Friday, September 30, 2005

Γιγάντιο Καλαμάρι

Ζει στον Ειρηνικό Ωκεανό το χρυσό μου στα 900 μέτρα βάθος.
Το βράδυ ανεβαίνει στα 400 μέτρα. Προφανώς για διασκέδαση.
Ίσως να έχει καμιά γιγάντια καλαμαρίνα και την φλερτάρει.

Κάποια μέρα το ζεύγος θα αποκτήσει και γιγάντια καλαμαράκια.
Και μια ωραία μέρα ολόκληρη η γιγαντοοικογένεια θα κάνει τις διακοπές του στα ζεστά νερά της Μεσογείου.
Εκεί που θα κάνω τις βουτιές μου ένα τεράστιο πλοκάμι θα με αρπάξει με τις βεντούζες του και πάει η alex...
Έχω φαντασία...

Είναι, λέει, 8 μέτρα μήκος, σαν ένα λεωφορείο του κτελ.
Είναι και μπεμπέ, μεσαίου μεγέθους, όχι από τα πολύ μεγάλα.
Ζυγίζει μερικούς τόνους, αλλά θα το ρίξει σε μπόι.
Το μεγαλύτερο που έχουν εντοπίσει ως τώρα είναι 18 μέτρα.
Ήταν αρχηγός στην ομάδα μπάσκετ του Ωκεανού.

Έχω να δω εφιάλτες σήμερα...

Homo Beach

























(ο μόνος λόγος για τον οποίο έσκασα ένα μικρό χαμόγελο σήμερα)

Monday, September 26, 2005

Η μικρή μπεκρού

Ήμουν σε εγκαίνια πριν λίγο, παπάς, λιβάνια, πατεριμά, κορδέλες κόκκινες, μπαλόνια και πολύ φαγητό το οποίο δεν άγγιξα.
Άλλαξε επωνυμία το γυμναστήριο που πάω και έγινε μικτό με κάθε επισημότητα που του αρμόζει.

Καθόμουν δίπλα από το τραπέζι με τα γλυκά.
Λουκουμάδες, δίπλες και κάτι στριφτά σαν μπακλαβαδάκια, μεγάλα όμως, βουτηγμένα σε 200 κιλά σιρόπι.

Ο αγαπημένος μου γυμναστής και φίλος γέμισε ένα πιάτο με καπέλο.
Βουνό από θερμίδες και χοληστερόλη.
"Άλεξ, έχει πολλές θερμίδες αυτό;" και γελούσε.
"Γα-μη-σε-τα... εγώ θα την πληρώσω αύριο στο αερόμπικ που θα μας ξεπατώσεις".

"Να σου πάρω ένα λουκουμά βρε Μάκη;;;" τον κορόιδευα
"θα στα κόψω τα χέρια"

Ήταν σοφή η κίνηση μου να φάω σπίτι πριν πάω εκεί γιατί θα είχα πέσει με τα μούτρα στα καναπεδάκια και στους λουκουμάδες.

Αφήνω το ποτήρι με το κρασί πάνω στο τραπέζι για να ανάψω ένα τσιγάρο.
Ένα πιτσιρίκι - σίφουνας, γύρω στα δύο, το αρπάζει χωρίς να το προλάβουμε.
Από την μια μεριά να κρατάει αυτό, από την άλλη η μαμά του και από δίπλα εγώ να γελάω και να προσπαθώ να κάνω κάτι... αλλά δύσκολο.

Το μικρό είχε πείσμα και δύναμη.
Η μαμά δεν έκανε γρήγορες ή απότομες κινήσεις για να μην λερωθούνε με κόκκινο κρασί.
Και το ποτήρι όλο και πλησίαζε το στόμα της μικρής.
Αν δεν έπινε θα έσκαγε η μικρή.
Έγλυψε τα χειλάκια της μετά, είχε μια έκφραση αγαλλίασης.

Πήρε η μαμά το ποτήρι και μου το παραδίδει.
"Συγνώμη δεν την πρόλαβα"
"Δεν πειράζει" λέω, αλλά κατά βάθος με έτσουξε.
Γελούσα βέβαια, ήταν πολύ αστείο όλο το σκηνικό.
Αν άφηνα το ποτήρι και έπαιρνα άλλο θα ήταν αγένεια. Αλλά έχω ένα κόλλημα, δεν τα μπορώ τα πιτσιρίκια έτσι που τους τρέχουν τα σάλια και οι χαριτωμένες τους μυξούλες.
Έκανα την καρδιά μου πέτρα και συνέχισα να πίνω ενώ το πιτσιρίκι κυνηγούσε τον λουκουμά μιας κυρίας.

Θυμήθηκα τον ανιψιό μου, είναι τεσσάρων.
Κάτι έτρωγε μια μέρα.
Άπλωσε το χεράκι του, έπιασε το δικό μου.
Νόμιζα ότι θα με χαϊδέψει.
"Αγάπη μου" του είπα... κοίτα τι τρυφερός που είναι μωρέ ο μικρούλης μου...
Το γυρίζει ανάποδα, είχα ανοιχτή την παλάμη.
Και σαν σε ταινία τρόμου ανοίγει το στόμα του για να φτύσει μια γλοιώδη μπάλα φαγητού στο χέρι μου.
Το τράβηξα απότομα και έπεσε στο πάτωμα.
"Στο χέρι μου βρε ανιψάκι;;;"
"Έλα ρε Αλετσάντρα, λέρωσες το πάτωμα"
Πέθανα στο γέλιο.... όπως τότε που μου έλεγε "έχω μύτσες"
"και εγώ τι θέλεις να σου κάνω;"
"να μου τις πάρεις Αλετσάντρα"
"και τι είμαι εγώ Άκη, ο μυξοσυλλέκτης σου; στην γιαγιά σου, εμπρός"

Αχ... αυτά τα πιτσιρίκια δεν σταματούν να με εκπλήσσουν και φυσικά να με αηδιάζουν που και που :)

Να μην παρεξηγηθούν, παρακαλώ, οι μαμάδες... δεν έχω ιδέα από παιδιά

Saturday, September 24, 2005

Stories of a beerman

Τον λένε Nicola.
Γράφει χωρίς τόνους και με λίγα ορθογραφικά λάθη.
Έχει γράψει μόνο μία ιστορία αλλά γέλασα πολύ.
Είναι νεογέννητο blog, μόλις σημερινό.

