίδα.
Αν και θα προτιμούσα ο τίτλος του άρθρου να λέει
"Νεαρή Ελληνίδα επιστήμονας ανακάλυψε νερό στον Άρη" (έχω φάει κόλλημα)
"Η σπουδαία αθλήτρια alex κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκοποβολής"
"Μεγαλειώδης υποδοχή στην Ελληνίδα νικήτρια του Νόμπελ Λογοτεχνίας" (το παράκανα)
Δεν βαριέσαι... καλό είναι και το "Αγαπημένο μου ψηφιακό ημερολόγιο".

Πλάκα είχε όταν με πήραν τηλέφωνο οι γονείς μου.
"Σε βλέπω! Σε βλέπω στην εφημερίδα! Τι ωραία που τα λες!"
Πάλι καλά που δεν μου είπε η μάνα μου το κλασικό:
"Είσαι το πιο όμορφο παιδί στον κόσμο"

Ο ανιψιός μου και η μικρή του φίλη ταλαιπωρούσαν τα κουνελάκια τους όταν είδαν την φωτογραφία μου.
-Γιαγιά γιαγιά η Αλετσάντρα!
-Ναι, ναι η Αλετσάντρα είναι, συμφώνησε η μικρή του φίλη
-Η Αλετσάντρα είναι θεία μου Έφη το τσέρεις;
-Ναι, εμένα Άκη είναι γειτόνισσα μου η Αλετσάντρα
-Ναι, αλλά εμένα είναι θεία μου... ωχ ωχ κοίτα το κουνέλι πως πηδάει, κοίτα Έφη! Πάμε να το κυγηνήσουμε!

Τόσο κράτησε η δημοσιότητα μου... όσο το σάλτο ενός κουνελιού.


Στο αφιέρωμα θα διαβάσετε συνέντευξη του Πάνου Ζέρβα και του Πιτσιρίκου, ενώ θα δείτε και μια πολύ γλυκιά φωτογραφία της Vista με τον γιο της.
Ευχαριστώ την Σταυρούλα Παπασπύρου για την κουβέντα που είχαμε πριν λίγο καιρό.

Tuesday, June 06, 2006

Ρεπό - μια σπουδαία ανακάλυψη



Το ρεπό ξεκίνησε το προηγούμενο βράδυ όταν δεν έβαλα το ξυπνητήρι να χτυπήσει.
Έκλεισα όλα τα παράθυρα για να μην μπει ούτε μια ακτίνα φωτός και με ξυπνήσει.
Σήμερα ήθελα όλη μέρα να χαζολογήσω. Και αυτό έκανα.

Μετά από μια πρόχειρη μακαρονάδα, μετά από δίωρο βούλιαγμα στον καναπέ φτιάξαμε ένα μεγάλο ποτήρι φραπέ και αναχωρήσαμε για την παραλία.
Ήταν λίγο βρώμικη και κρύα και δεν κολυμπήσαμε αλλά αυτή η ησυχία και το γλυκό αεράκι ήταν αρκετό για να δροσιστούμε.

Βρήκα χρόνο να διηγηθώ στον σύντροφο μου μικρές ιστορίες από το βιβλιοπωλείο.
Η πρώτη πελάτισσα που προσπάθησα να εξυπηρετήσω ήταν μια γλυκύτατη κυρία πάνω από ενενήντα ετών (ναι, 90) που μου ζήτησε τα βιβλία "Πως να καθυστερήσετε τα γηρατειά" και "Μαθαίνω να ζω".
Ντοϊγκ!!!
Σε αυτήν την στιγμή κρίθηκε η πρόσληψη μου. Αν γελούσα (όπως πολύ το επιθυμούσα) θα ήταν η πιο σύντομη πρόσληψη στην ιστορία.
Πως να καθύστερήσετε τα γηρατειά καλή μου κυρία στα ενενήντα σας;

Ένας ιερέας κρατώντας ένα θεολογικό βιβλίο πλησίαζε το ταμείο. Από μακριά άκουγα τα κέρματα να χτυπάνε στην μεγάλη τσέπη του ράσου. Σαν κουδουνίστρα.
-28,90 παρακαλώ
-Μισό λεπτό δεσποινίς...
Γέμισε την χούφτα μου με όλων των ειδών τα κέρματα. Συγκράτησα ξανά το γέλιο μου. Μετρούσα... μετρούσα... ατελείωτα τα κέρματα...
Όταν έφυγε κρυφογελούσα.

Το αφεντικό μου συστήθηκε την δεύτερη μέρα. Ως τότε ζητούσα περιγραφές από τους συναδέλφους μου για να αποφύγω αυτό που τελικά δεν απέφυγα.
Καθόμουν στο ταμείο, διάβαζα ένα κατάλογο με βιβλία και τα έψαχνα στον υπολογιστή για να μάθω πως δουλεύει το σύστημα αλλά αν κάποιος με έβλεπε θα νόμιζε πως χαζεύω. Με πλησιάζει ένας κύριος:
-Καλημέρα σας δεσποινίς μου
-Καλημέρα σας (χαμόγελο που σκοτώνει και ύφος "πως-μπορώ-να-σας-βοηθήσω;")
-Είμαι το κακό αφεντικό
-Είμαι η alex Τοχημείο, χάρηκα (με ύφος μην-με-βλέπετε-που-χάζευα-είμαι-πολύ-καλή)
-Καλώς ήρθες λοιπόν
Από εκείνη την μέρα κάθε φορά που με βλέπει, μιας και δεν έρχεται συνέχεια στο τμήμα μου, είμαι σε διάλειμμα.
Μια να έρχομαι απέξω με το σάντουιτς στο χέρι, μια να πηγαίνω να βάλω καφέ, μια να καπνίζω. Μα που είναι όταν έχει πολύ δουλειά και εξυπηρετώ πελάτες, παίρνω τηλεφωνικά παραγγελίες, είμαι ανεβασμένη σε σκαμπό και τοποθετώ βιβλία; (μερικές φορές όλα αυτά γίνονται ταυτόχρονα).
Όοοοχι... το αφεντικό πρέπει να εμφανίζεται ακριβώς την στιγμή που ξύνεσαι.

Και μιας και το ανέφερα... δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να ξύσει ένας άνθρωπος όταν ψάχνει βιβλία και είναι αφηρημένος. Το πιο αστείο ήταν με έναν ωραιότατο κουστουμαρισμένο κύριο που μάλλον το εσώρουχο του μπήκε σε μια άβολη περιοχή και αφιέρωσε πολύ χρόνο για να το ξεμπλοκάρει.

Κοντεύει δώδεκα και το ρεπό μου τελειώνει.
Ξέρω, ξέρω... σας το έχω ξαναπεί... αλλά είμαι πολύ χαρούμενη που και αύριο δουλεύω και μάλιστα μαζί με τόσο υπέροχους συναδέλφους!

Monday, May 29, 2006

Που την πας την κούπα; (Ο-Ε-Ο;)

Σαν τότε που πήγαινα εκδρομές με το σχολείο και δεν κοιμόμουν όλο το βράδυ μην τυχόν αποκοιμηθώ και χάσω το λεωφορείο, έτσι και χθες.
Μην τυχόν αποκοιμηθώ και αργήσω την πρώτη μέρα στην δουλειά.

Με τα τραγούδια του Juanes στο φλασάκι μου ξεκίνησα πρωί πρωί. Χαρούμενη και αγχωμένη.
Στην δουλειά βρήκα ανθρώπους φιλικούς και πρόθυμους να με κατατοπίσουν. Βρήκα κατανόηση για την απειρία μου στον χώρο. Βρήκα χαμόγελα και πήρα θάρρος.
Βρήκα πελάτισσα στο βιβλιοπωλείο μια παλιά μου συμμαθήτρια από Γιάννενα. Είχα να την δω 11 χρόνια!
Βρήκα καλούς συναδέλφους.
Επιτέλους βρήκα μια καλή δουλειά.

Με τα τραγούδια του Juanes στο φλασάκι μου έφυγα το απόγευμα.
Έφυγα με πρησμένα πόδια. Έφυγα με ένα μεγάλο χαμόγελο. Γεμάτη χαρά.
Επιτέλους γυρίζω και εγώ σπίτι κουρασμένη.

Αύριο η αγαπημένη μου κούπα θα έρθει μαζί μου.
Τον πρωινό καφέ θα τον πίνω αλλού πια.

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά είμαι πολύ χαρούμενη...

Friday, May 26, 2006

Εεε... συγνώμη ...γκουχ γκουχ ...θα ήθελα την προσοχή σας παρακαλώ

έχω να ανακοινώσω κάτι πολύ σημαντικό για μένα.
Ουφ δεν ξέρω πως να το πω, δεν είμαι συνηθισμένη σε τέτοιες χαρές.
Ας το πω μια και έξω.
ΒΡΗΚΑ ΔΟΥΛΕΙΑ!

