Monday, July 31, 2006

Τσιπ Γκρικ Μπούκς

Όχι που δεν θα την έκανα την μαλακία.
Το Σάββατο χρέωσα στην πιστωτική κάρτα ενός ζευγαριού βιβλία των 31 ευρω μόνο 31 λεπτά.
Τζάμπα πράγμα.
Όταν μετά από ώρα διαπιστώσαμε την βλακεία μου έψαχνα να βρω τόπο να κρυφτώ. Έσκυψα το κεφάλι και έλεγα "θα τα πληρώσω εγώ", ενώ εκείνοι μου έλεγαν να μην στεναχωριέμαι και πως θα βρούμε την λύση.
Μα αν είναι δυνατόν, δεν έκανα λάθος τον πρώτο καιρό που δεν είχα ξαναπιάσει ταμειακή μηχανή στα χέρια μου και το έκανα τώρα δύο μήνες μετά. Γκρρρφ.

Η προϊσταμένη μου τηλεφώνησε στην τράπεζα να μάθουμε τα στοιχεία του πελάτη μπας και ήμαστε τυχεροί και είναι από τους τακτικούς και έρθει να τον χρεώσουμε κανονικά.
Άγγλοι. Ναι, απ' τις Αγγλίες.

Μόλις το άκουσα αναφώνησα "Τσίπ Γκρίκ Μπούκς, ελάτε στο Ελλάντα για φτηνά βιβλία".
Ναι, ναι... στο βιβλιοπωλείο μας έχουμε φοβερές τιμές. Πέντε βιβλία στην τιμή των 31 λεπτών.

Επέμενα πως αν η διεύθυνση ζητήσει να πληρωθεί η διαφορά τότε θα την πλήρωνα μόνη μου. Από την άλλη οι συνάδελφοι μου ούτε να το συζητήσουν. Θα πληρώναμε όλοι μαζί τα σπασμένα μου.
Τελικά την γλιτώσαμε μόνο με υποδείξεις και συμβουλές πως πρέπει να είμαστε πολύ περισσότερο προσεκτικοί (και να μην κάνουμε τέτοιες μαλακίες μην μας πάρει ο διάολος- αυτή είναι δική μου προσθήκη).
Από εκείνη την στιγμή και μετά κοιτάω την απόδειξη της πιστωτικής κάρτας ίσα με διακόσιες φορές πριν κλείσω την συναλλαγή.


Σας το έχω πει πως έχω σπουδαίους συναδέλφους;
Δεν θυμάμαι. Σας το λέω τώρα. Έχω σπουδαίους συναδέλφους.
Χαίρομαι να δουλεύω μαζί τους.
Συχνά ο προϊστάμενος μου με παίρνει αγκαλιά, με χτυπά στην πλάτη φιλικά, μου λέει συνέχεια "Αλεξανδρούλα μου", όπως κάνει και με όλους εκεί.
Εσείς αγκαλιάσατε και φιλήσατε τον προϊστάμενο σας όταν πήρε άδεια;
Εγώ ναι!

Wednesday, July 26, 2006

Εκείνη

Έχει πάντα την αγκαλιά της ανοιχτή.
Μπορείς να κουρνιάσεις, να νοιώσεις ασφάλεια, να κλάψεις με λυγμούς. Θα συγκρατήσει το κορμί σου που τρέμει από τον φόβο ή τον πόνο. Θα κλείσει τις πληγές σου. Με δυο φιλιά στο μέτωπο θα μετρήσει τον πυρετό σου. Με δροσερές παλάμες θα τον καταλαγιάσει. Θα έδινε τα πάντα για να πάρει εκείνη τον πόνο σου.

Έχει πάντα την καρδιά της ανοιχτή.
Μπορείς να πάρεις αγάπη, κατανόηση, δύναμη. Θα σου συγχωρέσει τα πάντα. Μόνο εκείνη. Θα γελάσει πιο πολύ από όλους με το αστείο σου. Θα χαρεί με την χαρά σου πιο πολύ από εσένα. Μπορείς να την κάνεις την πιο ευτυχισμένη με το πιο απλό σου χαμόγελο, με ένα σου βλέμμα. Θα έδινε τα πάντα για να σε βλέπει να γελάς.

Είναι εκείνη που θα σου σκουπίσει τα δάκρυα, θα σε χαϊδέψει στην πλάτη, θα περάσει τα δάχτυλα της μέσα από τα μαλλιά σου. Θα ακουμπήσει το παιδικό σου σημάδι στο γόνατο και θα θυμηθεί με κάθε λεπτομέρεια πως έπεσες, γιατί έπεσες, πόσο πόνεσες και θα πονέσει ξανά. Το κάθε σου μέλος το νοιώθει και δικό της. Είναι και δικό της.