Stories of a beerman

Για να δούμε τι έχει να μας πει...

Friday, September 23, 2005

Μάι νέιμ ίζ...

Μιας και ανέφερα πόσο μου αρέσουν οι "ξένες" γλώσσες...
ας μιλήσω για την μόνη ξένη που ξέρω αρκετά καλά, τα ίνγλις.

Ξεκίνησα πολύ αργότερα από ότι οι συμμαθητές μου και πήρα το lower πολύ νωρίτερα από εκείνους.
Δύο καλοκαίρια και δύο χειμώνες, τόσο χρειάστηκαν.
Ούτε Α' προκαταρκτική, ούτε 1 ή 2 κανονική... (δεν θυμάμαι πως τα λένε...)
Διάβαζα πολύ, αλλά όχι τα μαθήματα που μου έβαζαν.
Ίσα ίσα για να μην με εξευτελίσει η δασκάλα αν με έπιανε αδιάβαστη.
Ήμουν συνδρομήτρια του περιοδικού times και του National Geographic(πολύ κουλτούρα το παίζω σήμερα). Μάλλον γι' αυτό έμαθα Αγγλικά
Πήρα το "χαρτί" στην πρώτη Λυκείου.
Τότε τα παράτησα, βεβαίως βεβαίως.

Στο 4ο έτος στο πανεπιστήμιο, μετά από 7 χρόνια, κάτι μου 'ρθε.
Άρχισα ξανά τα μαθήματα για να πάρω προφίσιενσυ (ξέρω να το γράφω και στα Αγγλικά ρε...)
Ολόκληρο χειμώνα δεν άνοιξα βιβλίο. Μόνο άκουγα στο μάθημα.
Σε κάθε μάθημα άκουγα μπινελίκια.
Κυρίως γιατί δεν έγραφα εκθέσεις.
Όλη την χρονιά έγραψα με το ζόρι μία και μοναδική έκθεση.

Την επόμενη χρονιά, δηλαδή από Οκτώβρη μέχρι Φεβρουάριο που ήταν οι εξετάσεις,
έγραψα ακόμα μία.
Ζζζνταααππ...Οι καθηγητές άνοιξαν σαμπάνια.
Κλαπ κλαπ κλαπ...οι συμμαθητές χειροκροτούσαν.

Δεν ήταν ότι δεν μπορούσα, ήταν γιατί βαριόμουν.
Μου έδιναν ένα θέμα.
Το κοίταγα, το σκεφτόμουν... έλεγα "χμ.. έτσι θα άρχιζα... έτσι θα συνέχιζα και έτσι θα τελείωνα την έκθεση ΑΝ ΠΟΤΕ την έγραφα".
Και όλα ήταν κάτω από τις κοντρόλες.

Ααα ναι... έγραψα και μια τρίτη. Στις εξετάσεις.
Και πολύ καλή μάλιστα :)

(Δεν ήμουν ΤΟ φαινόμενο, απλά είχα πολύ πείσμα. Έλεγα "θα τα καταφέρω" και έφερνα τον κόσμο πάνω - κάτω μέχρι να το πετύχω. Γι' αυτό με χαλάει τόσο πολύ που είμαι ακόμα άνεργη, σνιφ σνιφ)

Κάντε λίγο υπομονή...έχω λόγο που τα γράφω όλα αυτά.

Πέρυσι δούλευα σε μια εταιρεία και με ξέσκισαν στις μεταφράσεις.
Από Αγγλικά σε Ελληνικά. Piece of cake.

Χθές έπρεπε να κάνω το ανάποδο.
Piece of rock.

Έγραψα, λοιπόν για σένα (ξέρεις-εσύ-ποιός-είσαι), την τέταρτη έκθεση ever.
Να είσαι αυστηρός, αλλά όχι και πολύ αυστηρός σε παρακαλώ.
Είμαι και ευαίσθητο κορίτσι, πανάθεμα με.

Τρίβω τα χέρια, παίρνω βαθιές ανάσες, περιμένω τις παρατηρήσεις σου και την επόμενη αποστολή :)

Wednesday, September 21, 2005

Ζε μα πελ Αλεξανδγά

Μπονζιούγ μαντάμ ε μεσιέ.

Πγώτο μάθημα Γαλλικών σήμεγα.
Η δασκάλα είναι ενθουσιασμένη μαζί μου.
Είναι μικρούλα, 2ο έτος Γαλλική Φιλολογία και μέχγι τώγα έκανε μόνο σε παιδάκια.
Είμαι η πγώτη ενήλικας που αναλαμβάνει.
Άγα είναι πολύ πεγήφανη με την πγόοδο μου και μεγικές εγωτήσεις μου την δυσκόλεψαν.

Γωτούσα για τους τόνους, τα άγθγα, τα ουσιαστικά και τα επίθετα συνεχώς.
Στα μάτια της είμαι ένα σούπεγ ταλέντο.

Πολύ μου αγέσει που μαθαίνω επιτέλους Γαλλικά...
Είμαι πολύ χαγούμενη!!!

(όπως καταλάβατε έχω ήδη πιάσει την πγοφογά)

Sunday, September 18, 2005

Sparilious

(ήρθε και η σειρά της να βγούν τα άπλυτα στη φόρα)

Είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που ξέρει τόσα πολλά για μένα γι'αυτό την αγαπώ και την προσέχω μην τυχόν τσακωθούμε ποτέ και με καρφώσει :-)

Πόσα χρόνια δεν ξέρω να μετρήσω... από πρώτη Γυμνασίου... μάλλον 17...
μάλλον μια ολόκληρη ζωή.