Ναι, ναι, επιτέλους.
Πριν λίγο χτύπησε το παλιοτηλέφωνο.
Ξεκινάω την Δευτέρα το πρωί σε ένα πολύ καλό βιβλιοπωλείο.
Όταν έφυγα από την συνέντευξη, την προηγούμενη βδομάδα, σκεφτόμουν πως αν είναι να κάνω μια δουλειά άσχετη με το αντικείμενο μου τότε αυτή είναι η δουλειά που θα ήθελα να κάνω.

Έγινε η αρχή. Έστω και εκτός χώρου χημείας, αλλά έγινε η αρχή.
Η διάρκεια της δουλειάς είναι προκαθορισμένη για 4 μήνες μόνο, αλλά υπάρχει η προοπτική και για συνέχεια.
Ποιος ξέρει αυτός ο δρόμος που θα με βγάλει.

Θέλω να ευχαριστήσω και δημόσια τον Διονύση Μαραθιά που με βοήθησε τόσο πολύ.
Όταν τον πρωτογνώρισα πριν μερικούς μήνες τον ρώτησα
"Λες να ήρθες για να μου αλλάξεις την ζωή;"
Τελικά Διονύση γι' αυτό ήρθες!



Εδώ και μία ώρα όλο γελάω, γελάω, γελάω, κλαίω, γελάω, γελάω...
Δεν θα είναι νεκρό το φετινό μου καλοκαίρι.

Thursday, May 25, 2006

Αποκλείεται να διαβάσατε το προηγούμενο ποστ!!!

Και αποκλείεται-αποκλείεται να το διαβάσατε μέχρι το τέλος.
Και όσοι το διαβάσατε βαρεθήκατε μέχρι θανάτου.
Μην το αρνήστε. Το ξέρω.
Δεν έχω μηχανάκια μέτρησης στο μπλόγκ αλλά σας ξέρω εγώ.
Σουτ! Σιωπή. Δεν θέλω αντιρρήσεις.

Από κάποιον τακτικό αναγνώστη έλαβα το παρακάτω μήνυμα:

"Το τελευταίο σου ποστ πολύ μούφα. Βαρετότατο!
Με το ζόρι και με οδοντογλυφίδα στα μάτια διάβασα τις πρώτες 5 σειρές. Μετά δεν την πάλεψα γιατί έσπασαν οι οδοντογλυφίδες και έκλεισαν τα μάτια μου.
Ε μα διαβάζεται αυτό το πράμα;"


Χαχαχαχααχαχα!!!
Να 'σαι καλά. Δεν θα το ξανακάνω.
Θα τα κόβω σε μικρότερα κομμάτια για να σας διευκολύνω.
Δεν πειράζει που δεν το διαβάσατε, δεν χάσατε και τίποτα σπουδαίο.
Το μήνυμα του φίλου όμως όλα τα λεφτά.
Έχω και απαιτητικό κοινό βλέπεις...

Πενηνταδώδεκα σταγόνες που χορεύουν και πηδάνε

Σε ένα μικρό λεωφορείο γεμάτο με δέκα παιδιά, ηλικίας 11-13, με την Ασπασία, στον ρόλο του βοηθού, και εμένα στον ρόλο του αρχηγού αποστολής να ταξιδεύουμε για κατασκήνωση στα βουνά. Πίσω μας σέρναμε ένα κάρο γεμάτο μπαγκάζια. Στις λακκούβες του χωματόδρομου κοιτούσαμε ενστικτωδώς όλοι πίσω μην τυχόν μας έπεσε καμιά βαλίτσα.
Τα μικρά, μας πήραν τα αυτιά με τα τραγούδια τους σε όλη την διαδρομή. Ήμουν χαρούμενη αλλά και αγχωμένη. Η ευθύνη που είχα αναλάβει ήταν μεγάλη.
Η υπαρχηγός στον ρόλο της αρχηγού.

Φτάσαμε μεσημέρι στην περιοχή Κόρπους Βροντερού, όπου υπάρχουν οι πηγές για το νερό Κορπή. Μία ώρα δρόμο από τα Τρίκαλα. Ερημιά. Βουνό, δέντρα ψηλά, χωματόδρομος. Και να! Ένα ξέφωτο, χρωματιστές σκηνές, παιδιά και μεγάλοι να τρέχουν και να μας καλωσορίζουν.

Η προετοιμασία μιας κατασκήνωσης είναι πολύ δύσκολη δουλειά. Πρέπει να στηθούν οι μεγάλες στρατιωτικές σκηνές (φαρμακείο, αποθήκες φαγητού, εστιατόρια) και οι δικές μας οι μικρές πριν το σούρουπο.
Φανταστείτε 130 μικρά παιδιά και άλλα 50 στελέχη (άνω των 18) χωρισμένοι σε 3 υποκατασκηνώσεις. Ξέρεις τι είναι να στήνεις σκηνές για τόσα άτομα; Άσε να μην μάθεις...

Το βράδυ είχαμε μια μεγάλη έκπληξη. Το κρύο. Μππρρρ.
Μάλλον δεν τα είχαμε υπολογίσει σωστά τα πράγματα. Ιούλιος στο βουνό και όμως ο καιρός ήταν χειμωνιάτικος. Που πας κυρία μου με τα τιραντέ και τα πεδιλάκια;
Το πρώτο βράδυ όπως και τα υπόλοιπα ντύθηκα κρεμμύδι.
Αθλητική φόρμα, τζιν παντελόνι, 2 ζευγάρια κάλτσες, φανελάκι, 2 κοντομάνικες, ένα φούτερ, μια ζακέτα, τυλιγμένη σε μια μεγάλη πετσέτα και μετά στο σλίπινγκ μπάγκ σαν πίτα λουκάνικο με απ' όλα.
Δράμα, δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα.

Η Δράμα, η Πάτρα, τα Γιάννενα ...αχ δεν θυμάμαι άλλους... αποτελούσαν την δική μας υποκατασκήνωση που ονομαζόταν "Κίνα- η χώρα των ανθισμένων λουλουδιών" ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι γέρασα.
Εγώ κληρώθηκα να έχω το όνομα "Γεν Βάγκ- η θεά του θανάτου". Προφητικό όνομα, δυστυχώς.

Η δεύτερη μέρα σε μια κατασκήνωση είναι δύσκολη επίσης. Έπρεπε να στήσουμε και να σκάψουμε επιπλέον τουαλέτες, να κουβαλήσουμε νερό από διπλανή πηγή, να σκάψουμε γύρω από τις σκηνές για ασφάλεια σε περίπτωση βροχής... γενικά έχει πολύ σκάψιμο.
Την τρίτη μέρα αρχίζουμε να περνάμε καλά και να απολαμβάνουμε. Την τέταρτη μέρα ξεκινάει το σφίξιμο. Την πέμπτη όλοι υποφέρουν. Δεν είχε πάει κανείς τουαλέτα. Αρχίσαμε να μοιράζουμε "καραμέλες" για να φτάσουμε και στην έκτη μέρα. Δράμα σας λέω, δράμα.

Λόγω υψομέτρου μας άνοιγε συνέχεια η μύτη. Τα μαλλιά μας είχαν γίνει ράστα, αρχίσαμε να βρωμάμε. Το νερό ήταν παγωμένο για να κάνουμε μπάνιο. Γεμίζαμε πλαστικά μπουκάλια και τα αφήναμε στον ήλιο μήπως και ζεσταθούν. Τα δόντια μας πλέναμε και φοβόμασταν μην γίνουν θρύψαλα.
Τα μικρά να θέλουν συνέχεια παιχνίδια και περιπάτους, τα τσιγάρα να τελειώνουν. Ο μικρός Γιαννάκης να έχει ερωτευτεί την Χριστινούλα και να είναι απαρηγόρητος γιατί δεν έβρισκε ανταπόκριση. Ένα άλλο ζευγάρι (ξεπεταγμένο για την ηλικία του) να πίνει κρυφά μπύρες-που σκατά τις βρήκανε-και να κρύβεται στο δάσος. Και μιας και "τα" ανέφερα κανείς να μην έχει πάει ακόμα τουαλέτα. Δράμα...

