Sunday, November 27, 2005

Ψέμα στο ψέμα

Με Πέτρο Φιλιππίδη και Παύλο Χαϊκάλη.

Για μία ώρα και πενήντα λεπτά γελούσα συνεχώς.
Απίστευτες ατάκες, γρήγοροι διάλογοι και ανατρεπτική ιστορία.

Ο Πέτρος και ο Παύλος δένουν πολύ καλά μεταξύ τους και με τους υπόλοιπους ηθοποιούς.
Τον Παύλο δεν τον είχα ξαναδεί στο θέατρο.
Τον Πέτρο τον είδα το '97 στο αρχαίο θέατρο Δωδώνης στην παράσταση "Βασιλιάς Λήρ".
Για μένα ήταν τεράστια έκπληξη η ερμηνεία του.
Τότε κατάλαβα πόσο μεγάλο ταλέντο είναι.
Τότε κέρδισε τον σεβασμό μου.
Και με χαρά διαπίστωσα προχθές πως έγινε ακόμα καλύτερος.

Δείτε τους, αν μπορείτε, αξίζουν!




Ν, Α, Β, ΑΜ, Θ, Μ, Κ ευχαριστώ που κάνατε την βραδιά μοναδική

Monday, November 21, 2005

Α-ΛΟ-ΓΟ-ΣΚΟΥ-ΦΗ

ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ
ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ!!!

Μας τα είπε με το "νί" και με το "θίγμα".


(τον ήπιαμε)

Wednesday, November 16, 2005

Η προγιαγιά μου η νεράιδα

Η μητέρα του παππού μου, η γιαγιά του πατέρα μου, η προγιαγιά μου. Η Μαρία.

Από καιρό ήθελα να γράψω αυτή την ιστορία αλλά όλο την ανέβαλλα.
Έγινε όμως κάτι και μου έδωσε την αφορμή.

Γεννήθηκε το 189? όταν ακόμα ήταν τουρκοκρατούμενα τα Γιάννενα και δεν γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία γέννησης. Πέθανε σχεδόν 110 ετών σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας.
Ήταν πολύ έξυπνη και κοτσονάτη. Μέχρι τα 105 πήγαινε κάθε καλοκαίρι διακοπές (με τους κολλητούς της).
Ήταν απανταχού παρούσα και είχε άποψη για όλα.
Όταν ξεκινούσε με τις ιστορίες δεν έβαζε τελεία. Η αλήθεια είναι ότι με κούραζε αλλά τώρα μου λείπει, θα 'θελα λίγες ιστορίες ακόμα.
Δεν ήξερε να διαβάζει και να γράφει. Όταν άρχισα να πηγαίνω σχολείο πήρα κιμωλίες και ένα μικρό πίνακα στο σπίτι και της έλεγα να της μάθω.

Έβλεπε καλύτερα από όλους αλλά παραπονιόταν καθώς παρακολουθούσε τηλεόραση.
Της λέγαμε να την πάμε σε οφθαλμίατρο να φορέσει γυαλιά και η απάντηση της ήταν:
"Από τώρα να βάλω γυαλιά; Όχι παιδάκι μου"
Ήταν μόλις 98.
Γενέθλια δεν γιορτάζαμε αλλά κάθε πρωτοχρονιά της λέγαμε "άντε να τα εκατοστίσεις γιαγιά" και έλεγε "τι μόνο ένα χρόνο θα ζήσω ακόμα;"
Όταν πέρασε τα εκατό δεν ξέραμε τι ευχή να δώσουμε.

