Sunday, December 25, 2005

Επείγον Τηλεγράφημα

Καταστράφηκε ο σκληρός δίσκος.STOP.
PC μοιάζει με κενό τοπίο. STOP.
Συγνώμη που δεν απαντούσα στα emails.STOP.
Ααααα. STOP.
Και Χρόνια Πολλά.OVER.

Thursday, December 15, 2005

Ο άνθρωπος που γύρισε από τα Κατσικοχώρια

ΠΟΣΤ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ (Ζήλειας κυρίως, αυτή που με κάνει πράσινη)

Πριν διαβάσετε την ιστορία μου πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε την ιστορία της Άννας.

Επειδή δεν μπορούσα να πάω μαζί της στο Λονδίνο καβάλησα την μοτοσυκλέτα μου και ξεκίνησα για ένα κοντινό χωριό για νέες περιπέτειες.
Η μηχανή είναι 20ετίας και τα έφτυνε συχνά στο δρόμο.






Αφού έσμπρωξα σε ανηφόρα την μοτοσυκλέτα βρήκα μερικά μηχανήματα αυτόματης λήψης γάλακτος. Είναι επιχορηγούμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και έχουν κατακλήσει την εξοχή. Η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο που βρήκα πλήρες γάλα, γάλα με χαμηλά λιπαρά και σοκολατούχο.
Το καταπληκτικό είναι πως με εξυπηρέτησε μια γλυκιά γιαγιά που με αποκάλεσε "τσιούπρα'μ".






Συνάντησα κλασικούς αγρότες της επαρχίας που ψωνίζουν τα ρούχα τους στους κινέζους.






Αντιμετώπισα θηρία και τέρατα.
Ο Μήτσος το τσοπανόσκυλο ήταν το πιο άγριο.







Έφτασα επιτέλους στο σπίτι του παππού.
Το κληρονόμησα εξ ολοκλήρου.
Τώρα που έπεσαν τα επιτόκια θα πάρω μερικές εκαντοντάδες χιλιάδες ευρω δάνειο και θα το ανακαινίσω.







Αχ... τι ωραία που πέρασα

Υ.Γ. Τα φιλιά μου στην Μπεζεντάκου που τραγούδησε στο πανηγύρι του χωριού.

Sunday, December 11, 2005

Αγαπημένε μου Αϊ Βασίλη

Ποτέ δεν πίστεψα σε σένα, συγχώρεσε με.
Θα σου δώσω όμως μια ευκαιρία φέτος.

Θέλω Βασίλη μου (επέτρεψε μου τον ενικό, μεγάλοι άνθρωποι είμαστε) να σου ζητήσω μια χάρη.
Επειδή υπήρξα καλό κορίτσι φέτος (χμ..εε...ναι...ας το προσπεράσω αυτό) νομίζω δικαιούμαι ένα μεγάλο δώρο.
Κάτι που και για σένα θα είναι μια πρόκληση.
Έχω ποδήλατο, έχω αρκουδάκια, έχω τα βιβλία του χάρρυ πότερ, έχω και την κούκλα του ρουβά.
Δεν έχω όμως δουλειά.
Θέλω, λοιπόν, να μου βρείς δουλειά το συντομότερο. Σου δίνω μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου γιατί ξέρω πως είσαι πολυάσχολος και η ανεργία είναι μεγάλη.
Δίπλα από το τζάκι μου έχω "Τα νέα", τις "Νέες αγγελίες" και την "Χρυσή ευκαιρία". Με κόκκινο μαρκαδόρο έχω σημειώσει τις δουλειές που με ενδιαφέρουν.
Επίσης μια λίστα από sites με αγγελίες που μπορείς να επισκεφτείς.
Τέλος σε ένα φάκελο έχω μερικές χιλιάδες αντίτυπα από το βιογραφικό μου, τυπωμένα σε μπεζ, καλής ποιότητας, χαρτί.
Όποτε σε φέρει ο δρόμος κατέβα να τα πάρεις. Δίπλα τους θα έχω τσιπουράκι και ξηρούς καρπούς για να ξαποστάσεις και να ζεσταθείς.

Θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα αν σε κάθε σπίτι μεγαλοστελέχους που θα πας τα Χριστούγεννα ή την Πρωτοχρονιά να αφήνεις ένα βιογραφικό μου πασπαλισμένο με χρυσόσκονη.

Το ξέρω πως σου ζητάω μεγάλο δώρο αλλά αν σκεφτείς πως για 28 έτη δεν ζήτησα τίποτα θα με δικαιολογήσεις και θα βάλεις τα δυνατά σου.
Αν δεν τα καταφέρεις φέρε μου ένα επαναφορτιζόμενο σκουπάκι.

Κάνε με να πιστέψω σε εσένα Βασίλη και εγώ με τον πρώτο μισθό θα σου πάρω καινούργιες κάλτσες και κασκόλ.

Με εκτίμηση,
alex toximeio

Υ.Γ. δίπλα στο τσίπουρο έχω χόλς και χαρτομάντηλα για τον πάντα-συναχωμένο Ρούντολφ

Wednesday, December 07, 2005

Αι φιλ γκουντ...

ταρα ρα ρα ρα ρα ρα
Αι νόου δάτ άι γούντ
ταρα ρα ρα ρα ρα ρα
Αι φιλ νάις
ταρα ρα ρα ρα ρα ρα
λάικ σιούγκαρ εντ σπάις
ταρα ρα ρα ρα ρα ρα

Σόου νάις ταν ταν
Σόου γκούντ, άι νόου δάτ άι γούντ
Ουυαααα.....




Μην ρωτήσετε όμως το γιατί, δεν θα σας πω ακόμα

Friday, December 02, 2005

Αλλού για αλλού

Άλλη για Λονδίνο τράβηξε και άλλος για Κεϊμπριτζ
και εγώ μάλλον δεν θα πάω ούτε στην Κάτω Παναγιά (σνιφ)

Πως πέρασε αυτή η εβδομάδα δεν κατάλαβα.
Σαν ίδιες ήταν οι μέρες.
Τι και αν ήταν Δευτέρα τι και αν ήταν Πέμπτη.
'Η μάλλον καλύτερα "Να" και αν ήταν Δευτέρα "Να" και αν ήταν Πέμπτη.

Κάθε Παρασκευή λέω πως το ΣΚ θα είναι τουλάχιστον καλό και από Δευτέρα βλέπουμε...καινούργια εβδομάδα. Ίσως χτυπήσει το παλιοτηλέφωνο.

Και έτσι περνάνε οι μέρες και έφτασε ο Δεκέμβρης. Και τα Χριστούγεννα που δεν πολυσυμπαθώ.
Από την άλλη αυτό είναι και καλό γιατί πλησιάζει το 2006.
Και όπως λέει η σοφή Άννα αυτή θα είναι η χρονιά μου. Το λέει και το πιστεύει σε σημείο που άρχισα να την πιστεύω και εγώ.
Δεν ξέρω που το βασίζει, στα άστρα; στα ταρώ; τις το σφύριξε ο Χάρρυ Πόττερ;
"Πάντως αυτή θα είναι η χρονιά σου" μου γράφει συχνά στο messenger.
"Αααα και η δική μου" συμπληρώνει.

Άρα δεν θα είναι η χρονιά μου, η δική μου, θα είναι η χρονιά μας.
Αυτό σημαίνει πως το '06 θα πρέπει να ικανοποιηθούν όοοολα τα όνειρα της Άννας και όοοολα τα δικά μου.
Με άλλα λόγια πρέπει να συνωμοτήσει το Σύμπαν και για τις δύο.
Ιτς ιμποσιμπλ!
Δεν γίνεται, θα καταρρεύσει η Θερμοδυναμική Ισορροπία του Συστήματος.
(Γαμώ την επιστήμη μου, γαμώ.)

Μήπως θα μπορούσες βρε Αννούλα να κάνεις λίγο παραπίσω ώστε το '06 να είναι μόνο η δική μου χρονιά και εσύ να περιμένεις το '07;
Λέω, μήπως; (φατσούλα με γλώσσα έξω)


Σάββατο αύριο, σκέφτομαι να δεχτώ την πρόταση του κολλητού μου.
Επειδή και εκείνοι νοιώθουν μοναξιές, στην απόμερη πόλη τους, μου προσφέρουν 200 ευρω για 4 επισκέψεις το μήνα, φαγητό, φως, νερό, τηλέφωνο, όλα πληρωμένα για να τους κάνω παρέα.
(πιο φτηνά θα τους έβγαινε φιλμνετ, adsl και μια ρωσιδούλα οικιακή βοηθό, αλλά γούστα είναι αυτά)

Και καταλήγω...αχχχ (με πόνο ψυχής) άλλοι πάνε στα Λονδίνα και στα Κεϊμπριτζ και άλλοι στα απομακρυσμένα χωριά της Εύβοιας.

29 και σήμερα μέχρι να έρθει η χρονιά μου εεε Άννα;;;
(τρομάρα μου!!!)

Sunday, November 27, 2005

Ψέμα στο ψέμα

Με Πέτρο Φιλιππίδη και Παύλο Χαϊκάλη.

Για μία ώρα και πενήντα λεπτά γελούσα συνεχώς.
Απίστευτες ατάκες, γρήγοροι διάλογοι και ανατρεπτική ιστορία.

Ο Πέτρος και ο Παύλος δένουν πολύ καλά μεταξύ τους και με τους υπόλοιπους ηθοποιούς.
Τον Παύλο δεν τον είχα ξαναδεί στο θέατρο.
Τον Πέτρο τον είδα το '97 στο αρχαίο θέατρο Δωδώνης στην παράσταση "Βασιλιάς Λήρ".
Για μένα ήταν τεράστια έκπληξη η ερμηνεία του.
Τότε κατάλαβα πόσο μεγάλο ταλέντο είναι.
Τότε κέρδισε τον σεβασμό μου.
Και με χαρά διαπίστωσα προχθές πως έγινε ακόμα καλύτερος.

Δείτε τους, αν μπορείτε, αξίζουν!




Ν, Α, Β, ΑΜ, Θ, Μ, Κ ευχαριστώ που κάνατε την βραδιά μοναδική

Monday, November 21, 2005

Α-ΛΟ-ΓΟ-ΣΚΟΥ-ΦΗ

ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ
ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ!!!

Μας τα είπε με το "νί" και με το "θίγμα".


(τον ήπιαμε)

Wednesday, November 16, 2005

Η προγιαγιά μου η νεράιδα

Η μητέρα του παππού μου, η γιαγιά του πατέρα μου, η προγιαγιά μου. Η Μαρία.

Από καιρό ήθελα να γράψω αυτή την ιστορία αλλά όλο την ανέβαλλα.
Έγινε όμως κάτι και μου έδωσε την αφορμή.

Γεννήθηκε το 189? όταν ακόμα ήταν τουρκοκρατούμενα τα Γιάννενα και δεν γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία γέννησης. Πέθανε σχεδόν 110 ετών σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας.
Ήταν πολύ έξυπνη και κοτσονάτη. Μέχρι τα 105 πήγαινε κάθε καλοκαίρι διακοπές (με τους κολλητούς της).
Ήταν απανταχού παρούσα και είχε άποψη για όλα.
Όταν ξεκινούσε με τις ιστορίες δεν έβαζε τελεία. Η αλήθεια είναι ότι με κούραζε αλλά τώρα μου λείπει, θα 'θελα λίγες ιστορίες ακόμα.
Δεν ήξερε να διαβάζει και να γράφει. Όταν άρχισα να πηγαίνω σχολείο πήρα κιμωλίες και ένα μικρό πίνακα στο σπίτι και της έλεγα να της μάθω.

Έβλεπε καλύτερα από όλους αλλά παραπονιόταν καθώς παρακολουθούσε τηλεόραση.
Της λέγαμε να την πάμε σε οφθαλμίατρο να φορέσει γυαλιά και η απάντηση της ήταν:
"Από τώρα να βάλω γυαλιά; Όχι παιδάκι μου"
Ήταν μόλις 98.
Γενέθλια δεν γιορτάζαμε αλλά κάθε πρωτοχρονιά της λέγαμε "άντε να τα εκατοστίσεις γιαγιά" και έλεγε "τι μόνο ένα χρόνο θα ζήσω ακόμα;"
Όταν πέρασε τα εκατό δεν ξέραμε τι ευχή να δώσουμε.

Το πόσα έζησε, πολέμους ,κακουχίες και αλλαγές, είναι αυτονόητα.
Σε μια επέτειο της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων, ήμουν στο Λύκειο, μου έλεγε πως ήταν εκείνη την μέρα.
Ήταν περίπου 20 χρονών και έβλεπε από μακριά τους Έλληνες στρατιώτες να έχουν αιχμάλωτους τους Τούρκους και να τους οδηγούν έξω από την πόλη.
"Δεν μας είχαν πειράξει οι Τούρκοι, αλλά επιτέλους ήμασταν ελεύθεροι" μου είπε.
"Θα παρελάσεις αύριο καμάρι μου;"
"Όχι ρε γιαγιά"
"Γιατί παιδάκι μου, να τιμάς το παρελθόν"
"Εγώ το τιμάω αλλά δεν με βάζουν στην παρέλαση, είμαι κοντή"
Τι να πει μετά από αυτό, με έφαγαν τα διαπλεκόμενα.

Πρώτος και με μεγάλη διαφορά "έφυγε" ο προπάππος μου.
Όταν ήταν νέος (πριν εκατομμύρια χρόνια) ήταν βοσκός.
Μια ηλιόλουστη μέρα σε ένα ξέφωτο στο βουνό (δεν ξέρω αν είχε φλογέρα) έβοσκε το κοπάδι του. Εμφανίστηκαν μπροστά του μερικές όμορφες αέρινες παρουσίες. Κρατούσαν στα χέρια τους μαντήλια και χόρευαν γύρω του. Εκείνος άρπαξε το μαντήλι από την μία. Εκείνη θύμωσε και τον χτύπησε στο γόνατο. Πήρε πίσω το μαντήλι της και έφυγαν βιαστικά.
Ο προπάππος μου από τότε έμεινε κουτσός.
(Ο μύθος λέει πως αν πάρεις από μια νεράϊδα το μαντήλι της τότε την κάνεις θνητή για πάντα)
Μια άλλη εκδοχή, που την εξέφρασε ένας οικογενειακός μας φίλος σε μια πρόσφατη συγκέντρωση, είναι πως ο παππούς μάλλον τα είχε με κάποια παντρεμένη και τις άρπαξε δεόντως από τον σύζυγο.

Ο αδερφός μου και εγώ ακούσαμε αυτή την ιστορία όταν ήμασταν πιτσιρίκια. Πλάσαμε τρελά σενάρια με το μυαλό μας.
Αποφασίσαμε, τελικά, πως η γιαγιά μας ήταν η νεράιδα(το συζητούσαμε με τα ξαδέρφια μας και γελούσαμε, άκου εκεί νεράιδα).
Είχαμε πολλά στοιχεία που να το αποδεικνύουν.
Καταρχήν ήταν άγνωστη η ημερομηνία γέννησης, ούτε η ίδια δεν την ήξερε, δεν γερνούσε, δεν αρρώσταινε ποτέ ούτε από γρίπη.
Μετά που πέρασαν τα χρόνια δεν φαινόταν πως μπορεί να πεθάνει.

Κάθε πρωτοχρονιά έλεγε "δεν θα την βγάλω φέτος την χρονιά"
Της απαντούσα "ωχ μωρέ γιαγιά, έτσι είπες και πέρυσι".
Σαν να έβαζε στόχο, για ακόμα μία χρονιά ζωής.
"Αυτά τα ρούχα, αυτά τα παπούτσια, όλα καινούργια και το καλό μου το μαντήλι, αυτά να μου φορέσετε όταν έρθει η ώρα. Να με προσέξετε, κοίτα μην μου βάλετε άλλα, αυτά θέλω. Ααα ναι και τον αναπτήρα και τον σουγιά".
Πάντα είχε πάνω της έναν αναπτήρα και έναν σουγιά, σαν τον Μαγκάϊβερ.

Η πτώση της ήταν ξαφνική.
"Ήρθε η ώρα μου" είπε και άρχισε να χάνεται.
Για ένα μήνα ήταν στο κρεβάτι. Πολύ συχνά είχε αναλαμπές.
Αστειευόμουν και τις έλεγα πως αν έχει πουθενά κρυμμένες λίρες καλά θα έκανε να μας τις φανερώσει.
Γελούσε. Αλλά φοβόταν και λίγο.

Πάντα την πειράζαμε και πάντα γελούσε. Ακόμα και για τον θάνατο γελούσε.
Μία βδομάδα πριν πεθάνει ήμουν στα Γιάννενα. Περίμενα δίπλα της μήπως και συνέλθει.
Με αναγνώρισε και προσπάθησε να μου μιλήσει.
"Φεύγω...την ευχή μου..." ψέλλισε.

Την χαιρέτησα, έφυγα από την πόλη και ήξερα πως δεν την ξαναδώ.
Πέθανε μετά από λίγες μέρες, πρωτοχρονιά του '02.
Δεν θα μπορούσε να πεθάνει άλλη μέρα. Μόνο πρωτοχρονιά, ώστε να έχει "βγάλει" την προηγούμενη χρονιά.
Ακόμα και με τον θάνατο της μας έκανε να χαμογελάσουμε.
Δεν μπόρεσα να πάω στην κηδεία. Ούτε και τώρα στην εκταφή.
Θέλω να την θυμάμαι όπως τότε.