Είναι όμορφη, έξυπνη και πολύ εργατική.
Κάθε μέρα σε δύο δουλειές γι' αυτό και το Σαββατοκύριακο την φωνάζουνε sparilious και εμένα Μαρουσκάκι.

Στα εφηβικά μας χρόνια καβάλα σε ένα μηχανάκι ήμασταν ο απόλυτος δημόσιος κίνδυνος.
Η sparilious είχε το όχημα και εγώ το δίπλωμα. Έπρεπε να πηγαίνουμε μαζί. Πακέτο.
Όταν οδηγούσε εκείνη υπήρχε ο φόβος μην μας γράψει η αστυνομία, όταν οδηγούσα εγώ υπήρχε ο κίνδυνος μην πατήσουμε κανέναν (ή μην μας πατήσει).
Στον παραλίμνιο, κάτω από τον πυκνή σκιά των πλατανιών, άφηνα το τιμόνι, ανοίγαμε τα χέρια και τραγουδούσαμε... γελούσαμε.

Τα καλοκαίρια τα περνούσαμε μαζί σε διάφορα κάμπινγκ με αυστηρό προϋπολογισμό για να μπορέσουμε να μείνουμε περισσότερο.
Το καλοκαίρι του '97 μας έχει μείνει αξέχαστο. Για πολλούς λόγους...(οκ είπαμε να βγάλουμε τα άπλυτα αλλά να μην εκτεθούμε ανεπανόρθωτα)
Ένας από αυτούς ήταν ότι ξεμείναμε από λεφτά.
Ο προϋπολογισμός των διακοπών έπεσε έξω μέσα σε μια νύχτα.
Εκεί που είχαμε συνηθίσει να βγάζουμε την μέρα με καλό πρωινό και ένα σουβλάκι για βραδινό, δεχτήκαμε πρόταση για εστιατόριο και φαλιρίσαμε.
Η παρέα των Ιταλών μας πήγε σε ένα εστιατόριο με τίτλο παραπλήσιο του "Σας πιάνουμε τον κώλο".
Παραγγέλνουμε τον μουσακά μας... παραγγέλνουν οι υπόλοιποι μακαρονάδες.
Ξαναέρχεται ο σερβιτόρος..."τι θα πάρετε για δεύτερο;"
"Τίποτα"....(τι εννοεί το παλικάρι;)
Αρχίζουν να έρχονται κάτι ξιφίες και κάτι τσιπούρες στο τραπέζι... απανωτά εγκεφαλικά!
Για να ξεχάσουμε το ότι ο λογαριασμός θα ήταν κοινός για όλους αρχίσαμε τα ούζα.
Σε μια φωτογραφία το χαμόγελο μας ήταν φαρδύ πλατύ και από μέσα σκεφτόμασταν με τρόμο "πως θα φύγουμε αύριο;;;
Τελικά ένα ξεχασμένο πεντοχίλιαρο στην τράπεζα έφτασε μόνο για τα εισιτήρια και για ένα μπουκαλάκι νερό.

Θα μπορούσα να γράψω άπειρες ιστορίες με εμάς τις δυο.
Ιστορίες με τεράστια βατράχια στο ντουζ και εμείς με μια σκούπα να τα κυνηγάμε.
Ξημερώματα να γυρίζουμε στο κάμπινγκ και να είμαστε ένα βήμα πριν τον βιασμό και ίσως δύο βήματα πριν τον φόνο.
Ιστορίες για κρεβάτια που σπάνε...
Με μηχανάκι που πέφτει σε στροφή...
Με εμένα να το παίζω σωματοφύλακας (χωρίς προσόντα εννοείται)
Ιστορίες για φλερτ, για έρωτες, για απογοητεύσεις...
Ιστορίες με γέλιο...

Όμως η πιο σημαντική μας στιγμή ήταν εκείνη της επανασύνδεσης.
Δεν έχει σημασία γιατί και πως.
Ήμασταν και οι δύο σε άσχημη περίοδο, πριν 6 χρόνια, δεν τσακωθήκαμε αλλά σταματήσαμε ξαφνικά να μιλάμε.
Νομίζαμε πως είχαμε δίκιο και οι δυο.
Είχαμε όμως και οι δυο λάθος.
Καμιά δεν σήκωνε το τηλέφωνο για μήνες.
Έκλαιγα τα βράδια, ένοιωθα πως μου έλλειπε ένα κομμάτι μου. Πονούσα.
Βουρκώνω και τώρα που το θυμάμαι (ξέρω πως θα βουρκώσουν και τα δικά σου μάτια).

Ήμουν στο αμφιθέατρο όταν χτύπησε το κινητό μου. Έκπληξη, χαρά, συγκίνηση.
"πάρε με σε είκοσι λεπτά σε παρακαλώ" χαζογελάω, βουρκώνω και συνειδητοποιώ πως με κοιτάζουν όλοι.
Είχα αγωνία αν θα ξαναπάρει... μήπως το μετάνιωσε;
"Εγώ είμαι εδώ για σένα, μόλις έρθω Αθήνα θα σε δω", αυτό θυμάμαι.

Έξω από τον ηλεκτρικό στον Πειραιά. Είχα αγωνία.
Είχε κόκκινα μακριά μαλλιά και ήταν όμορφη όσο ποτέ.

"Τι κάνεις μικρή;", χαμόγελο, αμηχανία, αγκαλιά.

Και ξεχάστηκαν όλα. Ξαφνικά. Μαγικά.

Ίσως έπρεπε να γίνει και αυτό για να δυναμώσει περισσότερο η σχέση μας.
Τώρα πια δεν σπάει. Με τίποτα.

Ότι και να μου συμβεί, χαρά ή λύπη, θα είσαι εκεί. Το ξέρω.
Ότι και να σου συμβεί, χαρά ή λύπη, θα είμαι εκεί. Και το ξέρεις.