Είναι εκείνη που φυλακίζει όλα τα χαμόγελα σου σε μια μικρή ξεχωριστή μνήμη. Την πρώτη σου λέξη, το πρώτο σου βήμα και όσα βήματα έκανες στην ζωή σου από τότε. Δεν ξεχνάει ποτέ.

Είναι εκείνη που θα σου πει "είμαι εδώ, μην φοβάσαι, θα περάσει, γέλα".
Η αρχή και το στήριγμα της ζωής σου είναι.
Εκείνη δεν έχει εθνικότητα ή θρησκεία. Τίποτα δεν μπορεί να βάλει όρια στην αγάπη της, στην δύναμη της, στο κουράγιο της και στην εφευρετικότητα της.
Είναι πάνω από όλα. Είναι παντού. Είναι η μητέρα.


Είμαι ευλογημένη που με έφερε στην ζωή μια σπουδαία γυναίκα, που όσο μακριά και αν είναι μου λέει πάντα "είμαι εδώ για σένα".

Tuesday, July 18, 2006

Χαρίζεται σκύλος

Είναι θηλυκή, οκτώ μηνών, μεσαίου μεγέθους, με ένα γαλάζιο μάτι.
Όταν θα την πάρετε θα είναι στειρωμένη και εμβολιασμένη γιατί την βρήκε στον δρόμο μια γλυκιά ψυχή.
Φιλοξενείται προς το παρόν από μια άλλη γλυκιά ψυχή.
Το σημαντικό είναι πως η σκυλίτσα είναι πολύ ευγενική, ήρεμη και πολύ φιλική με άλλα σκυλιά.

Μακάρι να μπορούσα να την υιοθετήσω εγώ αλλά είναι αδύνατο.
Όποιος ενδιαφέρεται να γεμίσει την αγκαλιά του με αυτό το πλάσμα ας μου στείλει ένα εμαιλ
toximeio@gmail.com

Θέλει αγάπη.
Δίνει αγάπη.

Monday, July 10, 2006

Ο έρως χρόνια δεν κοιτά

Όταν περπατώ συνήθως είμαι σκυφτή. Που και που, από την αφηρημάδα μου, αγκαλιάζω τις κολώνες που βρίσκονται στο δρόμο μου. Όμως σήμερα το απόγευμα στρίβοντας στην γωνία σήκωσα το βλέμμα εξαιτίας του έντονου "μπιπ" από τον συναγερμό του αυτοκινήτου.
Ένας νεαρός τακτοποίησε το σακίδιο στην πλάτη του και κατευθύνθηκε προς το γυμναστήριο.
Το βλέμμα μου όμως δεν στάθηκε σε αυτόν, μου φάνηκε αδιάφορος.
Ο παππούς και η γιαγιά που κάθονταν στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι τους είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Από το "μπιπ" και μετά καρφώθηκαν προς το μέρος μας και μας παρατηρούσαν με μεγάλη προσοχή. Η γιαγιά τον νεαρό, ο παππούς εμένα. Παρακολουθούσα, μέσα από τα γυαλιά μου, πότε τον έναν πότε τον άλλον όσο πιο διακριτικά μπορούσα.
Η γιαγιά κοιτούσε τον γυμνασμένο νεαρό, με το μαύρο σορτσάκι, που περπατούσε γρήγορα και με έντονες κινήσεις. Σήκωσε το χέρι του να φτιάξει τα μαλλιά του, το σήκωσε και εκείνη και άγγιξε τα δικά της. Έστρωσε εκείνος το μπλουζάκι του, τακτοποίησε εκείνη την ρόμπα της. Ύστερα ακούμπησε στα κάγκελα της αυλής και τον ακολούθησε με το βλέμμα της μέχρι την είσοδο του γυμναστηρίου. "Αύριο πάλι" θα σκέφτηκε.

Ενστικτωδώς ελαχιστοποίησα τις κινήσεις μου για να περάσω όσο πιο αόρατα μπορούσα. Το βάδισμα μου ήταν σταθερό, χωρίς αποκλίσεις των μηρών μου δεξιά και αριστερά, και σταμάτησα να παίζω με τα κλειδιά μου. Έσκυψα το βλέμμα μου ξανά αλλά τα μάτια του παππού ήταν κολλημένα πάνω μου. Ή μάλλον πίσω μου.
Έστριψα στην επόμενη γωνία με ανακούφιση. Αγόρασα τσιγάρα και πήρα το δρόμο του γυρισμού. Προς στιγμήν σκέφτηκα να ακολουθήσω μια διαφορετική διαδρομή αλλά η ζέστη αποφάσισε για μένα. Θα έπαιρνα ξανά τον ίδιο σύντομο δρόμο ελπίζοντας να μην μου τύχει κάποιο απρόοπτο.

