Monday, October 31, 2005

(+) και (-)

Οκτώβρης γιόκ!!!

Τα (+)
  • Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Χάρολντ Πίντερ
  • Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης (για όσους το είδαν)
  • 50 χρόνια Eurovision (πάλι για όσους το είδαν)
  • "Βρείτε την διαφορά" επιτέλους ξεσκεπάστηκε η μεγάλη απάτη
  • Διαμαρτυρία ποδηλατιστών στο κέντρο της Αθήνας διεκδικώντας μια θέση στο Μετρό και στο τρένο
  • Καινούργια μουσικά σχήματα

Τα (-)

  • Γρίπη πτηνών
  • Χριστόδουλος εναντίον Τούρκων
  • Αποκλεισμός Εθνικής ομάδας Ποδοσφαίρου
  • Προσχέδιο Προϋπολογισμού (κλάψε πουλί μου, κλάψε)
  • Διαφθορά, παραιτήσεις, τηλεδίκες, δωροδοκίες
  • Ολυμπιακές Αερογραμμές, θα πετάξω; θα πετάξεις; θα πετάξει;;;
  • Διανομή πετρελαίου, 20% ακριβότερα από πέρυσι

Περιμένω τις ιδέες σας για τα συν και πλην του μήνα.

Χρειάζομαι την βοήθεια σας γιατί έχει στερέψει το μυαλό μου.

Μπορούν να είναι από οποιοδήποτε τομέα. Ότι σας άρεσε και ότι όχι από τον προηγούμενο μήνα.

Thanks

Wednesday, October 26, 2005

I am published!!!

Όταν αρχίζεις να θυμάσαι πας σιγά σιγά όλο και πιο πίσω χωρίς να το καταλάβεις.
Με αφορμή ένα γεγονός θυμήθηκα τα σχολικά μου χρόνια.

Το σχολείο μου ήταν μονοθέσιο και αριθμούσε 16-18 μαθητές κάθε χρονιά.
Μέσα σε μία αίθουσα όλες οι τάξεις.
Απωρό πος μάθαμαι ορθωγραφεία κε ανάγνοσυ...

Η τάξη μου είχε εξαιρετικούς μαθητές.
Την Γεωργία και εμένα.
Από μικρή ήμουν ιδιαίτερα δημοκρατικό άτομο και πίστευα στις δημοκρατικές διαδικασίες.
Το ότι ήμασταν μόνο δύο παιδιά, δεν μας εμπόδιζε να τις εφαρμόσουμε.
Έτσι κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η Γεωργία και εγώ, κάναμε εκλογές.
Πάντα, δεν ξέρω το πως και το γιατί, συγκέντρωνα τις δύο ψήφους και εκλεγόμουν Πρόεδρος της τάξης και η Γεωργία Γενικός Γραμματέας με μηδέν ψήφους.
Τις υπόλοιπες αρμοδιότητες τις μοιραζόμασταν.
Ήμουν Πρόεδρος, Ταμίας, Υπεύθυνη Αποθήκης και Υλικού και Υπεύθυνη Αθλητικών Δραστηριοτήτων.
Η Γεωργία ήταν όλα τα υπόλοιπα.

Ώταν μάθαμαι να γράφουμαι και να δυαβάζουμε απέκτισα μαιγάλες απετίσεις.
Ήθελα να εκδόσουμε εφημερίδα.
Τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου (που με τα βίας συμπλήρωναν ομάδα ποδοσφαίρου) είχαν το μυαλό τους στα παιχνίδια και στο πως να αποφύγουν το διάβασμα.
Η Γεωργία δεν ψήνονταν με τίποτα να γίνει βοηθός αρχισυντάκτριας (εννοείτε πως η αρχισυντάκτρια θα ήμουν εγώ) και έτσι εγκατέλειψα την ιδέα.
Μου αρκούσε να το παίζω αρχηγός και να τσακώνομαι με τα αγόρια.

Προσπαθούσα να είμαι δίκαιη και να κάνω παρέα περισσότερο με τα "αδύναμα" παιδιά και να τους δίνω καλές θέσεις στα παιχνίδια.
Κάπως έτσι κατέληξα με σπασμένο δάχτυλο στο αριστερό μου χέρι (από τότε είναι ακόμα στραβό) και με μερικούς σκορπιούς στην τσάντα μου από τους "δυνατούς" Γιαννάκη και Κωστάκη.