Το πόσα έζησε, πολέμους ,κακουχίες και αλλαγές, είναι αυτονόητα.
Σε μια επέτειο της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων, ήμουν στο Λύκειο, μου έλεγε πως ήταν εκείνη την μέρα.
Ήταν περίπου 20 χρονών και έβλεπε από μακριά τους Έλληνες στρατιώτες να έχουν αιχμάλωτους τους Τούρκους και να τους οδηγούν έξω από την πόλη.
"Δεν μας είχαν πειράξει οι Τούρκοι, αλλά επιτέλους ήμασταν ελεύθεροι" μου είπε.
"Θα παρελάσεις αύριο καμάρι μου;"
"Όχι ρε γιαγιά"
"Γιατί παιδάκι μου, να τιμάς το παρελθόν"
"Εγώ το τιμάω αλλά δεν με βάζουν στην παρέλαση, είμαι κοντή"
Τι να πει μετά από αυτό, με έφαγαν τα διαπλεκόμενα.

Πρώτος και με μεγάλη διαφορά "έφυγε" ο προπάππος μου.
Όταν ήταν νέος (πριν εκατομμύρια χρόνια) ήταν βοσκός.
Μια ηλιόλουστη μέρα σε ένα ξέφωτο στο βουνό (δεν ξέρω αν είχε φλογέρα) έβοσκε το κοπάδι του. Εμφανίστηκαν μπροστά του μερικές όμορφες αέρινες παρουσίες. Κρατούσαν στα χέρια τους μαντήλια και χόρευαν γύρω του. Εκείνος άρπαξε το μαντήλι από την μία. Εκείνη θύμωσε και τον χτύπησε στο γόνατο. Πήρε πίσω το μαντήλι της και έφυγαν βιαστικά.
Ο προπάππος μου από τότε έμεινε κουτσός.
(Ο μύθος λέει πως αν πάρεις από μια νεράϊδα το μαντήλι της τότε την κάνεις θνητή για πάντα)
Μια άλλη εκδοχή, που την εξέφρασε ένας οικογενειακός μας φίλος σε μια πρόσφατη συγκέντρωση, είναι πως ο παππούς μάλλον τα είχε με κάποια παντρεμένη και τις άρπαξε δεόντως από τον σύζυγο.

Ο αδερφός μου και εγώ ακούσαμε αυτή την ιστορία όταν ήμασταν πιτσιρίκια. Πλάσαμε τρελά σενάρια με το μυαλό μας.
Αποφασίσαμε, τελικά, πως η γιαγιά μας ήταν η νεράιδα(το συζητούσαμε με τα ξαδέρφια μας και γελούσαμε, άκου εκεί νεράιδα).
Είχαμε πολλά στοιχεία που να το αποδεικνύουν.
Καταρχήν ήταν άγνωστη η ημερομηνία γέννησης, ούτε η ίδια δεν την ήξερε, δεν γερνούσε, δεν αρρώσταινε ποτέ ούτε από γρίπη.
Μετά που πέρασαν τα χρόνια δεν φαινόταν πως μπορεί να πεθάνει.

Κάθε πρωτοχρονιά έλεγε "δεν θα την βγάλω φέτος την χρονιά"
Της απαντούσα "ωχ μωρέ γιαγιά, έτσι είπες και πέρυσι".
Σαν να έβαζε στόχο, για ακόμα μία χρονιά ζωής.
"Αυτά τα ρούχα, αυτά τα παπούτσια, όλα καινούργια και το καλό μου το μαντήλι, αυτά να μου φορέσετε όταν έρθει η ώρα. Να με προσέξετε, κοίτα μην μου βάλετε άλλα, αυτά θέλω. Ααα ναι και τον αναπτήρα και τον σουγιά".
Πάντα είχε πάνω της έναν αναπτήρα και έναν σουγιά, σαν τον Μαγκάϊβερ.

Η πτώση της ήταν ξαφνική.
"Ήρθε η ώρα μου" είπε και άρχισε να χάνεται.
Για ένα μήνα ήταν στο κρεβάτι. Πολύ συχνά είχε αναλαμπές.
Αστειευόμουν και τις έλεγα πως αν έχει πουθενά κρυμμένες λίρες καλά θα έκανε να μας τις φανερώσει.
Γελούσε. Αλλά φοβόταν και λίγο.

