Thursday, December 28, 2006

Κόκκινο και Μαύρο

Από την πρώτη στιγμή που φτάσαμε στο Αττικό Πάρκο το μόνο που έλεγε ήταν
"Που είναι ο Μπαγκίρα;"
"Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου κοίτα τα μαϊμουδάκια"
"Εντάξει καλά είναι και αυτά, αλλά θέλω τον Μπαγκίρα"
"Ποιος είναι αυτός ο Μπαγκίρα επιτέλους;"
"Ο μαύρος πάνθηρας Αλετσάντρα, ο Μπαγκίρας σου λέω".

Όταν φτάσαμε τελικά στον Μπαγκίρα ο μικρός μου ανιψιός ήταν σαν να βρήκε έναν παλιό του φίλο. Έχω την εντύπωση πως ο Μπαγκίρα είναι κολλητός φίλος του Μπαλού ή του Ταρζάν ή κάποιου καρτούν που ο μικρός βλέπει φανατικά.
Τον κοιτούσε και τον θαύμαζε, είναι βέβαια αδύνατον να μην θαυμάζεις αυτό το πανέμορφο ζώο. Όμως και ο πάνθηρας δεν άφησε στιγμή από τα μάτια του τον ανιψιό μου. Ίσως έφταιγε το κόκκινο μπουφανάκι που φορούσε αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν πέρασε από το μυαλό του μικρού. Ήταν ευτυχισμένος που τον έκανε παρέα ο αρχηγός της ζούγκλας.

Στην τελευταία μας στάση, πριν την έξοδο, κοιτούσαμε όλοι τα καγκουρό και κάτι άλλα ζώα που έμοιαζαν με τεράστια ποντίκια. Ο μικρός μου παντογνώστης είπε σχεδόν αδιάφορα
"ααα, έχει και καπιμπάρα εδώ"
Κοιταχτήκαμε οικογενειακώς. Μπορεί ο μικρός να ξέρει πολλά ζώα -παρόλο που είναι μόλις 5 - αλλά αυτό μάλλον το έβγαλε από το μυαλό του, σκεφτήκαμε.
-Που καλέ το είδες το κακιμπάρα; ρώτησα σαν χαζή θεία
-Πίσω από το καγκουρό, σου λέω, και το λένε καΠιμπάρα

Τρέχω πιο δίπλα στις πινακίδες με τα ζώα, γουρλώνω τα μάτια μου "καπιμπάρα"
Κοιταχτήκαμε πάλι οικογενειακώς και γελάσαμε με ύφος "τι-πανέξυπνο-που-είναι-το-καμάρι-μας".
Τον αγκάλιασα, τον φίλησα και του είπα "Κακιμπάρα μου εσύ!"
"Κα-ΠΙ-μπά-ρα, Αλετσάντρα, ουφ".









Χαλάλι τα κυριακάτικα πρωινά που ξυπνάει από τα χαράματα ο πατέρας μου για να αγοράσει τις εφημερίδες με τα ντοκιμαντέρ.

Tuesday, December 19, 2006

Πιτσιρίκος

Θα πω, για πρώτη φορά, δυο λόγια για εκείνον.
Ο πιτσιρίκος είναι ένας από τους πιο ευγενικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Με ένα γέλιο ξεχωριστό που δεν το χορταίνεις.
Την ειλικρίνεια του, το κοφτερό μυαλό του και την καλή του την καρδιά δεν είναι καθόλου δύσκολο να την καταλάβεις. Φτάνει μια ματιά του.
Ο πιτσιρίκος είναι το μικρό παιδί στην παραλία, με κοντά παντελονάκια έτοιμο να παίξει με τα κύματα.


Κυρία Χατζηαντωνίου είναι αξιοθρήνητο το άρθρο σας. Κακία σκέτη.
Και μάλιστα το είδος της κακίας που δεν αντέχεται. Η χωρίς-λόγο κακία.
Σε ανθρώπους που μιλούν ή γράφουν έτσι για κάποιον που δεν γνωρίζουν δεν έχω να πω τίποτα άλλο.



Δύο σταυρωτά φιλιά και ένα στο μέτωπο για ευχή... ξέρεις εσύ.