(οι πραγματικοί φίλοι δίνουν πάντα δεύτερη ευκαιρία... και τρίτη...)

Saturday, September 17, 2005

Ο Doctor και Τογιωτάκι

Ο doctor είναι παιδικός μου φίλος...
Τογιωτάκι είναι η κοπελιά του, μια γλύκα...
Οπότε επιβάλλετε να γράψω μια ιστορία γι' αυτούς... αν δεν βγάλω τα άπλυτα τους εγώ στην φόρα ποιος θα τα βγάλει;;;

Γνωρίστηκαν πριν ένα χρόνο σε ένα γάμο. Ήταν δίπλα δίπλα από τις 9 περίπου και Τογιωτάκι αντιλήφθηκε την παρουσία του doctor κατά τις 2:00 το βράδυ.

Ο doctor όμως τρωγόταν όλη νύχτα. Φορούσε λευκό πουκάμισο (αυτό φαίνεται άσχετο αλλά παίζει ρόλο στην ιστορία)
Ήταν παρέα με ένα φίλο του, αυτός φορούσε μαύρο πουκάμισο (ευτυχώς)
Είχε μεγάλο σουξέ Τογιωτάκι εκείνο το βράδυ γιατί την ήθελαν και οι δυο.
Ο φίλος με το μαύρο πουκάμισο είπε στο doctor πως θα γνώριζε Τογιωτάκι εκείνο το βράδυ.
Ο doctor μάλλον μέσα από τα δόντια του είπε...."ν-ο-μ-ί-ζ-ε-ι-ς"

Τογιωτάκι από την άλλη μεριά μπάνισε για λίγο το "μαύρο πουκάμισο".
Ρώτησε την νύφη ποιος είναι και εκείνη απάντησε "ας' τον αυτόν... τον άλλο με το άσπρο κοίτα"
Σηκώθηκαν να χορέψουν ..η νύφη είχε οργανώσει μεγαλειώδη σχέδιο.
(γιατί όλες οι νύφες είναι δολοπλόκες και σκέφτονται πως να στήσουν προξενιό;)
Πήγε και πιάστηκε, στο χορό, από τον doctor και μετά από μια στροφή την έκανε με "ελαφρά" για να παραδώσει την σκυτάλη Στογιωτάκι.
Άλλο που δεν ήθελε :)

Γνωρίστηκαν και κανόνισαν ραντεβού για μια βδομάδα μετά.

Τογιωτάκι στολίστηκε και παρφουμαρίστηκε.
Ο doctor έκλεισε οκτάωρο μπροστά στον καθρέφτη.

Και τότε Τογιωτάκι έπαθε ένα φλας.
Δεν θυμόταν πως ήταν ο doctor.
Υπερμετρωπία και αστιγματισμός. Όταν τον γνώρισε δεν φορούσε τα γυαλιά. Πως θα τον γνώριζε στο ραντεβού;
Μήπως να πήγαινε σε κάθε έναν, που θα καθόταν στην πλατεία μόνος του, σε απόσταση αναπνοής να ρωτάει "γνω-ρι-ζό-μα-στε από κά-που;"

Βρήκε την λύση, πήγε με μια φίλη με το αυτοκίνητο.
Θα περίμενε για λίγη ώρα να εντοπίσει τον doctor και μετά θα έκανε την έξοδο.
Περίμενε... περίμενε... περίμενε...
Το ίδιο και ο doctor...αλλά από την πίσω μεριά του αυτοκινήτου.
Που να τον δεί Τογιωτάκι;;;

Αφού πέρασε πολύ ώρα αποφάσισε να βγει από το αυτοκίνητο και να κάνει γκάλοπ σε όλους τους μοναχικούς που έκαναν την βόλτα τους στην πλατεία.

Βγαίνοντας την έπιασε από τους ώμους ο doctor...
"θα κάτσεις για πολύ ώρα ακόμα στο αυτοκίνητο;;;"

(Εγώ που τον ξέρω χρόνια αμέτρητα έχω να παρατηρήσω ότι αυτό το παιδί πάντα ήταν τόσο ευγενικό και ρομαντικό :P).

Τογιωτάκι και o doctor είναι ένα χρόνο και κάτι μαζί. Εν' τω μεταξύ Τογιωτάκι έκανε laser στα μάτια πρόσφατα και είδε τελικά ποιόν αγάπησε!!!
Ο doctor έγινε ένας ρομαντικός και ευγενικός νέος για τα μάτια Τουγιωτάκι.

(τώρα πάω να κρυφτώ γιατί μάλλον θα τις φάω που τους έβγαλα στα ιντερνέτια)

Friday, September 16, 2005

Ποιοι φοράνε άσπρα

Χημικοί (οι επιτυχημένοι, όχι εγώ)

Γιατροί (με μεγάλες τσέπες)

Οδοντίατροι (μππρρρ)

Νοσοκόμες (με ζαρτιέρες υποχρεωτικά)

Μαίες (οι ζαρτιέρες προαιρετικές)

Φαρμακοποιοί (χωρίς σχόλιο)

Χασάπηδες (με κόκκινους λεκέδες και κομματάκια κρέατος)

Κομμώτριες (γιατί και η κομμωτική είναι επιστήμη)

Αισθητικοί (το βάζω ξεχωριστά από τις κομμώτριες γιατί είναι διαφορετική επιστήμη)

Στριπτιτζούδες (για απαιτητικούς πελάτες)

Καμιά άλλη ιδέα κανείς;

Thursday, September 15, 2005

Πρωτοβρόχια

Μου άρεσε η σημερινή βροχή, αλλά αύριο θέλω να είναι όπως πριν.
Η συννεφιά μου προκαλεί θλίψη, μιλάω λιγότερο, γελάω λιγότερο, σκέφτομαι περισσότερο (αυτό δεν είναι απαραίτητα και κακό)

Το πρόβλημα μου με τις ομπρέλες είναι μεγάλο και άλυτο.
Δεν μπορώ να κυκλοφορώ και να την κρατάω. Δεν βλέπω καλά, δεν έχω καλή αντίληψη του χώρου, δεν μπορώ να στρίψω με άνεση και δεν χωράω παντού.