Πάντα την πειράζαμε και πάντα γελούσε. Ακόμα και για τον θάνατο γελούσε.
Μία βδομάδα πριν πεθάνει ήμουν στα Γιάννενα. Περίμενα δίπλα της μήπως και συνέλθει.
Με αναγνώρισε και προσπάθησε να μου μιλήσει.
"Φεύγω...την ευχή μου..." ψέλλισε.

Την χαιρέτησα, έφυγα από την πόλη και ήξερα πως δεν την ξαναδώ.
Πέθανε μετά από λίγες μέρες, πρωτοχρονιά του '02.
Δεν θα μπορούσε να πεθάνει άλλη μέρα. Μόνο πρωτοχρονιά, ώστε να έχει "βγάλει" την προηγούμενη χρονιά.
Ακόμα και με τον θάνατο της μας έκανε να χαμογελάσουμε.
Δεν μπόρεσα να πάω στην κηδεία. Ούτε και τώρα στην εκταφή.
Θέλω να την θυμάμαι όπως τότε.

Γέννησε 10 παιδιά από τα οποία έζησαν και μεγάλωσαν τα 4.
Απέκτησε 13 εγγόνια και 24 δισέγγονα.
Κατάφερε να δει ένα τρισέγγονο, τον γιό του αδερφού μου.
Υπήρξε η αρχή μιας αλυσίδας 42 ανθρώπων.

Που την θυμούνται και υπάρχει ακόμα.
Γιατί ο άνθρωπος για μένα είναι οι αναμνήσεις που αφήνει πίσω του.

Tuesday, November 15, 2005

Ενοχλητική Κυρία

Σκηνή 1η
-Καλημέρα σας, συγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας...
-Γεια σας, τι θα θέλατε;
-Την κυρία Ταδοπούλου παρακαλώ
-Η ίδια...
-θα ήθελα να σας ενημερώσω για το δάνειο της Τάδεμπανγκ
-ΟΧΙ, ΟΧΙ δεν ενδιαφέρομαι
.
.
.
.
(μετά από ψηστήρι λίγων λεπτών)
-Να σας εγκρίνω 10000 ευρω αντί για 6000Ε μην τυχόν τα χρειαστείτε;
-ΝΑΙ ΝΑΙ παρακαλώ, καλύτερα 10000Ε.

Συγνώμη μαντάμ αλλά τα ήθελε και ο κώλος σας.

Σκηνή 2η
-Καλημέρα σας,
-Τι θα θέλατε παρακαλώ;
-Συγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας...
-ΑΠΟ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΛΕΦΩΝΕΙΤΕ;;;
-Απο την Τάδεμπανγκ για μια ενημέρωση...
-Ξέρετε τι ώρα είναι κυρία μου; Στις 4 το μεσημέρι δεν κάνουν τέτοια τηλέφωνα...Ξέρετε εσείς τι ώρα ξυπνάμε και τι ώρα γυρίζουμε...Δεν ντρέπεστε; Μην ξαναπάρετε τηλέφωνο, διαγράψτε με από τις λίστες σας.
-.........

Γυρίζει η τηλεφωνήτρια προς το μέρος μου γελώντας...
"την άκουσες την χαζοβιόλα;;;"
(συγνώμη μαντάμ αλλά ο κώλος σας ήθελε και χειρότερα)
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και η πίεση έφτασε στο 20.
Εγώ ήμουν με το μέρος της κυρίας που έβριζε.Με ποιο δικαίωμα ενοχλούν τον κόσμο τέτοιες ώρες;
Κάθισα στην καρέκλα μου αμίλητη και έσκυψα το κεφάλι.
Τώρα πια ήμουν σίγουρη πως δεν θέλω ούτε και μπορώ να το κάνω.