Το κρύο τα βράδια ήταν ανυπόφορο και η αγωνία μην τυχόν αρρωστήσει κανένα παιδάκι ήταν μεγάλη. Το συμβούλιο της υποκατασκήνωσης συνεδρίαζε κάθε βράδυ αργά για να αξιολογήσει- βεβαίως βεβαίως- την μέρα που πέρασε και να προγραμματίσει την μέρα που θα έρθει. Κοινώς να πίνουμε κονιάκ, μπύρες, τσίπουρο και να τρώμε σταφίδες και αποφάγια.
Επειδή τα λαμόγια μιας άλλης υποκατασκήνωσης προλαβαίνανε πάντα την σκηνή του εστιατορίου εμείς την βγάζαμε κάτω από ένα αντίσκηνο, στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο και τουρτουρίζοντας.
Ο Ανδρέας από την Πάτρα (δεν έχω γνωρίσει πιο φιλότιμο και ευγενικό παιδί) κάθε βράδυ όταν πήγαινε για ύπνο μου έφερνε τον μπουφάν του. "Για να βγάλεις την νύχτα" μου έλεγε.
Το φορούσα και μου μάζευε τα μανίκια που μου ήταν μεγάλα.

Σε ένα διπλανό ξέφωτο οργανώσαμε ένα μεγάλο παιχνίδι. Τα δικά μας τα κατσίκια τρέχανε και χοροπηδούσαν μέχρι που εμφανίστηκε ένα κοπάδι με πραγματικά κατσίκια. Τα μικρά χέστηκαν από το φόβο τους. Επιτέλους! Αλληλούια!
Σε κάποιο σημείο του παιχνιδιού έπρεπε να τρέξω μια μεγάλη απόσταση, να περάσω πίσω από κάποιους θάμνους και μετά... δεν θυμάμαι τι έπρεπε να κάνω γιατί πίσω από τον θάμνο έπεσα μούρη με μούρη με ένα κατσίκι ίσα με το μπόι μου (καλά... δεν είμαι και το πρώτο μπόι).
Σοκαρίστηκα. Με κοίταξε, το κοίταξα, με ξανακοίταξε, το ξανακοίταξα και το έβαλα στα πόδια. Για λίγα μέτρα με κυνήγησε, μετά θα σκέφτηκε "άντε μωρή κοντή κατσίκα που θα σε κυνηγήσω κιόλας". Ήταν πολύ όμορφος για γίδι πάντως.

Στις 20 Ιουλίου μας είχαν καλεσμένους σε διπλανό χωριό για το πανηγύρι. Μας τάισαν γίδα βραστή, ελπίζω να μην έφαγα τον γλυκούλη μου, και μας πότισαν παγωμένες μπύρες. Τα μικρά, τι ανάγκη είχαν, το έριξαν στον χορό και στο φαγητό. Όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής αγανακτήσαμε. Έπρεπε να περπατήσουμε πάνω από μία ώρα σε ανηφορικό δρόμο.
Στα μέσα της διαδρομής μου τελείωσε το νερό, δεν έχω τίποτα χειρότερο. Περίμενα πως και πως να φτάσουμε στην πηγή κάτω από την κατασκήνωση.
Τα σκασμένα μέχρι τότε ακόμα τραγουδούσαν.
Μετά την τελική ανηφόρα άρχισε ένας δρόμος γύρω στα 800 μέτρα και στο τέλος του η πηγή. Είχα βάλει στόχο. Δεν κοιτούσα τίποτα άλλο. Μόνο την πηγή.
Εκατό μέτρα πριν φτάσω άκουσα από μακριά να με φωνάζουν οι υπόλοιποι που είχαν ξεμείνει πιο πίσω. Η Κατερίνα (ένα παιδί της δικής μου ομάδας, από Γιάννενα) είχε λιποθυμήσει.
Δεν ξέρω πως, με τι δυνάμεις άρχισα να τρέχω προς το μέρος τους. Όλο έτρεχα και όλο δεν έφτανα. Αφού συνήλθε την πήρα στην πλάτη μου και την πήγα στην πηγή. Είχα ξεχάσει πως διψούσα, πως ήμουν κουρασμένη, πως έκαιγε το κεφάλι μου από τον ήλιο. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να συνέλθει το παιδί. Μετά μπορεί να ήπια και τρία λίτρα νερό.

Μία ώρα αργότερα τα πιτσιρίκια κοιμόντουσαν για μεσημέρι και εμείς τα μεγαλοστελέχοι καθόμασταν στον κορμό ενός πεσμένου δέντρου κάτω από πυκνή σκιά. Το τηλέφωνο μου χτύπησε. Εκείνη την στιγμή θα άλλαζε για πάντα η ζωή μου. Για πάντα.
-Σκοτώθηκε... τροχαίο...

Για αρκετά λεπτά ρωτούσα τους διπλανούς μου "μίλησα με κάποιον στο τηλέφωνο;" "πείτε μου, χτύπησε πριν λίγο το κινητό μου; τι ακούσατε; τι μου είπαν;"
Η μία αγκαλιά διαδέχονταν την άλλη. "Σουςςς ηρέμησε..."
Για να μην αναστατώσω τα παιδιά που θα με έβλεπαν σε αυτή την κατάσταση απομακρύνθηκα από την κατασκήνωση και έκλαψα όσο δεν έκλαψα ποτέ ξανά. Τα ουρλιαχτά μου έκαναν αντίλαλο στα βουνά.
Μάζεψα τα κομμάτια μου και άρχισα να κανονίζω την αναχώρηση μου. Θα έρχονταν οι γονείς μου στα Τρίκαλα να παραλάβουν το φάντασμα μου, έπρεπε να βρω αυτοκίνητο που θα με πήγαινε εκεί, να ειδοποιήσω για αντικαταστάτη που έπρεπε να έρθει την επόμενη μέρα (ο κλήρος έπεσε στην Άννα), να ενημερώσω την δική μου ομάδα για να μην ταραχτούν, να μην φοβηθούν που θα τους άφηνα, παιδάκια ήταν.

Εκείνο το απόγευμα ήρθαν ενισχύσεις από Αθήνα. Δύο καινούργια στελέχη που έφεραν μαζί τους βαλίτσες με ζεστά ρούχα. Ότι μπόρεσε ο καθένας να μαζέψει. Μοιράστηκαν στα παιδιά και στους μεγάλους. Ακόμα θυμάμαι τον Δημήτρη, 25αρης, ψηλός, γεροδεμένος να φοράει μια γυναικεία καπαρντίνα με φούξιες λεπτομέρειες στον γιακά και στα μανίκια. Ότι να' ναι, αρκεί να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας.
Μοίρασα τα υπάρχοντα μου. Τα τσιγάρα,τις κάλτσες, το φούτερ και το σλίπινγκ μπάγκ.

Το βράδυ στον κύκλο της φωτιάς υπήρχε μια αναστάτωση. Είχε μαθευτεί πως θα έφευγα, χωρίς να ξέρουν τον λόγο. Ο Γιώργος, αρχηγός της υποκατασκήνωσης, ήξερε πως δεν είχα ακούσει ποτέ το τραγούδι του αποχαιρετισμού. Άρχισε να το τραγουδάει. Πολύ γρήγορα όλοι μου τραγουδούσαν
"... μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε..."

Τους ευχαρίστησα για τις υπέροχες μέρες που περάσαμε μαζί (και ας λέω εγώ "δράμα") και τους είπα πως θα ήθελα να τους φιλήσω έναν-έναν αλλά είναι και "πενηνταδώδεκα σταγόνες που χορεύουν και πηδάνε".
Σηκώθηκαν όλοι με μιας και με γέμισαν με φιλιά και αγκαλιές. Με γέμισαν με δύναμη.
Όταν απομακρυνόμουν τα άκουγα να μου τραγουδούν:
"πενηνταδώδεκα σταγόνες που χορεύουν και πηδάνε
πενηνταδώδεκα σταγόνες που χορεύουν και πηδούν"

Μην με ρωτήσετε τι σημαίνει, είναι συνθηματικό.
Βρε τα παλιοκάτσικα... τα θυμήθηκα χθες βράδυ από μια συζήτηση που είχα.
Να' ναι καλά.

Wednesday, May 24, 2006

Τρέλανε μας λίγο ακόμα ...

Ο Χρήστος Θηβαίος χθες στον Σταυρό του Νότου.
Με έναν συνδυασμό νέων και παλιών τραγουδιών μας ταξίδεψε ξανά.

Ήμουν σε τέτοια απόσταση από την σκηνή που έβλεπα τις φλέβες του να πετάγονται στους κροτάφους, τον ιδρώτα στο μέτωπο του, την ένταση ή την γαλήνη του όταν τραγουδούσε.
(και τα σφηνάκια που ήπιε επίσης)
Σχεδόν ένοιωθα την βραχνάδα της φωνής του, σχεδόν με κοιτούσε με το "τρελό" του βλέμμα.
Τραντάζονταν το τραπέζι μου όταν χοροπηδούσε, πιο ψηλά, πιο δυνατά.