Θυμάμαι πριν χρόνια έστριψα σε μια γωνία και έχωσα την ομπρέλα στην κοιλιά κάποιου περαστικού.
Ζήτησα πολλές φορές συγνώμη και προσπαθούσα να μην γελάσω γιατί τον χτύπησα δυνατά και είχε κάθε δικαίωμα να με βρίσει.
Έκλεισα την ομπρέλα, την έβαλα στην τσάντα μου και δεν την χρησιμοποίησα ξανά.

Μετά από πολλά χρόνια μου δάνεισαν μια ομπρέλα γιατί ήταν άκρως απαραίτητο.
Κυκλοφορούσα για λίγο καιρό χωρίς να θυμάμαι ποιος μου την έδωσε.
Δεν την ζήτησαν πίσω. Μάλλον από ντροπή.
Ο διευθυντής με έλεγε κλέφτρα και εγώ έκανα τον κινέζο γιατί αν έβρισκα ποιος μου την δάνεισε και την γύριζα πίσω θα έμενα δια παντός χωρίς ομπρέλα.

Το χειρότερο μου είναι όταν πρέπει την μοιραστώ.
"Ποιο πάνω" ... "φέρ' την και λίγο από εδώ"..."εεε όλη σε εσένα την έχεις"..."με έχεις κάνει μούσκεμα"... "μου την φόρεσες καπέλο, σήκωσε την λίγο"

Αϊ σιχτίρ κράτα την μόνος σου... πάω και χωρίς ομπρέλα.
Εγώ φταίω που είμαι μινιόν;

Καλά τα πρωτοβρόχια και τα δευτεροβρόχια αλλά εγώ θέλω λίγο ήλιο ακόμα.

Wednesday, September 14, 2005

Eye Problem














Αν δεν μπορείτε να το διαβάσετε πρέπει να απομακρυνθείτε
από την οθόνη.
Τότε υπάρχει πρόβλημα....

Το βρήκα σήμερα στα ξεχασμένα email.
Χάνει λίγο εξαιτίας του μικρού μεγέθους.

Εγώ πάντως μια χαρά το βλέπω και χωρίς να σηκωθώ :P

Tuesday, September 13, 2005

Τρείς τα ξημερώματα...

Ακούω φασαρία μέσα στο σπίτι...
Κάποιος να ανεβαίνει την σκάλα...

"Ο Νίκος θα γυρίσει αύριο... δεν μπορεί να είναι ο Νίκος... κλέφτης"

Η πόρτα ανοίγει σιγά σιγά...
Πάγωσα.
Έσφιξα τα δόντια.
"Να μείνω ακίνητη...ίσως την γλιτώσω... να μείνω ακίνητη"

Ξαπλώνει δίπλα μου, ακούω την ανάσα του.
Σταματά η δική μου ανάσα.
"Θα ορμήξω πάνω του... ίσως έχω μια ελπίδα... θα φάω πολλές αλλά δώσω μερικές, ίσως προλάβω να τρέξω"

Είμαι σοκαρισμένη, φοβάμαι, η καρδιά μου χτυπά γρήγορα.
Αποφασίζω να γυρίσω το κεφάλι και να πέσω πάνω του.
"Θα τον χτυπήσω δυνατά, όσο πιο δυνατά μπορώ"

Πετάγομαι απότομα.
Τον κοιτώ, έχει μακριά μαλλιά.
Με κοιτάζει.
Είμαι έτοιμη να επιτεθώ.

"Μικρή μου σε ξύπνησα;.... μικρή...είσαι καλά;....σε τρόμαξα;"

Κοιτάζω γύρω στο δωμάτιο, δεν ήταν το δικό μου.
"Εσύ είσαι; Νόμιζα ότι... που βρίσκομαι... έπαθα σοκ... θα με σκότωνε..."

Με χάιδευε στην πλάτη "εγώ είμαι... μην φοβάσαι... σε τρόμαξα... συγνώμη"

Ήμουν ακόμα σοκαρισμένη, ανάσαινα γρήγορα.
Ήμουν στο σπίτι της sparilious, κοιμόμουν στο κρεβάτι της.
Το ένοιωθα, το έζησα.

Ο καλύτερος εφιάλτης που είχα ποτέ!


(δεν πάω καλά τελευταία :P)

Friday, September 09, 2005

Η Γκαντεμόσαυρα Αναστήθηκε

Τώρα μπορείτε να κάνετε την δική μου κηδεία.
Δεν επιθυμώ στεφάνια.
Το κονιάκ να είναι 7 * και τα κουλουράκια σοκολατένια.
Να βάλετε την καλή μου φωτογραφία, αυτή που φαίνομαι πίσω από το τζάμι.
Σιχαμένη καργιόλα θα τα πούμε στην κόλαση.

Thursday, September 08, 2005

Η Γκαντεμόσαυρα κουνάει το μισοκομμένο κεφάλι της

Ο υποψήφιος εργοδότης δεν τηλεφώνησε ακόμα.

Το αυτοκίνητο χάλασε.

Οι ένοικοι εξαφανίστηκαν μαζί με δύο ενοίκια.

Ψόφα μωρύ καργιόλα.

Wednesday, September 07, 2005

Η Γκαντεμόσαυρα Πέθανε.

Με πήρανε τηλέφωνο χθες από μια εταιρεία στην οποία είχα στείλει βιογραφικό ενάμισι χρόνο πριν.
Γράφοντας, τότε, μια συνοδευτική επιστολή έλεγα μέσα μου "θα σας κάνω να με καλέσετε για συνέντευξη".
Μπορεί να άργησαν αλλά τα κατάφερα να με καλέσουν.