Με βάρβαρο τρόπο ανακάλυψα πως καλή η δημοκρατία αλλά χρειάζεται και λίγο δραστικό ξύλο για να προφυλαχθείς από της τσίχλες που κολλούσαν στα μαλλιά, τις τσιμπιές και τα σιχαμερά ερπετά και έντομα που χρησιμοποιούσαν τα αγόρια σαν όπλα.
Με λίγα λόγια, έφαγα και έριξα αρκετές "ψιλές" κατά την διάρκεια των παιδικών μου χρόνων.

Υπήρξα άτακτο παιδί αλλά και λαμόγιο γιατί πάντα κατάφερνα να μην με πιάνουν.
Μία τιμωρία θυμάμαι μόνο επειδή μιλούσα μέσα στην τάξη (σιγά την μεγάλη υπόθεση... να ήξεραν τι άλλα είχα κάνει... πφ αφελής δάσκαλοι).
Με κράτησαν μέσα στην τάξη κατά την διάρκεια του μεγάλου διαλλείματος, χειρότερο δεν μπορούσαν να μου κάνουν.
Καθόμουν στο παράθυρο και κοιτούσα έξω. Προσπάθησα μερικές φορές να το σκάσω αλλά δεν τα κατάφερα.
Η δασκάλα με έβαλε να ανακατεύω τον ελληνικό καφέ που έφτιαχνε. Ανακάτευα στην αρχή αλλά μετά ανακάλυψα ένα κουτί με χρωματιστές πινέζες.
Σαν σε ταινία με μουσική υπόκρουση αγωνίας: γύρω γύρω το κουτί με τις πινέζες, θυμωμένα να κοιτώ στην αυλή και η δασκάλα να λέει "μην χαζεύεις ανακάτευε Αλεξάνδρα, να σου γίνει μάθημα".

Και όλα να έρχονται γύρω γύρω... "να σου γίνει μάθημα"... πινέζες... "να σου γίνει μάθημα"... καφές να βράζει ... "να σου γίνει μάθημα"... δασκάλα θυμωμένη...

Στο αποκορύφωμα της σκηνής εκεί που όλα σταματάνε, ο σκηνοθέτης να δείχνει κοντινό το πρόσωπο μου, έκφραση απορίας, έκφραση πόνου, ένα κοφτό αχχ, ο καφές να χύνεται στο ηλεκτρικό μάτι, η δασκάλα να ουρλιάζει με έκπληξη και θυμό, αίμα να τρέχει και η κόκκινη πινέζα καρφωμένη ολόκληρη στον αριστερό μου δείκτη.
Άρχισα να γελώ, ήμουν πολύ εγωίστρια για να κλάψω μπροστά στη δασκάλα.
"Είσαι καταστροφή κορίτσι μου, πονάς;"
"Όχι, αλλά πως θα βγει η πινέζα;"

Ακολούθησαν σκηνές πολύχρωμες. Κόκκινες από αίμα, μωβ από ιώδιο, λευκό από γάζα.
Δεν με κράτησε τιμωρία ποτέ ξανά. Αποφάσισε να ταλαιπωρώ στο διάλλειμα τα υπόλοιπα παιδιά και όχι εκείνη.

Στην έκτη δημοτικού ήρθαν οι μεγάλες αλλαγές.
Επαναπατρίστηκε ο μικρός Σταμάτης από την μακρινή Αυστραλία και γίναμε τρεις στην τάξη.
Ήταν η πρώτη φορά που η Γεωργία και εγώ παλέψαμε ψήφο ψήφο για την Προεδρία.
Επίσης, ο Παπανδρέου διόρισε μερικούς δασκάλους και το σχολείο έγινε διθέσιο.
Η δασκάλα μας ήταν μια όμορφη ξανθιά νεαρή κυρία.

Η ώρα που περίμενα είχε έρθει.
Άφησα να περάσουν μερικές βδομάδες, για να ψυχολογήσω την δασκάλα, και έσκασα την ιδέα.
"Εφημερίδα;;; Λαμπρή ιδέα"
Δεν θυμάμαι αν άσκησα σωματική βία ή όχι, πάντως η Γεωργία και ο Σταμάτης δέχτηκαν πιο εύκολα από ότι περίμενα.