Την αδυναμία και την εκτίμηση που έχω για τον Θηβαίο την έχω εκφράσει και στο παρελθόν.
Είναι ένας συνθέτης-ερμηνευτής-μουσικός με πάθος, με έμπνευση, με ανησυχίες.
Ψηλώνει απότομα όταν ανεβαίνει στην σκηνή.

Η φωτογραφία βγήκε θολή γιατί δεν στεκόταν πουθενά ήσυχος και ακίνητος.
Θηβαίος... θα μου πείτε... κάθεται αυτός ποτέ ήσυχος;


Friday, May 19, 2006

Πάμε ένα στοιχηματάκι;

Οι πέντε πρώτοι μεγάλοι νικητές αύριο θα είναι:
1. η παρέα
2. η πίτσα
3. το σουβλάκι
4. η κόκα κόλα
5.το ξενύχτι

Όσο για τους άλλους, αυτούς που θα διαγωνιστούν λέω να πω τις προβλέψεις μου. Έχω δει το μέλλον με πολλούς τρόπους.
Από το πρωί έχω πιει και έχω "πει" 5 ελληνικούς καφέδες.
Ξεπουπούλιασα όλες τις μαύρες κότες του γείτονα μέχρι να γεννήσουν για να μελετήσω το "μαύρο αυγό".
Δεν έμειναν κουκιά για κουκιά στο σούπερ μάρκετ (ναι, λέω και τα κουκιά)
Τα ταρώ έλιωσαν στα χέρια μου, η γυάλινη μαγική σφαίρα ράγισε.
Αλλά όλα συμφωνούν στο ίδιο αποτέλεσμα.

Τα τραγούδια που θα κερδίσουν τις θέσεις 2 έως 5 (με τυχαία σειρά) θα είναι:
Βοσνία-Ερζεγοβίνη (μία χώρα)
Ρωσία
Σουηδία
Λιθουανία (ή η Ελλάδα, δεν είδα καθαρά είχε παρεμβολές σε αυτό το σημείο γιατί η Βίσση μια σηκώνονταν μια γονάτιζε)

Ο νικητής θα είναι ταν ταν ταν ταν...
η Ρουμανία με το tornero!

Αν χάσω θα κόψω τις κοτσίδες μου.
Αν κερδίσω (τουλάχιστον για τον πρώτο νικητή) θα έχω το σεβασμό όλων σας προς τις μαντικές-μαγικές ικανότητες μου.
Αν κάποιος από εσάς έχει καλύτερη έμπνευση θα κερδίσει ένα δωρεάν κούρεμα από μένα (αυτό σαν τιμωρία ακούγεται, όχι σαν επιβράβευση).




Υ.Γ1 έχω ακούσει μόνο τα τραγούδια του ημιτελικού άρα μάλλον θα πέσω έξω σε όλα
Υ.Γ2 τώρα θυμήθηκα πως τις κοτσίδες μου τις έκοψα προχθές σε άλλο στοίχημα.

Thursday, May 18, 2006

Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω - Έκθεση Γαλλικών

Γράφτηκε χθές το μεσημέρι βιαστικά γιατί η καθηγήτρια γαλλικών θα αφήνιαζε αν δεν της πήγαινα έκθεση.
Την μεταφέρω εδώ στα ελληνικά για να μην σας κουράζω με μεταφράσεις. Οι παρενθέσεις είναι επιπρόσθετες σκέψεις μου.

"Πηγαίνω στο λύκειο (ναι θα 'θελες).
Είμαι στην πρώτη τάξη (ουυ ψεύτρα) και πρέπει να αποφασίσω τι θα γίνω στο μέλλον (ΜΗΝ γίνεις χημικός, μην γίνεις χημικός).
Αγαπώ την χημεία και θέλω να την σπουδάσω (να τα, να τα).
Θα δουλεύω σε εργαστήρια χημείας και θα κάνω πολλά πειράματα (αφελής νεολαία).
Θα ανακαλύψω ένα χάπι για τον καρκίνο ή θα πάω σε αποστολή στον Άρη και θα ανακαλύψω νερό (εμ τα έλεγα εγώ, δεν τα έλεγα προχθές;).
Αλλά όχι. Το μετάνιωσα (αλήθεια;;;).
Τελικά θα γίνω κομμώτρια γιατί είναι πιο εύκολο και θα βγάλω πολλά λεφτά (μπράβο το κορίτσι, έβαλε μυαλό).
Κάποιος άλλος επιστήμονας ας ανακαλύψει νερό στον Άρη, όχι εγώ".



Μπορεί να μην πήρα άριστα, γιατί είχα κάποια λαθάκια αλλά έκανα την καθηγήτρια να γελάσει πολύ.
Σε όποια γλώσσα βρε παιδί μου και αν γράψω, γράφω εμπνευσμένα.
Είμαι τελικά μεγάλο ταλέντο (όξωωω).

Tuesday, May 16, 2006

Θέλω-stop-να βρω-stop-δουλειά-stop.

Συνήθιζα από παιδί να βάζω σημειώματα γι' αυτά που δεν έπρεπε να ξεχάσω ή γι' αυτά που έπρεπε να προσπαθώ κάθε μέρα.

"Πρέπει να διαβάσω! Σε ένα μήνα οι πανελλήνιες"
"Hellooooo! Έχεις εξεταστική"
"Θα την περάσω την γαμω-κβαντική"
"Στις 13 τελευταίο μάθημα"
"Έγινε το θαύμα, στις 25/7 ορκίζεσαι!!!"
"Πότε θα κόψεις το κάπνισμα;"

Τα τοποθετούσα άλλοτε στα πιο απίθανα σημεία... στην κορυφή του κρεβατιού, στο πλαϊνό του κομοδίνου, στην παπουτσοθήκη, στο εσωτερικό του βιβλίου που διάβαζα, στο ταβάνι
ή φάτσα φόρα... στο γραφείο, στον υπολογιστή, στον καθρέφτη του μπάνιου.

Τον τελευταίο καιρό το σημείωμα "θέλω να βρω δουλειά (γαμώτο)" το έχω πάνω στον υπολογιστή.
Να το βλέπω κάθε μέρα, κάθε στιγμή... λες και το ξεχνάω ποτέ.
Είναι για να μου θυμίζει πως δεν πρέπει να εγκαταλείπω, πως κάθε μέρα πρέπει να προσπαθώ.

Εδώ και καιρό άρχισα να ψάχνω για δουλειά εκτός του αντικειμένου μου. Δεν είναι εύκολο ούτε και αυτό. Το πτυχίο τελικά είναι μονόδρομος.
Αλλά ακόμα προσπαθώ.

Έρχεται καλοκαίρι και στην αγορά εργασίας όλα νεκρώνουν μέχρι τον Σεπτέμβρη.
Δεν θέλω ένα ακόμα καλοκαίρι νεκρό.
Δεν θέλω.

Θέλω να ξυπνάω νωρίς, να ετοιμάζομαι για την δουλειά.
Να φτάνω με χαρά, να δουλεύω, να φτιάχνω κάτι με τα χέρια ή το μυαλό μου. Να ακούω ένα "μπράβο" ή ένα "θα μπορούσες και καλύτερα" ή έστω ένα "αισταδιάλα".
Να βλέπω το χαμόγελο ή τα ξινισμένα μούτρα του αφεντικού (προτιμώ το πρώτο)
Να κουράζομαι. Ναι, θέλω να κουραστώ.
Να χτυπάω τα δάχτυλα ρυθμικά στο γραφείο για να περάσει η ώρα.
Να έχω συναδέλφους.

Να πάρω τον πρώτο μου κανονικό μισθό και να τον τσακίσω.
Να βγάλω τους φίλους μου για φαγητό. Να πάρω γυαλιά ηλίου στον σύντροφο μου. Στην μητέρα μου σκουλαρίκια, στον πατέρα μου ρολόι, στα ανίψια μου παιχνίδια.
Στην κολλητή μου sparilious ένα κινητό, στο sport billy ένα mp3 player...
... και η λίστα δεν τελειώνει...
Να έχουν κάτι από μένα.

Όπως άλλοι σκέφτονται τι θα έκαναν αν κέρδιζαν το λαχείο, εγώ σκέφτομαι τι θα έκανα αν έβρισκα ποτέ δουλειά.

Πάω τώρα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο ή μήπως να γεμίσω τους τοίχους με σημειώματα "Όχι εδώ! Παραπέρα";

Monday, May 15, 2006

Βόρειοι-Νότιοι, Φωτορεπορτάζ

Η νύχτα έπεσε πάνω από την όμορφη πόλη, το φεγγάρι φανέρωσε τα μυστικά του κόλπου
και βρήκαμε τον δρόμο για την Περαία.




