Sunday, June 25, 2006

Doctor Alex in Mars - πάρτ τού

"Μια μικρή σταγόνα νερού στον Άρη... αχ... ένα μεγάλο ποτάμι χαράς στη γη".
Αναφώνησα συγκινημένη και άφησα ένα δάκρυ να κυλήσει από το αριστερό μου μάτι μιας και από εκεί ήταν ο γεωλόγος με την κάμερα.

Ο ίματζ μέϊκερ της Νάσα με είχε συμβουλέψει: "Αν κλάψεις Doctor Alex θα γίνεις μια ηρωίδα. Όλη η γη θα κλάψει μαζί σου. Κοίτα μην ξεχαστείς και αρχίσεις τα <για την Ελλάδα ρε γαμώτο> ή <α τον πούστη τον Άρη, έχει νερό τελικά>, θα σου κάνουν παρατήρηση όταν γυρίσεις"
"Ρε ίματζ μέϊκερ, όφ δε ρέκορντ, αλλά θα μου δέντρω μια μάντρα ο σουπερβαϊζορ, άιντε μην τ' ακούσεις προκαταβολικά".

Τελικά δεν κρατήθηκα. Μόλις κύλησε το δάκρυ, μου ξέφυγε και ένα "αα τον πούστη τον Άρη...".
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω γιατί ο κυβερνήτης μου μίλησε από το σκάφος:
-Ντόκτορ Άλεξ, τελ ας δε ρεζόλτς οφ δε ανάλυσις. Δε χόλ γουόρλντ ιζ γουέτινγκ.Ίζ ιτ γουότερ;
(Ντόκτορ Άλεξ, ενημέρωσε μας για τα αποτελέσματα των αναλύσεων σας. Όλος ο κόσμος αναμένει την απάντηση σας. Είναι πράγματι νερό; - τα αγγλικά είναι μια περιεκτική γλώσσα, είπα να δώσω λίγο έμφαση στην μετάφραση).
-Αφέρματιβ κάπτεν, ιτ ίζ!

Όλος ο κόσμος ξέσπασε σε κλάματα χαράς. Αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν από άκρη σε άκρη της γης. Στρέψαμε το βλέμμα μας προς τον μικρό μας πλανήτη. Βλέπαμε τις λάμψεις από τα πυροτεχνήματα και σχεδόν ακούγαμε τις μπαλωθιές.

Ο γεωλόγος, από το Τέξας, έμπηξε στο έδαφος ένα κοντάρι και περίμενε να δέσω την αμερικάνικη σημαία που μου έβαλαν στην δεξιά μου τσέπη. Έπειτα θα έλεγα, όπως με είχαν δασκαλέψει "Αμέρικα δε γκρέϊτεστ όφ όλ γκίβς του χιουμάνιτι Μάρς."
Η Αμερική είχε ήδη δώσει στην ανθρωπότητα την μάρς και έτσι είπα να ρισκάρω ένα κελί στο Γκουαντανάμο λέγοντας κάτι διαφορετικό.
Έβαλα το χέρι στην αριστερή μου τσέπη. Ο κυβερνήτης μάλλον χλόμιασε.
-Ιν δε ράϊτ πόκετ Ντόκτορ, ιν δε ράϊτ μην σι πάρ ο ντιάολος (εγώ του τα έμαθα τα ελληνικά)

Ξεδίπλωσα με αργές κινήσεις μια λευκή σημαία με παιδάκια από όλες τις φυλές της γης να σχηματίζουν έναν κύκλο, την έδεσα στο κοντάρι και είπα στα ελληνικά:
"Αν όλα τα παιδιά της γης δίναν γερά τα χέρια
κορίτσια αγόρια στην σειρά και στήνανε χορό
ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος
και ολόκληρο το Σύμπαν θα αγκάλιαζε θαρρώ"

Τα τηλέφωνα στο Γκράουντ Κοντρόλ πήραν φωτιά. Ειδοποιήθηκε ο Πρόεδρος που είχε βγάλει εκτάκτως τον σκύλο του για βόλτα.
-Η Ντόκτορ Άλεξ την έκανε την μαλακία της Πρόεδρε.
-Ντέμ! Ο σκύλος μου με κατούρησε γκάϊζ. Και τώρα τι θα κάνουμε;
-Θα φέρουμε μεταφραστές Πρόεδρε.
-Για να μεταφράσει τον σκύλο μου;;; Μα που έχει φτάσει η επιστήμη!
Μείνανε κόκαλο στον Γκράουντ Κοντρόλ.