Βγαίνοντας στον ίδιο δρόμο το βλέμμα του παππού ήταν εκεί και με περίμενε. Τα βήματα μου ήταν πιο γρήγορα, τα χέρια μου σχεδόν κολλημένα στο πλάι για να αποφύγω το συγχρονισμό με τον βηματισμό μου. Τα κλειδιά στο ένα χέρι ακίνητα, στο άλλο δύο πακέτα τσιγάρα και τα ρέστα. Ένα ευρω και είκοσι λεπτά.
Η γιαγιά είχε φύγει, προφανώς ο δρόμος έχασε το ενδιαφέρον του για εκείνη.

Καθώς πλησίαζα όλο και πιο πολύ αξιολογούσα το φόρεμα μου. Γαλάζιο με ροζ και μπλε πεταλούδες. Τιραντέ. "Θα περάσω χωρίς να το καταλάβει..." κορόϊδεψα τον εαυτό μου.

Ένα ευρω στο χέρι και δύο δεκάλεπτα να τσουλάνε στην άσφαλτο μπροστά από την λευκή καρέκλα του παππού. Στέκομαι και περιμένω να σταματήσουν. Αξιολογώ το φόρεμα μου ξανά. Οι ροζ και οι μπλε πεταλούδες χορεύουν.
Λυγίζω τα γόνατα, σεμνά και σηκώνω το ένα κέρμα. Ανασηκώνομαι και τα μαλλιά μου τα φυσά ο αέρας, η τιράντα μου πέφτει από τους ώμους. Βλέπω τεντωμένο το χέρι του παππού να κρατά το δεύτερο κέρμα.
"Ευχαριστώ" είπα με καλοσύνη
"Εγώ!" είπε με αναστεναγμό.

Πότε σταματάει το κορμί να ποθεί;
Πότε ελευθερώνεται;
Ποτέ;!!

Friday, July 07, 2006

Το Χημείο ταξιδεύει...

Είτε ανάμεσα σε άλλους κλασικούς συγγραφείς...



είτε σε επικίνδυνες αποστολές...



είναι το Χημείο του Παρακράτους που έφυγε σήμερα από τα χέρια μου για ένα ταξίδι που ποτέ δεν φαντάστηκα.
Στο καλό να πας, μικρό μου Χημείο...




Διονύση σε ευχαριστώ από καρδιάς.

Tuesday, July 04, 2006

Αρ Γιου Σίριους?

του Alex Godgift!
Κυκλοφόρησε την προηγούμενη βδομάδα από τις εκδόσεις Plethora.

Ήταν τέσσερις και μισή, καθημερινή, χωρίς κόσμο στο βιβλιοπωλείο.
Καθόμουν με δυσκολία λόγω κούρασης στο σκαμπό. Κάποιος κύριος πέρασε και στάθηκε στον πάγκο με τα βιβλία μπροστά μου. Τον κοίταξα αδιάφορα αλλά σε κλάσματα δευτερολέπτου πετάχτηκα λες και έπαθα ηλεκτροπληξία.

Τον είχα σκεφτεί πριν λίγες μέρες.
"Κοίτα να δεις που κάποια μέρα θα τον δω στο βιβλιοπωλείο"
Και τον είδα. Είχε έρθει για δουλειές στην Αθήνα και πέρασε να αγοράσει βιβλία χωρίς να έχει ιδέα πως δουλεύω εκεί.
Δεν ξέρω ποιος ένοιωσε μεγαλύτερη έκπληξη.
Εγώ πάντως απέδειξα για ακόμα μια φορά πως είμαι μάγισσα.

Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, είπαμε τα νέα μας.
-Βιβλίο; Και εσύ;
-Και εσύ;

Αλλά δεν είναι να προβληματίζεται κανείς. Αν δεν έγραφε βιβλίο εκείνος ποιος θα έγραφε;
Είναι από τους πιο διαβασμένους ανθρώπους που γνωρίζω και τους πιο έξυπνους.
Το βιβλίο του είναι δουλεμένο, εμπεριστατωμένο και πολύ πρωτότυπο.
Είναι πανέξυπνο και με πολύ χιούμορ. Φαίνεται άλλωστε και από τον τίτλο του.

Ο Alex Godgift είναι φίλος μου πολλά χρόνια τώρα. Με την γλυκιά του γυναίκα (μεγάλη μου αδυναμία!) και εκείνον έχουμε πολλές αναμνήσεις.
Τον εκτιμώ και τον αγαπώ πολύ και αισθάνομαι περήφανη που το βιβλίο αυτό είναι δικό του.
Καλοτάξιδο!