Μέχρι τις 5 το απόγευμα θα με πάρουν τηλέφωνο αν η απάντηση τους είναι θετική.
(που να μην σώσουνε να με πάρουν)
Η δική μου είναι όμως αρνητική αλλά δεν θα την εκφράσω.
Αν με πάρουν θα πάω. Διαφορετικά θα φάω πολύ κράξιμο από τους φίλους μου και θα νοιώθω άσχημα και εγώ η ίδια που δεν έκανα την καρδιά μου πέτρα για λίγους μήνες.
Επιμένουν πως πρέπει να πάω και ας τα παρατήσω στις πρώτες κιόλας μέρες.

Αν ήταν στο αντικείμενο μου θα έκανα υπομονή για λίγο καιρό μέχρι να αποκτήσω εμπειρία για να διεκδικήσω αργότερα καλύτερη δουλειά.
Αλλά αυτό μου πέφτει λίγο βαρύ, όχι από ντροπή, αλλά επειδή διαφωνώ με την τακτική τους.

Μέσα μου βαθιά παρακαλώ να μην χτυπήσει το τηλέφωνο σήμερα.
Δεν θέλω να γίνω "ενοχλητική κυρία" :(

update:
5:20 το τηλέφωνο δεν χτύπησε, αυτό σημαίνει πως έχασαν την ευκαιρία τους.
Μάλλον χθες δεν κατάφερα να κρύψω την δυσαρέσκεια μου, ούτε να δείξω αρκετά απελπισμένη για τα μέτρα τους.
Χαίρομαι.

Tuesday, November 08, 2005

Σημαδεμένη...

Είδα πρόσφατα μια διαφήμιση κρέμας που εξαφανίζει τα σημάδια από το σώμα μας.
Μέσα στην γενικότερη μελαγχολία στην οποία έχω βυθιστεί αυτές τις μέρες, άρχισα να σκέφτομαι τα δικά μου σημάδια.

Η πινέζα που καρφώθηκε στον αριστερό μου δείκτη άφησε ένα ωραιότατο σημάδι.
Μέχρι ένα βράδυ που ήθελα να φάω ψωμί με μερέντα. Αντί για φέτα έκοψα ένα μεγάλο κομμάτι από το δάχτυλο, ακριβώς πίσω από το νύχι.
Αίματα παντού... κοιτούσα με έκπληξη για αρκετά λεπτά... μέχρι που με ανακάλυψαν οι γονείς μου και με πήγαν στον γιατρό.
Το σημάδι της πινέζας εξαφανίστηκε, την θέση του όμως πήρε ένα μεγαλύτερο. Ευτυχώς το κομμάτι που έλειπε αποκαταστάθηκε και δεν έμεινα με μισό δάχτυλο.

Στο ίδιο χέρι, στο κάτω μέρος της παλάμης, εκεί που ενώνει με τον καρπό έχω μια τρυπούλα.
Άγνωστο πως έχει γίνει. Μπορεί να είχα καρφωθεί πουθενά... ποιος ξέρει... είναι όμως εντυπωσιακή.
Λίγο πιο κάτω, στον καρπό, έχω ένα κάψιμο από ηλεκτρικό σίδερο. Ήμουν μικρή και δεν ήξερα ακόμα τι εστί σίδερο. Μετά μεγάλωσα, έμαθα τι είναι, πόσο χρόνο μου τρώει και το αποφεύγω σαν τον διάολο.

Το δεξί χέρι είναι λιγότερο σακατεμένο από ότι το αριστερό. Ένα μεγάλο κάψιμο από καυτό ταψί κοσμεί τον δεξί μου αντίχειρα. Θυμάμαι πως εκείνη τη μέρα το έπαιζα μαγείρισσα και έφτιαχνα το πολύ-δύσκολο-φαγητό-κοτόπουλο-με-πατάτες.
Πόνεσε το άτιμο.

Τις μικρές ουλές δεν τις αναφέρω καν, είναι άλλωστε πολλές.
Αγκώνες, παλάμες, δάχτυλα γεμάτα με μικρές αταξίες.