Φάγαμε ψαράκι λεμονάτο και ήπιαμε άπειρες μπύρες.
Η νύχτα ήταν γλυκιά και το όνειρο μας πετούσε σαν φtero στον άνεμο.
Στην παρέα υπήρχε και ο (μάλλον) μπλόγκερ Γιάννης (ως γνωστόν παρέα δίχως Γιάννη, προκοπή δεν κάνει) και ο (μάλλον) to be μπλόγκερ Γ. Το φως των κεριών προσέλκυσε και μια περαστική πεταλούδα.
Ύστερα το ρίξαμε στα βαριά τσιγάρα.




Το παρακράτος έκλεισε συμφωνία με τον Νομάρχη.
Οι όροι της συμφωνίας είναι απόρρητοι αλλά διέρρευσε πως τα εκατομμύρια είναι πολλά και πως μάλλον αφορά χημικά όπλα και εξαγορά ψηφοφόρων.




Τελειώσαμε το γεύμα με ένα γλυκό, σβήσαμε τα κεριά με δύο "φου" και φύγαμε από το "ίμερος".
Το δίλημμα ήταν σοβαρό: να πάμε σε αυτό το μπαρ ή να πάμε στο άλλο μπαρ;



Μετά από πολλά ποτά βγάλαμε τα ρούχα μας και τρέξαμε γυμνοί στην πλατεία Αριστοτέλους. Όλοι φώναζαν "να ένας μπλόγκερ"...
"να και ακόμα ένας"... "είναι τρελοί αυτοί οι μπλόγκερς τελικά!"




Αθάνατη Θεσσαλονίκη!
Για εσάς που ζηλέψατε... τι να σας πω... τα παράπονα σας στον ΟΗΕ

Friday, May 05, 2006

Doctor Alex in Mars

Η Νάσα μου έκανε εξαντλητικές εξετάσεις, τόσο σωματικές όσο και ψυχολογικές, πριν αποφασίσει να είμαι εγώ επικεφαλής στο Χημείο στον Άρη. Η αποστολή ήταν δύσκολη και μόνο μια έξυπνη και δυναμική γυναίκα σαν εμένα μπορούσε να τα καταφέρει.

Την ημέρα της εκτόξευσης η συγκίνηση μου ήταν πολύ μεγάλη. Άρχιζε ένα ταξίδι από το οποίο μπορεί και να μην γυρνούσα. Τα μάτια της μητέρας μου ήταν βουρκωμένα.
- Να προσέχεις ψυχή μου
- Θα προσέχω μάνα, ακόμα και αν βρω κανένα καλό γαμπρό στον Άρη μην ανησυχείς, δεν θα παντρευτώ στα ξένα.
Άφησε κατά μέρους τα ταπεράκια με τις σπανακόπιτες και το παστίτσιο που μου ετοίμασε για το ταξίδι και μου έδωσε μια μεγάλη αγκαλιά.
Αν ζούσε τότε ο ανιψιός μου θα με ρώταγε "τι θα μου φέρεις Αλετσάντρα;"

Δεμένη στο κάθισμα σκεφτόμουν "τα πήρα όλα; Δοκιμαστικούς σωλήνες, πιπέτες, υδροχλώριο, φαινολοφθαλεϊνη... λεφτά, κλειδιά, τσιγάρα, κινητό..."
Όταν ξεκίνησε το 10, 9, 8... οι μηχανές βούιζαν τρομακτικά.
"Αν δεν αφήσω εδώ τα κοκαλάκια μου κομμένες οι μαλακίες και τα ταξίδια με διαστημόπλοια"
7,6,5...
4,3,2...
1
Η εκτόξευση ήταν δυνατή, εκείνο το τελευταίο κεφτεδάκι της μαμάς που έφαγα στην βάση μου βγήκε από την μύτη.

-Γκράουντ Κοντρόλ του Μεϊτζορ Τομ
-Μεϊτζορ Τομ λαμβάνει
-Είστε όλοι οκ?
-Όλοι οκ Γκράουντ Κοντρόλ, μόνο η Ντόκτορ Άλεξ ανακατεύτηκε λίγο
-Αμάν αυτά τα κεφτεδάκια ρε Ντόκτορ Άλεξ, κάνε και λίγο κράτει.

Το ταξίδι κράτησε μόνο λίγες μέρες γιατί το διαστημόπλοιο ήταν καινούργιας τεχνολογίας με μαγνητικούς προωθητήρες που καμπυλώνουν τον χωροχρόνο και παρακάμπτουν τους περιορισμούς την Θεωρίας της Σχετικότητας (τι είπα τώρα !?!)
Μπήκαμε σε τροχιά γύρω από τον Άρη και βολευτήκαμε. Περιμέναμε την τελική μέρα.

Πριν αρχίσει η προετοιμασία για επιβίβαση στο μικρότερο σκάφος, το Λίτλ Τομ, επικοινώνησε όλο το πλήρωμα με τις οικογένειες τους. Οι δικοί μου λείπανε από το σπίτι και ζήτησα να τους πάρω στο κινητό. Ο κυβερνήτης ξίνισε τα μούτρα.
-Πατέρα να με δείτε το βράδυ στην τηλεόραση, θα με δείξει ζωντανά
-Φτου! Παίζει και ο θρύλος με τον Λεβαδειακό βρε μάτια μου

Στο Λίτλ Τομ ήταν πολύ στριμόκωλα. Ο κυβερνήτης, ο πρώτος μηχανικός, ο γεωλόγος και εγώ σε ένα διαστημοπλοιάκι δύο επί τρία. Πριν φορέσουμε τις στολές μας πήγαμε όλοι υποχρεωτικά για κατούρημα και χτενιστήκαμε. Για να πω και την αλήθεια εγώ έβαλα λίγο ρουζ και λίγο κραγιόν.

Άντε πάλι ξανά μανά με την αντίστροφη μέτρηση, 10, 9, 8 και τα λοιπά... 1
Σκάσαμε στον Άρη σαν καρπούζι. Αναπηδήσαμε ίσα με δεκαπέντε φορές μέχρι να σταθεροποιηθούμε. Το κεφάλι μου έγινε καζάνι.
"Ανάθεμα τις εξυπνάδες της Νάσα. Που με ξεσήκωσε από το χωριό μου και με έφερε στου διαόλου την μάνα, σιχτίρ, μου έγινε ο εγκέφαλος μίλκ σέϊκ... #$@(&^$"

-Μέϊτζορ Τομ του Λίτλ Τομ
.
.
-Μέϊτζορ Τομ του Λίτλ Τομ;
-Δεν σ' άκσα Μέϊτζορ Τομ
-Έλα Λίτλ Τομ με ακούς;
-Όλ ράϊτ Μέϊτζορ Τομ, τώρα σ' άκσα
-Όλοι καλά;
-Ναι όλοι οκ, μόνο η Ντόκορ Άλεξ κάτι λέει στα ελληνικά, ντεν καταλαβαίνει
-Κόπυ δάτ.

Η πόρτα άνοιξε. Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Θα ήμουν η πρώτη γυναίκα που πάταγε το πόδι της στον Άρη. Τρία σκαλοπάτια και θα ακουμπούσα το κόκκινο χώμα.
Στο πρώτο σκαλί γύρισα προς την κάμερα και έκανα το σύμβολο της νίκης, στο δεύτερο σκαλί γύρισα ξανά προς την κάμερα και έστειλα φιλί, στο τρίτο σκαλί γλίστρησα και έπεσα στον Άρη με τον κώλο.
Σείστηκε η γη από τα γέλια.

Περιπλανήθηκα στον χώρο σαν να μάζευα παπαρούνες μέσα στο δάσος ώσπου είδα μια λακκούβα με υγρό. Έβγαλα το γάντι και βούτηξα το χέρι στο υγρό. (μην ακούσω παρατηρήσεις πως δεν μπορείς να βγάλεις το γάντι στον Άρη, δεν βλέπετε τι βλακείες γράφω πρωϊνιάτικα, εκεί θα κολλήσουμε;)
Έβγαλα λοιπόν το γάντι, πλατσούρισα στο υγρό και έγλειψα το δάχτυλο μου.
"Μια μικρή σταγόνα νερού στον Άρη... αχ... ένα μεγάλο ποτάμι χαράς στην Γη".

Να, κάτι τέτοια σκεφτόμουν παιδί και τώρα δεν συμμαζεύομαι.
Και αναρωτιούνται μερικοί γιατί δεν πάω καλά (!!!)

Φεύγω για λίγες μέρες, μην αφήσετε το Χημείο μου να αραχνιάσει

Monday, May 01, 2006

"Ανάποδη Πραγματικότητα"

Όταν η πραγματικότητα δεν μου αρέσει προσπαθώ να την δω ανάποδα.
Είναι ένα κόλπο που ανακάλυψα όταν ήμουν παιδί.