Γέννησε 10 παιδιά από τα οποία έζησαν και μεγάλωσαν τα 4.
Απέκτησε 13 εγγόνια και 24 δισέγγονα.
Κατάφερε να δει ένα τρισέγγονο, τον γιό του αδερφού μου.
Υπήρξε η αρχή μιας αλυσίδας 42 ανθρώπων.

Που την θυμούνται και υπάρχει ακόμα.
Γιατί ο άνθρωπος για μένα είναι οι αναμνήσεις που αφήνει πίσω του.

Tuesday, November 15, 2005

Ενοχλητική Κυρία

Σκηνή 1η
-Καλημέρα σας, συγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας...
-Γεια σας, τι θα θέλατε;
-Την κυρία Ταδοπούλου παρακαλώ
-Η ίδια...
-θα ήθελα να σας ενημερώσω για το δάνειο της Τάδεμπανγκ
-ΟΧΙ, ΟΧΙ δεν ενδιαφέρομαι
.
.
.
.
(μετά από ψηστήρι λίγων λεπτών)
-Να σας εγκρίνω 10000 ευρω αντί για 6000Ε μην τυχόν τα χρειαστείτε;
-ΝΑΙ ΝΑΙ παρακαλώ, καλύτερα 10000Ε.

Συγνώμη μαντάμ αλλά τα ήθελε και ο κώλος σας.

Σκηνή 2η
-Καλημέρα σας,
-Τι θα θέλατε παρακαλώ;
-Συγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας...
-ΑΠΟ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΛΕΦΩΝΕΙΤΕ;;;
-Απο την Τάδεμπανγκ για μια ενημέρωση...
-Ξέρετε τι ώρα είναι κυρία μου; Στις 4 το μεσημέρι δεν κάνουν τέτοια τηλέφωνα...Ξέρετε εσείς τι ώρα ξυπνάμε και τι ώρα γυρίζουμε...Δεν ντρέπεστε; Μην ξαναπάρετε τηλέφωνο, διαγράψτε με από τις λίστες σας.
-.........

Γυρίζει η τηλεφωνήτρια προς το μέρος μου γελώντας...
"την άκουσες την χαζοβιόλα;;;"
(συγνώμη μαντάμ αλλά ο κώλος σας ήθελε και χειρότερα)
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και η πίεση έφτασε στο 20.
Εγώ ήμουν με το μέρος της κυρίας που έβριζε.Με ποιο δικαίωμα ενοχλούν τον κόσμο τέτοιες ώρες;
Κάθισα στην καρέκλα μου αμίλητη και έσκυψα το κεφάλι.
Τώρα πια ήμουν σίγουρη πως δεν θέλω ούτε και μπορώ να το κάνω.

Μέχρι τις 5 το απόγευμα θα με πάρουν τηλέφωνο αν η απάντηση τους είναι θετική.
(που να μην σώσουνε να με πάρουν)
Η δική μου είναι όμως αρνητική αλλά δεν θα την εκφράσω.
Αν με πάρουν θα πάω. Διαφορετικά θα φάω πολύ κράξιμο από τους φίλους μου και θα νοιώθω άσχημα και εγώ η ίδια που δεν έκανα την καρδιά μου πέτρα για λίγους μήνες.
Επιμένουν πως πρέπει να πάω και ας τα παρατήσω στις πρώτες κιόλας μέρες.

Αν ήταν στο αντικείμενο μου θα έκανα υπομονή για λίγο καιρό μέχρι να αποκτήσω εμπειρία για να διεκδικήσω αργότερα καλύτερη δουλειά.
Αλλά αυτό μου πέφτει λίγο βαρύ, όχι από ντροπή, αλλά επειδή διαφωνώ με την τακτική τους.

Μέσα μου βαθιά παρακαλώ να μην χτυπήσει το τηλέφωνο σήμερα.
Δεν θέλω να γίνω "ενοχλητική κυρία" :(

update:
5:20 το τηλέφωνο δεν χτύπησε, αυτό σημαίνει πως έχασαν την ευκαιρία τους.
Μάλλον χθες δεν κατάφερα να κρύψω την δυσαρέσκεια μου, ούτε να δείξω αρκετά απελπισμένη για τα μέτρα τους.
Χαίρομαι.

Tuesday, November 08, 2005

Σημαδεμένη...

Είδα πρόσφατα μια διαφήμιση κρέμας που εξαφανίζει τα σημάδια από το σώμα μας.
Μέσα στην γενικότερη μελαγχολία στην οποία έχω βυθιστεί αυτές τις μέρες, άρχισα να σκέφτομαι τα δικά μου σημάδια.

Η πινέζα που καρφώθηκε στον αριστερό μου δείκτη άφησε ένα ωραιότατο σημάδι.
Μέχρι ένα βράδυ που ήθελα να φάω ψωμί με μερέντα. Αντί για φέτα έκοψα ένα μεγάλο κομμάτι από το δάχτυλο, ακριβώς πίσω από το νύχι.
Αίματα παντού... κοιτούσα με έκπληξη για αρκετά λεπτά... μέχρι που με ανακάλυψαν οι γονείς μου και με πήγαν στον γιατρό.
Το σημάδι της πινέζας εξαφανίστηκε, την θέση του όμως πήρε ένα μεγαλύτερο. Ευτυχώς το κομμάτι που έλειπε αποκαταστάθηκε και δεν έμεινα με μισό δάχτυλο.

Στο ίδιο χέρι, στο κάτω μέρος της παλάμης, εκεί που ενώνει με τον καρπό έχω μια τρυπούλα.
Άγνωστο πως έχει γίνει. Μπορεί να είχα καρφωθεί πουθενά... ποιος ξέρει... είναι όμως εντυπωσιακή.
Λίγο πιο κάτω, στον καρπό, έχω ένα κάψιμο από ηλεκτρικό σίδερο. Ήμουν μικρή και δεν ήξερα ακόμα τι εστί σίδερο. Μετά μεγάλωσα, έμαθα τι είναι, πόσο χρόνο μου τρώει και το αποφεύγω σαν τον διάολο.

Το δεξί χέρι είναι λιγότερο σακατεμένο από ότι το αριστερό. Ένα μεγάλο κάψιμο από καυτό ταψί κοσμεί τον δεξί μου αντίχειρα. Θυμάμαι πως εκείνη τη μέρα το έπαιζα μαγείρισσα και έφτιαχνα το πολύ-δύσκολο-φαγητό-κοτόπουλο-με-πατάτες.
Πόνεσε το άτιμο.

Τις μικρές ουλές δεν τις αναφέρω καν, είναι άλλωστε πολλές.
Αγκώνες, παλάμες, δάχτυλα γεμάτα με μικρές αταξίες.

Δυό ακόμα αποδείξεις των άτακτων παιδικών μου χρόνων, τότε που σκαρφάλωνα και έπεφτα από τα δέντρα, που έτρωγα τούμπες με το ποδήλατο, που έπαιζα με τις γάτες και τα σκυλιά μου, (οι γρατσουνιές τις γάτας, ωχ ωχ, είναι οι χειρότερες) που έπαιζα ξύλο με τα αγόρια κτλ κτλ είναι τα γόνατα μου.
Η πιο ωραία ουλή από αυτές, είναι στο αριστερό γόνατο, έχει μήκος περίπου 10cm και θα ήμουν πολύ περήφανη για τον τρόπο που την απέκτησα, αν τον θυμόμουν. Σίγουρα είχα κάνει πολύ μεγάλη βλακεία.

Στην δεξιά γάμπα έχω ένα κάψιμο από σκοινί.
Ο καλός μου ο παππούς είχε δεμένο ένα αρνάκι το οποίο προορίζονταν να γίνει στον φούρνο. Τον παρακάλεσα να με φωνάξει να το αποχαιρετίσω λίγο πρίν βελάξει για τελευταία φορά.
Το έσφιγγα στην αγκαλιά μου, το φιλούσα και έλεγα
"θα σε θυμάμαι για πάντα Σιούτο (τι να κάνω, έτσι το είχε ονομάσει ο παππούς),
κανένα άλλο αρνάκι δεν θα αγαπήσω όσο εσένα,
μην φοβάσαι το θάνατο,
εκεί που πας θα βρείς και την μαμά σου (την φάγαμε το Πάσχα)"
Ο Σιούτος όλο έφερνε γύρω γύρω από μένα και το σκοινί που ήταν δεμένο γύρω από τον αστράγαλο μου.
Μόλις είδε την χατζάρα του παππού αφήνιασε...
Και την ώρα που του φώναζα
"θα φάω μόνο πα-τά-τεεεες..."
με έριξε κάτω και το σκοινί μου έκανε μια μεγάλη πληγή.
Έκλαψα λίγο, μετά στο τραπέζι όμως τσίμπησα και λίγο μπουτάκι εκτός από πατάτες.

Τις πιο πρόσφατες ουλές τις απέκτησα το καλοκαίρι. Και στις δύο περιπτώσεις έφταιγε η Άννα :)
Έσκισα της πατούσα μου όταν χορεύοντας έπεσα πάνω στις τριανταφυλλιές και κατέστρεψα το παρτέρι της μαμάς της Άννας.
Η δεύτερη αποκτήθηκε στην παραλία. Τραβούσε την ξαπλώστρα η Άννα και απλώς έτυχε η γάμπα μου να είναι εκεί κοντά.
Στεναχωρέθηκε η μικρή μου όταν είδε το αίμα μου να τρέχει αλλά εγώ γελούσα.
Σχεδόν κάθε μέρα που βλέπω τις δύο παράλληλες γραμμές γελώ και την θυμάμαι.

Κάθε φορά που κοιτάζομαι στον καθρέφτη θυμάμαι τον αδερφό μου.
Όταν ήμασταν πιτσιρίκια με έριξε πάνω σε κάτι αιχμηρό (βασικά κάποια μαλακία θα είχα κάνει). Πονούσα και έκλαιγα.
Που να φανταζόμουν πως αυτό το σημάδι θα με συντρόφευε όλα αυτά τα χρόνια που είμαι και θα είμαι μακριά του.
Το μικρό σημάδι στο δεξί μου ρουθούνι το κοιτώ, το αγγίζω και θυμάμαι το πόσο με αγαπά.

Ποτέ δεν θα αγόραζα αυτή την αλοιφή.
Γιατί να σβήσω τόσες αναμνήσεις από πάνω μου;
Κορμί σαν φωτογραφικό άλμπουμ.
Κορμί γεμάτο αποτυπώματα.
Από όσους έπαιξα, γέλασα, έκλαψα, θύμωσα... από όσους έζησα.

Monday, October 31, 2005

(+) και (-)

Οκτώβρης γιόκ!!!

Τα (+)
  • Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Χάρολντ Πίντερ
  • Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης (για όσους το είδαν)
  • 50 χρόνια Eurovision (πάλι για όσους το είδαν)
  • "Βρείτε την διαφορά" επιτέλους ξεσκεπάστηκε η μεγάλη απάτη
  • Διαμαρτυρία ποδηλατιστών στο κέντρο της Αθήνας διεκδικώντας μια θέση στο Μετρό και στο τρένο
  • Καινούργια μουσικά σχήματα

Τα (-)

  • Γρίπη πτηνών
  • Χριστόδουλος εναντίον Τούρκων
  • Αποκλεισμός Εθνικής ομάδας Ποδοσφαίρου
  • Προσχέδιο Προϋπολογισμού (κλάψε πουλί μου, κλάψε)
  • Διαφθορά, παραιτήσεις, τηλεδίκες, δωροδοκίες
  • Ολυμπιακές Αερογραμμές, θα πετάξω; θα πετάξεις; θα πετάξει;;;
  • Διανομή πετρελαίου, 20% ακριβότερα από πέρυσι

Περιμένω τις ιδέες σας για τα συν και πλην του μήνα.

Χρειάζομαι την βοήθεια σας γιατί έχει στερέψει το μυαλό μου.

Μπορούν να είναι από οποιοδήποτε τομέα. Ότι σας άρεσε και ότι όχι από τον προηγούμενο μήνα.

Thanks

Wednesday, October 26, 2005

I am published!!!

Όταν αρχίζεις να θυμάσαι πας σιγά σιγά όλο και πιο πίσω χωρίς να το καταλάβεις.
Με αφορμή ένα γεγονός θυμήθηκα τα σχολικά μου χρόνια.

Το σχολείο μου ήταν μονοθέσιο και αριθμούσε 16-18 μαθητές κάθε χρονιά.
Μέσα σε μία αίθουσα όλες οι τάξεις.
Απωρό πος μάθαμαι ορθωγραφεία κε ανάγνοσυ...

Η τάξη μου είχε εξαιρετικούς μαθητές.
Την Γεωργία και εμένα.
Από μικρή ήμουν ιδιαίτερα δημοκρατικό άτομο και πίστευα στις δημοκρατικές διαδικασίες.
Το ότι ήμασταν μόνο δύο παιδιά, δεν μας εμπόδιζε να τις εφαρμόσουμε.
Έτσι κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η Γεωργία και εγώ, κάναμε εκλογές.
Πάντα, δεν ξέρω το πως και το γιατί, συγκέντρωνα τις δύο ψήφους και εκλεγόμουν Πρόεδρος της τάξης και η Γεωργία Γενικός Γραμματέας με μηδέν ψήφους.
Τις υπόλοιπες αρμοδιότητες τις μοιραζόμασταν.
Ήμουν Πρόεδρος, Ταμίας, Υπεύθυνη Αποθήκης και Υλικού και Υπεύθυνη Αθλητικών Δραστηριοτήτων.
Η Γεωργία ήταν όλα τα υπόλοιπα.

Ώταν μάθαμαι να γράφουμαι και να δυαβάζουμε απέκτισα μαιγάλες απετίσεις.
Ήθελα να εκδόσουμε εφημερίδα.
Τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου (που με τα βίας συμπλήρωναν ομάδα ποδοσφαίρου) είχαν το μυαλό τους στα παιχνίδια και στο πως να αποφύγουν το διάβασμα.
Η Γεωργία δεν ψήνονταν με τίποτα να γίνει βοηθός αρχισυντάκτριας (εννοείτε πως η αρχισυντάκτρια θα ήμουν εγώ) και έτσι εγκατέλειψα την ιδέα.
Μου αρκούσε να το παίζω αρχηγός και να τσακώνομαι με τα αγόρια.

Προσπαθούσα να είμαι δίκαιη και να κάνω παρέα περισσότερο με τα "αδύναμα" παιδιά και να τους δίνω καλές θέσεις στα παιχνίδια.
Κάπως έτσι κατέληξα με σπασμένο δάχτυλο στο αριστερό μου χέρι (από τότε είναι ακόμα στραβό) και με μερικούς σκορπιούς στην τσάντα μου από τους "δυνατούς" Γιαννάκη και Κωστάκη.

Με βάρβαρο τρόπο ανακάλυψα πως καλή η δημοκρατία αλλά χρειάζεται και λίγο δραστικό ξύλο για να προφυλαχθείς από της τσίχλες που κολλούσαν στα μαλλιά, τις τσιμπιές και τα σιχαμερά ερπετά και έντομα που χρησιμοποιούσαν τα αγόρια σαν όπλα.
Με λίγα λόγια, έφαγα και έριξα αρκετές "ψιλές" κατά την διάρκεια των παιδικών μου χρόνων.

Υπήρξα άτακτο παιδί αλλά και λαμόγιο γιατί πάντα κατάφερνα να μην με πιάνουν.
Μία τιμωρία θυμάμαι μόνο επειδή μιλούσα μέσα στην τάξη (σιγά την μεγάλη υπόθεση... να ήξεραν τι άλλα είχα κάνει... πφ αφελής δάσκαλοι).
Με κράτησαν μέσα στην τάξη κατά την διάρκεια του μεγάλου διαλλείματος, χειρότερο δεν μπορούσαν να μου κάνουν.
Καθόμουν στο παράθυρο και κοιτούσα έξω. Προσπάθησα μερικές φορές να το σκάσω αλλά δεν τα κατάφερα.
Η δασκάλα με έβαλε να ανακατεύω τον ελληνικό καφέ που έφτιαχνε. Ανακάτευα στην αρχή αλλά μετά ανακάλυψα ένα κουτί με χρωματιστές πινέζες.
Σαν σε ταινία με μουσική υπόκρουση αγωνίας: γύρω γύρω το κουτί με τις πινέζες, θυμωμένα να κοιτώ στην αυλή και η δασκάλα να λέει "μην χαζεύεις ανακάτευε Αλεξάνδρα, να σου γίνει μάθημα".

Και όλα να έρχονται γύρω γύρω... "να σου γίνει μάθημα"... πινέζες... "να σου γίνει μάθημα"... καφές να βράζει ... "να σου γίνει μάθημα"... δασκάλα θυμωμένη...