Δυό ακόμα αποδείξεις των άτακτων παιδικών μου χρόνων, τότε που σκαρφάλωνα και έπεφτα από τα δέντρα, που έτρωγα τούμπες με το ποδήλατο, που έπαιζα με τις γάτες και τα σκυλιά μου, (οι γρατσουνιές τις γάτας, ωχ ωχ, είναι οι χειρότερες) που έπαιζα ξύλο με τα αγόρια κτλ κτλ είναι τα γόνατα μου.
Η πιο ωραία ουλή από αυτές, είναι στο αριστερό γόνατο, έχει μήκος περίπου 10cm και θα ήμουν πολύ περήφανη για τον τρόπο που την απέκτησα, αν τον θυμόμουν. Σίγουρα είχα κάνει πολύ μεγάλη βλακεία.

Στην δεξιά γάμπα έχω ένα κάψιμο από σκοινί.
Ο καλός μου ο παππούς είχε δεμένο ένα αρνάκι το οποίο προορίζονταν να γίνει στον φούρνο. Τον παρακάλεσα να με φωνάξει να το αποχαιρετίσω λίγο πρίν βελάξει για τελευταία φορά.
Το έσφιγγα στην αγκαλιά μου, το φιλούσα και έλεγα
"θα σε θυμάμαι για πάντα Σιούτο (τι να κάνω, έτσι το είχε ονομάσει ο παππούς),
κανένα άλλο αρνάκι δεν θα αγαπήσω όσο εσένα,
μην φοβάσαι το θάνατο,
εκεί που πας θα βρείς και την μαμά σου (την φάγαμε το Πάσχα)"
Ο Σιούτος όλο έφερνε γύρω γύρω από μένα και το σκοινί που ήταν δεμένο γύρω από τον αστράγαλο μου.
Μόλις είδε την χατζάρα του παππού αφήνιασε...
Και την ώρα που του φώναζα
"θα φάω μόνο πα-τά-τεεεες..."
με έριξε κάτω και το σκοινί μου έκανε μια μεγάλη πληγή.
Έκλαψα λίγο, μετά στο τραπέζι όμως τσίμπησα και λίγο μπουτάκι εκτός από πατάτες.

Τις πιο πρόσφατες ουλές τις απέκτησα το καλοκαίρι. Και στις δύο περιπτώσεις έφταιγε η Άννα :)
Έσκισα της πατούσα μου όταν χορεύοντας έπεσα πάνω στις τριανταφυλλιές και κατέστρεψα το παρτέρι της μαμάς της Άννας.
Η δεύτερη αποκτήθηκε στην παραλία. Τραβούσε την ξαπλώστρα η Άννα και απλώς έτυχε η γάμπα μου να είναι εκεί κοντά.
Στεναχωρέθηκε η μικρή μου όταν είδε το αίμα μου να τρέχει αλλά εγώ γελούσα.
Σχεδόν κάθε μέρα που βλέπω τις δύο παράλληλες γραμμές γελώ και την θυμάμαι.

Κάθε φορά που κοιτάζομαι στον καθρέφτη θυμάμαι τον αδερφό μου.
Όταν ήμασταν πιτσιρίκια με έριξε πάνω σε κάτι αιχμηρό (βασικά κάποια μαλακία θα είχα κάνει). Πονούσα και έκλαιγα.
Που να φανταζόμουν πως αυτό το σημάδι θα με συντρόφευε όλα αυτά τα χρόνια που είμαι και θα είμαι μακριά του.
Το μικρό σημάδι στο δεξί μου ρουθούνι το κοιτώ, το αγγίζω και θυμάμαι το πόσο με αγαπά.

Ποτέ δεν θα αγόραζα αυτή την αλοιφή.
Γιατί να σβήσω τόσες αναμνήσεις από πάνω μου;
Κορμί σαν φωτογραφικό άλμπουμ.
Κορμί γεμάτο αποτυπώματα.
Από όσους έπαιξα, γέλασα, έκλαψα, θύμωσα... από όσους έζησα.