Wednesday, March 29, 2006

Τσί-bee-μα

Αν δείτε στο δρόμο μια γυναίκα νεαρής ηλικίας, να τρέχει πάνω-κάτω ξαφνικά, να σκύβει, να πετάγεται στον αέρα και να ουρλιάζει "πάρτε το, πάρτε το",
πιθανόν να είμαι εγώ.
Δεν βλέπω φαντάσματα αλλά δέχομαι επίθεση από τα μικρά και ενοχλητικά έντομα.

Το μπλογκ του Κώστα Κουτσούκου, bees, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Στο πιο πρόσφατο ποστ περιγράφει τις διαφορές ανάμεσα στις σφήκες και στις μέλισσες, ενώ ολόκληρο το μπλογκ του είναι αφιερωμένο στις συμπαθητικές, κατά τα άλλα, μέλισσες.
update: BeeHappy ακόμα ένα ενδιαφέρον μπλογκ για την μελισσοκομία

Ένα και μόνο τους τσίbeeμα μπορεί να με στείλει στον τάφο.
Σε μικρή ηλικία, 12-13, "κάτι" με τσίμπησε στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού.
Πόνος, φωνές, κλάματα.
Κανείς δεν περίμενε αυτό που ακολούθησε.
Σε πέντε λεπτά το αριστερό μέρος του προσώπου μου είχε παραμορφωθεί (ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα).
Είχα γίνει μεγάλος μισο-κεφάλας
Οι γονείς μου με πήγαν αμέσως στο νοσοκομείο όπου εξελίχθησαν σκηνές πανικού.
Το ότι δεν βρήκαμε τι με τσίμπησε έκανε την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη.
Ενέσεις, ορός, μάσκα οξυγόνου, ξανά ενέσεις.
Αν είχα καθυστερήσει μερικά λεπτά, θα έπεφτα σε κώμα.
Έμεινα στο νοσοκομείο δύο εβδομάδες.
"Αλλεργική αντίδραση"

Έκτοτε έχω πάντα μαζί μου ένα μικρό νεσεσέρ με τις ενέσεις μου.
Αν και τώρα πρέπει να τις ανανεώσω γιατί έληξαν.
Μόνο μία από τις τρεις μπορούν να γίνουν από μένα, οι άλλες δύο γίνονται μόνο από γιατρό.
Αυτό σημαίνει πως αν κάτι με τσιμπήσει πρέπει να είμαι σε 15 λεπτά σε νοσοκομείο αλλιώς... γκουλντουπ...

Ακολούθησαν και άλλα τσιμπήματα, πότε από μέλισσες και πότε από σφήκες.
Κάθε φορά το ίδιο σκηνικό αλλά ευτυχώς όχι στις ίδιες διαστάσεις.
Έφτανα εγκαίρως στο νοσοκομείο, ενέσεις, οξυγόνο, αναμονή μερικών ωρών και μετά ξανά σπίτι.
Πάντα το προλάβαινα.

Την τελευταία φορά που μου συνέβη ήταν από μέλισσα.
Έφτασα στο ιατρείο των έκτακτων περιστατικών μέσα σε 10 λεπτά. Μόλις είπα την μαγική λέξη "αλλεργική" κινητοποιήθηκε το σύμπαν.
Σε χρόνο ντε-τε βρέθηκα ξαπλωμένη με ορούς και τον γιατρό με την πρώτη ένεση στο χέρι.
"Δεν θέλω φάρμακα γιατρέ"
"Ορίστε;;;"
"Θέλω να δούμε πως θα αντιδράσει ο οργανισμός μου, μπορεί να το έχω ξεπεράσει ή να δούμε αν είμαι ή όχι αλλεργική στην μέλισσα"
"Και αν πέσεις σε κώμα; Αυτό πως θα το ξεπεράσεις;"
"Οκ γιατρέ μου, θέλω φάρμακα, σε παρακαλώ!"