Δουλεύαμε με κέφι και σε μερικές μέρες η εφημερίδα εκδόθηκε.
Η πρώτη και μοναδική.
Δεν ήξερα τότε Αγγλικά, οπότε αναφώνησα απλώς "Η εφημερίδα μας, η εφημερίδα μας".

Στο Γυμνάσιο, αφού πρώτα ταλαιπώρησα αρκετό κόσμο, φτιάξαμε καινούργια εφημερίδα με περισσότερα τεύχη. Η ικανοποίηση, όμως, δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια.

Ούτε τώρα, που εκδόθηκε το πρώτο τεύχος από το περιοδικό στο οποίο συμμετέχω, νοιώθω σαν τότε.
Ξέρω όμως Αγγλικά και μπορώ επιτέλους να αναφωνήσω "I am published!!!"

Sunday, October 23, 2005

Μου λείπεις! Εγώ;

Μου λείπει ο Διευθυντής.
Θυμάμαι τις μεγάλες βόλτες στην πόλη μέσα στην νύχτα.
Ερχόταν αργά σπίτι μου χωρίς ύπνο. Πάνω από τις πιτζάμες φορούσα ένα ζεστό παλτό και παίρναμε τους δρόμους.
Κατεβαίναμε την Χαριλάου Τρικούπη, που ήταν φωτισμένη από τις βιτρίνες, και φτάναμε στο παραλίμνιο. Ανεβαίναμε από την Αβέρωφ και σταματούσαμε συνήθως για τυρόπιτα στον κεντρικό φούρνο που ήταν πάντα ανοιχτός.
Συνεχίζαμε προς Λιθαρίτσια. Στο πεζούλι, μπροστά από το άγαλμα, χαζεύαμε την πόλη από ψηλά.
Το φωτισμένο κάστρο, το τζαμί, τα φώτα από το νησάκι και η σκοτεινή λίμνη.
Θυμάμαι ακόμα την παγωμένη μύτη μου και τα σχεδόν λιπόθυμα αυτιά μου από το κρύο.
Αλλά δεν φεύγαμε.
Άλλοτε λέγαμε πολλά, από τα πολλά που μπορώ να πω με εκείνον, άλλοτε τίποτα.
Και γελούσαμε. Πάντα γελάμε πολύ εμείς οι δύο.

Ένα βράδυ είχε αϋπνίες και ο Κώστας.
Καταλήξαμε στο πάρκο να κάνουμε διαγωνισμό στις κούνιες, ποιος θα πηδήξει πιο μακριά.
Φυσικά έχασα.

Μου λείπει "το παιδί".
Οι συζητήσεις "τι έκανες για την ανθρωπότητα σήμερα;"
Με έπιανε αγκαζέ ενώ περπατούσαμε ή από τους ώμους.
Στις πορείες ή στις ομιλίες κατεβαίναμε μαζί και ας διαφωνούμε σε αρκετά θέματα.
Μου άρεσε να συζητώ, να διαφωνώ να τον κάνω να συγχύζεται μαζί μου.
Να πίνω τσίπουρα ή κρασί σε μικρά μαγαζάκια μαζί του.
Θυμάμαι την βοήθεια του και ας μην πιστεύει ότι ήταν καθοριστική.
Με το πρόγραμμα της εξεταστικής στα χέρια. Κυκλωμένα με κόκκινο μαρκαδόρο τα μαθήματα που χρωστούσα.
Πολλοί οι κόκκινοι κύκλοι.
"Θα δώσεις 7... θα περάσεις τουλάχιστον τα 5"
"Και εκείνα;"
"Την επόμενη φορά, σιγά σιγά, μεθοδικά"
Σε κάθε εξεταστική, σε κάθε μάθημα με καθοδηγούσε.
Σαν να με έπιανε από τα μαλλιά κάθε φορά που πνιγόμουν. Κάθε φορά.
Έπαιρνα βαθιά ανάσα και συνέχιζα.
Μου λείπει να μοιράζομαι τις ανησυχίες μου, τους φόβους μου, τα μεγάλα "θέλω" μου μαζί του.

Μου λείπει το ρεμάλι.
Να μαζευόμαστε σπίτι του, να ακούμε μουσική και να πίνουμε ότι υπήρχε.
Και όταν άδειαζαν τα μπουκάλια να πηγαίνουμε με κέφι στα μπαράκια.
Για τελευταίο ποτό στο αγαπημένο μας μπαράκι.
Πίναμε μόνο μπύρα και αποφεύγαμε τα σφηνάκια που μας κερνούσαν, σκέτη μπόμπα.
Να γελάμε.