Στο αποκορύφωμα της σκηνής εκεί που όλα σταματάνε, ο σκηνοθέτης να δείχνει κοντινό το πρόσωπο μου, έκφραση απορίας, έκφραση πόνου, ένα κοφτό αχχ, ο καφές να χύνεται στο ηλεκτρικό μάτι, η δασκάλα να ουρλιάζει με έκπληξη και θυμό, αίμα να τρέχει και η κόκκινη πινέζα καρφωμένη ολόκληρη στον αριστερό μου δείκτη.
Άρχισα να γελώ, ήμουν πολύ εγωίστρια για να κλάψω μπροστά στη δασκάλα.
"Είσαι καταστροφή κορίτσι μου, πονάς;"
"Όχι, αλλά πως θα βγει η πινέζα;"

Ακολούθησαν σκηνές πολύχρωμες. Κόκκινες από αίμα, μωβ από ιώδιο, λευκό από γάζα.
Δεν με κράτησε τιμωρία ποτέ ξανά. Αποφάσισε να ταλαιπωρώ στο διάλλειμα τα υπόλοιπα παιδιά και όχι εκείνη.

Στην έκτη δημοτικού ήρθαν οι μεγάλες αλλαγές.
Επαναπατρίστηκε ο μικρός Σταμάτης από την μακρινή Αυστραλία και γίναμε τρεις στην τάξη.
Ήταν η πρώτη φορά που η Γεωργία και εγώ παλέψαμε ψήφο ψήφο για την Προεδρία.
Επίσης, ο Παπανδρέου διόρισε μερικούς δασκάλους και το σχολείο έγινε διθέσιο.
Η δασκάλα μας ήταν μια όμορφη ξανθιά νεαρή κυρία.

Η ώρα που περίμενα είχε έρθει.
Άφησα να περάσουν μερικές βδομάδες, για να ψυχολογήσω την δασκάλα, και έσκασα την ιδέα.
"Εφημερίδα;;; Λαμπρή ιδέα"
Δεν θυμάμαι αν άσκησα σωματική βία ή όχι, πάντως η Γεωργία και ο Σταμάτης δέχτηκαν πιο εύκολα από ότι περίμενα.

Δουλεύαμε με κέφι και σε μερικές μέρες η εφημερίδα εκδόθηκε.
Η πρώτη και μοναδική.
Δεν ήξερα τότε Αγγλικά, οπότε αναφώνησα απλώς "Η εφημερίδα μας, η εφημερίδα μας".

Στο Γυμνάσιο, αφού πρώτα ταλαιπώρησα αρκετό κόσμο, φτιάξαμε καινούργια εφημερίδα με περισσότερα τεύχη. Η ικανοποίηση, όμως, δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια.

Ούτε τώρα, που εκδόθηκε το πρώτο τεύχος από το περιοδικό στο οποίο συμμετέχω, νοιώθω σαν τότε.
Ξέρω όμως Αγγλικά και μπορώ επιτέλους να αναφωνήσω "I am published!!!"

Sunday, October 23, 2005

Μου λείπεις! Εγώ;

Μου λείπει ο Διευθυντής.
Θυμάμαι τις μεγάλες βόλτες στην πόλη μέσα στην νύχτα.
Ερχόταν αργά σπίτι μου χωρίς ύπνο. Πάνω από τις πιτζάμες φορούσα ένα ζεστό παλτό και παίρναμε τους δρόμους.
Κατεβαίναμε την Χαριλάου Τρικούπη, που ήταν φωτισμένη από τις βιτρίνες, και φτάναμε στο παραλίμνιο. Ανεβαίναμε από την Αβέρωφ και σταματούσαμε συνήθως για τυρόπιτα στον κεντρικό φούρνο που ήταν πάντα ανοιχτός.
Συνεχίζαμε προς Λιθαρίτσια. Στο πεζούλι, μπροστά από το άγαλμα, χαζεύαμε την πόλη από ψηλά.
Το φωτισμένο κάστρο, το τζαμί, τα φώτα από το νησάκι και η σκοτεινή λίμνη.
Θυμάμαι ακόμα την παγωμένη μύτη μου και τα σχεδόν λιπόθυμα αυτιά μου από το κρύο.
Αλλά δεν φεύγαμε.
Άλλοτε λέγαμε πολλά, από τα πολλά που μπορώ να πω με εκείνον, άλλοτε τίποτα.
Και γελούσαμε. Πάντα γελάμε πολύ εμείς οι δύο.

Ένα βράδυ είχε αϋπνίες και ο Κώστας.
Καταλήξαμε στο πάρκο να κάνουμε διαγωνισμό στις κούνιες, ποιος θα πηδήξει πιο μακριά.
Φυσικά έχασα.

Μου λείπει "το παιδί".
Οι συζητήσεις "τι έκανες για την ανθρωπότητα σήμερα;"
Με έπιανε αγκαζέ ενώ περπατούσαμε ή από τους ώμους.
Στις πορείες ή στις ομιλίες κατεβαίναμε μαζί και ας διαφωνούμε σε αρκετά θέματα.
Μου άρεσε να συζητώ, να διαφωνώ να τον κάνω να συγχύζεται μαζί μου.
Να πίνω τσίπουρα ή κρασί σε μικρά μαγαζάκια μαζί του.
Θυμάμαι την βοήθεια του και ας μην πιστεύει ότι ήταν καθοριστική.
Με το πρόγραμμα της εξεταστικής στα χέρια. Κυκλωμένα με κόκκινο μαρκαδόρο τα μαθήματα που χρωστούσα.
Πολλοί οι κόκκινοι κύκλοι.
"Θα δώσεις 7... θα περάσεις τουλάχιστον τα 5"
"Και εκείνα;"
"Την επόμενη φορά, σιγά σιγά, μεθοδικά"
Σε κάθε εξεταστική, σε κάθε μάθημα με καθοδηγούσε.
Σαν να με έπιανε από τα μαλλιά κάθε φορά που πνιγόμουν. Κάθε φορά.
Έπαιρνα βαθιά ανάσα και συνέχιζα.
Μου λείπει να μοιράζομαι τις ανησυχίες μου, τους φόβους μου, τα μεγάλα "θέλω" μου μαζί του.

Μου λείπει το ρεμάλι.
Να μαζευόμαστε σπίτι του, να ακούμε μουσική και να πίνουμε ότι υπήρχε.
Και όταν άδειαζαν τα μπουκάλια να πηγαίνουμε με κέφι στα μπαράκια.
Για τελευταίο ποτό στο αγαπημένο μας μπαράκι.
Πίναμε μόνο μπύρα και αποφεύγαμε τα σφηνάκια που μας κερνούσαν, σκέτη μπόμπα.
Να γελάμε.

Μου λείπει ο Ανδρέας.
Ο σοβαρός της παρέας. Με έλεγε "κόρη", το συνηθίζουν στο νησί του.
Θυμάμαι ένα βράδυ που πήγαμε σινεμά. Είχε αρχίσει να χιονίζει.
Βγαίνοντας το είχε στρώσει.
Κοιτούσαμε στα φώτα των αυτοκινήτων τις μεγάλες νιφάδες.
Θυμάμαι που τον κοιτούσα και γελούσαμε, δεν ξέρω τι λέγαμε.
Μόνο το γέλιο θυμάμαι και το χιόνι που έπεφτε πάνω μας.
Ααα ναι, και την παγωμένη μύτη μου.

Μου λείπει ο Γρηγοράκης.
"Που 'σαι συ βρε;"
Οι τσακωμοί και τα πειράγματα μας.
"Πίσω από τον στριμένο σου εαυτό κρύβεται η καρδιά ενός μαρουλιού"
"Θα σε σφάξω στα γόνατα Αλεξάνδρα".
"Ναι, ναι και εγώ σε αγαπώ αγριάνθρωπε".

Μου λείπει η Άννα.
Το κόκκινο κρασί που πίναμε βλέποντας ταινίες.
Το αυτοκίνητο της που μούγκριζε στην ανηφόρα.
Όταν ερχόταν στο ραδιοφωνικό σταθμό και έκανε "παραγγελίες"
Ο καφές στο λιμάνι και οι μέρες που περάσαμε μαζί το καλοκαίρι.
Δεν μου λείπει το μυδοπίλαφο της.


Σκορπιστήκαμε.
Σε διαφορετικές πόλεις στην Ελλάδα ή στον κόσμο.
Μας έμειναν τα τηλέφωνα, τα sms, τα emails, το messenger και κατά καιρούς οι σύντομες συναντήσεις.

Μας έμειναν όμως οι αναμνήσεις, οι στιγμές, το δυνατό γέλιο ή ένα δάκρυ.
Μας έμεινε η φιλία.
Η αληθινή.
Η δυνατή.
Εκείνη που δεν χρειάζεται μεγάλα λόγια ή "Σ'αγαπώ".


Μου λείπουν όμως...

Tuesday, October 18, 2005

Και το όνομα αυτού...

Επιστροφή από ταξίδι αστραπή στην πατρίδα.

Κυριακή πρωί πετούσα με το πλέιμο μπιλ της ολυμπιακής.
Δεν φοβάμαι τα αεροπλάνα, αντιθέτως μου αρέσουν πολύ.
Ειδικά η απογείωση με τρελαίνει. Γκαζώνει...γκαζώνει... και μετά νοιώθεις το στομάχι σου να έχει φτάσει στα αυτιά.

Όταν όμως αντίκρισα το αεροπλανάκι με το οποίο θα πετούσα -γκλουντούπ- κάπως μου ήρθε. Ήταν μπεμπέ.
Πήγαινε να στρίψει και έλεγες "στρίβουμε ή πέφτουμε"
Ευτυχώς είχε πολύ καλό καιρό και δεν υπήρξαν αναταράξεις.

Πριν ξεκινήσει η πτήση πήγε η αεροσυνοδός να ανοίξει την πόρτα από το πιλοτήριο.
Τράβαγε, αλλά δεν. Έσπρωχνε ο κυβερνήτης, αλλά που.
Κάπου εκεί άρχισα να νοιώθω ανασφάλεια.
Ενθουσιάστηκα όμως με την απογείωση και άφησα τους φόβους μου.
Μέχρι που σηκώθηκα για τουαλέτα και βρήκα την αεροσυνοδό να κοιμάται.
Ααα ωραία, λέω, όλο το πλήρωμα είναι σε επιφυλακή.

Η πόλη μου είναι πανέμορφη από ψηλά. Την χάζευα και δεν την χόρταινα.
Η λίμνη, το νησάκι, το κάστρο και κάπου στο βάθος έβλεπα το σπίτι μου ή τέλος πάντων τα δέντρα του σπιτιού μου.
Γελούσα μόνη μου, ήμουν πολύ ευτυχισμένη που κατάφερα μετά από κόπους να πάω.
Έστω και την τελευταία στιγμή.

Κατεβαίνοντας άκουσα έναν υπάλληλο του αεροδρομίου να λέει στην αεροσυνοδό:
"Η πόρτα τρίζει"
Λαμπρά, περίφημα.
Και πατώ το πόδι μου στα Γιάννενα.

Έφτασα στην εκκλησία. Με χαιρετούσε κόσμος και με φιλούσε "ήρθες τελικά"
"Ήρθα ήρθα, δεν άντεξε η καρδιά μου" απαντούσα.
Δεν θυμάμαι καν ποιους συνάντησα εκείνη την στιγμή.
Κοιτούσα γύρω γύρω μέχρι να εντοπίσω τον μεγάλο μου ανιψιό.
Καθόταν σε μια καρέκλα στην εκκλησία, ήσυχος. (δεν τον έχω ξαναδεί τόσο ήσυχο)
Μόλις άκουσε να τον φωνάζω, "Άκη μου", γύρισε, έτρεξε και μου έδωσε την πιο ζεστή αγκαλιά.
Το μικρό του χέρι κούρνιασε στην παλάμη μου και με κοιτούσε όλο αγάπη.
"Μου έλειψες Αλετσάντρα".
Όχι μόνο με το πλέιμο-μπιλ της ολυμπιακής θα ξαναπετάξω αλλά και με το αυτοκίνητο των φλιγκστόουνς θα κάνω το ταξίδι για να νοιώσω ξανά αυτήν την ευτυχία.

Πήρα αγκαλιά τον μικρό μου ανιψιό, μέχρι εκείνη την στιγμή τον λέγαμε μπέμπη.
Μας κρατούσαν μυστικό το όνομα του.
Με τον πατέρα μου κάναμε αστεία και λέγαμε πιθανά ονόματα.
"Άκου πατέρα, και Μπαμπάτζα να το πούνε εμείς θα το αγαπάμε" και γελάσαμε δυνατά.

Όταν ακούστηκε το όνομα "Άγγελος" κοιταχτήκαμε και κλείσαμε το μάτι συνωμοτικά.

Ο μικρός, ξανθός, πρασινομάτης Άγγελος μου.

Είμαι πολύ χαζοθεία, το παραδέχομαι.

Wednesday, October 12, 2005

Κουρικόλουμ Βιτέ

ή αλλιώς "το βιογραφικό μου"
(κατ' επιθυμία του ανώνυμου anima rana)

Προσωπικά στοιχεία:
Όνομα/ Επίθετο: απόρρητα (σιγά μην τα βγάλω όλα στη φόρα)
Διεύθυνση: Αθήνα (και στον "κόσμο μου")
Ετών: 28 (πάνω στο άνθος, του γαϊδουράγκανθου)
Φύλο: Γυναικάρα (μπορεί να παίξει ρόλο και αυτό, μην το γελάς)

Σπουδές:
Επιστήμην της Χημείας (αφού το' θελα από παιδί καλά να πάθω)

Επιμόρφωση:
Ασφάλεια και Υγιεινή Τροφίμων, Μελέτες Haccp
Διαχείριση ποιότητας σύμφωνα με πρότυπα ISO (και διάφορα άλλα, γενικώς δώσε μου "Πιότητα" και στην διαχειρίζομαι)

Εμπειρία:
  • Αρθρογραφώ σε ηλεκτρονική εφημερίδα και σε ένα περιοδικό-άγνωστο (αλλά φοβάμαι να το πω μην πέσουν να με φάνε οι υπόλλοιποι bloggers, όπως τον πιτσιρίκο, δεν είμαι δημοσιογράφος το τονίζω)
  • Αναλύτρια σε εργαστήριο εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
  • Σύμβουλος Ποιότητας σε εταιρεία Συμβούλων Ποιότητας (εμ που αλλού)
  • Μεταφράσεις Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας Τροφίμων
Ξένες Γλώσσες:
Αγγλικά: Άριστη γνώση, αρθρογραφώ στην Αγγλικήν (προφέσορας, βεβαίως-βεβαίως)
Γαλλικά: Βασική γνώση την οποία και επεκτείνω (και-σε-κεσέ και-σε-μπώλ)

Η/Υ:
Άριστη γνώση Word, Excel, Powerpoint, Internet κτλ (δεν ξέρω όμως τι είναι το Java και το debugging, αλλά μπορώ να ρωτήσω)

Σκοπός μου στην παρούσα φάση είναι να βρω μια εργασία πλήρους απασχόλησης στην οποία να αφιερωθώ ψυχή τε σώματι. (να έχω προϊστάμενο που να μου βάζει τις φωνές κάθε μέρα)
Η ιδανική εργασία θα ήταν σαν Χημικός είτε σε εργαστήριο είτε σε οποιαδήποτε άλλη θέση.
Αλλά παρόλα αυτά μπορώ να εργαστώ σαν γραμματέας (φτιάχνω καλό καφέ ) ή σαν υπάλληλος γραφείου.
(ή σαν συγκολλητής, σαν οδηγός κλάρκ, σαν μπαλαρίνα.Επίσης, αλλάζω μπουζί, λάμπες, λάδια, επιδιορθώνω υδραυλικές βλάβες και μπορώ να ανανεώνω το blog του αφεντικού)

Αν μπορεί κάποιος να κάνει κάτι, ας το κάνει γιατί χανόμαστε (τα ακούς anima rana;;;)
Αν πάλι δεν μπορεί να σας δώσω τον αριθμό λογαριασμού μου στην τράπεζα για μια μικρή καταθεσούλα.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας

Με εκτίμηση, γιόρς τρούλι,
alex toximeio

Saturday, October 08, 2005

Γυρίζοντας το Σύμπαν με Ωτοστόπ...

ή όπως αλλιώς λέγεται η ταινία.

Την περίμενα πως και πως και την είδα αναπάντεχα χθες βράδυ.
Χμμμ...
Δεν θέλω να απογοητεύσω κανέναν και ειδικά όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο και περιμένουν να την δουν.

Είμαι σίγουρη πως σαν βιβλίο θα ήταν πολύ καλύτερο.
Πάνω στο τέταρτο στριφογυρίζαμε αλλά δεν μιλούσε κανείς, μας έτρωγε αλλά δεν τολμούσε κανείς να πει κάτι.
Στα είκοσι λεπτά μιλήσαμε "Ψιλομαλακία δεν είναι;"
"Έλα, μην είσαι σκληρός, δώσε λίγο χρόνο".
Δώσαμε χρόνο αλλά η ταινία δεν έφτιαχνε.

Τι μου έφταιξε;
Προσπαθώ να καταλάβω.
Είχε κάποιες ατάκες πολύ αστείες αλλά χανόντουσαν μέσα στο υπόλοιπο.
Αν και δεν είμαι φαν των εφφέ να ενθουσιάζομαι, στην συγκεκριμένη ταινία μάλλον ήταν απαράδεκτα.
Ούτε είμαι φαν των αμερικάνικων ταινιών φαντασίας ή δράσης, ώστε να έχω απαιτήσεις.
Απογοητεύτηκα γενικώς.