Σφήκα ή μέλισσα; Ή και τα δύο;
Δεν ξέρω ακόμα σε τι είμαι αλλεργική. Στο νοσοκομείο δεν είχαν το κατάλληλο τεστ αλλεργίας και φυσικά δεν μπορούσαν να κάνουν πειράματα μαζί μου, όπως τους ζήτησα την τελευταία φορά.
Ακόμα, όμως, και για οποιοδήποτε επιθετικό έντομο ακολουθούν φαρμακευτική αγωγή. Όπως με ένα άσχημο μεγάλο ζουζούνι, όνομα δεν ξέρω, που πονάει απίστευτα το τσίμπημα του.
Δεν μου αρέσει να με τρυπάνε ούτε να χαπακώνομαι αλλά δεν μπορώ να πάρω και ρίσκο.

Η αλλεργία μου δεν με εμπόδισε ποτέ στις δραστηριότητες που με απομάκρυναν πολύ από το νοσοκομείο. Ποτέ δεν απέφυγα πεζοπορίες στο βουνό, κατασκηνώσεις ή βόλτες με σκάφος στην θάλασσα.
Ίσως οι πιο δύσκολες διακοπές ήταν στο Αγαθονήσι. Μόνο ελικόπτερο μπορούσε να με σώσει.
Αλλά δεν τις αρνήθηκα.

Ίσως τώρα πια να καταλάβει και η Άννα γιατί ήμουν τυλιγμένη με την πετσέτα ως τα αυτιά, κρατούσα τις σαγιονάρες στα χέρια μου και ήμουν ετοιμοπόλεμη, στην μεγάλη βόλτα με την βάρκα πέρυσι στα Σύβοτα, όπου οι σφήκες είχαν βαλθεί να με ξεκάνουν.

Πάντα στο τσακ με προλαβαίνω...
Για πάντα όμως... ;

Η σύνθεση του δηλητηρίου της μέλισσας είναι όξινη και εξουδετερώνεται με βάση, ενώ της σφήκας είναι βασική και αντιμετωπίζεται με οξύ.

Με απλά λόγια:
Για τσίμπημα μέλισσας βάζουμε σόδα ή αμμωνία
για τσίμπημα σφήκας βάζουμε ξύδι ή λεμόνι

Thursday, March 23, 2006

Exandas - Ντοκιμαντέρ

Διαμάντια για την Ελληνική τηλεόραση αποτελούν οι εκπομπές της ομάδας Exanda
στην ΝΕΤ.

Την Τρίτη προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ "Σαουδική Αραβία - κάτω από το πέπλο", το οποίο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης απέσπασε εξαιρετικές κριτικές.
Μάλιστα, από ότι άκουσα στις ειδήσεις, ενδιαφέρθηκαν αρκετοί ευρωπαϊκοί τηλεοπτικοί σταθμοί για να το προβάλουν.

Το ντοκιμαντέρ ήταν με μία λέξη "εξαιρετικό".
Με ταξίδεψε στην Σαουδική Αραβία, στο σήμερα και στο χθες.
Μου έδωσε πληροφορίες για μια χώρα πολύ διαφορετική από την δική μας, όπου η θρησκεία έχει το πρώτο λόγο.
Γυναίκες με αμπάγια (ενδυμασία που αφήνει ακάλυπτα μόνο τα μάτια), γυναίκες που απαγορεύεται να οδηγήσουν αυτοκίνητο, να βγουν μόνες χωρίς συνοδεία από το σπίτι, να πάνε θέατρο.
Πρόσφατα επέτρεψαν το μάθημα της γυμναστικής στα σχολεία θηλέων και έφτιαξαν ένα πάρκο για να μπορούν να κάνουν περιπάτους οι γυναίκες.