Το ραντεβού ήταν για σήμερα.
Η δουλειά είναι ακριβώς όπως την θέλω ενάμιση χρόνο τώρα.
Την κυνηγούσα, την πάλευα, την πλησίαζα μα δεν την έφτανα ποτέ.

Σήμερα έφτασα κοντά... τόσο κοντά όσο ποτέ άλλοτε.
Η συνέντευξη έκλεισε με τα εξής λόγια του εργοδότη:
"Το απόγευμα θα σας πάρω τηλέφωνο για να σας κάνω πρόταση. Πρόταση που να αφορά το οικονομικό και την δοκιμαστική περίοδο"
"Θα περιμένω" απάντησα και μέσα μου φώναζα "Δέχομαι, Δέχομαι"

Τόσο καιρό έχω άγχος να γράψω μια ενδιαφέρουσα συνοδευτική επιστολή.
Έχω αγωνία αν θα με καλέσουν για συνέντευξη.
Έχω αγωνία για το αν θα μου ξανατηλεφωνήσουν μετά την συνέντευξη.
Ποτέ δεν τηλεφωνούσαν.

Σήμερα όμως είναι αλλιώς...πρέπει να είναι αλλιώς.

Ακόμα και αν δεν με πάρουν (φτου φτου φτου στα όρη στα άγρια βουνά) τουλάχιστον
σκότωσα την γκατεμόσαυρα μου.
Κηδεία δεν έχει, ούτε μνημόσυνα.
Δεν της κάνω αυτή την χάρη.

Πριν την συνάντηση ο George με ρώτησε "Έχεις άγχος;"
"Όχι"
"Πααας να πάααρεις την δουλειααά και δεν έχεις άααγχος;;;"

Είχα βρε George, αλλά είμαι τόσο συνηθισμένη στην αποτυχία που μπροστά σε μια επιτυχία νοιώθω αμηχανία.
Την αποτυχία την χειρίζομαι καλά.
Την επιτυχία έχω καιρό να την γευτώ... την ξέχασα.

Πριν επτά χρόνια, σαν σήμερα, ξεκίνησα ένα καινούργιο κεφάλαιο. Ξεκίνησα την ζωή μου με τον Νίκο.
Ας είναι σήμερα σημαδιακή η μέρα.

Tuesday, September 06, 2005

Συναυλία - Τα παραλειπόμενα

Η κυρία που καθόταν αριστερά μου μόλις άναβα τσιγάρο κουνούσε με επιδεκτικό τρόπο ένα φυλλάδιο για να απομακρύνει τον καπνό που φυσούσα.
Σιγά μανδάμ, δεν ξέραμε να μην καπνίζουμε σε ανοιχτό δημόσιο χώρο.
Φταίω εγώ που μερικές φορές ο αέρας φυσούσε προς τα εκεί;

Γίνεται συναυλία χωρίς τσιγάρο; Όχι βέβαια.
Στην αρχή έκανα μια κίνηση καλής θελήσεως και το έσβησα νωρίτερα.
Αλλά αυτή έκανε τα ίδια ακόμα και αν άναβε τσιγάρο οποιοσδήποτε σε ακτίνα δέκα μέτρων.
"Ε κάτσε σπίτι σου κυρία μου" σκέφτηκα και δεν ασχολήθηκα ξανά.

Η κυρία όμως που καθόταν από δεξιά μου, δίπλα στον Νίκο, ήταν απερίγραπτη!

Περίπου 50 - 55 ετών, κοντό μαλλί, αγριόφατσα.
Καταρχήν ήξερε όλους τους στίχους, τους οποίους και γκάριζε.
Άντε να πεις ... συναυλία είναι να μην τραγουδήσει η γυναίκα;
Οκ το δέχομαι ... να τραγουδήσει... είναι ανάγκη όμως να τραγουδήσει τόσο δυνατά;
Το χειρότερο ήταν ότι έλεγε τους στίχους πριν από τους τραγουδιστές.
Ενδιάμεσα σταματούσε το τραγούδι και φώναζε
"μπράβο παλικάρια μου"
"μπράαααβο και ξανά μπράαααβο"
"αχ Παναγίτσα μουυυυ"
"αν δεν πεθάνω σήμερα δεν θα πεθάνω ποτέ..." (ναι καλά, νομίζεις)
και πολλά άλλα τέτοια κουφά.

Όταν δε, είπαν το τραγούδι "απόψε ψοφήσανε οι δυο μου παπαγάλοι" έβαλε τα κλάματα....
λυγμοί και στεναγμοί... "που' σαι Πάνοοοοο"... "που' σαι Πάνο τι συναυλία χάνεις"
(Κουόστα Κουόστα - ΑΜΑΝ)
Κλάμα και οδυρμός. (βρε μπας και τις ψόφησαν πρόσφατα οι παπαγάλοι της;)

Γενικώς ήταν ένα δράμα... προσπαθούσα να την αγνοήσω αλλά εκείνη ανέβαζε ένταση.
Συνέχεια γύριζε ο κόσμος και την κοιτούσε.
Σκέφτηκα να αλλάξουμε θέση αλλά ήμασταν πολύ μπροστά και δεν ήθελα να φύγουμε από εκεί.
Κοιτούσα τον Νίκο και γελούσαμε συνωμοτικά.... "αχ Παναγίτσα μου Πάααανο" του έλεγα και μας έπαιρναν τα κλάματα από το γέλιο.

Ακολουθεί μια αναπαράσταση για το τι άκουγαν τα αυτάκια μου. Τα μαύρα γράμματα είναι η φωνή της, σε παρένθεση οι σκέψεις μου και τα υπόλοιπα η θεϊκή φωνή του Θηβαίου.