Η απευθείας σύνδεση με την γη διακόπηκε και ως γνωστόν όταν κλείσουν τα φώτα όλα αλλάζουν.
Ο κυβερνήτης μέσα από το πιλοτήριο άνοιξε την παλάμη του, τέντωσε το δείκτη του και έκανε επαναλαμβανόμενες παλινδρομικές κινήσεις.
-Γουάτ; τον ρώτησα
-Γιού αρ φάκτ, απάντησε συνεχίζοντας να κουνά το δείκτη του.
Πάλι καλά που όταν του μάθαινα προχθές το κ@#$δάκτυλο δεν το κατάλαβε σωστά.
Απάντησα με μια γενναιόδωρη μούντζα και τον έκανα να γελάσει γιατί νόμισε πως ήταν εγκάρδιος χαιρετισμός.

Είχε έρθει πια η ώρα να επιστρέψουμε στο σκάφος, τον Λίτλ Τομ. Άφησα τον Τεξανό γεωλόγο να προηγηθεί γιατί τον είχα πιάσει επανειλημμένες φορές να κοιτάει τα οπίσθια μου.
Συνηθισμένος από τις μεγάλες διαδρομές που έκανε με τα κοπάδια αγελάδων πίσω στην πατρίδα του, είχε πάντα μαζί του στην ζώνη του δεμένο ένα ατσάλινο παγούρι.
Ανεβαίνοντας την σκάλα, δυο σκαλοπάτια πίσω του, γούρλωσα τα μάτια μου.
Το παγούρι!


Doctor Alex in Mars - πάρτ ουάν

Thursday, June 22, 2006

Το κρίσιμο Π-Τ (Πρώτο Τέταρτο)

  • όταν ξυπνάς το πρωί. Που θέλεις να κοιμηθείς λίγο ακόμα. Που κλείνεις τα μάτια χωρίς να μπορείς να αντισταθείς σε δύο δευτερόλεπτα ύπνου. Που άλλοτε ξυπνάς αμέσως και άλλοτε όταν θα έπρεπε να είσαι ήδη στην δουλειά. Που νοιώθεις το κορμί σου μουδιασμένο. Τότε που τεντώνεσαι αλλά θες λίγο ακόμα...

  • μετά το σεξ. Που κοιτάς το ταβάνι και χαζογελάς, που ρίχνεις κλεφτές ματιές δίπλα σου. Που καλπάζει η καρδιά σου. Που το κορμί σου θέλει λίγο ακόμα... ή που ψάχνεις με τα μάτια σου τα εσώρουχα, τα ρούχα, τα παπούτσια και υπολογίζεις πόσο χρόνο θα σου πάρει να ντυθείς και τι δικαιολογία θα πεις για να εξαφανιστείς.

  • που περιμένεις την σειρά σου σε χώρο αναμονής. Που διαβάζεις τα ενημερωτικά φυλλάδια, που στέλνεις μηνύματα ή μιλάς στο κινητό. Μετά το Π-Τ κοιτάς συνεχώς το ρολόι, καρφώνεσαι σε κάποιον ή κάτι που κουνήθηκε και πετάγεσαι μόλις ακούσεις το όνομα σου.

  • που μαθαίνεις ένα άσχημο νέο. Που αναρωτιέσαι αν το έχεις πράγματι ακούσει. Που θες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Μετά το Π-Τ ίσως και όλα να έχουν αλλάξει.

  • ενός καβγά. Που προσπαθείς να συγκρατήσεις τα λόγια σου. Που κρατάς επίπεδο. Στο τέλος του Π-Τ ο καβγάς έχει ήδη τελειώσει ή έχεις παρεκτραπεί: "Γαμώ το πρώτο τέταρτο που κρατήθηκα και δεν σου έχωσα μπινελίκια"

  • μετά από νάρκωση. Που νοιώθεις την πλήρη θολούρα: "Τι ωραία είναι η ζωή... τι καλά περνάμε... τα βλέπω όλα όμορφα". Μετά το Π-Τ σκέφτεσαι "Μπορώ να έχω λίγο από αυτό που μου δώσατε πριν, σας παρακαλώ;"

  • που αισθάνεσαι μεθυσμένος. Τι ευτυχία είναι αυτή που νοιώθεις; Αναρωτιέσαι "μα πόσο κουλ τύπος είμαι τελικά; Και γαμώ τα τυπάκια...". Μετά το Π-Τ συνεχίζεις να χοροπηδάς ή κάνεις εμετό ή πηδάς-σκέτο.