Μια χώρα γεμάτη πολυτελή αυτοκίνητα αλλά με ανεργία 20%.
Μια χώρα δίχως φόρους.
Μια έρημο με την μεγαλύτερη φάρμα στον κόσμο, με 30.000 ευτυχισμένες αγελάδες να τρώνε το χορταράκι τους κάτω από τα αιρ κοντίσιον.
Μια πολιτική και μια θρησκευτική αστυνομία που συλλαμβάνει γυναίκες να οδηγούν αυτοκίνητο ή να αποκλίνουν από την αποδεκτή συμπεριφορά.
Ένας δήμιος που αποκεφαλίζει βιαστές και δολοφόνους στην πλατεία.
Ένα κομμάτι της κοινωνίας που βλέπει πιο μακριά, που κρατά ανοιχτό μυαλό, που θέλει να αλλάξει.
Μια χώρα που ζει με άλλους κανόνες, τους κανόνες του Κορανίου.

Ο 4ος πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, ο πρίγκιπας Ουαλίντ, έδωσε συνέντευξη.
Ακολουθείται πάντα από τον προσωπικό του γιατρό και είναι on line με όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου συνεχώς.
Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι το ότι κάθε βράδυ που γυρνάει σπίτι του, δέχεται επισκέπτες. Από 1000 μέχρι 17000 άτομα σε μια νύχτα.
Τους χαιρετάει δια χειραψίας όλους ανεξαιρέτως και δέχεται τα αιτήματα τους.
Οι περισσότεροι θέλουνε λεφτά.
Ένας κακόμοιρος και ταλαιπωρημένος παππούς περιέγραφε τον τρόπο με τον οποίο καταστράφηκε το αυτοκίνητο του.
Με γρήγορη ομιλία (κάπως αστεία σε εμάς) του έπλεκε το εγκώμιο και του εξηγούσε το μέγεθος της καταστροφής του
"Εσύ πρίγκιπα Ουαλίντ, που όλα τα αγαθά έχεις... ο Θεός να στα πολλαπλασιάσει... το αυτοκίνητο μου το πάτησε το τρένο... έμεινα χωρίς αυτοκίνητο πρίγκιπα Ουαλίντ, που να σε έχει πάντα καλά ο Θεός... το αυτοκίνητο μου έγινε σαράβαλο και τώρα δεν έχω με τι να κυκλοφορήσω... το τρένο μου πάτησε το αυτοκίνητο πρίγκιπα μου..."
Μιλούσε με αγωνία και απελπισία για αρκετή ώρα.
Στο τέλος ο πρίγκιπας απευθύνθηκε στους συνεργάτες του "Δώστε του ένα αυτοκίνητο βρε παιδιά" και όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.

Μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους ο πρίγκιπας έδωσε μια επιταγή στον δήμαρχο της Νέας Υόρκης με ένα τεράστιο ποσό για να δοθεί σαν βοήθεια στα θύματα.
Οι θέσεις του όμως για την Αμερικανική πολιτική προς τις Αραβικές χώρες δυσαρεστούσαν τους Αμερικάνους.
Του ζήτησαν να αλλάξει τις δηλώσεις του αλλιώς δεν θα δέχονταν την επιταγή.
Εκείνος αρνήθηκε, πήρε την επιταγή και την δώρισε σε άλλους φτωχούς του πλανήτη.
Ο 4ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ναι, είναι και μεγαλόψυχος.


Η ομάδα του Εξάντα προσπαθούσε επί δύο χρόνια να πάρει άδεια για να επισκεφθεί την χώρα.
Κάθε ντοκιμαντέρ μπορεί να διαρκέσει χρόνια ολόκληρα.
Δουλεύουν απίστευτα σκληρά για μία εκπομπή μιας ώρας. Και αυτό φαίνεται στο αποτέλεσμα.
Προσπαθώ να βρω μια φράση για να τους χαρακτηρίσω.
Exandas rules.
Αυτή είναι η πιο κατάλληλη.


Μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα τους http://exandas.ert.gr
και να δείτε on line τα ντοκιμαντέρ.
Επίσης μπορείτε να κάνετε εγγραφή για να λαμβάνεται τα newsletters και να ενημερώνεστε για την προβολή των επόμενων ντοκιμαντέρ.

Χμ... άραγε ο πρίγκιπας να ικανοποιεί αιτήματα μέσω email;;;
Μόνος ένας πρίγκιπας μπορεί τώρα πια να με σώσει.