Εκτός και αν η ταινία είναι αποκλειστικά για μικρά παιδιά, που δεν νομίζω, χωρίς απαιτήσεις.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη χαραμίστηκε ένα βιβλίο στην μεγάλη οθόνη.

Thursday, October 06, 2005

Περνά-περνά ο Άνεργος και τα Ανεργόπουλα...

Πολύ κουβέντα τελευταία για την ανεργία...
Τα δελτία ειδήσεων είδα για λίγο, τις εκπομπές καθόλου.

Να μου πούμε τι;;;
"Οι άνεργοι δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι"
Να βλέπω τον Γιακουμάτο (!!!) να χτυπιέται;;;
Να μην έχει κανείς καμία πρόταση για να πάει κάτι μπροστά;;;
Να με πείσουν πως "έτσι είναι η ελεύθερη αγορά" και τα εργοστάσια καλά κάνουν που πάνε σε άλλες χώρες με πιο φτηνά εργατικά χέρια;;;
Τι να πουν στον καημένο λίγο πριν από την σύνταξη που χάνει την δουλειά του;;;

Μειώθηκε, λένε, το ποσοστό ανεργίας.
Ο λόγος είναι απλός.
Μας βάζουν για σεμινάρια, 3-4 μήνες, και μας διαγράφουν από τις λίστες τους.
Πτυχιούχοι σαν εμένα σπάνια γράφονται στον κύριο οαεδ γιατί απλά δεν μπορεί να μας προσφέρει τίποτα. Το ξέρω από πείρα.
Σε κοιτάνε με μια λύπη, πίσω από την ασφαλή θέση του γραφείου τους... αχ... σου σπαράζει η καρδιά... γαμώ την συμπόνια τους γαμώ.
"Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για εσάς...αν ήσασταν απόφοιτος λυκείου...κάτι θα γινόταν"
Βρε δεν πα να γα.
Επίσης, μειώθηκε η ανεργία (στα χαρτιά) γιατί το "κάθε μήνα" στα γραφεία του οαεδ πολύ μας την έσπασε. Κανένας συμφοιτητής μου δεν είναι εγγεγραμμένος.
Ο μόνος λόγος για να κάνω ξανά εγγραφή είναι για να με μετράνε ξανά ως άνεργη.
Να μην έχουν να λένε πως μειώθηκε η ανεργία.
Αλλά προς το παρόν αρνούμαι κατηγορηματικά να ξαναπάω εκεί...
Νοιώθω πως θα είναι σαν να παραδέχομαι ότι δεν πρόκειται να βρω σύντομα δουλειά... αλλόκοτο αλλά αυτό νοιώθω.

Κεφάλαιο "εργασιακό" - τον π**τσο κλαίγανε.
Αν κάποιος δουλεύει 10 ώρες ποιος θα πάρει τα παιδιά από το σχολείο;
Απλή ερώτηση. Γιατί δεν την απαντάνε;
Θέλετε να δουλεύουμε περισσότερο; Ενισχύστε τα σχολεία, φτιάξτε ολοήμερα και μετά κάντε τις ρυθμίσεις σας.
Όποιος δεν δέχεται το ελαστικό ωράριο, απολύεται. Τόσο απλά.
Ρε που πάμε;

Πως θα μπορέσω μετά από τόσο καιρό ανεργίας να νοιώσω ξανά χρήσιμη;
Πως να νοιώσω καλά με τον εαυτό μου όταν δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα σε μένα και στους ανθρώπους που αγαπώ;
Ποιος θα με κάνει να νοιώσω αυτοπεποίθηση ξανά;
Έχω δυνατό μυαλό (ως πότε;) και γνώσεις, έχω δυο χέρια γερά και είμαι ένας άχρηστος άνθρωπος.
Άχρηστος.
Έτσι νοιώθω και χειρότερα.
Χειρότερα.

Ψάχνω έστω για δουλειά γραφείου, γραμματέας, κάτι τέλος πάντων και βρίσκω τις πόρτες κλειστές.
Το πτυχίο είναι εμπόδιο σε αυτή την περίπτωση.
"Να σε πάρω για να μου φύγεις σε λίγο καιρό που θα βρεις καλύτερη δουλειά; Κάποια στιγμή θα έχεις μεγαλύτερες απαιτήσεις"
Και έχουν δίκιο.

Μόνο όποιος νοιώθει το ίδιο ή το έχει νοιώσει στο παρελθόν μπορεί να με καταλάβει.

Παίζουν με τον πόνο των νέων ανθρώπων, με τον πόνο των μεροκαματιάρηδων.
Με τους γονείς που με κόπο σπουδάζουν τα παιδιά τους. Που αγωνίστηκαν μια ζωή. Που μένουν άνεργοι λίγο πριν τη σύνταξη.
Τι απελπισία γαμώτο.

Μήπως ήρθε η ώρα όμως να ξυπνήσουμε;
Και αντί να καθόμαστε στις καρέκλες μας να βγούμε στους δρόμους;
Πως αλλιώς θα καταλάβουν ότι αγανακτήσαμε; Ότι δεν πάει άλλο;
Πότε θα καταλάβουμε ότι η δύναμη είναι δική μας και ότι εμείς μόνο μπορούμε να αλλάξουμε κάτι;
Δεν το παίζω αριστερή, ούτε ότι τα ξέρω όλα.
Απλά έχω αγανακτήσει.
Διαφορετικά ας πέσουμε στα τέσσερα για να τους διευκολύνουμε κιόλας.

Μόδα είναι θα περάσει και το θέμα της ανεργίας από τα κανάλια.
Θα μας ξαναθυμηθούν κατά τις εκλογές πάλι.
Αϊ σιχτίρ όλοι τους.

Friday, September 30, 2005

Γιγάντιο Καλαμάρι

Ζει στον Ειρηνικό Ωκεανό το χρυσό μου στα 900 μέτρα βάθος.
Το βράδυ ανεβαίνει στα 400 μέτρα. Προφανώς για διασκέδαση.
Ίσως να έχει καμιά γιγάντια καλαμαρίνα και την φλερτάρει.

Κάποια μέρα το ζεύγος θα αποκτήσει και γιγάντια καλαμαράκια.
Και μια ωραία μέρα ολόκληρη η γιγαντοοικογένεια θα κάνει τις διακοπές του στα ζεστά νερά της Μεσογείου.
Εκεί που θα κάνω τις βουτιές μου ένα τεράστιο πλοκάμι θα με αρπάξει με τις βεντούζες του και πάει η alex...
Έχω φαντασία...

Είναι, λέει, 8 μέτρα μήκος, σαν ένα λεωφορείο του κτελ.
Είναι και μπεμπέ, μεσαίου μεγέθους, όχι από τα πολύ μεγάλα.
Ζυγίζει μερικούς τόνους, αλλά θα το ρίξει σε μπόι.
Το μεγαλύτερο που έχουν εντοπίσει ως τώρα είναι 18 μέτρα.
Ήταν αρχηγός στην ομάδα μπάσκετ του Ωκεανού.

Έχω να δω εφιάλτες σήμερα...

Homo Beach

























(ο μόνος λόγος για τον οποίο έσκασα ένα μικρό χαμόγελο σήμερα)

Monday, September 26, 2005

Η μικρή μπεκρού

Ήμουν σε εγκαίνια πριν λίγο, παπάς, λιβάνια, πατεριμά, κορδέλες κόκκινες, μπαλόνια και πολύ φαγητό το οποίο δεν άγγιξα.
Άλλαξε επωνυμία το γυμναστήριο που πάω και έγινε μικτό με κάθε επισημότητα που του αρμόζει.

Καθόμουν δίπλα από το τραπέζι με τα γλυκά.
Λουκουμάδες, δίπλες και κάτι στριφτά σαν μπακλαβαδάκια, μεγάλα όμως, βουτηγμένα σε 200 κιλά σιρόπι.

Ο αγαπημένος μου γυμναστής και φίλος γέμισε ένα πιάτο με καπέλο.
Βουνό από θερμίδες και χοληστερόλη.
"Άλεξ, έχει πολλές θερμίδες αυτό;" και γελούσε.
"Γα-μη-σε-τα... εγώ θα την πληρώσω αύριο στο αερόμπικ που θα μας ξεπατώσεις".

"Να σου πάρω ένα λουκουμά βρε Μάκη;;;" τον κορόιδευα
"θα στα κόψω τα χέρια"

Ήταν σοφή η κίνηση μου να φάω σπίτι πριν πάω εκεί γιατί θα είχα πέσει με τα μούτρα στα καναπεδάκια και στους λουκουμάδες.

Αφήνω το ποτήρι με το κρασί πάνω στο τραπέζι για να ανάψω ένα τσιγάρο.
Ένα πιτσιρίκι - σίφουνας, γύρω στα δύο, το αρπάζει χωρίς να το προλάβουμε.
Από την μια μεριά να κρατάει αυτό, από την άλλη η μαμά του και από δίπλα εγώ να γελάω και να προσπαθώ να κάνω κάτι... αλλά δύσκολο.

Το μικρό είχε πείσμα και δύναμη.
Η μαμά δεν έκανε γρήγορες ή απότομες κινήσεις για να μην λερωθούνε με κόκκινο κρασί.
Και το ποτήρι όλο και πλησίαζε το στόμα της μικρής.
Αν δεν έπινε θα έσκαγε η μικρή.
Έγλυψε τα χειλάκια της μετά, είχε μια έκφραση αγαλλίασης.

Πήρε η μαμά το ποτήρι και μου το παραδίδει.
"Συγνώμη δεν την πρόλαβα"
"Δεν πειράζει" λέω, αλλά κατά βάθος με έτσουξε.
Γελούσα βέβαια, ήταν πολύ αστείο όλο το σκηνικό.
Αν άφηνα το ποτήρι και έπαιρνα άλλο θα ήταν αγένεια. Αλλά έχω ένα κόλλημα, δεν τα μπορώ τα πιτσιρίκια έτσι που τους τρέχουν τα σάλια και οι χαριτωμένες τους μυξούλες.
Έκανα την καρδιά μου πέτρα και συνέχισα να πίνω ενώ το πιτσιρίκι κυνηγούσε τον λουκουμά μιας κυρίας.

Θυμήθηκα τον ανιψιό μου, είναι τεσσάρων.
Κάτι έτρωγε μια μέρα.
Άπλωσε το χεράκι του, έπιασε το δικό μου.
Νόμιζα ότι θα με χαϊδέψει.
"Αγάπη μου" του είπα... κοίτα τι τρυφερός που είναι μωρέ ο μικρούλης μου...
Το γυρίζει ανάποδα, είχα ανοιχτή την παλάμη.
Και σαν σε ταινία τρόμου ανοίγει το στόμα του για να φτύσει μια γλοιώδη μπάλα φαγητού στο χέρι μου.
Το τράβηξα απότομα και έπεσε στο πάτωμα.
"Στο χέρι μου βρε ανιψάκι;;;"
"Έλα ρε Αλετσάντρα, λέρωσες το πάτωμα"
Πέθανα στο γέλιο.... όπως τότε που μου έλεγε "έχω μύτσες"
"και εγώ τι θέλεις να σου κάνω;"
"να μου τις πάρεις Αλετσάντρα"
"και τι είμαι εγώ Άκη, ο μυξοσυλλέκτης σου; στην γιαγιά σου, εμπρός"

Αχ... αυτά τα πιτσιρίκια δεν σταματούν να με εκπλήσσουν και φυσικά να με αηδιάζουν που και που :)

Να μην παρεξηγηθούν, παρακαλώ, οι μαμάδες... δεν έχω ιδέα από παιδιά

Saturday, September 24, 2005

Stories of a beerman

Τον λένε Nicola.
Γράφει χωρίς τόνους και με λίγα ορθογραφικά λάθη.
Έχει γράψει μόνο μία ιστορία αλλά γέλασα πολύ.
Είναι νεογέννητο blog, μόλις σημερινό.

Stories of a beerman

Για να δούμε τι έχει να μας πει...

Friday, September 23, 2005

Μάι νέιμ ίζ...

Μιας και ανέφερα πόσο μου αρέσουν οι "ξένες" γλώσσες...
ας μιλήσω για την μόνη ξένη που ξέρω αρκετά καλά, τα ίνγλις.

Ξεκίνησα πολύ αργότερα από ότι οι συμμαθητές μου και πήρα το lower πολύ νωρίτερα από εκείνους.
Δύο καλοκαίρια και δύο χειμώνες, τόσο χρειάστηκαν.
Ούτε Α' προκαταρκτική, ούτε 1 ή 2 κανονική... (δεν θυμάμαι πως τα λένε...)
Διάβαζα πολύ, αλλά όχι τα μαθήματα που μου έβαζαν.
Ίσα ίσα για να μην με εξευτελίσει η δασκάλα αν με έπιανε αδιάβαστη.
Ήμουν συνδρομήτρια του περιοδικού times και του National Geographic(πολύ κουλτούρα το παίζω σήμερα). Μάλλον γι' αυτό έμαθα Αγγλικά
Πήρα το "χαρτί" στην πρώτη Λυκείου.
Τότε τα παράτησα, βεβαίως βεβαίως.

Στο 4ο έτος στο πανεπιστήμιο, μετά από 7 χρόνια, κάτι μου 'ρθε.
Άρχισα ξανά τα μαθήματα για να πάρω προφίσιενσυ (ξέρω να το γράφω και στα Αγγλικά ρε...)
Ολόκληρο χειμώνα δεν άνοιξα βιβλίο. Μόνο άκουγα στο μάθημα.
Σε κάθε μάθημα άκουγα μπινελίκια.
Κυρίως γιατί δεν έγραφα εκθέσεις.
Όλη την χρονιά έγραψα με το ζόρι μία και μοναδική έκθεση.

Την επόμενη χρονιά, δηλαδή από Οκτώβρη μέχρι Φεβρουάριο που ήταν οι εξετάσεις,
έγραψα ακόμα μία.
Ζζζνταααππ...Οι καθηγητές άνοιξαν σαμπάνια.
Κλαπ κλαπ κλαπ...οι συμμαθητές χειροκροτούσαν.

Δεν ήταν ότι δεν μπορούσα, ήταν γιατί βαριόμουν.
Μου έδιναν ένα θέμα.
Το κοίταγα, το σκεφτόμουν... έλεγα "χμ.. έτσι θα άρχιζα... έτσι θα συνέχιζα και έτσι θα τελείωνα την έκθεση ΑΝ ΠΟΤΕ την έγραφα".
Και όλα ήταν κάτω από τις κοντρόλες.

Ααα ναι... έγραψα και μια τρίτη. Στις εξετάσεις.
Και πολύ καλή μάλιστα :)

(Δεν ήμουν ΤΟ φαινόμενο, απλά είχα πολύ πείσμα. Έλεγα "θα τα καταφέρω" και έφερνα τον κόσμο πάνω - κάτω μέχρι να το πετύχω. Γι' αυτό με χαλάει τόσο πολύ που είμαι ακόμα άνεργη, σνιφ σνιφ)

Κάντε λίγο υπομονή...έχω λόγο που τα γράφω όλα αυτά.

Πέρυσι δούλευα σε μια εταιρεία και με ξέσκισαν στις μεταφράσεις.
Από Αγγλικά σε Ελληνικά. Piece of cake.

Χθές έπρεπε να κάνω το ανάποδο.
Piece of rock.

Έγραψα, λοιπόν για σένα (ξέρεις-εσύ-ποιός-είσαι), την τέταρτη έκθεση ever.
Να είσαι αυστηρός, αλλά όχι και πολύ αυστηρός σε παρακαλώ.
Είμαι και ευαίσθητο κορίτσι, πανάθεμα με.

Τρίβω τα χέρια, παίρνω βαθιές ανάσες, περιμένω τις παρατηρήσεις σου και την επόμενη αποστολή :)

Wednesday, September 21, 2005

Ζε μα πελ Αλεξανδγά

Μπονζιούγ μαντάμ ε μεσιέ.

Πγώτο μάθημα Γαλλικών σήμεγα.
Η δασκάλα είναι ενθουσιασμένη μαζί μου.
Είναι μικρούλα, 2ο έτος Γαλλική Φιλολογία και μέχγι τώγα έκανε μόνο σε παιδάκια.
Είμαι η πγώτη ενήλικας που αναλαμβάνει.
Άγα είναι πολύ πεγήφανη με την πγόοδο μου και μεγικές εγωτήσεις μου την δυσκόλεψαν.

Γωτούσα για τους τόνους, τα άγθγα, τα ουσιαστικά και τα επίθετα συνεχώς.
Στα μάτια της είμαι ένα σούπεγ ταλέντο.

Πολύ μου αγέσει που μαθαίνω επιτέλους Γαλλικά...
Είμαι πολύ χαγούμενη!!!

(όπως καταλάβατε έχω ήδη πιάσει την πγοφογά)

Sunday, September 18, 2005

Sparilious

(ήρθε και η σειρά της να βγούν τα άπλυτα στη φόρα)

Είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που ξέρει τόσα πολλά για μένα γι'αυτό την αγαπώ και την προσέχω μην τυχόν τσακωθούμε ποτέ και με καρφώσει :-)

Πόσα χρόνια δεν ξέρω να μετρήσω... από πρώτη Γυμνασίου... μάλλον 17...
μάλλον μια ολόκληρη ζωή.