Μου λείπει ο Ανδρέας.
Ο σοβαρός της παρέας. Με έλεγε "κόρη", το συνηθίζουν στο νησί του.
Θυμάμαι ένα βράδυ που πήγαμε σινεμά. Είχε αρχίσει να χιονίζει.
Βγαίνοντας το είχε στρώσει.
Κοιτούσαμε στα φώτα των αυτοκινήτων τις μεγάλες νιφάδες.
Θυμάμαι που τον κοιτούσα και γελούσαμε, δεν ξέρω τι λέγαμε.
Μόνο το γέλιο θυμάμαι και το χιόνι που έπεφτε πάνω μας.
Ααα ναι, και την παγωμένη μύτη μου.

Μου λείπει ο Γρηγοράκης.
"Που 'σαι συ βρε;"
Οι τσακωμοί και τα πειράγματα μας.
"Πίσω από τον στριμένο σου εαυτό κρύβεται η καρδιά ενός μαρουλιού"
"Θα σε σφάξω στα γόνατα Αλεξάνδρα".
"Ναι, ναι και εγώ σε αγαπώ αγριάνθρωπε".

Μου λείπει η Άννα.
Το κόκκινο κρασί που πίναμε βλέποντας ταινίες.
Το αυτοκίνητο της που μούγκριζε στην ανηφόρα.
Όταν ερχόταν στο ραδιοφωνικό σταθμό και έκανε "παραγγελίες"
Ο καφές στο λιμάνι και οι μέρες που περάσαμε μαζί το καλοκαίρι.
Δεν μου λείπει το μυδοπίλαφο της.


Σκορπιστήκαμε.
Σε διαφορετικές πόλεις στην Ελλάδα ή στον κόσμο.
Μας έμειναν τα τηλέφωνα, τα sms, τα emails, το messenger και κατά καιρούς οι σύντομες συναντήσεις.

Μας έμειναν όμως οι αναμνήσεις, οι στιγμές, το δυνατό γέλιο ή ένα δάκρυ.
Μας έμεινε η φιλία.
Η αληθινή.
Η δυνατή.
Εκείνη που δεν χρειάζεται μεγάλα λόγια ή "Σ'αγαπώ".


Μου λείπουν όμως...

Tuesday, October 18, 2005

Και το όνομα αυτού...

Επιστροφή από ταξίδι αστραπή στην πατρίδα.

Κυριακή πρωί πετούσα με το πλέιμο μπιλ της ολυμπιακής.
Δεν φοβάμαι τα αεροπλάνα, αντιθέτως μου αρέσουν πολύ.
Ειδικά η απογείωση με τρελαίνει. Γκαζώνει...γκαζώνει... και μετά νοιώθεις το στομάχι σου να έχει φτάσει στα αυτιά.

Όταν όμως αντίκρισα το αεροπλανάκι με το οποίο θα πετούσα -γκλουντούπ- κάπως μου ήρθε. Ήταν μπεμπέ.
Πήγαινε να στρίψει και έλεγες "στρίβουμε ή πέφτουμε"
Ευτυχώς είχε πολύ καλό καιρό και δεν υπήρξαν αναταράξεις.

Πριν ξεκινήσει η πτήση πήγε η αεροσυνοδός να ανοίξει την πόρτα από το πιλοτήριο.
Τράβαγε, αλλά δεν. Έσπρωχνε ο κυβερνήτης, αλλά που.
Κάπου εκεί άρχισα να νοιώθω ανασφάλεια.
Ενθουσιάστηκα όμως με την απογείωση και άφησα τους φόβους μου.
Μέχρι που σηκώθηκα για τουαλέτα και βρήκα την αεροσυνοδό να κοιμάται.
Ααα ωραία, λέω, όλο το πλήρωμα είναι σε επιφυλακή.

Η πόλη μου είναι πανέμορφη από ψηλά. Την χάζευα και δεν την χόρταινα.
Η λίμνη, το νησάκι, το κάστρο και κάπου στο βάθος έβλεπα το σπίτι μου ή τέλος πάντων τα δέντρα του σπιτιού μου.
Γελούσα μόνη μου, ήμουν πολύ ευτυχισμένη που κατάφερα μετά από κόπους να πάω.
Έστω και την τελευταία στιγμή.