Tuesday, March 21, 2006

"Σαν βγεις στον πηγαιμό για εργασία" - Ποιήμα

Σαν βγεις στον πηγαιμό για εργασία
να εύχεσαι να είναι μικρός ο δρόμος
να μην βρεθεί μπροστά σου η ανεργία
ούτε ο καινούργιος εργασιακός νόμος

Μάνατζερ να σε προσλάβουνε από την αρχή
ο διευθυντής σου να σε προσκυνάει
να σε βάλουνε στο πιο ψηλό σκαλί
και την σοφή σου γνώση ο καθένας να στην ζητάει.

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Πολυεθνική
μια λιμουζίνα απ' έξω να σε περιμένει
να μην χρειάζεται να πάρεις το μετρό ή το ταξί
ή το λεωφορείο, που είναι όλοι μουτρωμένοι

Στο μισθό σου να μην γίνουν παζάρια
και να έχεις το δικό σου ωράριο
να έχεις πάντα εσύ, στα χέρια σου, τα ζάρια
γιατί εσύ είσαι του παιχνιδιού ο Σούπερ Μάριο

Σαν βγεις στον πηγαιμό για εργασία
να εύχεσαι να είναι μικρός ο δρόμος
γιατί είναι δύσκολη η ζωή στην ανεργία
είναι μεγάλος και βουβός ο πόνος...

Μια μικρή ταπεινή συνεισφορά για την ημέρα ποίησης.

Και ένα υπέροχο ποιήμα...

"Σε πλάθω λίγο λίγο κάθε νύχτα
Έρχεται η μέρα και γκρεμίζομαι μαζί σου.

Ολόκληρη δεν θα σε δω ποτέ.
Ούτε θα σ' έχω. Κάθε φορά
πρωτόπλαστα τα μέλη σου και σκόρπια.
Έγινα παντοδύναμος για χάρη σου
δεν έγινα θεός.
Τι να την κάνω τόση παντοδυναμία
όταν απαγορεύεται το θαύμα"

Μιχάλης Γκανάς - Παραλογή



Friday, March 17, 2006

Μπαμπανάτσα

Μπορείτε να την πείτε και ζυμαρόπιτα, για να μην σας κοροϊδεύουν εδώ στην πρωτεύουσα.
Είναι ένα απλό φαγητό που απευθύνεται στις κατώτερες, κυρίως, κοινωνικές ομάδες, στους ανέργους, στους συνταξιούχους, στους χαμηλόμισθους...
Τώρα που το σκέφτομαι απευθύνεται σχεδόν σε όλους.

Χρειάζεστε:
3 κούπες αλεύρι
1 φακελάκι μαγιά
τυρί φέτα (ένα κομμάτι σαν πακέτο από τσιγάρα)
λίγο αλάτι
1 αυγό
και 1,5 κούπα χλιαρό νερό (ίσως και λίγο παραπάνω)
λίγο βιτάμ και λίγο λάδι

Παρασκευή (μπορείτε να την φτιάξετε και άλλες μέρες) :
Ανακατεύετε το αλεύρι με την μαγιά και το αλάτι.
Προσθέτετε σιγά σιγά το νερό, ανακατεύοντας για να μην σβολιάσει.
Χτυπάτε σε ένα πιάτο το αυγό και το ρίχνετε μέσα στο υπόλοιπο υλικό.
Σκοπός είναι να γίνει σαν χυλός και όχι σαν ζυμάρι.
Αφού τα ανακατέψετε και γίνει ένας ομογενής χυλός το αφήνετε να ξεκουραστεί, σκεπασμένο κάπου ζεστά, για 20 λεπτά.

Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 200.
Με λίγο βιτάμ (φυτικό εννοώ) αλείφετε το ταψί. Μην βάλετε λάδι γιατί με το που θα ρίξετε το χυλό, θα πάει το λάδι στις άκρες και θα κολλήσει η πίτα. Ξέρω τι σας λέω, το έχω πάθει πολλές φορές.
Με ένα πιρούνι κομματιάζεται την φέτα, την ρίχνετε στον χυλό και ανακατεύετε ελαφρώς για να μην ξεφουσκώσει.
Το βάζετε στο ταψί, ρίχνετε λίγο λάδι από πάνω, δύο κουταλιές ίσως, και ψήνετε για 40 λεπτά μέχρι να ροδοκοκκινίσει.

Είναι πολύ νόστιμη, οικονομική και πολύ εύκολη.
Αντί να παραγγείλετε μια πίτσα, που θα σας στοιχίσει αρκετά και θα έχει πολλά λιπαρά, δοκιμάστε την.

Μπορείτε να την βάλετε σε ένα ταπεράκι και να την πάρετε μαζί σας
στο γραφείο του οαεδ, όπου θα περιμένετε στην ουρά για ανανέωση κάρτας,
στο γραφείο που εργάζεστε, προς το παρόν τουλάχιστον
στην τράπεζα που πληρώνετε τις δόσεις τις πιστωτικής
στην στάση λεωφορείου, σε μέρες απεργίας
στο αυτοκίνητο, κολλημένος στην κίνηση
στο κομμωτήριο, στην ώρα της ανταύγειας
στην πορεία στο Σύνταγμα, για να έχετε δυνάμεις να τρέξετε όταν σαν κυνηγούν τα ματ.

Συνοδεύεται με ελιές, τουρσί... και άλλα φτηνά τρόφιμα.

Όταν το 2007 ή 2008, όπως λέει ο Αλογοσκούφης, πάρετε αύξηση σε μισθό ή σύνταξη, μειωθεί η ανεργία και βρείτε επιτέλους δουλειά, μειωθούν τα επιτόκια των πιστωτικών καρτών, μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές και πάρετε μιαν ανάσα...
μπορείτε να αγοράσετε και λίγο κεφαλοτύρι για να τρίψετε πάνω από την πίτα.

Κάντε υπομονηηηηηή
θα φάτε και τυριιιιιιιί

Wednesday, March 08, 2006

Αγαπητέ μου κύριε Πρωθυπουργέ

πότε κιόλας πέρασαν δύο χρόνια;
Σαν χθες σας θυμάμαι χαμογελαστό και τρισευτυχισμένο να κερδίζετε τις εκλογές.
Εκείνο το βράδυ μάλλον δεν κοιμηθήκατε καθόλου, δεν είναι και λίγο να πετυχαίνεις τον στόχο σου.
Δεν ήσασταν ο μόνος, πολλοί μείναμε άυπνοι και όχι απαραίτητα από χαρά. Μερικοί εξακολουθούμε να έχουμε προβληματικό ύπνο.
Άραγε εσείς δυσκολεύεστε καθόλου;

Δεν σας βλέπω πολύ χαρούμενο τον τελευταίο καιρό.
Όχι αδικαιολόγητα.
Εδώ εγώ, δυο-τρία προβληματάκια έχω όλο και όλο και είμαι συνεχώς κατσουφιασμένη, πόσο μάλλον εσείς.
Στριφογυρίζουν στο μυαλό μου μέρα νύχτα. Πότε ένα-ένα και πότε όλα μαζί. Μερικές φορές, μάλιστα, τα μπερδεύω. Πάω να πληρώσω την ΔΕΗ και αντί του λογαριασμού παίρνω μαζί μου το βιογραφικό μου.
Παίρνει τηλέφωνο ο διαχειριστής για τα κοινόχρηστα και από το ποσό που μου λέει παθαίνω σοκ και νομίζω πως μου ανακοινώνει τον μισθό μου. Στον τέλος τον ευχαριστώ για την αύξηση που μου έδωσε.
Εσείς τα μπερδεύετε καθόλου;

Για παράδειγμα, σας λέει ο Υπουργός Ανεργίας "Οι εργάτες κάνουν απεργία, θέλουν αύξηση" και εσείς απαντάτε "Διαβίβασε τους πως η υπόθεση των υποκλοπών θα ερευνηθεί εις βάθος";
Ή σας ζητάει ο Υπουργός Υγείας καινούργιο νοσοκομείο και του λέτε πως "Τώρα με την Ντόρα Υπουργό θα λυθούν όλα τα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής";
Γιατί αν δεν τα μπερδεύετε εσείς τότε πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ για την ψυχική μου υγεία.

