Monday, July 21, 2008

Σημείωση καταστρώματος

21.07.08, 09:00
Κατάστρωμα Μπλου Σταρ Φερις, επιστροφή από Κουφονήσια


Χαζεύω εδώ και ώρα μια οικογένεια απένταντι μου που παίζει μπιρίμπα. Αποτελείται από δύο νεαρά αγόρια, την μητέρα και τον πατέρα. Τα αγόρια ηλιοκαμένα και χορτασμένα από τα παιχνίδια στη θάλασσα, η μητέρα όμορφη και ο πατέρας κόβει τα χαρτιά χαμογελώντας.
Παρατηρώ τον τρόπο που μιλάνε και φέρονται μεταξύ τους. Είναι φανερό πως μεγάλωσαν με καλούς τρόπους, σεβασμό και αγάπη. Δεν βαριούνται, αντιθέτως απολαμβάνουν το παιχνίδι και το ταξίδι του γυρισμού.

Δύο λέξεις έρχονται στο μυαλό μου καθώς κοιτώ τους γονείς: Ωριμότητα και Υπευθυνότητα.
Ότι ακριβώς λείπει από μένα.
Δύο λέξεις που απο καιρό στοιχειώνουν τις σκέψεις μου και κάθε μου πράξη επιβεβαιώνει την έλλειψη τους.

Η μπιρίμπα συνεχίζεται και υποψιάζομαι πως κερδίζει η μητέρα με τον μεγάλο γιο. Αλλά όχι ανακοινώνεται η βαθμολογία και ο πατέρας με τον μικρό γιο δίνουν τα χέρια και ζητωκραυγάζουν.
Τα πιτσιρίκια πηγαίνουν στο πίσω μέρος του καταστρώματος για να δουν το λιμάνι της Πάρου, όπου δέσαμε προσωρινά.
Ο πατέρας φιλάει πεταχτά το μπράτσο της μητέρας και κλεφτά τους κοιτώ.

Σκέφτομαι τον Ν. Τέτοιος σύντροφος είναι για μένα και τέτοιος πατέρας θα ήταν για τα παιδιά μου. Θα έλυνε σταυρόλεξα μαζί τους, θα τους μιλούσε πάντα με σεβασμό, θα τους διάβαζε, θα έπαιζε επιτραπέζια, θα συζητούσε με τις ώρες μαζί τους και θα μου έδινε κλεφτά φιλιά στο μπράτσο και στον λαιμό μου.
Δεν το ανακάλυψα τώρα ξαφνικά, το ξέρω χρόνια, σχεδόν όσα χρόνια είμαστε μαζί. Γι'αυτό και αποφάσισα να μοιραστώ μαζί του την ζωή μου, γιατί ήξερα πως θα ζήσουμε όσο καλύτερα και όσο πιο δημιουργικά μπορούσαμε. Αξιόπιστος, ώριμος και υπεύθυνος - ότι δεν είμαι εγώ πια.
Κατάντια είναι. Να μην μπορώ να υπολογίζω στον εαυτό μου. Να μην μπορώ να πάρω μια απόφαση - μια οποιαδήποτε απόφαση - μα ακόμα και αν την πάρω να μην είμαι σίγουρη ότι θα την τηρήσω. Σε αυτό το άθλιο σημείο έχω φτάσει, να μην αναγνωρίζω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Έντεκα ακριβώς. Αφήσαμε την Πάρο και κατευθυνόμαστε προς Πειραιά χωρίς άλλες στάσεις.
Η μπιρίμπα συνεχίζεται, το ίδιο και η ζωή.
Με αγωνίες, στόχους και προσδοκίες που μόνο να φανταστώ μπορώ. Αγωνία για τους βαθμούς στο σχολείο, για την μετέπειτα σταδιοδρομία και για την ζωή που θα επιλέξουν τα παιδιά τους να ζήσουν. Με βράδια σιωπηλά με την μητέρα να αναρωτιέται φωναχτά "τα καταφέραμε καλά;" και τον πατέρα να φιλάει το μπράτσο της και να απαντά με σιγουριά "τα καταφέραμε καλά".

Φαίνεται πως πρόκειται για ντέρμπι. Οι βαθμολογίες των δύο ομάδων είναι πολύ κοντά. Ο μικρός γιος μόλις αναφώνησε "τώρα παίζονται όλα για όλα σ' ετούτο το παιχνίδι"
Όλα για όλα σ' ετούτη την ζωή!

Ο μεγάλος γιος είναι πιο ήσυχος, πιο ώριμος - ίσως πιο ώριμος και από μένα. Ο μικρός γιος σε κάθε ευκαιρία προσπαθεί - πολύ χαριτωμένα - να δει πόσα μπαλαντέρ έχει ο αδερφός του.
Ο πατέρας κατεβάζει K,Q,J και Joker και ο πιτσιρικάς δεν μπορεί να συγκρατήσει την χαρά του. Βλέπω πως κρατάει το 10, το 9 και το 8 και όταν έρθει η σειρά του θα συμπληρώσει την μπιρίμπα. Πετάγεται όρθιος, είπαμε είναι κρίσιμη η παρτίδα.

Να συμπληρώνεις τον άλλο και να φτιάχνεις μπιρίμπες ή να παίζεις μόνος σου πασιέντζες;
Αναμφίβολα το πρώτο. Πότε καθαρές, πότε με μπαλαντέρ, πότε μισές και πότε ολόκληρες μπιρίμπες.
Και να μετράς διακοσάρες, τριακοσάρες και εξακοσάρες σε χαμόγελα, αγκαλιές και σε φιλιά.

Η μπιρίμπα τελείωσε. Είναι όλοι τόσο χαρούμενοι για το παιχνίδι που μου είναι αδύνατον να καταλάβω ποιος κέρδισε. Θα μπορούσα να τους ρωτήσω, έχω το θάρρος, αλλά δεν έχω λόγο.

Δεν έμαθα ποτέ ποιος κέρδισε. Δεν έχει άλλωστε καμία σημασία γιατί το τρόπαιο είναι η χαρά και το μοιράστηκαν όλοι.
Όπως και στην ζωή.