Στην αυλή του σπιτιού μου έκανα ένα κατακόρυφο, ακουμπούσα τα πόδια στον τοίχο και έβλεπα τον κόσμο ανάποδα.
Όλα ήταν αλλιώτικα!
Καθόμουν έτσι αρκετή ώρα, μέχρι να μουδιάσει το κεφάλι μου.
Επικεντρωνόμουν σε όλες τις μικρές λεπτομέρειες που δεν είναι ορατές όταν βλέπεις την πραγματικότητα "από την καλή".

Το βλέμμα μου έμενε σε αντικείμενα που είχα δει εκατοντάδες φορές αλλά στην ουσία δεν τα είχα ανακαλύψει ακόμα.
Κοιτούσα την ξύλινη καρέκλα, το ένα πόδι της ήταν γρατσουνισμένο. Έβλεπα πολλές μικρές γρατσουνιές, άλλες πιο βαθιές, άλλες πιο επιφανειακές. Θυμήθηκα μια ηλιόλουστη μέρα που ο Ιντιάνα, ο γάτος μας, τρόχιζε τα νύχια του. Ώστε πέρασε τελικά και από εκεί. Ανακάλυψα την ζαβολιά του.




Στην ρίζα μιας τριανταφυλλιάς είδα ένα μικρό κόκκινο αντικείμενο. Κοιτούσα επίμονα μέχρι να καταλάβω τι είναι. Χα! Το χαμένο μου κόκκινο λαστιχάκι για τα μαλλιά. Πόσες μέρες το έψαχνα; Φυτεύτηκε στο χώμα... λες να βγει δεντράκι με κόκκινα λαστιχάκια;

Η Σπίθα, το μαύρο αγαπημένο μου σκυλί, ερχόταν και με παρεμπόδισε συχνά στις ανάποδες εξερευνήσεις μου. Της φαινόταν περίεργο που το ζώο - ο άνθρωπος μπορούσε να σταθεί στα μπροστινά του πόδια. Θυμάμαι την μουσούδα της μέσα στο πρόσωπο μου ή την ουρά της. Με ύφος όχι και τόσο σοβαρό, πως να ήταν σοβαρό από τα γέλια, προσπαθούσα να την διώξω.

Στην μαύρη σιδερένια κολώνα, που στήριζε το αμπέλι, μια ομάδα μυρμηγκιών ανέβαινε και κατέβαινε ή κατέβαινε και ανέβαινε... εξαρτάται από ποια πλευρά θα το δεις.

Ο χώρος στο δωμάτιο μου ήταν περιορισμένος και έτσι βρήκα άλλο τρόπο να βλέπω την ανάποδη πραγματικότητα.
Ξάπλωνα ανάσκελα και κατά πλάτος στο κρεβάτι. Το κεφάλι προεξείχε και το άφηνα προς τα κάτω, σχεδόν να ακουμπά στο πάτωμα. Και να! Ένα καινούργιο δωμάτιο μπροστά μου για να το ανακαλύψω.

Συνήθως το πρώτο που έβλεπα ήταν οι πεταμένες κάλτσες του αδερφού μου κάτω από το κρεβάτι του. Ανακάλυπτα και διάφορα δικά μου αντικείμενα που μου έκρυβε επίτηδες.
(Πόσο θα αγαπιόνταν άραγε τα αδέρφια αν δεν υπήρχαν οι σκανδαλιές των παιδικών χρόνων;)

Συχνά διαπίστωνα πως κάποια πράγματα στην πραγματικότητα ήταν πιο όμορφα από ότι στην ανάποδη πραγματικότητα. Ένα από αυτά ήταν η τεράστια μύτη του Τζόν Μπόν Τζόβι στην μεγάλη αφίσα που είχα στην ντουλάπα μου. Νομίζω πως εκείνη την μέρα τον χώρισα. Δεν ξέρω αν το έχει ξεπεράσει ακόμα.

Την ανάποδη πραγματικότητα δεν σταμάτησα να την ψάχνω όταν μεγάλωσα. Άλλωστε αν την δεις για μια φορά θα την αναζητάς για πάντα.
Διάβαζα τα σημειώματα που είχα κολλημένα πάνω από το γραφείο μου.
Στο ποίημα του Σεφέρη έψαχνα να βρω κρυμμένα νοήματα στις ανάποδες λέξεις.
"Λυπάμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα απ' τα δάχτυλα μου..."
Πιο δίπλα ένα άλλο σημείωμα "Πάψε να χαζεύεις. Διάβασε! Οι πανελλήνιες πλησιάζουν".

Στην μεγάλη φωτογραφία, στον απέναντι τοίχο, το ηλιοβασίλεμα στην παλιά πόλη των Χανίων. Μια απίστευτα όμορφη φωτογραφία που είχα βγάλει κατά λάθος.
Που είναι η θάλασσα και που ο ουρανός;
Η ομορφιά της είναι ίδια, ανέπαφη, σε κάθε πραγματικότητα.




Όπως παλιά, έτσι και τώρα, κάθε φορά που η πραγματικότητα με πιέζει αναζητώ την ανάποδη. Μήπως και ανακαλύψω σε αυτά που με περιτριγυρίζουν και ενίοτε με πνίγουν κάτι καινούργιο, κάτι που ως τώρα δεν έχω ξαναδεί.
Κάτι που μπορεί να με κάνει να αγαπήσω ξανά αυτά που δεν αντέχω.

Δεν είμαι καλά, πάω να ξαπλώσω.
Ανάποδα, εννοείτε.




Λυπάμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα, δεν έχω άλλη συντροφιά.
Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούρια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου...

Μυθιστόρημα, Γ. Σεφέρης


Friday, April 28, 2006

Συνταγές με Αγριομαράθια

Ελληνική Κουζίνα:

Αγριομαραθιόπιτα

Κουνέλι στιφάδο με αγριομαράθια

Μπουκίτσες αγριομαραθιά με σος βιβλίου

Αγριομαραθιοκεφτέδες

Αγριομαράθια σαλάτα-απλή

Αγριομαράθια σαλάτα-μεσογειακή (με εκδοτικό ξύδι)

Αγριομαραθιοστιτσάδα (κερκυραϊκή)

Αγριομαραθιομπαμπανάτσα (παραδοσιακή της γιαγιάς, περιοχή Ζαγοροχωρίων)

Αγριομαραθιομπουκίτσες με γέμιση εκδοτυριού

Πίτα γύρο απ' όλα με ψιλοκομμένο αγριομαραθιά


Διεθνής Κουζίνα:

Τορτίγια με πατάτες και αγριομαράθια - Ισπανία

Αγριομαραθιοσούσι - Ιαπωνία

Αγριομαραθιοχάμπουργκερ - USA

Πάπια αγριομαραθιού - Πεκίνο

Ιμάμ αγριομαραθιού - Τουρκία

Κρέπα με αγριομαράθια - Γαλλία


Εεε κύριε εκδότη μου ένα αστείο έκανα... όχι μη... αφήστε μου το πληκτρολόγιο, δώ%$#*τε το πίσ^%@*ω... θα τα σ*&@&%$βήσω... όλα θα τα σβήσ%$)!ω σας λέω...
όχι το φίμωτρο, όχι το φίμωτρο....μμμμ... διαμμμμαρτύρομμμμαι... ελευθε-μμμμμμμ-ρία λό-μμμμμ-γου... μμμμ...

Friday, April 21, 2006

Blog-ιμένο πάρτι

Ήμουν εκεί- με το πορτοκαλί!
Αρχικά σκέφτηκα να μην αναφέρω ονόματα αλλά τελικά αποφάσισα να σας δώσω όλους στεγνά.

Μου άρεσε, είχε γέλιο. Πέρασα καλά αν και κάποιες στιγμές ένοιωσα άβολα.
Φανταστείτε να γινόταν αυτό το αλισβερίσι σε κάθε μπαρ που πηγαίναμε. Να γυρνάμε από τον έναν στον άλλον και να ρωτούσαμε ονόματα. Στην καλύτερη περίπτωση θα φεύγαμε με ταίρι, στην χειρότερη με μαυρισμένο μάτι.

Ο πρώτος με τον οποίο μίλησα ήταν ο zouri1 (όχι ο 2 ή ο 3), βοήθησε η φωτογραφία που έχει στο μπλογκ του. Μου σύστησε την Δάφνη, την Βάσω (συγνώμη αλλά δεν βρίσκω τα λινκς σας), την ανανία (και τα κοτσιδάκια της), τον tomboy (που πίστευε ως τότε ότι ήμουν άνδρας).