Wednesday, December 13, 2006

"Στόλισμα"

Σε "κάποια" εταιρία, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, ετοιμάζονταν όλοι να στολίσουν το δέντρο. Είχαν ήδη αγοραστεί καινούρια λαμπερά στολίδια, γιρλάντες, πολύχρωμα φωτάκια και οι καλοί υπάλληλοι έφεραν στην δουλειά cd-player, cd με τα τζιγκλμπελς, μελομακάρονα και κουραμπιέδες για να φτιάξουν ατμόσφαιρα.

Οι συνάδελφοι μαζεύτηκαν γύρω από το δέντρο μπουκωμένοι απ' τα γλυκίσματα, τα στολίδια ξεχείλιζαν μέσα από τις χάρτινες κούτες και τα "κάθε σπίτι μια γωνιά του μικρού Χριστού, Χέϊ" ολοκλήρωναν την γιορτινή ατμόσφαιρα.

Ακριβώς πάνω στο "χέϊ" άνοιξε η πόρτα από την μεγάλη αίθουσα συσκέψεων και βγήκε ο γενικός διευθυντής, ο μερικός διευθυντής, ο υποδιευθυντής, ο παραλίγον διευθυντής και ο διευθυντής του-μπι. Τελευταίος πρόβαλλε δειλά δειλά ο μικρός υπάλληλος. Η μουσική σταμάτησε, οι συνάδελφοι κατάπιαν βιαστικά και τον κοιτούσαν με έκπληξη. Ο μικρός υπάλληλος έδειχνε αλλιώς. Δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν ποια ήταν η αλλαγή, αλλά ήταν βέβαιοι πως κάτι είχε αλλάξει πάνω του.

Εκείνος προχώρησε προς το μέρος τους αργά, ανασκάλεψε μέσα στα στολίδια, βρήκε το χρυσαφί αστέρι και στάθηκε δίπλα από την κεντρική είσοδο της εταιρίας.
Φόρεσε το αστέρι καπέλο, χαμογέλασε κάπως μπερδεμένα και παρέμεινε σιωπηλός.
Ο γενικός διευθυντής με ένα διακριτικό γκουχ γκουχ τράβηξε την προσοχή των σαστισμένων υπαλλήλων.
Όταν βεβαιώθηκε πως είχε την προσοχή όλων είπε με σοβαρή και σταθερή φωνή.
"Φέτος δεν θα στολίσετε δέντρο. Λυπάμαι. "Στολίσαμε" εμείς ήδη τον μικρό υπάλληλο.






Όποιος κατάλαβε... κατάλαβε!

Saturday, December 09, 2006

"Ενός πουλιού, μόνο, η φωνή"


Είναι ένα θεατρικό έργο αλλιώτικο από τα άλλα.
Είναι εκείνο που έχει γράψει ένας από τους πιο όμορφους ανθρώπους που έχω γνωρίσει: ο Γιάννης Παπαδόπουλος.

Δεν θα γράψω για την παράσταση, ούτως ή άλλως δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική, θα γράψω για τον Γιάννη.
Αλλά τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για εκείνον. Ούφ δεν ξέρω ειλικρινά. Είναι δύσκολο να γράφεις για φίλους.
Ένα θα πω: τον λατρεύω.
Λατρεύω το γέλιο του, την ευγένεια του, την ενέργεια του.
Είμαι πολύ περήφανη για εκείνον και πολύ ευτυχισμένη που είναι φίλος μου.

Την παράσταση μπορείτε να δείτε στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γ. Αρμένη, Σπ. Τρικούπη 34, κοντά στην πλατεία Εξαρχείων, τηλ. 210-8253489.
Πρωταγωνιστούν οι: Κλέων Γρηγοριάδης, Ράνια Σχίζα, Μαρία Σκαφτούρα, Δημήτρης Ντάσκας, Αγαπητός Μανδαλιός, Βασίλης Σιάφης.
Η σκηνοθεσία είναι του Βαγγέλη Χατζηνικολάου.





- Κατσίκι!
- Αλεκάκι!

Καλώς τα!

Όταν φοράς ένα ατίθασο αλαζονικό τακούνι ζεις μια καταπληκτική ζωή!

Καλή Επιτυχία.