Έχετε όνειρα κύριε Πρωθυπουργέ. Το πιστεύω.
Απλά τα όνειρα σας δεν συμβαδίζουν με τα όνειρα των υπολοίπων.
Εσείς ονειρεύεστε μια ελεύθερη αγορά.
Εμείς θέλουμε να νοιώθουμε την ασφάλεια πως το εργοστάσιο που δουλεύουμε δεν θα φύγει νύχτα για Τουρμπεκιστάν.
Εσείς ονειρεύεστε να δουλεύουμε μέχρι τα 65.
Εμείς όχι, σε καμία περίπτωση, δεν ονειρευόμαστε κάτι τέτοιο.
Εσείς ονειρεύεστε μια αγορά όπου οι επιχειρηματίες θα έχουν μεγάλα κέρδη και οι εργάτες θα παίρνουν τα προς το ζην, γιατί πως να το κάνουμε δεν μπορεί όλοι να είμαστε ίσοι και όμοιοι.
Εμείς θέλουμε να δουλεύουμε, να ανταμειβόμαστε για τον κόπο μας και να ζούμε με αξιοπρέπεια.
Εσείς ονειρεύεστε χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας για επίδειξη.
Εμείς χρειαζόμαστε δουλειά για να μην πηδήξουμε από το μπαλκόνι.

Υπάρχει πρόβλημα στην σχέση μας. Όνειρα που μπλεχτήκανε και έχουνε γίνει ροζ.
Αφουγκραστείτε λίγο και τα δικά μας όνειρα.

Καταλαβαίνω πως εργάζεστε σκληρά. Χαράματα ξυπνάτε και μέχρι αργά το βράδυ μόνο για προβλήματα συζητάτε.
Σαν να βλέπουμε εμείς ειδήσεις με τον Χατζηνικολάου, με όλο του το πάνελ, όλη μέρα.
Οικονομία, ασφαλιστικό, ανεργία, υποκλοπές, δημοσκοπήσεις, ανάπτυξη, αυξήσεις, παραβιάσεις εναέριου χώρου, ολυμπιακά έργα, διαφθορά, δημόσιο χρέος...
Θα το γύρναγα στα Στρουμφάκια.

Όλη την ημέρα σε συσκέψεις, τα τηλέφωνα να χτυπάνε ασταμάτητα, φαξ, sms για να μην ξεχάσετε γυρνώντας σπίτι να πάρετε ψωμί και γάλα.
Σήμερα, μία φορά μόνο χτύπησε το δικό μου τηλέφωνο και κουράστηκα. Ήταν ο Διευθυντής (μόνο στο όνομα) που μόλις έπιασε δουλειά και έχει Γερμανό διευθυντή. Έπρεπε να τον ενημερώσει για τα αποτελέσματα των πειραμάτων του και δεν ήξερε ο κακόμοιρος πως λέγεται στα αγγλικά το θείο. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ψυθύρισα ένα "sulphur".

Σκληρή η πολύ εργασία.
Ακόμα πιο σκληρή η ανεργία κύριε Πρωθυπουργέ.
Αχ... δεν θα με καταλαβαίνατε ακόμα και αν σας εξηγούσα.
Θα μπορούσατε άραγε να με κοιτάξετε κατάματα;

Δύο χρόνια κύριε Πρωθυπουργέ και για τους δυο μας.
Δύο χρόνια εσείς πρωθυπουργός, δύο χρόνια εγώ άνεργη.
Τι να ευχηθώ; Και του χρόνου; Χρόνια μας πολλά; Να τα εκατοστήσουμε; Τι;
Εγώ δεν αντέχω άλλο. Εσείς;