Μαζί με τον beerman, τον Καραφλό μετανάστη , την mourning blade (η οποία δεν μου φάνηκε καθόλου κλαψολεπίδα) και την Γιώτα (από που βγαίνει το Γιώτα είπαμε;) άρχισα να νοιώθω λιγότερα άβολα.

Η μικρή Αμελί (που κάποιος μετά πρέπει να την κούρδισε και δεν σταματούσε να χορεύει) μαζί με την krotkaya μας συστήθηκαν. Μετά ήρθε η blogarismeni (με μια μαργαρίτα στο χέρι) και άλλαξαν όλα. Με πήρε από το χέρι και μου σύστησε τον Κοκοβιό (αν και καθώς ξέρω να εκτιμώ την τέχνη τον είχα αναγνωρίσει από νωρίτερα, λόγω της φωτογραφίας που έχει στο μπλογκ του) την Μαρκησία (πολύ γλυκιά) και την Λεσπριτία (στην οποία πολύ θα ήθελα να μιλήσω στα γαλλικά, αλλά είμαι ακόμα στην τρίτη τάξη και δεν τα κατέχω).

Ύστερα η μπλογκαρισμένη, καταβρέχοντας τους πάντες με μαργαρίτα, με πήγε σε άλλο πηγαδάκι. Στην διαδρομή συνάντησα την Λίλι που με κοιτούσε για 2 λεπτά χωρίς να με αναγνωρίζει. Αν δεν της έλεγα ποια είμαι θα μου έλεγε "δεσποινίς μου φέρνετε μια μπύρα;" (σε συγχωρώ γιατί ξέρω ότι είσαι ούφο-με σκούφο).
Έχω να πω για την mindstripper πως είναι πολύ όμορφη (και πολύ ψηλή, πράγμα που με έκανε να φύγω άρον άρον). Πρόβατε είσαι μούρη (μπεεε).
Επιτέλους έσφιξα το χέρι ενός διάσημου άνδρα, έστω και αν αυτό ήταν απλώς του Vague.
Επίσης είδα και το πρόσωπο ενός μύθου: macmanus.

Composition Doll, Aurelios, Epicuros σας το είπα πως θα έψαχνα για τα μπλογκς σας. Σας βρήκα!
Ροδιά- γλυκιά! Ακριβώς όπως την περίμενα.

O Alombar με την φωτογραφική του (λυπάμαι που δεν βγήκαν καλές οι φωτογραφίες αλλά χαίρομαι γιατί δεν μπορείς πλέον να με εκβιάζεις) τελικά δεν μου σύστησε το κουρκουμπίνι και το χρειαζόμουν ένα γλυκό εκείνη την ώρα.
Ναι, alombar είμαι λίγο ντροπαλό κορίτσι μερικές φορές και επίσης παραμένω απλός άνθρωπος ακόμα.

Με τον Unique Fish και την ατάκα του (ξέρεις εσύ ποια) γέλασα πολύ και χάρηκα που είδα ξανά τον spider.
Είδα και το τρελοκομείο τον George (μετά από πολύ καιρό) και το Βατραχοκόριτσο (γουάου μπέιμπι!)
Pestaola : πες τα όλα! μην σου ξεφύγει τίποτα :)


Νομίζω πως ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν η αμηχανία που θα ένοιωθα αν μετά το "Γεια είμαι η alex toximeio" μου απαντούσαν "μπράβο, πολύ καλά κάνεις, δεν σε ξέρω".
Αλλά αμηχανία ένοιωσα και στις ακραίες εκδηλώσεις θαυμασμού του stoxastro και του spinner που γράφουν στο nylon.
O stoxastro μόλις άκουσε το όνομα μου έπεσε στα πατώματα και προσκυνούσε ενώ ο spinner αρνήθηκε την χειραψία μου, με αγκάλιασε και με φιλούσε σταυρωτά.
Όχι, όχι, δεν θα 'θελα τέτοιο παραλήρημα ξανά... είμαι απλός και σεμνός άνθρωπος εγώ.

Συστήθηκα σε κάποιον νεαρό, ρώτησα ποιος είναι και είπε "είμαι αδερφός blogger".
Duh, μόνο αδερφές bloggers ήξερα μέχρι τότε :)
Λυπάμαι που δεν γνώρισα κάποιους, δεν ξέρω αν λυπούνται και εκείνοι το ίδιο.
Ζητώ συγνώμη αν ξέχασα κάποιον, φταίει το Αλεξχάϊμερ.

Έχω να δηλώσω για τον κύριο με το λευκό παντελόνι που στεκόταν κοντά στην πόρτα πως
ΔΕΝ ήταν ο Πιτσιρίκος (εδώ δεν χρειάζεται να βάλω λινκ).
Ο πιτσιρίκος εκτός από το ότι είναι ο πιο διάσημος, δημοφιλής, ταλαντούχος... κτλ κτλ... είναι και ο πιο όμορφος blogger όλων των εποχών! (τώρα μπορείτε να πέσετε να με κατασπαράξετε όσοι τον αντιπαθείτε)

Αν έπρεπε να βγάλω ένα συμπέρασμα για την βραδιά αυτό θα ήταν πως αποκτήσαμε όλοι πρόσωπα. Και όχι μόνο όσοι ήμασταν εκεί.
Πρέπει να καταλάβαμε επιτέλους πως κανένας από εμάς δεν είναι απλώς ένα ψευδώνυμο, ένας τυχαίος μπροστά σε μια οθόνη.
Όλοι είμαστε άνθρωποι με ευαισθησίες, χιούμορ, ανησυχίες... έχουμε πρόσωπα, έχουμε αισθήματα.
Μακάρι να το καταλάβαμε όλοι, εντός και εκτός του πάρτι, πως πίσω από τον Χ, τον Ψ και τον Ω βρίσκετε ένας άνθρωπος που μπορεί να πληγωθεί αν γράψουμε κάτι άσχημο για αυτόν.


Καλό Πάσχα σε όλους και για όσους ταξιδέψουν ασφαλή επιστροφή.
Πάω στο χωριό μου να παίξω ποδόσφαιρο με τα ανίψια μου και να σπάσω κατά λάθος τα λουλούδια της αυλής με την μπάλα.

Απίστευτος διαγωνισμός με μεγάλα δώρα!!!

Στο μπλογκ του Νικόλα μπορείτε να φτιάξετε το δικό σας βιντεάκι, να λάβετε μέρος στον διαγωνισμό και να κερδίσετε πολύ μεγάλα δώρα.
Κότερα, εξοχικά, ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, βιντεοκάμερες, δωροεπιταγή 200 κιλών πετρελαίου απο την BP, μισό αρνί-πίσω πόδι και 2 κιλά ελιές για τους πρώτους νικητές.
Βάλτε τα δυνατά σας, είναι πολλά τα λεφτά παιδιά.

Wednesday, April 19, 2006

Αν(ν)αμπουμπούλα ήταν και πέρασε...


Θέλω κι' άλλο wine & cheese party μαζί σου. Να ανάψουμε κεριά, να βουτάμε τα κράκερς στην τυροσαλάτα, να διαμαρτυρόμαστε για το αγγουράκι που μυρίζει πλαστικό, να αδειάζουμε το μοσχοφίλερο, να συζητάμε για ότι να' ναι, να γελάμε, να μην κοιτάμε τα ρολόγια...

Θέλω κι' άλλη βόλτα μεσημέρι στο Μοναστηράκι μαζί σου. Να ψάχνουμε για σκουλαρίκια, να χαζεύουμε τους Ινδιάνους που παίζουν μουσική, να περπατάμε στην Πανεπιστημίου και να φυσάει, να μοιραζόμαστε ένα σάντουιτς ...

Θέλω κι' άλλο σινεμά μαζί σου. Να αναλύουμε την σημαντικότητα του ποπ κόρν στον κινηματογράφο και να τρώμε από ένα κουβά η καθεμιά, να γελάμε με το βραδύπους στην εποχή των παγετώνων, να πίνουμε από το ίδιο μπουκάλι νερό...

Θέλω κι' άλλη βραδινή έξοδο σε κλαμπ μαζί σου. Να βάζω από το ρουζ σου, να έχει τελειώσει το λιποζάν μου και να γκρινιάζω, να διαλέγουμε τι θα φορέσουμε, να μου χορεύεις το YMCA με τα χέρια, να πίνουμε σφηνάκια, να κρυφογελάμε με τον Ζιζέλ...

Θέλω κι' άλλα μεζεδάκια και κρασί στο Μοναστηράκι μαζί σου. Να παλεύουμε για το τελευταίο μπουρεκάκι, να παίζουμε όλοι μαζί το παιχνίδι των λέξεων, να αναλύουμε το "κάποιο λάκκο έχει η φάβα", να μας βοηθάτε να βάλουμε μπροστά το αυτοκίνητο...