Πίσω απ' το φως αχχχ της μουσικής που ταξιδεύεις Πάνο μουυυυ
Πίσω απ' το φως της μουσικής που ταξιδεύεις
(ααα που να σκάσεις)

Είσαι ολόκληρη αργεντίνικο ταγκό
είσαι ολόκληρη αργεντίνικο ταγκό
(ντεβουλοσιόν μανδάμ)

Και μήτε στ' όνειρο σου Παναγίτσα μουυυ
Και μήτε στ' όνειρό σου πια δε με γυρεύεις
(Παναγίτσα μου κάνε ένα θαύμα)

όπως παλιά μ' ένα σκοπό χερουβικό
χερουβικό ...χερουβικό
(βεβαίως βεβαίως)

Αχ θα πεθάνω σήμερα...
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
δεν είναι άλλος Πάνο μουυυυ
(ΒΟΥΛΩΣΤΟ ΜΩΡΥ)

Θα πεθάνω δεν μπορώ... πω πω πω....Ελπινίκη..τι πάθαμε..
και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
(εμείς τι πάθαμε όχι εσύ βλήμα)

Άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος, απίστευτο, απίστευτο
Άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
(baby χώσ' της μία σφαλιάρα)

κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
αετός, αετός... πω πω πω...αχ αχ...
(πάλι τα παπαγαλάκια θυμήθηκε)

(στίχοι: Μάνος Ελευθερίου - "Δεν είμαι άλλος")

Ήτανε ένα δράμα, παραλίγο να της έκανα παρατήρηση. Δεν ήθελα όμως να πιαστώ στα χέρια μαζί της.

Από πίσω μια άλλη κυρία έλεγε σε μια παύση των μουσικών
"Τον θηριαστή, τον θηριαστή πείτε"
"Τον Μπίλυ καλέ"

Καλή μου κυρία αφού δεν το κατέχετε το σπορ μην το βασανίζετε.

Ανακεφαλαιώνω: κυρία με κοντό-μαύρο-μαλλί-με ανταύγειες, λίγο άσχημη, κοντή που να έχει γιο ή σύζυγο με το όνομα "Πάνος", που κατά πάσα πιθανότητα να είναι και ναυτικός, καταζητείται.
ΠΡΟΣΟΧΗ μην καθίσετε δίπλα σε μια τέτοια γυναίκα σε συναυλία ποτέ!

Συναυλία

Την κυνηγούσαμε από καιρό...από τότε στο Μέγαρο Μουσικής.
Θάνος Μικρούτσικος, Χ. Θηβαίος, Γ. Κούτρας, Γ. Κότσιρας

Τη μία κάτι τύχαινε και δεν μπορούσαμε, την άλλη δεν βρίσκαμε εισιτήρια.
Στην Κεφαλονιά εμφανίζονταν την βραδιά που φτάσαμε... το μάθαμε την επόμενη μέρα.

Στο θέατρο Βράχων φτάσαμε καταϊδρωμένοι.
Μπροστά στο ταμείο, μπροστά στα ματάκια μας τελείωσαν τα εισιτήρια.
Μείναμε με το μιλκομπούκαλο στο χέρι... τα μοίραζαν δωρεάν πιο δίπλα.
Η απογοήτευση ήταν μεγάλη.
Ψάξαμε για την επόμενη παράσταση. Ήταν στην Λάρισα στα μέσα του μήνα.
Θα πηγαίναμε.

Όμως για καλή μας τύχη χθες βράδυ, μάλλον εκτάκτως, εμφανίστηκαν στο Κατράκειο θέατρο.
Φτάσαμε στις 7 μόλις άνοιξε το ταμείο. Δεν θα την αντέχαμε άλλη απογοήτευση.

Πέρασε δίπλα μου ο Θηβαίος... λίγο κοντούλης μου φάνηκε.
Στην σκηνή ψηλώνει...σαν να μην πατά στην γη.

ενέργεια, ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΕΝΕΡΓΕΙΑ!!!

Τραγουδά με όλο του το σώμα, με όλη την ψυχή.
Συμμετέχουν τα χέρια του, το πρόσωπο του, το κορμί του ολόκληρο.
Τινάζεται στον αέρα, χοροπηδά, το ζει.

Είναι, κατά την γνώμη μου, ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς αυτής της γενιάς.
Φωνή, έμπνευση, ταλέντο.
(τα έχω ξαναπεί, είναι μεγάλη μου αδυναμία)

Για τον Μικρούτσικο τι να πω... μας συγκίνησε, συγκινήθηκε και ο ίδιος...
Κάθε πλήκτρο που άγγιζε μας προκαλούσε ανατριχίλα.

Jazz φωνή, jazz παρουσία, Jazz Κούτρας.
Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη γιατί ως τώρα τον ήξερα μόνο μέσα από τα τραγούδια του Καββαδία που είπε πολλά χρόνια πριν. Τελικά όταν το "έχεις" δεν το χάνεις ποτέ.

Να είναι καλά ο παραγωγός του Μελωδία που την Κυριακή τα μεσάνυχτα μίλησε για την συναυλία... μας γλίτωσε από το ταξίδι στην Λάρισα.

Saturday, September 03, 2005

Άννα, Άλεξ, Άαααπαιχτες

Ήταν η πρώτη μέρα που ξύπνησα νωρίς, γύρω στις 10:00.

Βρήκα την Άννα να πλένει τα πιάτα της προηγούμενης νύχτας.

Την νύχτα που τελειώσαμε το ούζο και συνεχίσαμε με κρασί και κάναμε (κυρίως η Άννα) τα ακατονόμαστα...
Τότε που η Άννα ζήτησε σε "γάμο" τον Θωμά και εκείνος αρνήθηκε και τις πεντακόσιες φορές...
Τότε που έπεσα στο παρτέρι με τα λουλούδια και έκοψα την πατούσα μου και έσπασα τις τριανταφυλλιές...(που με έσπρωξε η Άννα δηλαδή, γιατί χόρευα καλύτερα)
Ακριβώς γι' αυτό το βράδυ μιλάω...που κοντέψαμε να βάλουμε φωτιά στο σπίτι...