Είναι όμορφη, έξυπνη και πολύ εργατική.
Κάθε μέρα σε δύο δουλειές γι' αυτό και το Σαββατοκύριακο την φωνάζουνε sparilious και εμένα Μαρουσκάκι.

Στα εφηβικά μας χρόνια καβάλα σε ένα μηχανάκι ήμασταν ο απόλυτος δημόσιος κίνδυνος.
Η sparilious είχε το όχημα και εγώ το δίπλωμα. Έπρεπε να πηγαίνουμε μαζί. Πακέτο.
Όταν οδηγούσε εκείνη υπήρχε ο φόβος μην μας γράψει η αστυνομία, όταν οδηγούσα εγώ υπήρχε ο κίνδυνος μην πατήσουμε κανέναν (ή μην μας πατήσει).
Στον παραλίμνιο, κάτω από τον πυκνή σκιά των πλατανιών, άφηνα το τιμόνι, ανοίγαμε τα χέρια και τραγουδούσαμε... γελούσαμε.

Τα καλοκαίρια τα περνούσαμε μαζί σε διάφορα κάμπινγκ με αυστηρό προϋπολογισμό για να μπορέσουμε να μείνουμε περισσότερο.
Το καλοκαίρι του '97 μας έχει μείνει αξέχαστο. Για πολλούς λόγους...(οκ είπαμε να βγάλουμε τα άπλυτα αλλά να μην εκτεθούμε ανεπανόρθωτα)
Ένας από αυτούς ήταν ότι ξεμείναμε από λεφτά.
Ο προϋπολογισμός των διακοπών έπεσε έξω μέσα σε μια νύχτα.
Εκεί που είχαμε συνηθίσει να βγάζουμε την μέρα με καλό πρωινό και ένα σουβλάκι για βραδινό, δεχτήκαμε πρόταση για εστιατόριο και φαλιρίσαμε.
Η παρέα των Ιταλών μας πήγε σε ένα εστιατόριο με τίτλο παραπλήσιο του "Σας πιάνουμε τον κώλο".
Παραγγέλνουμε τον μουσακά μας... παραγγέλνουν οι υπόλοιποι μακαρονάδες.
Ξαναέρχεται ο σερβιτόρος..."τι θα πάρετε για δεύτερο;"
"Τίποτα"....(τι εννοεί το παλικάρι;)
Αρχίζουν να έρχονται κάτι ξιφίες και κάτι τσιπούρες στο τραπέζι... απανωτά εγκεφαλικά!
Για να ξεχάσουμε το ότι ο λογαριασμός θα ήταν κοινός για όλους αρχίσαμε τα ούζα.
Σε μια φωτογραφία το χαμόγελο μας ήταν φαρδύ πλατύ και από μέσα σκεφτόμασταν με τρόμο "πως θα φύγουμε αύριο;;;
Τελικά ένα ξεχασμένο πεντοχίλιαρο στην τράπεζα έφτασε μόνο για τα εισιτήρια και για ένα μπουκαλάκι νερό.

Θα μπορούσα να γράψω άπειρες ιστορίες με εμάς τις δυο.
Ιστορίες με τεράστια βατράχια στο ντουζ και εμείς με μια σκούπα να τα κυνηγάμε.
Ξημερώματα να γυρίζουμε στο κάμπινγκ και να είμαστε ένα βήμα πριν τον βιασμό και ίσως δύο βήματα πριν τον φόνο.
Ιστορίες για κρεβάτια που σπάνε...
Με μηχανάκι που πέφτει σε στροφή...
Με εμένα να το παίζω σωματοφύλακας (χωρίς προσόντα εννοείται)
Ιστορίες για φλερτ, για έρωτες, για απογοητεύσεις...
Ιστορίες με γέλιο...

Όμως η πιο σημαντική μας στιγμή ήταν εκείνη της επανασύνδεσης.
Δεν έχει σημασία γιατί και πως.
Ήμασταν και οι δύο σε άσχημη περίοδο, πριν 6 χρόνια, δεν τσακωθήκαμε αλλά σταματήσαμε ξαφνικά να μιλάμε.
Νομίζαμε πως είχαμε δίκιο και οι δυο.
Είχαμε όμως και οι δυο λάθος.
Καμιά δεν σήκωνε το τηλέφωνο για μήνες.
Έκλαιγα τα βράδια, ένοιωθα πως μου έλλειπε ένα κομμάτι μου. Πονούσα.
Βουρκώνω και τώρα που το θυμάμαι (ξέρω πως θα βουρκώσουν και τα δικά σου μάτια).

Ήμουν στο αμφιθέατρο όταν χτύπησε το κινητό μου. Έκπληξη, χαρά, συγκίνηση.
"πάρε με σε είκοσι λεπτά σε παρακαλώ" χαζογελάω, βουρκώνω και συνειδητοποιώ πως με κοιτάζουν όλοι.
Είχα αγωνία αν θα ξαναπάρει... μήπως το μετάνιωσε;
"Εγώ είμαι εδώ για σένα, μόλις έρθω Αθήνα θα σε δω", αυτό θυμάμαι.

Έξω από τον ηλεκτρικό στον Πειραιά. Είχα αγωνία.
Είχε κόκκινα μακριά μαλλιά και ήταν όμορφη όσο ποτέ.

"Τι κάνεις μικρή;", χαμόγελο, αμηχανία, αγκαλιά.

Και ξεχάστηκαν όλα. Ξαφνικά. Μαγικά.

Ίσως έπρεπε να γίνει και αυτό για να δυναμώσει περισσότερο η σχέση μας.
Τώρα πια δεν σπάει. Με τίποτα.

Ότι και να μου συμβεί, χαρά ή λύπη, θα είσαι εκεί. Το ξέρω.
Ότι και να σου συμβεί, χαρά ή λύπη, θα είμαι εκεί. Και το ξέρεις.

(οι πραγματικοί φίλοι δίνουν πάντα δεύτερη ευκαιρία... και τρίτη...)

Saturday, September 17, 2005

Ο Doctor και Τογιωτάκι

Ο doctor είναι παιδικός μου φίλος...
Τογιωτάκι είναι η κοπελιά του, μια γλύκα...
Οπότε επιβάλλετε να γράψω μια ιστορία γι' αυτούς... αν δεν βγάλω τα άπλυτα τους εγώ στην φόρα ποιος θα τα βγάλει;;;

Γνωρίστηκαν πριν ένα χρόνο σε ένα γάμο. Ήταν δίπλα δίπλα από τις 9 περίπου και Τογιωτάκι αντιλήφθηκε την παρουσία του doctor κατά τις 2:00 το βράδυ.

Ο doctor όμως τρωγόταν όλη νύχτα. Φορούσε λευκό πουκάμισο (αυτό φαίνεται άσχετο αλλά παίζει ρόλο στην ιστορία)
Ήταν παρέα με ένα φίλο του, αυτός φορούσε μαύρο πουκάμισο (ευτυχώς)
Είχε μεγάλο σουξέ Τογιωτάκι εκείνο το βράδυ γιατί την ήθελαν και οι δυο.
Ο φίλος με το μαύρο πουκάμισο είπε στο doctor πως θα γνώριζε Τογιωτάκι εκείνο το βράδυ.
Ο doctor μάλλον μέσα από τα δόντια του είπε...."ν-ο-μ-ί-ζ-ε-ι-ς"

Τογιωτάκι από την άλλη μεριά μπάνισε για λίγο το "μαύρο πουκάμισο".
Ρώτησε την νύφη ποιος είναι και εκείνη απάντησε "ας' τον αυτόν... τον άλλο με το άσπρο κοίτα"
Σηκώθηκαν να χορέψουν ..η νύφη είχε οργανώσει μεγαλειώδη σχέδιο.
(γιατί όλες οι νύφες είναι δολοπλόκες και σκέφτονται πως να στήσουν προξενιό;)
Πήγε και πιάστηκε, στο χορό, από τον doctor και μετά από μια στροφή την έκανε με "ελαφρά" για να παραδώσει την σκυτάλη Στογιωτάκι.
Άλλο που δεν ήθελε :)

Γνωρίστηκαν και κανόνισαν ραντεβού για μια βδομάδα μετά.

Τογιωτάκι στολίστηκε και παρφουμαρίστηκε.
Ο doctor έκλεισε οκτάωρο μπροστά στον καθρέφτη.

Και τότε Τογιωτάκι έπαθε ένα φλας.
Δεν θυμόταν πως ήταν ο doctor.
Υπερμετρωπία και αστιγματισμός. Όταν τον γνώρισε δεν φορούσε τα γυαλιά. Πως θα τον γνώριζε στο ραντεβού;
Μήπως να πήγαινε σε κάθε έναν, που θα καθόταν στην πλατεία μόνος του, σε απόσταση αναπνοής να ρωτάει "γνω-ρι-ζό-μα-στε από κά-που;"

Βρήκε την λύση, πήγε με μια φίλη με το αυτοκίνητο.
Θα περίμενε για λίγη ώρα να εντοπίσει τον doctor και μετά θα έκανε την έξοδο.
Περίμενε... περίμενε... περίμενε...
Το ίδιο και ο doctor...αλλά από την πίσω μεριά του αυτοκινήτου.
Που να τον δεί Τογιωτάκι;;;

Αφού πέρασε πολύ ώρα αποφάσισε να βγει από το αυτοκίνητο και να κάνει γκάλοπ σε όλους τους μοναχικούς που έκαναν την βόλτα τους στην πλατεία.

Βγαίνοντας την έπιασε από τους ώμους ο doctor...
"θα κάτσεις για πολύ ώρα ακόμα στο αυτοκίνητο;;;"

(Εγώ που τον ξέρω χρόνια αμέτρητα έχω να παρατηρήσω ότι αυτό το παιδί πάντα ήταν τόσο ευγενικό και ρομαντικό :P).

Τογιωτάκι και o doctor είναι ένα χρόνο και κάτι μαζί. Εν' τω μεταξύ Τογιωτάκι έκανε laser στα μάτια πρόσφατα και είδε τελικά ποιόν αγάπησε!!!
Ο doctor έγινε ένας ρομαντικός και ευγενικός νέος για τα μάτια Τουγιωτάκι.

(τώρα πάω να κρυφτώ γιατί μάλλον θα τις φάω που τους έβγαλα στα ιντερνέτια)

Friday, September 16, 2005

Ποιοι φοράνε άσπρα

Χημικοί (οι επιτυχημένοι, όχι εγώ)

Γιατροί (με μεγάλες τσέπες)

Οδοντίατροι (μππρρρ)

Νοσοκόμες (με ζαρτιέρες υποχρεωτικά)

Μαίες (οι ζαρτιέρες προαιρετικές)

Φαρμακοποιοί (χωρίς σχόλιο)

Χασάπηδες (με κόκκινους λεκέδες και κομματάκια κρέατος)

Κομμώτριες (γιατί και η κομμωτική είναι επιστήμη)

Αισθητικοί (το βάζω ξεχωριστά από τις κομμώτριες γιατί είναι διαφορετική επιστήμη)

Στριπτιτζούδες (για απαιτητικούς πελάτες)

Καμιά άλλη ιδέα κανείς;

Thursday, September 15, 2005

Πρωτοβρόχια

Μου άρεσε η σημερινή βροχή, αλλά αύριο θέλω να είναι όπως πριν.
Η συννεφιά μου προκαλεί θλίψη, μιλάω λιγότερο, γελάω λιγότερο, σκέφτομαι περισσότερο (αυτό δεν είναι απαραίτητα και κακό)

Το πρόβλημα μου με τις ομπρέλες είναι μεγάλο και άλυτο.
Δεν μπορώ να κυκλοφορώ και να την κρατάω. Δεν βλέπω καλά, δεν έχω καλή αντίληψη του χώρου, δεν μπορώ να στρίψω με άνεση και δεν χωράω παντού.

Θυμάμαι πριν χρόνια έστριψα σε μια γωνία και έχωσα την ομπρέλα στην κοιλιά κάποιου περαστικού.
Ζήτησα πολλές φορές συγνώμη και προσπαθούσα να μην γελάσω γιατί τον χτύπησα δυνατά και είχε κάθε δικαίωμα να με βρίσει.
Έκλεισα την ομπρέλα, την έβαλα στην τσάντα μου και δεν την χρησιμοποίησα ξανά.

Μετά από πολλά χρόνια μου δάνεισαν μια ομπρέλα γιατί ήταν άκρως απαραίτητο.
Κυκλοφορούσα για λίγο καιρό χωρίς να θυμάμαι ποιος μου την έδωσε.
Δεν την ζήτησαν πίσω. Μάλλον από ντροπή.
Ο διευθυντής με έλεγε κλέφτρα και εγώ έκανα τον κινέζο γιατί αν έβρισκα ποιος μου την δάνεισε και την γύριζα πίσω θα έμενα δια παντός χωρίς ομπρέλα.

Το χειρότερο μου είναι όταν πρέπει την μοιραστώ.
"Ποιο πάνω" ... "φέρ' την και λίγο από εδώ"..."εεε όλη σε εσένα την έχεις"..."με έχεις κάνει μούσκεμα"... "μου την φόρεσες καπέλο, σήκωσε την λίγο"

Αϊ σιχτίρ κράτα την μόνος σου... πάω και χωρίς ομπρέλα.
Εγώ φταίω που είμαι μινιόν;

Καλά τα πρωτοβρόχια και τα δευτεροβρόχια αλλά εγώ θέλω λίγο ήλιο ακόμα.

Wednesday, September 14, 2005

Eye Problem














Αν δεν μπορείτε να το διαβάσετε πρέπει να απομακρυνθείτε
από την οθόνη.
Τότε υπάρχει πρόβλημα....

Το βρήκα σήμερα στα ξεχασμένα email.
Χάνει λίγο εξαιτίας του μικρού μεγέθους.

Εγώ πάντως μια χαρά το βλέπω και χωρίς να σηκωθώ :P

Tuesday, September 13, 2005

Τρείς τα ξημερώματα...

Ακούω φασαρία μέσα στο σπίτι...
Κάποιος να ανεβαίνει την σκάλα...

"Ο Νίκος θα γυρίσει αύριο... δεν μπορεί να είναι ο Νίκος... κλέφτης"

Η πόρτα ανοίγει σιγά σιγά...
Πάγωσα.
Έσφιξα τα δόντια.
"Να μείνω ακίνητη...ίσως την γλιτώσω... να μείνω ακίνητη"

Ξαπλώνει δίπλα μου, ακούω την ανάσα του.
Σταματά η δική μου ανάσα.
"Θα ορμήξω πάνω του... ίσως έχω μια ελπίδα... θα φάω πολλές αλλά δώσω μερικές, ίσως προλάβω να τρέξω"

Είμαι σοκαρισμένη, φοβάμαι, η καρδιά μου χτυπά γρήγορα.
Αποφασίζω να γυρίσω το κεφάλι και να πέσω πάνω του.
"Θα τον χτυπήσω δυνατά, όσο πιο δυνατά μπορώ"

Πετάγομαι απότομα.
Τον κοιτώ, έχει μακριά μαλλιά.
Με κοιτάζει.
Είμαι έτοιμη να επιτεθώ.

"Μικρή μου σε ξύπνησα;.... μικρή...είσαι καλά;....σε τρόμαξα;"

Κοιτάζω γύρω στο δωμάτιο, δεν ήταν το δικό μου.
"Εσύ είσαι; Νόμιζα ότι... που βρίσκομαι... έπαθα σοκ... θα με σκότωνε..."

Με χάιδευε στην πλάτη "εγώ είμαι... μην φοβάσαι... σε τρόμαξα... συγνώμη"

Ήμουν ακόμα σοκαρισμένη, ανάσαινα γρήγορα.
Ήμουν στο σπίτι της sparilious, κοιμόμουν στο κρεβάτι της.
Το ένοιωθα, το έζησα.

Ο καλύτερος εφιάλτης που είχα ποτέ!


(δεν πάω καλά τελευταία :P)

Friday, September 09, 2005

Η Γκαντεμόσαυρα Αναστήθηκε

Τώρα μπορείτε να κάνετε την δική μου κηδεία.
Δεν επιθυμώ στεφάνια.
Το κονιάκ να είναι 7 * και τα κουλουράκια σοκολατένια.
Να βάλετε την καλή μου φωτογραφία, αυτή που φαίνομαι πίσω από το τζάμι.
Σιχαμένη καργιόλα θα τα πούμε στην κόλαση.

Thursday, September 08, 2005

Η Γκαντεμόσαυρα κουνάει το μισοκομμένο κεφάλι της

Ο υποψήφιος εργοδότης δεν τηλεφώνησε ακόμα.

Το αυτοκίνητο χάλασε.

Οι ένοικοι εξαφανίστηκαν μαζί με δύο ενοίκια.

Ψόφα μωρύ καργιόλα.

Wednesday, September 07, 2005

Η Γκαντεμόσαυρα Πέθανε.

Με πήρανε τηλέφωνο χθες από μια εταιρεία στην οποία είχα στείλει βιογραφικό ενάμισι χρόνο πριν.
Γράφοντας, τότε, μια συνοδευτική επιστολή έλεγα μέσα μου "θα σας κάνω να με καλέσετε για συνέντευξη".
Μπορεί να άργησαν αλλά τα κατάφερα να με καλέσουν.

Το ραντεβού ήταν για σήμερα.
Η δουλειά είναι ακριβώς όπως την θέλω ενάμιση χρόνο τώρα.
Την κυνηγούσα, την πάλευα, την πλησίαζα μα δεν την έφτανα ποτέ.