Θέλω κι' άλλες μέρες μαζί σου. Αννα-μπουμπούλα ήσουν και πέρασες. Δεν σε χόρτασα γαμώτο.

Αχ μικρή μου ξέχασες δύο μπλούζες εδώ, μια μαύρη και μια μπορντό. Άντε "με γειά μου"




Wednesday, April 12, 2006

Μια κουλτουριάρα στα μπουζούκια

Αμάρτησα το ομολογώ. Έσφαλα, δεν αντιλέγω.
Αλλά αφήστε με να απολογηθώ πριν με καταδικάσετε με την ύστατη ποινή.

"Κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο, θα ήθελα καταρχήν να σας δηλώσω τον πρωτύτερο έντιμο βίο μου και την αποχή μου από τέτοιου είδους κέντρα διασκεδάσεως.
Και επειδή ο εισαγγελέας θα αναφερθεί για την περσινή μου επίσκεψη στον Ρουβά, Μαζωνάκη και Παπαρίζου να σας υπενθυμίσω πως έγινε μετά από εκβιασμό από φίλους και σχεδόν μετά από απαγωγή μου.

Εν πάση περιπτώσει κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο, εγώ έναν αδερφό έχω, μονάκριβο, που τον αγαπώ πολύ και του έχω τεράστια αδυναμία. Δύσκολα μπορώ να του αρνηθώ κάτι.
Ήρθε στην πρωτεύουσα, από τον μικρό μας χωριό, μαζί με τους συναδέλφους του το Σάββατο για δουλειές.
Τους πήγα σε μία αξιοπρεπές ταβέρνα για φαγητό. Φάγανε κάτι μπριζόλες "να" με τα συγχωρέσεως, εγώ έφαγα μπιφτέκι στην σχάρα και αρκετή σαλάτα με μια λευκή-πολύ νόστιμη- σος.
Είχε και ζωντανή μουσική, ρεμπέτικα και λαϊκά αλλά μετά το γυρίσανε στο τσιφτετέλι (κάτι για το οποίο δεν ευθύνομαι επίσης).

Αφού κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο φάγαμε του σκασμού έπεσε η ιδέα να πάμε για ένα ποτό, χαλαρά είπαν.
Ε αφού είναι χαλαρά, είπα, θα έρθω.
Ξεκινήσαμε για την Συγγρού. Εγώ μόνο μέρα έχω ξαναπεράσει από εκεί. Μια φορά που πήγα σε μια εταιρεία. Ήταν τότε που μου πήρε συνέντευξη μια ξινή για την θέση της ενοχλητικής τηλεφωνήτριας.
Αχ κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο είμαι άνεργη και θα ήθελα να το λάβετε σοβαρά υπόψη.

Μετά από μισή ώρα μέχρι να βρούμε πάρκιγκ (και αφού είδα για πρώτη φορά στην ζωή μου τρανσέξουαλ από τόσο κοντά) βρεθήκαμε μπροστά από το κέντρο διασκεδάσεως.
Είχε μια μεγάλη αφίσα με έναν κύριο άγνωστο. Υπέθεσα πως είναι καινούργιος έντεχνος τραγουδιστής, τόσο καινούργιος που δεν τον ξέρω ούτε και εγώ.

Ο κύριος του μαγαζιού - πολύ καλό παιδί- μας έδειξε τις σκάλες για το μπαρ.
Είχε πολύ κόσμο και δεν έβλεπα στην πίστα. Μπράβο, είπα, τόσα πιτσιρίκια μαζεμένα σε κουλτουριάρικο μπαρ, εύγε... και μετά κατηγορούν την νεολαία ότι ακούει μόνο χαζοποπ και χαζολαϊκά.
"Ε-Ο-Ε-Ο, ε-ο-ε-ο, Ε-Ο, ε-ο, Ε, ε, Ο, ο"
Τιν τούτο;;;
"Το Ειρηνάκι μας είναι καλέ" με ενημέρωσε κάποιος από την παρέα
Τότε και μόνο τότε άρχισα να υποψιάζομαι που βρίσκομαι.
Στα μπουζούκια!
Στα μονοπάτια του σατανά κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο.

Σαν αγρίμι σε κλουβί ένοιωσα, ήθελα να φύγω μα δεν μπορούσα να χαλάσω την παρέα.
Από νωρίς άρχισα τις ερωτήσεις "και εμείς πότε το βλέπετε να φεύγουμε;"
"Πρώτα θα βγει και ο Χ τραγουδιστής(δεν θυμάμαι όνομα), μεγάλη φίρμα, μετά ξανά το Ειρηνάκι μας και μετά θα φύγουμε" απάντησαν.
Βγήκε και ο Χ, είπε το "είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης" και όλοι το ρίξανε στο χορό εκφράζοντας μεγάλο πόνο ψυχής.
Ο πιο μεγαλόσωμος της παρέας καβάτζωσε, μάλλον βιαίως, μια θέση από όπου μπορούσε να βλέπει ένα μικρό κομμάτι της πίστας. Μου έγνεφε να πάω προς τα εκεί. Ωσάν η μοναδική γυναίκα της παρέας με προσέχανε, δεν έχω παράπονο.
Εγώ αρνιόμουνα μέχρι που με το ένα του χέρι με άρπαξε και με τοποθέτησε δίπλα του.

Ήταν φρικτό το θέαμα. Παρόμοιο δεν έχω ματαξαναδεί. Γυναίκες ( με τιραντέ και μαλλί κομμωτηρίου) και άνδρες (με λυτές γραβάτες και μισοπεσμένα παντελόνια) επιδίδονταν σε έναν απαίσιο χορό κουνώντας τους γοφούς, τα οπίσθια και τα στήθη (όσοι είχαν).
Με ανάγκασαν σας λέω. Δεν ήθελα να κοιτάω. Εντάξει, εντάξει γέλασα. Δεν περνούσε όμως η ώρα αλλιώς.
Ένα ποτό ήπια μόνο. Είμαι άνεργη όπως προείπα. Αυτό θα ήθελα να σας το τονίσω ξανά.
Δεν έχω λεφτά για τέτοιες πολυτέλειες.

Κατά της 3 δεν άντεξα άλλο. Είπα στους υπόλοιπους πως θα τους περιμένω στην είσοδο. Όταν θα έβγαινε ξανά το Ειρηνάκι τους να το έβλεπαν λιγάκι και μετά να φεύγαμε.
Μπάι δε γουέι στην είσοδο συνάντησα και τον Δέλλα. Τι έκανε στα μπουζούκια στις 3 το πρωί; Δεν είχε αγώνα την επόμενη μέρα;
Εμ γι' αυτό έχασε η Αεκ.

Εντάξει κύριε Πρόεδρε, στο θέμα μας, αμέσως θα ολοκληρώσω.
Καλά, καλά, μην χτυπάτε την κουδούνα μέσα στο αυτί μου. Ολοκληρώνω.

Κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο δηλώνω ένοχη.
Όμως ενήργησα κατά αυτόν τον τρόπο με πλήρη άγνοια και συμπαρασυρόμενη από τον αδερφό μου και την παρέα του. Εγώ είμαι από χωριό και εκτιμώ μόνο την ποιοτική μουσική και τα κλαρίνα.
Αν με αθωώσετε θα επανορθώσω με επίσκεψη μου την Παρασκευή και το Σάββατο στο Δίπλα στο ποτάμι, όπου εμφανίζεται ο Πασχαλίδης, θα ακούσω ξανά όλα τα τραγούδια του Χατζηδάκη, του Νταλάρα, της Μαρινέλλας, του Μητροπάνου, του Πέτρου Λούκα Χαλκιά, θα πάρω εισιτήριο διαρκείας για το Μέγαρο Μουσικής και θα πάω σε όλα τα επόμενα μουσικά βραβεία Αρίων που είναι ποιοτικά.

Ως ένδειξη μεταμέλειας θα γράψω 20 φορές
Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκι,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια.

Κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο πιστεύω στην Ελληνική Δικαιοσύνη και θα δεχτώ οποιαδήποτε απόφαση σας.
Ευχαριστώ."

(στα παρασκήνια)
Θα με αθωώσετε ε; Ε κύριε Πρόεδρε; Σας παρακαλώ ε; Ναι ε; Έτσι δεν είναι; Ε; Ε; Ε κύριε Πρόεδρε; Λυπηθείτε με!

(το παραπάνω κείμενο δεν γράφτηκε με copy paste, η μεταμέλεια μου είναι ειλικρινής)