Κατεβαίνοντας άκουσα έναν υπάλληλο του αεροδρομίου να λέει στην αεροσυνοδό:
"Η πόρτα τρίζει"
Λαμπρά, περίφημα.
Και πατώ το πόδι μου στα Γιάννενα.

Έφτασα στην εκκλησία. Με χαιρετούσε κόσμος και με φιλούσε "ήρθες τελικά"
"Ήρθα ήρθα, δεν άντεξε η καρδιά μου" απαντούσα.
Δεν θυμάμαι καν ποιους συνάντησα εκείνη την στιγμή.
Κοιτούσα γύρω γύρω μέχρι να εντοπίσω τον μεγάλο μου ανιψιό.
Καθόταν σε μια καρέκλα στην εκκλησία, ήσυχος. (δεν τον έχω ξαναδεί τόσο ήσυχο)
Μόλις άκουσε να τον φωνάζω, "Άκη μου", γύρισε, έτρεξε και μου έδωσε την πιο ζεστή αγκαλιά.
Το μικρό του χέρι κούρνιασε στην παλάμη μου και με κοιτούσε όλο αγάπη.
"Μου έλειψες Αλετσάντρα".
Όχι μόνο με το πλέιμο-μπιλ της ολυμπιακής θα ξαναπετάξω αλλά και με το αυτοκίνητο των φλιγκστόουνς θα κάνω το ταξίδι για να νοιώσω ξανά αυτήν την ευτυχία.

Πήρα αγκαλιά τον μικρό μου ανιψιό, μέχρι εκείνη την στιγμή τον λέγαμε μπέμπη.
Μας κρατούσαν μυστικό το όνομα του.
Με τον πατέρα μου κάναμε αστεία και λέγαμε πιθανά ονόματα.
"Άκου πατέρα, και Μπαμπάτζα να το πούνε εμείς θα το αγαπάμε" και γελάσαμε δυνατά.

Όταν ακούστηκε το όνομα "Άγγελος" κοιταχτήκαμε και κλείσαμε το μάτι συνωμοτικά.

Ο μικρός, ξανθός, πρασινομάτης Άγγελος μου.

Είμαι πολύ χαζοθεία, το παραδέχομαι.

Wednesday, October 12, 2005

Κουρικόλουμ Βιτέ

ή αλλιώς "το βιογραφικό μου"
(κατ' επιθυμία του ανώνυμου anima rana)

Προσωπικά στοιχεία:
Όνομα/ Επίθετο: απόρρητα (σιγά μην τα βγάλω όλα στη φόρα)
Διεύθυνση: Αθήνα (και στον "κόσμο μου")
Ετών: 28 (πάνω στο άνθος, του γαϊδουράγκανθου)
Φύλο: Γυναικάρα (μπορεί να παίξει ρόλο και αυτό, μην το γελάς)

Σπουδές:
Επιστήμην της Χημείας (αφού το' θελα από παιδί καλά να πάθω)

Επιμόρφωση:
Ασφάλεια και Υγιεινή Τροφίμων, Μελέτες Haccp
Διαχείριση ποιότητας σύμφωνα με πρότυπα ISO (και διάφορα άλλα, γενικώς δώσε μου "Πιότητα" και στην διαχειρίζομαι)

Εμπειρία:
  • Αρθρογραφώ σε ηλεκτρονική εφημερίδα και σε ένα περιοδικό-άγνωστο (αλλά φοβάμαι να το πω μην πέσουν να με φάνε οι υπόλλοιποι bloggers, όπως τον πιτσιρίκο, δεν είμαι δημοσιογράφος το τονίζω)
  • Αναλύτρια σε εργαστήριο εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
  • Σύμβουλος Ποιότητας σε εταιρεία Συμβούλων Ποιότητας (εμ που αλλού)
  • Μεταφράσεις Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας Τροφίμων
Ξένες Γλώσσες:
Αγγλικά: Άριστη γνώση, αρθρογραφώ στην Αγγλικήν (προφέσορας, βεβαίως-βεβαίως)
Γαλλικά: Βασική γνώση την οποία και επεκτείνω (και-σε-κεσέ και-σε-μπώλ)