Σήμερα έφτασα κοντά... τόσο κοντά όσο ποτέ άλλοτε.
Η συνέντευξη έκλεισε με τα εξής λόγια του εργοδότη:
"Το απόγευμα θα σας πάρω τηλέφωνο για να σας κάνω πρόταση. Πρόταση που να αφορά το οικονομικό και την δοκιμαστική περίοδο"
"Θα περιμένω" απάντησα και μέσα μου φώναζα "Δέχομαι, Δέχομαι"

Τόσο καιρό έχω άγχος να γράψω μια ενδιαφέρουσα συνοδευτική επιστολή.
Έχω αγωνία αν θα με καλέσουν για συνέντευξη.
Έχω αγωνία για το αν θα μου ξανατηλεφωνήσουν μετά την συνέντευξη.
Ποτέ δεν τηλεφωνούσαν.

Σήμερα όμως είναι αλλιώς...πρέπει να είναι αλλιώς.

Ακόμα και αν δεν με πάρουν (φτου φτου φτου στα όρη στα άγρια βουνά) τουλάχιστον
σκότωσα την γκατεμόσαυρα μου.
Κηδεία δεν έχει, ούτε μνημόσυνα.
Δεν της κάνω αυτή την χάρη.

Πριν την συνάντηση ο George με ρώτησε "Έχεις άγχος;"
"Όχι"
"Πααας να πάααρεις την δουλειααά και δεν έχεις άααγχος;;;"

Είχα βρε George, αλλά είμαι τόσο συνηθισμένη στην αποτυχία που μπροστά σε μια επιτυχία νοιώθω αμηχανία.
Την αποτυχία την χειρίζομαι καλά.
Την επιτυχία έχω καιρό να την γευτώ... την ξέχασα.

Πριν επτά χρόνια, σαν σήμερα, ξεκίνησα ένα καινούργιο κεφάλαιο. Ξεκίνησα την ζωή μου με τον Νίκο.
Ας είναι σήμερα σημαδιακή η μέρα.

Tuesday, September 06, 2005

Συναυλία - Τα παραλειπόμενα

Η κυρία που καθόταν αριστερά μου μόλις άναβα τσιγάρο κουνούσε με επιδεκτικό τρόπο ένα φυλλάδιο για να απομακρύνει τον καπνό που φυσούσα.
Σιγά μανδάμ, δεν ξέραμε να μην καπνίζουμε σε ανοιχτό δημόσιο χώρο.
Φταίω εγώ που μερικές φορές ο αέρας φυσούσε προς τα εκεί;

Γίνεται συναυλία χωρίς τσιγάρο; Όχι βέβαια.
Στην αρχή έκανα μια κίνηση καλής θελήσεως και το έσβησα νωρίτερα.
Αλλά αυτή έκανε τα ίδια ακόμα και αν άναβε τσιγάρο οποιοσδήποτε σε ακτίνα δέκα μέτρων.
"Ε κάτσε σπίτι σου κυρία μου" σκέφτηκα και δεν ασχολήθηκα ξανά.

Η κυρία όμως που καθόταν από δεξιά μου, δίπλα στον Νίκο, ήταν απερίγραπτη!

Περίπου 50 - 55 ετών, κοντό μαλλί, αγριόφατσα.
Καταρχήν ήξερε όλους τους στίχους, τους οποίους και γκάριζε.
Άντε να πεις ... συναυλία είναι να μην τραγουδήσει η γυναίκα;
Οκ το δέχομαι ... να τραγουδήσει... είναι ανάγκη όμως να τραγουδήσει τόσο δυνατά;
Το χειρότερο ήταν ότι έλεγε τους στίχους πριν από τους τραγουδιστές.
Ενδιάμεσα σταματούσε το τραγούδι και φώναζε
"μπράβο παλικάρια μου"
"μπράαααβο και ξανά μπράαααβο"
"αχ Παναγίτσα μουυυυ"
"αν δεν πεθάνω σήμερα δεν θα πεθάνω ποτέ..." (ναι καλά, νομίζεις)
και πολλά άλλα τέτοια κουφά.

Όταν δε, είπαν το τραγούδι "απόψε ψοφήσανε οι δυο μου παπαγάλοι" έβαλε τα κλάματα....
λυγμοί και στεναγμοί... "που' σαι Πάνοοοοο"... "που' σαι Πάνο τι συναυλία χάνεις"
(Κουόστα Κουόστα - ΑΜΑΝ)
Κλάμα και οδυρμός. (βρε μπας και τις ψόφησαν πρόσφατα οι παπαγάλοι της;)

Γενικώς ήταν ένα δράμα... προσπαθούσα να την αγνοήσω αλλά εκείνη ανέβαζε ένταση.
Συνέχεια γύριζε ο κόσμος και την κοιτούσε.
Σκέφτηκα να αλλάξουμε θέση αλλά ήμασταν πολύ μπροστά και δεν ήθελα να φύγουμε από εκεί.
Κοιτούσα τον Νίκο και γελούσαμε συνωμοτικά.... "αχ Παναγίτσα μου Πάααανο" του έλεγα και μας έπαιρναν τα κλάματα από το γέλιο.

Ακολουθεί μια αναπαράσταση για το τι άκουγαν τα αυτάκια μου. Τα μαύρα γράμματα είναι η φωνή της, σε παρένθεση οι σκέψεις μου και τα υπόλοιπα η θεϊκή φωνή του Θηβαίου.

Πίσω απ' το φως αχχχ της μουσικής που ταξιδεύεις Πάνο μουυυυ
Πίσω απ' το φως της μουσικής που ταξιδεύεις
(ααα που να σκάσεις)

Είσαι ολόκληρη αργεντίνικο ταγκό
είσαι ολόκληρη αργεντίνικο ταγκό
(ντεβουλοσιόν μανδάμ)

Και μήτε στ' όνειρο σου Παναγίτσα μουυυ
Και μήτε στ' όνειρό σου πια δε με γυρεύεις
(Παναγίτσα μου κάνε ένα θαύμα)

όπως παλιά μ' ένα σκοπό χερουβικό
χερουβικό ...χερουβικό
(βεβαίως βεβαίως)

Αχ θα πεθάνω σήμερα...
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
δεν είναι άλλος Πάνο μουυυυ
(ΒΟΥΛΩΣΤΟ ΜΩΡΥ)

Θα πεθάνω δεν μπορώ... πω πω πω....Ελπινίκη..τι πάθαμε..
και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
(εμείς τι πάθαμε όχι εσύ βλήμα)

Άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος, απίστευτο, απίστευτο
Άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
(baby χώσ' της μία σφαλιάρα)

κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
αετός, αετός... πω πω πω...αχ αχ...
(πάλι τα παπαγαλάκια θυμήθηκε)

(στίχοι: Μάνος Ελευθερίου - "Δεν είμαι άλλος")

Ήτανε ένα δράμα, παραλίγο να της έκανα παρατήρηση. Δεν ήθελα όμως να πιαστώ στα χέρια μαζί της.

Από πίσω μια άλλη κυρία έλεγε σε μια παύση των μουσικών
"Τον θηριαστή, τον θηριαστή πείτε"
"Τον Μπίλυ καλέ"

Καλή μου κυρία αφού δεν το κατέχετε το σπορ μην το βασανίζετε.

Ανακεφαλαιώνω: κυρία με κοντό-μαύρο-μαλλί-με ανταύγειες, λίγο άσχημη, κοντή που να έχει γιο ή σύζυγο με το όνομα "Πάνος", που κατά πάσα πιθανότητα να είναι και ναυτικός, καταζητείται.
ΠΡΟΣΟΧΗ μην καθίσετε δίπλα σε μια τέτοια γυναίκα σε συναυλία ποτέ!

Συναυλία

Την κυνηγούσαμε από καιρό...από τότε στο Μέγαρο Μουσικής.
Θάνος Μικρούτσικος, Χ. Θηβαίος, Γ. Κούτρας, Γ. Κότσιρας

Τη μία κάτι τύχαινε και δεν μπορούσαμε, την άλλη δεν βρίσκαμε εισιτήρια.
Στην Κεφαλονιά εμφανίζονταν την βραδιά που φτάσαμε... το μάθαμε την επόμενη μέρα.

Στο θέατρο Βράχων φτάσαμε καταϊδρωμένοι.
Μπροστά στο ταμείο, μπροστά στα ματάκια μας τελείωσαν τα εισιτήρια.
Μείναμε με το μιλκομπούκαλο στο χέρι... τα μοίραζαν δωρεάν πιο δίπλα.
Η απογοήτευση ήταν μεγάλη.
Ψάξαμε για την επόμενη παράσταση. Ήταν στην Λάρισα στα μέσα του μήνα.
Θα πηγαίναμε.

Όμως για καλή μας τύχη χθες βράδυ, μάλλον εκτάκτως, εμφανίστηκαν στο Κατράκειο θέατρο.
Φτάσαμε στις 7 μόλις άνοιξε το ταμείο. Δεν θα την αντέχαμε άλλη απογοήτευση.

Πέρασε δίπλα μου ο Θηβαίος... λίγο κοντούλης μου φάνηκε.
Στην σκηνή ψηλώνει...σαν να μην πατά στην γη.

ενέργεια, ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΕΝΕΡΓΕΙΑ!!!

Τραγουδά με όλο του το σώμα, με όλη την ψυχή.
Συμμετέχουν τα χέρια του, το πρόσωπο του, το κορμί του ολόκληρο.
Τινάζεται στον αέρα, χοροπηδά, το ζει.

Είναι, κατά την γνώμη μου, ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς αυτής της γενιάς.
Φωνή, έμπνευση, ταλέντο.
(τα έχω ξαναπεί, είναι μεγάλη μου αδυναμία)

Για τον Μικρούτσικο τι να πω... μας συγκίνησε, συγκινήθηκε και ο ίδιος...
Κάθε πλήκτρο που άγγιζε μας προκαλούσε ανατριχίλα.

Jazz φωνή, jazz παρουσία, Jazz Κούτρας.
Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη γιατί ως τώρα τον ήξερα μόνο μέσα από τα τραγούδια του Καββαδία που είπε πολλά χρόνια πριν. Τελικά όταν το "έχεις" δεν το χάνεις ποτέ.

Να είναι καλά ο παραγωγός του Μελωδία που την Κυριακή τα μεσάνυχτα μίλησε για την συναυλία... μας γλίτωσε από το ταξίδι στην Λάρισα.

Saturday, September 03, 2005

Άννα, Άλεξ, Άαααπαιχτες

Ήταν η πρώτη μέρα που ξύπνησα νωρίς, γύρω στις 10:00.

Βρήκα την Άννα να πλένει τα πιάτα της προηγούμενης νύχτας.

Την νύχτα που τελειώσαμε το ούζο και συνεχίσαμε με κρασί και κάναμε (κυρίως η Άννα) τα ακατονόμαστα...
Τότε που η Άννα ζήτησε σε "γάμο" τον Θωμά και εκείνος αρνήθηκε και τις πεντακόσιες φορές...
Τότε που έπεσα στο παρτέρι με τα λουλούδια και έκοψα την πατούσα μου και έσπασα τις τριανταφυλλιές...(που με έσπρωξε η Άννα δηλαδή, γιατί χόρευα καλύτερα)
Ακριβώς γι' αυτό το βράδυ μιλάω...που κοντέψαμε να βάλουμε φωτιά στο σπίτι...

Έπλενε, λοιπόν, τα πιάτα και εγώ σκεφτόμουνα ταυτόχρονα τρία πράγματα:
  1. ευτυχώς που δεν θα πλύνω εγώ τα πιάτα
  2. θα μπω με την ησυχία μου στο internet
  3. αφού τελειώσει θα την κεράσω ένα καφέ στο λιμανάκι

Είμαι σίγουρη ότι εκείνη μέσα στις σαπουνάδες σκεφτόταν

  1. πω πω την γαϊδούρα ούτε που προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει
  2. πάλι με χρεώνει με το internet
  3. αφού τελειώσω θα την κεράσω ένα καφέ στο λιμανάκι που προσφέρουν και ωραία κουλουράκια

Σχεδόν ταυτόχρονα το πρότεινε η μία στην άλλη και σε λίγα λεπτά πίναμε καπουτσίνο και τρώγαμε τα ωραία κουλουράκια (πάντα έχει δίκιο για φαγητό η μικρή)
Οι ζαχαρίτσες που πρόσφερε η καφετέρια ήταν πολύ ωραίες. Ήπιαμε τον καφέ πικρό και τις κρατήσαμε για ενθύμιο.
Τις έχω στο γραφείο μου και γελάω κάθε μέρα ...
"Με ζαχαρώνεις;"
"Λιώνω για σένα"
"Ζάχαρη γλυκιά σαν την αγάπη μας"

Γελάσαμε, είπαμε τα δικά μας.
Φτάσαμε και στα μελαγχολικά... η καθεμιά με τον πόνο της.
Πράγματα που ήδη γνωρίζαμε η μία για την άλλη μιας και ο messenger μας ενώνει καθημερινώς.
Τώρα όμως ήταν αλλιώς...
Την άκουγα, την έβλεπα, την ένοιωθα.
Δεν λύσαμε κανένα μας πρόβλημα...αλλά ήταν προς στιγμήν σαν να τα λύσαμε όλα.

Θυμηθήκαμε πως έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι και να πάρουμε πρωινό για τους υπόλοιπους.
Στο φούρνο το δίλημμα ήταν μεγάλο.
Κουλουράκια λευκά με κομμάτια σοκολάτα ή μαύρα με σοκολάτα παντού;
Και τα δύο.

Περάσαμε από το φαρμακείο για να αγοράσω γάζες για το πόδι που αιμορραγούσε ακόμα.
Πήρα τις καλύτερες, τις χρυσοπλήρωσα και στο τέλος τις πέταξα γιατί δεν κολλούσαν με τίποτα. Μέχρι και σεσουάρ χρησιμοποίησα αλλά που.

Μέχρι να φτάσουμε σπίτι, που ήταν 2-3 λεπτά δρόμος, είχαμε καταβροχθίσει από δύο τουλάχιστον κουλουράκια.
Εγώ κούτσαινα, πονούσα, έτρωγα και γελούσα.
Η Άννα έτρωγε, με κορόιδευε και γελούσε.
Παραλίγο να μας πατήσει και ένα αυτοκίνητο.
(σε αυτό το σημείο ο Κωστής θα γελάσει δυνατά...."καταστροφικό δίδυμο" θα πει)

Φτάσαμε σπίτι, παίξαμε λίγο καράτε και μετά κάναμε πρόβα την χορογραφία του "my number one" με μεγάλη αποτυχία.
Μέχρι εκείνη την στιγμή οι Καταλανοί φίλοι της Άννας είχαν μια πολύ καλή εικόνα για εκείνη. Μετά άλλαξαν εντελώς.

Από το '97 μαζί, μετράμε 8 χρόνια.
Το γέλιο της και το κέφι της δεν το χορταίνω ποτέ!

(στο τσακ είμαι να ανεβάσω την φωτογραφία... ξέρεις εσύ ποιά)

Thursday, September 01, 2005

Ο εφιάλτης του Οδυσσέα

είναι και δικός μου εφιάλτης.


(Μουσική - Στίχοι: Ρόδο του Ανέμου, Ερμηνεία: Φοίβος Δεληβοριάς)

Φεύγει το πλοίο και μας χαιρετά
κλείνει το μάτι του και χαμογελά
αλλάξαν λέει τα σημεία της γης
κι ο χρόνος τώρα είναι πια συμπαγής

Ίδια η θάλασσα χωρίς μια σκιά
λες και έχει πάψει πια του κόσμου η καρδιά
λευκό μαντήλι, ματωμένη σιωπή
στην νηνεμιά μια γυμνή αστραπή

Πάει χαμένο σε σπονδή το κρασί
ποιος φεύγει το καράβι ή το νησί;
έχω γεράσει και δεν βλέπω από 'δω
ποια είναι η Πηνελόπη, ποια η Καλυψώ

Είχα δει καπνό μα πού έχει κρυφτεί;
γλυκιά πατρίδα είσαι γλυκιά φυλακή
βρήκα μονάχος μου για μένα χρησμό
καλύτερη η πορεία από τον προορισμό

Τέλειωσε η μπόρα και βγήκες στεγνός
κλειστός λόγω έργων ο παράδεισος
ένα κορμί δίχως γη κι ουρανό
τα χρόνια κυλήσανε σαν το νερό

Και να που Όμηρε το βλέπεις κι εσύ
δεν φαίνεται στον χάρτη αυτό το νησί
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;

Φεύγει το πλοίο και πάει στο καλό
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ
κλείνει το μάτι του και λέει σ’ αγαπώ
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ

Και να που Όμηρε το βλέπω κι εγώ
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;

........................................................................

Τουλάχιστον μια φορά την ημέρα κλείνω τα μάτια
και το σιγοτραγουδώ.
Οι κόκκινες λέξεις με πονάνε πιο πολύ.
Όσο πιο κόκκινες τόσο πιο δυνατά κλείνω τα μάτια.

Ψάχνω για διεξόδους.
Ψάχνω για δρόμους.
Ο ένας οδηγεί στη θάλασσα
ο άλλος στον γκρεμό.