Έπλενε, λοιπόν, τα πιάτα και εγώ σκεφτόμουνα ταυτόχρονα τρία πράγματα:
  1. ευτυχώς που δεν θα πλύνω εγώ τα πιάτα
  2. θα μπω με την ησυχία μου στο internet
  3. αφού τελειώσει θα την κεράσω ένα καφέ στο λιμανάκι

Είμαι σίγουρη ότι εκείνη μέσα στις σαπουνάδες σκεφτόταν

  1. πω πω την γαϊδούρα ούτε που προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει
  2. πάλι με χρεώνει με το internet
  3. αφού τελειώσω θα την κεράσω ένα καφέ στο λιμανάκι που προσφέρουν και ωραία κουλουράκια

Σχεδόν ταυτόχρονα το πρότεινε η μία στην άλλη και σε λίγα λεπτά πίναμε καπουτσίνο και τρώγαμε τα ωραία κουλουράκια (πάντα έχει δίκιο για φαγητό η μικρή)
Οι ζαχαρίτσες που πρόσφερε η καφετέρια ήταν πολύ ωραίες. Ήπιαμε τον καφέ πικρό και τις κρατήσαμε για ενθύμιο.
Τις έχω στο γραφείο μου και γελάω κάθε μέρα ...
"Με ζαχαρώνεις;"
"Λιώνω για σένα"
"Ζάχαρη γλυκιά σαν την αγάπη μας"

Γελάσαμε, είπαμε τα δικά μας.
Φτάσαμε και στα μελαγχολικά... η καθεμιά με τον πόνο της.
Πράγματα που ήδη γνωρίζαμε η μία για την άλλη μιας και ο messenger μας ενώνει καθημερινώς.
Τώρα όμως ήταν αλλιώς...
Την άκουγα, την έβλεπα, την ένοιωθα.
Δεν λύσαμε κανένα μας πρόβλημα...αλλά ήταν προς στιγμήν σαν να τα λύσαμε όλα.

Θυμηθήκαμε πως έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι και να πάρουμε πρωινό για τους υπόλοιπους.
Στο φούρνο το δίλημμα ήταν μεγάλο.
Κουλουράκια λευκά με κομμάτια σοκολάτα ή μαύρα με σοκολάτα παντού;
Και τα δύο.

Περάσαμε από το φαρμακείο για να αγοράσω γάζες για το πόδι που αιμορραγούσε ακόμα.
Πήρα τις καλύτερες, τις χρυσοπλήρωσα και στο τέλος τις πέταξα γιατί δεν κολλούσαν με τίποτα. Μέχρι και σεσουάρ χρησιμοποίησα αλλά που.

Μέχρι να φτάσουμε σπίτι, που ήταν 2-3 λεπτά δρόμος, είχαμε καταβροχθίσει από δύο τουλάχιστον κουλουράκια.
Εγώ κούτσαινα, πονούσα, έτρωγα και γελούσα.
Η Άννα έτρωγε, με κορόιδευε και γελούσε.
Παραλίγο να μας πατήσει και ένα αυτοκίνητο.
(σε αυτό το σημείο ο Κωστής θα γελάσει δυνατά...."καταστροφικό δίδυμο" θα πει)

Φτάσαμε σπίτι, παίξαμε λίγο καράτε και μετά κάναμε πρόβα την χορογραφία του "my number one" με μεγάλη αποτυχία.
Μέχρι εκείνη την στιγμή οι Καταλανοί φίλοι της Άννας είχαν μια πολύ καλή εικόνα για εκείνη. Μετά άλλαξαν εντελώς.

Από το '97 μαζί, μετράμε 8 χρόνια.
Το γέλιο της και το κέφι της δεν το χορταίνω ποτέ!

(στο τσακ είμαι να ανεβάσω την φωτογραφία... ξέρεις εσύ ποιά)

Thursday, September 01, 2005

Ο εφιάλτης του Οδυσσέα

είναι και δικός μου εφιάλτης.


(Μουσική - Στίχοι: Ρόδο του Ανέμου, Ερμηνεία: Φοίβος Δεληβοριάς)

Φεύγει το πλοίο και μας χαιρετά
κλείνει το μάτι του και χαμογελά
αλλάξαν λέει τα σημεία της γης
κι ο χρόνος τώρα είναι πια συμπαγής

Ίδια η θάλασσα χωρίς μια σκιά
λες και έχει πάψει πια του κόσμου η καρδιά
λευκό μαντήλι, ματωμένη σιωπή
στην νηνεμιά μια γυμνή αστραπή

Πάει χαμένο σε σπονδή το κρασί
ποιος φεύγει το καράβι ή το νησί;
έχω γεράσει και δεν βλέπω από 'δω
ποια είναι η Πηνελόπη, ποια η Καλυψώ

Είχα δει καπνό μα πού έχει κρυφτεί;
γλυκιά πατρίδα είσαι γλυκιά φυλακή
βρήκα μονάχος μου για μένα χρησμό
καλύτερη η πορεία από τον προορισμό

Τέλειωσε η μπόρα και βγήκες στεγνός
κλειστός λόγω έργων ο παράδεισος
ένα κορμί δίχως γη κι ουρανό
τα χρόνια κυλήσανε σαν το νερό

Και να που Όμηρε το βλέπεις κι εσύ
δεν φαίνεται στον χάρτη αυτό το νησί
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;

Φεύγει το πλοίο και πάει στο καλό
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ
κλείνει το μάτι του και λέει σ’ αγαπώ
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ

Και να που Όμηρε το βλέπω κι εγώ
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;

........................................................................

Τουλάχιστον μια φορά την ημέρα κλείνω τα μάτια
και το σιγοτραγουδώ.
Οι κόκκινες λέξεις με πονάνε πιο πολύ.
Όσο πιο κόκκινες τόσο πιο δυνατά κλείνω τα μάτια.

Ψάχνω για διεξόδους.
Ψάχνω για δρόμους.
Ο ένας οδηγεί στη θάλασσα
ο άλλος στον γκρεμό.

Πρέπει να μάθω να κολυμπώ
ή
να μάθω να πετάω...