Η/Υ:
Άριστη γνώση Word, Excel, Powerpoint, Internet κτλ (δεν ξέρω όμως τι είναι το Java και το debugging, αλλά μπορώ να ρωτήσω)

Σκοπός μου στην παρούσα φάση είναι να βρω μια εργασία πλήρους απασχόλησης στην οποία να αφιερωθώ ψυχή τε σώματι. (να έχω προϊστάμενο που να μου βάζει τις φωνές κάθε μέρα)
Η ιδανική εργασία θα ήταν σαν Χημικός είτε σε εργαστήριο είτε σε οποιαδήποτε άλλη θέση.
Αλλά παρόλα αυτά μπορώ να εργαστώ σαν γραμματέας (φτιάχνω καλό καφέ ) ή σαν υπάλληλος γραφείου.
(ή σαν συγκολλητής, σαν οδηγός κλάρκ, σαν μπαλαρίνα.Επίσης, αλλάζω μπουζί, λάμπες, λάδια, επιδιορθώνω υδραυλικές βλάβες και μπορώ να ανανεώνω το blog του αφεντικού)

Αν μπορεί κάποιος να κάνει κάτι, ας το κάνει γιατί χανόμαστε (τα ακούς anima rana;;;)
Αν πάλι δεν μπορεί να σας δώσω τον αριθμό λογαριασμού μου στην τράπεζα για μια μικρή καταθεσούλα.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας

Με εκτίμηση, γιόρς τρούλι,
alex toximeio

Saturday, October 08, 2005

Γυρίζοντας το Σύμπαν με Ωτοστόπ...

ή όπως αλλιώς λέγεται η ταινία.

Την περίμενα πως και πως και την είδα αναπάντεχα χθες βράδυ.
Χμμμ...
Δεν θέλω να απογοητεύσω κανέναν και ειδικά όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο και περιμένουν να την δουν.

Είμαι σίγουρη πως σαν βιβλίο θα ήταν πολύ καλύτερο.
Πάνω στο τέταρτο στριφογυρίζαμε αλλά δεν μιλούσε κανείς, μας έτρωγε αλλά δεν τολμούσε κανείς να πει κάτι.
Στα είκοσι λεπτά μιλήσαμε "Ψιλομαλακία δεν είναι;"
"Έλα, μην είσαι σκληρός, δώσε λίγο χρόνο".
Δώσαμε χρόνο αλλά η ταινία δεν έφτιαχνε.

Τι μου έφταιξε;
Προσπαθώ να καταλάβω.
Είχε κάποιες ατάκες πολύ αστείες αλλά χανόντουσαν μέσα στο υπόλοιπο.
Αν και δεν είμαι φαν των εφφέ να ενθουσιάζομαι, στην συγκεκριμένη ταινία μάλλον ήταν απαράδεκτα.
Ούτε είμαι φαν των αμερικάνικων ταινιών φαντασίας ή δράσης, ώστε να έχω απαιτήσεις.
Απογοητεύτηκα γενικώς.

Εκτός και αν η ταινία είναι αποκλειστικά για μικρά παιδιά, που δεν νομίζω, χωρίς απαιτήσεις.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη χαραμίστηκε ένα βιβλίο στην μεγάλη οθόνη.

Thursday, October 06, 2005

Περνά-περνά ο Άνεργος και τα Ανεργόπουλα...

Πολύ κουβέντα τελευταία για την ανεργία...
Τα δελτία ειδήσεων είδα για λίγο, τις εκπομπές καθόλου.

Να μου πούμε τι;;;
"Οι άνεργοι δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι"
Να βλέπω τον Γιακουμάτο (!!!) να χτυπιέται;;;
Να μην έχει κανείς καμία πρόταση για να πάει κάτι μπροστά;;;
Να με πείσουν πως "έτσι είναι η ελεύθερη αγορά" και τα εργοστάσια καλά κάνουν που πάνε σε άλλες χώρες με πιο φτηνά εργατικά χέρια;;;
Τι να πουν στον καημένο λίγο πριν από την σύνταξη που χάνει την δουλειά του;;;