Πρέπει να μάθω να κολυμπώ
ή
να μάθω να πετάω...

Wednesday, August 31, 2005

Pozitiva

Yasmine's site with her work.

Even the name of the site shows something about her.
A positive, strong and talented woman.

Delicate taste, bright colours.

Take a look
Soon there will be more...

Sooooo proud for my friend!!!

Tuesday, August 30, 2005

Μικρή μου Πολιτεία







"Εγώ πολύ αγαπάω τα φώτα της πόλης.
Περισσότερο από τον ήλιο της μέρας.
Είναι λέω, κάποτε με το μικρό μου μυαλό, τα νέα μας μάτια,
του δικού μας κόσμου, του σημερινού"

(Δημ. Χατζής, Το Διπλό Βιβλίο)

Μου λείπει, το ομολογώ.
Πονάω μακρυά από τους ανθρώπους που αγαπώ.
Δυστυχώς το ομολογώ μόνο εδώ και όχι και σε εκείνους.
Νομίζω πως έτσι τους προστατεύω.
Αλλά σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλό να ακούσουν έστω μια φορά ότι μου λείπουν.
Ο δρόμος μου είναι μονόδρομος...και δεν γυρίζει πίσω.

Ας με βγάλει τουλάχιστον εκεί που θέλω.

Monday, August 29, 2005

Μπεσκέσι

Λίγες μέρες στα Γιάννενα με γονείς και ανίψια, αδέρφια και πολλούς φίλους.

Ξεκούραση και ξενύχτια.
Εντυπωσιάστηκα από τον ανακαινισμένο Ναυτικό Όμιλο και από την πανέμορφη Πολιτεία στο Φρόντζο.
Αν βρεθείτε στην πόλη μην ξεχάσετε να τα επισκεφτείτε.

Φεύγοντας από το χωριό φορτώναμε το αυτοκίνητο με προμήθειες.
Έχουμε και λέμε,

  • αυγά χωριάτικα (για λίγο καιρό ακόμα, γιατί ο ανιψιός μου θα τις κάνει ανίκανες τις κότες με τόσα βασανιστήρια)
  • φέτα Δωδώνη (αξεπέραστη, εκτός και αν χάλασε στη διαδρομή)
  • ρίγανη και τσάι από το Μιτσικέλι (από το μονάκριβο ξαδερφάκι μου)
  • τραχανά (για τις κρύες νύχτες του χειμώνα)
  • ντομάτες, αγγουράκια, κολοκυθάκια μελιτζάνες και πιπεριές (από τον κήπο της μανούλας)
  • πατάτες, πολλές πατάτες (επίσης από τον κήπο της μανούλας)
  • απορρυπαντικά, αφρόλουτρα και πολλά άλλα ("έχεις έξοδα αυτόν τον μήνα, θα σου πάρω μερικά ψώνια"...τα διακόσια "όχι" που είπα δεν έπιασαν τόπο, αχ βρε μάνα...)
Πήραμε και μια κότα ζωντανή αλλά μάλλον την χάσαμε στο δρόμο...ίσως δεν έπρεπε να την δέσουμε στην οροφή.

Περιμένω την κολλητή sparilious για να τα μοιράσουμε ... έτσι κάνουν οι αδερφικοί φίλοι.

Και μην μου πει κανένας "καλό χειμώνα"....δαγκώνω!

Saturday, August 20, 2005

"Ύποπτο Σουτιέν"

Βγαίνοντας από μεγάλο κεντρικό πολυκατάστημα χθες βράδυ, λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες, με δύο τσάντες στα χέρια.

ΜΠΙΠ, ΜΠΙΠ, ΜΠΙΠ, ΜΠΙΠ,ΜΠΙΠ!

Γυρίζω πίσω και βλέπω έναν της ασφάλειας να τρέχει κατά πάνω μου.
"Πάει θα με σαβουριάσουν", σκέφτομαι ενώ γελούσα.

Μην ανησυχείτε, μου λέει, μάλλον κάτι θα ξέχασαν οι πωλήτριες.

(Αυτές το ξέχασαν σίγουρα, το θέμα είναι που ακριβώς το ξέχασαν)

Παίρνει την μεγάλη τσάντα, την περνάει από το μηχάνημα, κανένα μπιπ.
(Ωχ την πάτησα, που είσαι βρε sparilious, μα τα καλύτερα χάνεις)
Η sparilious είχε πάει σε διπλανό κατάστημα για να προλάβει ένα μπουφανάκι που είχε βάλει στο μάτι πιο πριν.

Παίρνει ο μπόντυ-γκάρντ την μικρή τσάντα... πολλά μπιπ!
Την τοποθετεί πάνω σε ένα πάγκο και την ανοίγει σιγά σιγά.
Στρίνγκ, κόκκινα, πράσινα, μπλε...σουτιέν, άσπρα, μαύρα, κόκκινα...χαμός.

Τον έκοψε κρύος ιδρώτας, ήταν και λίγο χαζούλης, ντράπηκε.
(Τι μανία αυτοί οι άνδρες να κομπλάρουν τόσο εύκολα)
Έψαχνε μέσα στην τσάντα για τουλάχιστον πέντε λεπτά χωρίς να βρίσκει τίποτα.
Του προτείνω να τα βγάζει ένα ένα για να τα ελέγξει καλύτερα, κοντεύαμε να ξημερωθούμε, και με κοίταξε με ύφος δολοφονικό.
Κόσμος να περνάει και να με κοιτάει και εγώ να σφίγγω τα δόντια μου για να μην γελάσω δυνατά.

"Ααα το βρήκα, από ποιόν όροφο είναι;"
"Από τον πρώτο"

(στον ασύρματο, ψιθυριστά)" Σου-τιέν με κω-δι-κό 10-56-7-32"
(απάντηση) "Επαναλάβετε παρακαλώ"

(ξανά, λίγο πιο δυνατά) "Σουτιέν με κωδικό 1056732"
(απάντηση) "Δεν υπάρχει σουτιέν με τέτοιο κωδικό"

(δυνατά) "ΣΟΥΤΙΕΝ ΜΕ ΚΩΔΙΚΟ 1056732"
(απάντηση, πιο δυνατά) "ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΕΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΣΟΥΤΙΕΝ"

(Που είσαι βρε sparilious, που είσαι βρε πουλάκι μου και τα χάνεις όλα αυτά;;;)
Ο κόσμος που περνάει τώρα είναι πιο πολύς και εγώ δεν μπορώ πλέον να κρατηθώ.

Το μεγάλο αστροπελέκι καλεί και μια πωλήτρια που του δείχνει επιτέλους τον σωστό κωδικό.

"ΥΠΟΠΤΟ ΣΟΥΤΙΕΝ ΜΕ ΚΩΔΙΚΟ 7319"
"ΣΟΥΤΙΕΝ ΜΕ ΚΩΔΙΚΟ 7319, ΠΛΗΡΩΘΗΚΕ, ΟΛΑ ΟΚ"

Όλα οκ και εγώ πια να κλαίω από τα γέλια.

Με στέλνουν σε ένα ταμείο για να αφαιρέσουν το αντικλεπτικό που ξέχασε η πωλήτρια στο σου-τι-έν (σσσσςςςς, όχι δυνατά τέτοιες λέξεις)

Από το ταμείο βλέπω στην έξοδο, η sparilious με περίμενε χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα.
Ξεσπάω σε δυνατά γέλια και σταυρώνω τα χέρια σαν να με έχουν συλλάβει.
Νομίζει πως δεν έφτασαν τα χρήματα και έρχεται τρέχοντας.

Μέχρι να φτάσουμε σπίτι γελούσαμε και παίζαμε θέατρο:

"Ύποπτο σουτιέν με κωδικό 7319"
"Συλλάβετε την αμέσως"

Friday, August 19, 2005

Μαθήματα Γραμματικής

Η μεγάλη
Της μεγάλης
Την μεγάλη
Ω μεγάλη

Η αποτυχημένη
Της αποτυχημένης
Την αποτυχημένη
Ω αποτυχημένη

Η επιστήμονας
Της επιστήμονος
Την επιστήμονα
Ω επιστήμονα

Όλο μαζί..."η μεγάλη αποτυχημένη επιστήμονας"

Τουλάχιστον δικαιολογώ και το προφίλ μου.
Έχει και άλλο πιο κάτω από τον πάτο;

(αν τα έκλινα λάθος διορθώστε με, είμαι της πρώτης δέσμης εγώ)

Monday, August 15, 2005

Πως λες αντίο...

σε κάποιον που φεύγει για πάντα;

Σε κάποιον που αγαπάς και δεν θα δεις ποτέ ξανά;

Πως αγκαλιάζεις, πως δίνεις κουράγιο σε κάποιον που τα μάτια του είναι γεμάτα πόνο;

Πόνος,
απόλυτος πόνος,
πόνος βαθύς,
πόνος που τα τρώει όλα,
πόνος που τα σπαράζει όλα,
πόνος που νοιώθεις ότι η ψυχή σου είναι άδεια,
πόνος που ξεσκίζει την σάρκα σου.

Λυγμός,
ουρλιαχτά,
φωνή που δεν υπάρχει, που χάνεται, που σβήνει σιγά σιγά,
κλάμα χωρίς δάκρυα.

Ζωή που χάνεται,
ψυχή που φεύγει...

Πόσο φόβο νοιώθεις την ώρα που όλα τελειώνουν;
Πόσο τρόμο;
Πόσο σφιχτά σφίγγεις το παιδί σου, τους γονείς σου, τον σύντροφο σου, στην αγκαλιά σου
την ώρα που όλα τελειώνουν;
Πόσα "σ' αγαπώ" προλαβαίνεις να πεις;
Πόσα "σ' ευχαριστώ" προλαβαίνεις να πεις;
Πόσα "μην φοβάσαι" μπορείς να πιστέψεις;

Πόσα δευτερόλεπτα έχεις για να φυλακίσεις το πρόσωπο του, τα μάτια του, σαν τελευταία εικόνα;

Πόσο εύκολα χάνεται μία ανθρώπινη ζωή;
Δύο ανθρώπινες ζωές;
Εκατόν τριάντα ανθρώπινες ζωές;

Τόσο εύκολα...

Friday, August 12, 2005

Σύβοτα '05

Άννα, Νίκη, Τέρε, Τσάβι, Θωμάς ...

Χαλαρές, τρελές διακοπές.

Η μέρα ξεκινούσε σχετικά αργά.
Το στόμα άνοιγε μόνο για να χασμουρηθούμε και να πούμε ένα "hola"
Πίναμε τον πρώτο εσπρέσο και τρώγαμε τα σοκολατένια κουλουράκια.
Άνοιγε λίγο το μάτι και ακούγονταν οι πρώτες κουβέντες.

"Με τάραξαν τα κουνούπια και σήμερα... γκρρρ"
"mosquito killer tonight... clap clap...opa..." χτυπούσε παλαμάκια ο Τσάβι όλη νύχτα.

και ύστερα από αρκετή ώρα χαζολογήματος ερχόταν η σοβαρή ερώτηση της ημέρας:
"what to eat today?"
Έλα μου ντε...

Μετά το φαγητό, που έπρεπε να περιλαμβάνει για τους Ισπανούς πρώτο πιάτο, κυρίως πιάτο και επιδόρπιο ακόμη ένας καφές.
Μετά το μαγιό μας, τα κουβαδάκια μας και στην παραλία.
Το βιβλίο που μου δάνεισε η Άννα πήγαινε και ερχόταν από την παραλία καθημερινώς χωρίς να ανοίξει.
Δεν υπήρχε χρόνος για διάβασμα... τα θέματα συζητήσεων ήταν καυτά και πολλά.

Άσε που το κινητό της Νίκης και το δικό μου χτυπούσε συνεχώς και έπρεπε να απαντάμε στα μηνύματα που συνεχώς μας έστελναν.
Απορώ γιατί δεν το κλείναμε.

Κατά την διάρκεια της μέρας παραδίδονταν μαθήματα ισπανικών και ελληνικών.

Η Τέρε και ο Τσάβι κατάφεραν να μάθουν τα:
"μαλάκας"
"πούτσης"
"τυραμίσου"
"φραπέ μάτριο με γκάλα"
"μία πίτα γκύρο χωρίς τομάτα"

Και εγώ κατάφερα να μάθω τα:
"γκράθιας"
"νο πουέδο μα"
"εστόι α στα λος κοχόνες"
"βάμος α λα πλάγια κε καλιέντα ελ σολ"
"μπονα νιτ"
και το αθάνατο "κε πάσα νεεεεέ"

Μετά από πολλές πρόβες κατάφερα να μάθω το ρεφρέν από τον ύμνο της Barca.
"Blaugrana al vent
un crit valent
tenim un nom
que el sap tothom
Barca, Barca, Barca"

"Μπλε - κόκκινη στον αέρα
με μια κραυγή
την ονομάζουμε
την ξέρουν όλοι
Barca, Barca, Barca"

Έπρεπε να κάνω το χρέος μου και να μάθω στους φίλους Ισπανούς κάτι από τον Ελληνικό πολιτισμό.
Διάλεξα το ρεφρέν από την Συννεφούλα, είχε κατά την γνώμη μου εύκολους στίχους και χαρακτηριστική μουσική.
Την μελωδία την έπιασαν αμέσως, οι στίχοι όμως τους φάνηκαν δύσκολοι... ειδικά το "μ' αγαπά την μια και ας με ξεχνά την άλλη".

Έτρεμα την ώρα που θα ρωτούσαν τι σημαίνουν αυτοί οι στίχοι.
Βλέπω σκεπτική την Τέρε.... ""what does this mean Alex?"
Ώχ...
"Little cloud, come back again
and you can go out with everyone you like every night
I can't stand being alone anymore
you love now but you'll forget me soon"

Ας πούμε ότι έκανα μια αθώα και ελεύθερη μετάφραση.
Η Τέρε ήταν τώρα διπλά σκεπτική, σίγουρα θα σκεφτόταν τι βλακεία μάθαινε τόση ώρα... εγώ και η Νίκη κρυφογελούσαμε.
Η αλήθεια είναι πως η μετάφραση σκοτώνει το τραγούδι... το κάνει πολύ πεζό.

Αντίδραση:
"Alex... is Synefoula a little puta?"
(ωχ μας κατάλαβε)
"Nooo... Synefoula is a good girl", απάντησε η Alex
"A good puta" συμπλήρωσε η Νίκη.
Και ξεραθήκαμε στο γέλιο.

Το βραδινό μπάρμπεκιου ήταν αξέχαστο.
Αφού κοντέψαμε να κάψουμε τα Σύβοτα και να μας δείτε στις ειδήσεις.... "δεν φταίω εγώ κύριε Χατζηνικολάου, είμαι αθώα... εγώ τους είπα ότι δεν ξέρω να ανάβω κάρβουνα...μόνο να ψήνω ξέρω", φάγαμε σαν γουρούνια.

Ματαίως προσπαθούσαμε με την Άννα να αντιγράψουμε την Παπαρίζου στο "my number one" και έτσι το γυρίσαμε στον Πουλόπουλο και στις χορογραφίες αλά Σειληνός και "greek musical".

Σε μια κίνηση συρτάκι έπεσα σε ένα παρτέρι με τριανταφυλλιές.
Η επίσημη εκδοχή είναι ότι με έσπρωξε η Άννα γιατί ζήλεψε που χόρευα καλύτερα.
Η αλήθεια όμως είναι ότι τα ούζα μου έπεσαν βαριά.

Τις επόμενες μέρες περπατούσα σαν κουτσό και οι πληγές στην δεξιά μου πατούσα είναι ακόμα ανοιχτές. Είδες τι κάνει τελικά η ζήλια στην φιλία;
Το κορυφαίο είναι ότι την ώρα της πτώσης και μετά που αιμορραγούσα, εγώ και οι υπόλοιποι γελούσαμε δυνατά (παρόλο τον πόνο μου) ενώ η Άννα επαναλάμβανε
"Θα με σκοτώσει η μαμά Ουρανία που της έσπασες τα λουλούδια"

Άννα σε ευχαριστώ και ξέρεις ότι σε αγαπώ ... και ας νοιάζεσαι περισσότερο για τα λουλούδια...

Ήρθε, που λες, τότε το λιοντάρι και είπε στην μαϊμού.... (αυτό είναι συνθηματικό, δικό μας)

Νεροοοό

Στην παραλία ήμασταν κάπως σαν το ετοιμοθάνατο ζώο.
Νεροοοό...

Διηγήθηκα στην Άννα αυτό το σκίτσο.
Γελάσαμε πολύ και βγάλαμε καινούργιες ατάκες.

Νόμιζα ότι το είχα διαβάσει σε ένα από τα πολλά βιβλία του Αρκά που είχε.
Την έκανα χωρίς να το θέλω να ψάχνει μανιωδώς να το βρεί.
Μετά από μέρες θυμήθηκα οτι το είχα διαβάσει εδώ.

Thursday, August 04, 2005

Έντονη ζωή

Η sparilious σκεπάστηκε με μια πετσέτα και έπεσε σε ύπνο βαθύ.

Οι υπόλοιποι πήγαν στα βράχια να ψαρέψουν και να κάνουν βουτιές.

Και εγώ κλασικά με το καπελάκι μου, το φραπεδάκι μου και ένα τσιγάρο στο χέρι, ζώ έντονα.

Επειδή μετά την επιστροφή μου από τις διακοπές κουράστηκα πολύ, αύριο φεύγω ξανά για καινούργιο προορισμό.

Θα περάσω; Δεν θα περάσω;

Θα διοριστώ; Δεν θα διοριστώ;

Σήμερα θα σταματήσω να μαδάω μαργαρίτες.
Μάλλον θα βγούν τα αποτελέσματα.

Αν δεν πάθω ανακοπή από την αγωνία θα τα μάθω.

Monday, August 01, 2005

Η Κεφαλονιά μας μάγεψε

Ξεχάσαμε τις κρατήσεις που είχαμε κάνει για Λευκάδα.
Απλώς δεν μπορούσαμε να φύγουμε... ήταν πανέμορφη.

Νοικιάσαμε ένα καταπληκτικό διαμέρισμα πάνω από το Αργοστόλι, στην Σπήλια.
Για την ακρίβεια μείναμε αρχικά στην Ιόλη και καταλήξαμε όταν μεγάλωσε η παρέα στην Νεφέλη.

Εδώ θα βρείτε όλες τις πληροφορίες για το πως θα πάτε καθώς και πολλές φωτογραφίες των διαμερισμάτων.
Η Ιόλη είναι μεζονέτα και φιλοξενεί 4 άτομα.
Η Νεφέλη είναι σοφίτα και φιλοξενεί 4-5 άτομα. Άν όμως η παρέα είναι καλή χωράνε και 6.
Σαν την δική μας.
Είναι και τα δύο, όπως και τα υπόλοιπα, λειτουργικά, καλόγουστα, καθαρά και φτιαγμένα με πολύ μεράκι.

Εδώ όμως σε αυτό το πόστ θα μάθετε όσα δεν λέει στην ιστοσελίδα.

Για τον εκπληκτικό Χάρη, τον οικοδεσπότη.
Για την καλή του την διάθεση, για την ευγένεια του, για την προθυμία του να μας δώσει πληροφορίες για το που να πάμε και πως.

Για το ζεστό και αληθινό του χαμόγελο.





Είναι η βεράντα του διαμερίσματος Νεφέλη.
Τρομερά και φοβερά έγιναν εκεί πάνω.
Πολύ γέλιο και το τελευταίο βράδυ πολλά παϊδάκια και λουκάνικα στο μπάρμπεκιου και πολλές μπύρες.

Και το καλύτερο για το τέλος.
Βγάλαμε τα στρώματα στο μπαλκόνι (αυτό μάλλον δεν θα έπρεπε να το μάθει ο Χάρης) και κοιτούσαμε τα αστέρια.
Υπέροχη βραδιά!




Σας ευχαριστούμε Χάρη που μας βοηθήσατε να μείνουν αξέχαστες οι διακοπές μας!
Ελπίζω να ξανάρθουμε σε αυτόν τον όμορφο τόπο και να σας ξανασυναντήσουμε.

Η Καλύτερη Παραλία που Έχω Πάει



Περνάς το Ληξούρι και προχωράς για το Μοναστήρι των Κηπουραίων.
Αν δεν έχεις air condition κάνε μια στάση να ανάψεις κερί και να ευχηθείς να μην πάθεις θερμοπληξία.
Συνεχίζεις μέχρι να βρεις ένα σπιτάκι με κόκκινα κεραμίδια, δεν θα δυσκολευτείς διότι είναι το μόνο σε όλη την περιοχή.
Εκεί υπάρχει ένας χωματόδρομος ή καλύτερα πετρόδρομος.
Αυτόν θα πάρεις, καλά κατάλαβες.

Και προχωράς και προχωράς.
Εδώ είναι χρήσιμη η συμβουλή "μην κοιτάς κάτω".

Το ότι έφτασες θα το καταλάβεις επίσης εύκολα γιατί τελειώνει ο δρόμος.
Θα φτάσεις στον πέτρινο τοίχο, θα ανέβεις πάνω, θα κοιτάξεις με θαυμασμό.
Θα πηδήξεις τον τοίχο και σίγουρα θα πάρεις πόζα για φωτογραφία.
Βγάλε τώρα που έφτασες γιατί στον γυρισμό σου εγγυώμαι πως θα είναι το τελευταίο που θα θες.

Δώσε τώρα προσοχή.
Αριστερά σου έχει μονοπατάκι που οδηγεί σε σκαλοπάτια.
Κοίτα τα παπούτσια σου τώρα...είναι αθλητικά;
Προχώρα.

Δεν είναι;
Δεν πειράζει προχώρα ούτως ή άλλως, δεν βαριέσαι... απλά θα ταλαιπωρηθείς περισσότερο.

Τα βλέπεις τα πρώτα 20 - 25 σκαλοπάτια που έχουν σκιά;
Ωραία... δεν θα τα ξαναδείς.
Τα υπόλοιπα 280 δεν έχουν.

Βγάλε και μερικές ακόμα φωτογραφίες, είναι η τελευταία σου ευκαιρία.

Το νερό το πήρες, έτσι;

Προς το τέλος θα σου τρέμουν λίγο ως πολύ τα πόδια.
Μην τρομάξεις, είναι φυσιολογικό.

Αχ ξέχασα να σε ρωτήσω αν πήρες την ομπρέλα...

Όχι;... Τρέχα τότε να πιάσεις την σπηλιά, είναι το μόνο σημείο που έστω και για λίγη ώρα δεν το βλέπει ο ήλιος.
Συρρικνώνεται σιγά σιγά η σκιά και θα χρειαστεί να συρρικνωθεί και η παρέα σου.

Βγάλε γρήγορα τα ρούχα και βούτηξε στη θάλασσα.
Ναι ναι... σε νοιώθω... είναι υπέροχη!!!


Πέρασε η ώρα, πείνασες, κάηκες από τον ήλιο, ήρθε η ώρα να φύγεις.

Συμβουλή #2:
Μην κοιτάς ψηλά. Μην κοιτάς ψηλά σου λέω.

Μόνο 300 απελπιστικά δύσκολα σκαλοπάτια είναι.
Και απλά έχει 45 C.

Κράτα λίγο νερό για το τέλος.

Να πάς με ακούς;
Αν βρεθείς Κεφαλονιά να πάς.

Και θα με θυμηθείς.
Κατεβαίνοντας θα με ευγνωμονείς.
Ανεβαίνοντας θα με βρίζεις.
Αλλά να πας, με ακούς;

Saturday, July 23, 2005

Αποχαιρετιστήριο

Φεύγω και πάω τελικά
Κεφαλονιά - Λευκάδα
Να μην ξεχάσω μάτια μου
στο μπαλκόνι την μπουγάδα

Πήρα μαζί αντηλιακό
ψάθες και καπέλα
και φως μου πάρε το κουτί
που βάζω την μασέλα.

Τα χάπια για την πίεση
και την χοληστερίνη
πάρε καλού κακού
και λίγη βαζελίνη.

Τα κινητά φορτίσανε
πήρες τους φορτιστές;
Όοοχι... γιατί αν ξεμείνουμε
μωρό μου εσύ θα φταις.

Βάλε στην πόρτα το κλειδί
και κάντο τρεις στροφές
γιατί άμα μας κλέψουμε
πάλι εσύ θα φταις!!!

Βάζω το μυαλό μου και το άγχος μου στο ρελαντί και φεύγουμε!!!

Ξέρω, ξέρω... καλά να περάσουμε και προσοχή στις κακοτοπιές.
Και στα δικά σας.

Friday, July 22, 2005

ΚουνουποΦεγγαράδα

Στην μια τσάντα τα σουβλάκια και οι μπύρες, καθόλου ρομαντικά, ίσως έπρεπε να φτιάξω κάτι πρόχειρο...μπριός με χαβιάρι, συκωτάκι πατέ και δυο τρία σπαράγγια δεμένα με άνηθο και για επιδόρπιο κρεμ μπουλέ.
Στην άλλη όλα τα απαραίτητα ρομαντικά αντικείμενα, κεριά, αντικουνουπικό στίκ, φενιστίλ...(τα φιδάκια βρε μωράκι...τα φιδάκια ξέχασες)

Για λίγη ώρα περιφερόμασταν με το αυτοκίνητο για να βρούμε την κατάλληλη παραλία, από όπου να μπορούμε να αγναντεύουμε το φεγγάρι. Συχνά πυκνά το χάναμε από τα μάτια μας, κρύβονταν από τα σύννεφα.
Αποφασίσαμε τελικά για την παραλία με βάσει την ταβέρνα, που βρίσκεται εκεί κοντά και πουλάει και παγωτά, παρά αν θα φαίνεται ή όχι το φεγγάρι.

Στρώσαμε τις ψάθες, τις πετσέτες και άναψα τα κεριά.
Το φεγγάρι ήταν ακριβώς απέναντι μας αλλά πίσω από μαύρα σύννεφα.
Ώρα να φάμε τα σουβλάκια μέχρι να εμφανιστεί.
Το φεγγάρι δεν έλεγε να φανεί ... φάγαμε και παγωτό.

Τα κεριά σβήσανε συνεχώς και εγώ επέμενα να τα ανάβω.
Μέχρι που τελείωσε ο αναπτήρας και δεν είχα φωτιά ούτε για τσιγάρα.
Μετά από εντατικό ψάξιμο βρήκα σπίρτα στην τσάντα μου, που τα χωράει όλα.

Κανένα ίχνος από κουνούπια.

Το φεγγάρι έβγαινε και κρυβόταν συνεχώς αλλά ήταν το τελευταίο που μας απασχολούσε.
Γέλια και πειράγματα, πειράγματα και γέλια.
Το φεγγάρι ήταν μόνο η αφορμή, τα φιλιά του το ζητούμενο.

Μια μικρή παρέα που έκατσε πιο δίπλα μας χάλασε λίγο την ατμόσφαιρα.
Αποφασίσαμε να μετακινηθούμε κάτω από ένα δέντρο για να μην φαινόμαστε πολύ.
Ψάθες, κεριά, μπύρες, μεταβολή και πάμε.

Στην αρχή ήταν το ίδιο όμορφα, μετά άρχισε ο εφιάλτης.
Πολλά ίχνοι από κουνούπια.
Επιδρομή μιας διμοιρίας κουνουπιών και σε τρία λεπτά ο Nick ευχόταν να είχε άλλα 4-5 χέρια για να ξύνεται.
Εγώ την γλίτωσα μόνο με δύο τσιμπήματα στα πόδια, γιατί αφενός ήμουν ξαπλωμένη και καλυμμένη από τον Nick και αφετέρου φορούσα ακόμα το μπλουζάκι μου.
Ψάθες, κεριά, μπύρες, ξανά μεταβολή και επιστροφή στο αρχικό σημείο.

Πήρα ένα κερί για να δω τα τσιμπήματα στην πλάτη του και να βάλω φενιστίλ.
Αντίκρισα σεληνιακό τοπίο, κρατήρες και υψώματα.
Τα παλιοκουνούπια δεν θα πήραν ανάσα... ρούφηξαν με μανία το γλυκό του αίμα.
"Πως είναι;"
"Νομίζω είναι ώρα να φύγουμε"
"Τόοοσο χάλια;"
"Και χειρότερα"

Φτάνοντας στο σπίτι το ένα του αυτί ήταν μεγαλύτερο από του Ντάμπο.
Καθώς έβαζα ξανά αλοιφή μέτρησα τα τσιμπήματα.
24
Χωρίς λόγια.

Ελπίζω τα σιχαμένα κουνούπια να έχουν βαρυστομαχιάσει και να ψάχνουν για μαλόξ.
Και ελπίζω να ρεύονται σουβλάκι για πολλές μέρες ακόμα.
Σιχαμένα κουνούπια ξεκάνατε το μωρό μου :(

Συμπέρασμα: μην πάτε κάτω από δέντρα ακόμα και αν σας παίρνουν μάτι.

Thursday, July 21, 2005

Μετράω τα λεφτά μου...

και τα βρίσκω λίγα.

Σάββατο ξημερώματα φεύγουμε για Κεφαλονιά.

Sparilious + sport Billy
Alex + Nick

Καμία κράτηση για καράβι, καμία κράτηση για δωμάτια.
Κανένα πλάνο, κανένα σχέδιο δράσης.

Ότι κάτσει.
Στην χειρότερη μας βλέπω να διανυκτερεύουμε σε παραλία.
Δεν με χαλάει.

Δεν έχω ξανάπαει, ούτε κατά που πέφτει δεν ξέρω.
Και μ' αρέσει!

Στην Λευκάδα είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.
Έχουμε εξασφαλίσει στέγη.
Ξέρω τα κατατόπια.

Μόνο μην χαθούμε με τον Διευθυντή και την Μαρία.

Ξανά μετράω τα λεφτά μου.
Μάλλον θα μου φτάσουν.
Δεν γαμ!έται ...

Μετράω...
Μία και σήμερα.

Wednesday, July 20, 2005

Ανταπόκριση από Ερμού.

Λίγες είναι οι φορές που κατεβαίνω στην Ερμού και κάθε φορά το μετανιώνω.
Ότι χρειαζόμουν το ψώνισα στην Βουλιαγμένης, που παρόλο που είχε κόσμο ήταν ακόμα ανθρώπινα.
Άφησα για το τέλος τα σανδάλια από το Μοναστηράκι και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα αποφάσισα να περάσω από την ακατονόμαστη Ερμού για να κατέβω με τα πόδια.
Χρόνο είχα αρκετό και από ότι φαίνεται είχα και όρεξη για περιπέτεια.

Μόλις βγήκα από το μετρό αντίκρισα λαοθάλασσα.
Θυμήθηκα μια καταραμένη μέρα Χριστουγέννων που έκανα το χατίρι σε κάτι φίλους να πάω μαζί τους.
Δεν μπορούσα όχι μόνο να περπατήσω αλλά ούτε και να αναπνεύσω με τόσο κόσμο.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως ποτέ ξανά δεν θα πήγαινα στο Σύνταγμα γιορτινές μέρες ή μέρες εκπτώσεων.
Αλλά δεν κράτησα την υπόσχεση μου.

Στον πλακόστρωτο δρόμο αυτό που επικρατούσε δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα από τον Στέφανο
"ορδές των αναμαλλιασμένων κουφέτων που ξεχύνονται σαν των οχτρών τα φουσάτα στο καλντερίμι της Ερμού, και τα τακούνια ηχούν σαν πέταλα αραβικών αλόγων στις μάχες της Σιδώνας, της Τύρου και του Μπαϊρακτάρη"

Σε μια βιτρίνα με παπούτσια είχαν μαζευτεί τουλάχιστον 15 γυναίκες.
Επιφωνήματα χαράς "ααα μα είναι τέ-λει-ο και τζάμπα"
"οοο το θέλω το θέλω το θέλω"
Λίγα λεπτά αργότερα συνειδητοποίησα πως δεν χάζευα τις βιτρίνες πια αλλά τους ανθρώπους γύρω μου.
Πιο ενδιαφέρον ήταν.

Πρώτη παγίδα : ο ζάρας...έριξα μια ματιά από έξω.
Μάχες σε πλήρη εξέλιξη (δεν μπήκα).

Δεύτερη παγίδα : ο χόντος, με ένα μεγάλο 50% στην βιτρίνα.
Γυναίκες τυφλωμένες έμπαιναν να βρουν το φως τους (δεν μπήκα επίσης)
Τα αρμανιμάνια και τα ζαντοοόρ αναστέναζαν.

Συνέχισα την βόλτα μου με ένα μπουκάλι νερό στο ένα χέρι και τσιγάρο στο άλλο.
Είχα άγχος με το τσιγάρο...φοβόμουνα μην περάσει καμιά κυρία κοντά μου και τις κάψω το ακριβό μπλουζάκι της και το χρυσοπληρώνω μετά (εκτός του ότι θα με ξεφτίλιζε με τις τσιρίδες της).
Κάθισα να ξαποστάσω και να το καπνίσω στο πεζούλι στο εκκλησάκι.
Κόσμος πήγαινε και έρχονταν.
Με τσάντες, τσαντάκια, καροτσάκια, παιδιά στην αγκαλιά (μα που τα τρέχουνε τα καημένα με τέτοια ζέστη)

Τρίτη παγίδα : ο ζάρας Νο2 (μπήκα)
Μάλλον κάτι βάζουνε στον κλιματισμό και τις υπνωτίζουνε.
Δεν εξηγείται αλλιώς.
Αλλόφρονες άνθρωποι να σπρώχνουν από εδώ και από εκεί...να δοκιμάζουν...να απορρίπτουν και όλα συνοδευόμενα από επιφωνήματα, χαριτωμενιές και βιασύνη.
Και μανία...κυρίως μανία.
Αυτός ο κύριος ζάρας πρέπει να είναι πολύ ευτυχισμένος και πλούσιος άνθρωπος.
Έφυγα άρον άρον.

Κατέβηκα Μοναστηράκι και αγόρασα τα πεδιλάκια μου, τα αγαπημένα μου.
Με 12 ευρω ήμουν χαρούμενη, ο μπουρνάζος ας κάνει άλλες γυναίκες ευτυχισμένες.

Τελευταία βαθιά ανάσα και ανηφόρισα για Θησείο.
Φραπέ - μέτριος - με γάλα και παγωμένο νερό.
Ξαπόστασα.

Σε κάνα χρόνο, ίσως, τα ξανάλεμε στην Ερμού.