Μειώθηκε, λένε, το ποσοστό ανεργίας.
Ο λόγος είναι απλός.
Μας βάζουν για σεμινάρια, 3-4 μήνες, και μας διαγράφουν από τις λίστες τους.
Πτυχιούχοι σαν εμένα σπάνια γράφονται στον κύριο οαεδ γιατί απλά δεν μπορεί να μας προσφέρει τίποτα. Το ξέρω από πείρα.
Σε κοιτάνε με μια λύπη, πίσω από την ασφαλή θέση του γραφείου τους... αχ... σου σπαράζει η καρδιά... γαμώ την συμπόνια τους γαμώ.
"Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για εσάς...αν ήσασταν απόφοιτος λυκείου...κάτι θα γινόταν"
Βρε δεν πα να γα.
Επίσης, μειώθηκε η ανεργία (στα χαρτιά) γιατί το "κάθε μήνα" στα γραφεία του οαεδ πολύ μας την έσπασε. Κανένας συμφοιτητής μου δεν είναι εγγεγραμμένος.
Ο μόνος λόγος για να κάνω ξανά εγγραφή είναι για να με μετράνε ξανά ως άνεργη.
Να μην έχουν να λένε πως μειώθηκε η ανεργία.
Αλλά προς το παρόν αρνούμαι κατηγορηματικά να ξαναπάω εκεί...
Νοιώθω πως θα είναι σαν να παραδέχομαι ότι δεν πρόκειται να βρω σύντομα δουλειά... αλλόκοτο αλλά αυτό νοιώθω.

Κεφάλαιο "εργασιακό" - τον π**τσο κλαίγανε.
Αν κάποιος δουλεύει 10 ώρες ποιος θα πάρει τα παιδιά από το σχολείο;
Απλή ερώτηση. Γιατί δεν την απαντάνε;
Θέλετε να δουλεύουμε περισσότερο; Ενισχύστε τα σχολεία, φτιάξτε ολοήμερα και μετά κάντε τις ρυθμίσεις σας.
Όποιος δεν δέχεται το ελαστικό ωράριο, απολύεται. Τόσο απλά.
Ρε που πάμε;

Πως θα μπορέσω μετά από τόσο καιρό ανεργίας να νοιώσω ξανά χρήσιμη;
Πως να νοιώσω καλά με τον εαυτό μου όταν δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα σε μένα και στους ανθρώπους που αγαπώ;
Ποιος θα με κάνει να νοιώσω αυτοπεποίθηση ξανά;
Έχω δυνατό μυαλό (ως πότε;) και γνώσεις, έχω δυο χέρια γερά και είμαι ένας άχρηστος άνθρωπος.
Άχρηστος.
Έτσι νοιώθω και χειρότερα.
Χειρότερα.

Ψάχνω έστω για δουλειά γραφείου, γραμματέας, κάτι τέλος πάντων και βρίσκω τις πόρτες κλειστές.
Το πτυχίο είναι εμπόδιο σε αυτή την περίπτωση.
"Να σε πάρω για να μου φύγεις σε λίγο καιρό που θα βρεις καλύτερη δουλειά; Κάποια στιγμή θα έχεις μεγαλύτερες απαιτήσεις"
Και έχουν δίκιο.

Μόνο όποιος νοιώθει το ίδιο ή το έχει νοιώσει στο παρελθόν μπορεί να με καταλάβει.

Παίζουν με τον πόνο των νέων ανθρώπων, με τον πόνο των μεροκαματιάρηδων.
Με τους γονείς που με κόπο σπουδάζουν τα παιδιά τους. Που αγωνίστηκαν μια ζωή. Που μένουν άνεργοι λίγο πριν τη σύνταξη.
Τι απελπισία γαμώτο.

Μήπως ήρθε η ώρα όμως να ξυπνήσουμε;
Και αντί να καθόμαστε στις καρέκλες μας να βγούμε στους δρόμους;
Πως αλλιώς θα καταλάβουν ότι αγανακτήσαμε; Ότι δεν πάει άλλο;
Πότε θα καταλάβουμε ότι η δύναμη είναι δική μας και ότι εμείς μόνο μπορούμε να αλλάξουμε κάτι;
Δεν το παίζω αριστερή, ούτε ότι τα ξέρω όλα.
Απλά έχω αγανακτήσει.
Διαφορετικά ας πέσουμε στα τέσσερα για να τους διευκολύνουμε κιόλας.

Μόδα είναι θα περάσει και το θέμα της ανεργίας από τα κανάλια.
Θα μας ξαναθυμηθούν κατά τις εκλογές πάλι.
Αϊ σιχτίρ όλοι τους.