  • στην καινούργια σου δουλειά. Που όλοι σου συστήνονται. Που είσαι σαν ξυλάγγουρο και λες σε όλα "ναι, ναι το κατάλαβα" και ας μην έχεις καταλάβει Χριστό. Μετά το Π-Τ φυσικά και δεν θυμάσαι τίποτα και κανέναν παρά μόνο που είναι η καφετιέρα και σε ποιους χώρος μπορείς να καπνίσεις.

  • όταν βουτάς σε παγωμένη θάλασσα. Που η καρδιά σου σφίγγεται, τα άκρα σου μουδιάζουν, που ακόμα δεν έχεις το κουράγιο να βουτήξεις το κεφάλι. Μετά το Π-Τ συνηθίζεις το μελανό σου χρώμα και κολυμπάς ανέμελα. Περιγελάς τους υπόλοιπους που μπαίνουν ως το γόνατο, βρέχουν τα χέρια και τις πλάτες βγάζοντας μια κραυγή "Μπούζι Πανάγο η θάλασσα... μπούζι", ξεχνώντας πως έτσι έκανες και εσύ πριν μόλις ένα τέταρτο.

  • του πρώτου ραντεβού. Που ρωτάς τι δουλειά κάνει, τι αυτοκίνητο έχει, τι ομάδα είναι και φυσικά τι ζώδιο. Μετά το Π-Τ περιμένεις πότε θα τελειώσει το μαρτύριο ή πότε θα κυλιστείς στα πατώματα μαζί του/της.

  • του θανάτου. Μέχρι να δεις που θα σε στείλουν.

  • όταν ξεκινάς ένα ποστ. Που σκέφτεσαι "Τι να γράψω σήμερα". Μετά το κρίσιμο Π-Τ έχεις γεμίσει μια σελίδα με ανοησίες του πρώτου τετάρτου.

Sunday, June 18, 2006

Μην ρωτήσετε τα πόσα κλείνω

το κρατάω μυστικό...


Το μεσημέρι κέρασα τους φίλους μου φαγητό με τον πρώτο μου μισθό.
Μοιραστήκαμε δύο γαριδοκεφτέδες και τρεις πατάτες τηγανιτές αλλά χορτάσαμε γέλιο και κουβέντα.

Wednesday, June 14, 2006

Γιατί γράφω;

έλα μου ντε...
Αναρωτιέμαι και εγώ συχνά, ειδικά σε περιόδους που στην μπλογκόσφαιρα γίνονται φασαρίες.
Και πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί κάθομαι και γράφω αυτά που με προβληματίζουν. Γιατί γράφω για την ανεργία, τα όνειρα μου, τους θυμούς μου, για το γέλιο μου, το κλάμα μου... για την ζωή μου;
Γιατί;

Τι νόημα έχει να γράψω για το αρνάκι που έσφαξε κάποτε ο παππούς μου; Την σφήκα που με έστειλε στο νοσοκομείο; Τις περιπέτειες μου στις κατασκηνώσεις; Για την δουλειά που βρήκα; Για το ρεπό μου;
Όταν γύρω μου- ένα κλίκ μακριά- άλλοι σφάζονται, επιτίθενται προσωπικά, ειρωνεύονται, χλευάζουν, κοροϊδεύουν...

Προς το παρόν (και εύχομαι ούτε στο μέλλον) δεν δέχτηκα καμία προσωπική επίθεση- από όσο γνωρίζω τουλάχιστον- ακόμα και όταν αναφέρονταν κάποιοι στα μπλόγκς-βιβλία. Άσχημα πράγματα γράφτηκαν, για τα βιβλία, για τον εκδότη, για εμάς τους μπλόγκερς... Και πόσα θα γραφτούν ακόμα.
Ήθελα και τότε να απαντήσω αλλά δεν ήταν ακόμα η κατάλληλη στιγμή. Δεν ήθελα να μπω σε μια διαδικασία που με χαλάει. Θα ήταν σαν να απολογούμαι. Άλλωστε στην ζωή μου έχω αρκετά προβλήματα για να ασχοληθώ, δεν θέλω να με βαραίνει ακόμα ένα.
Η αλήθεια για τα βιβλία είναι μία και ισχύει για όλους: κανείς δεν το επιδίωξε, ήρθε από μόνο του και κανείς δεν θα μπορούσε να αρνηθεί- γιατί άλλωστε;

Είπα εγώ ποτέ ότι είμαι σπουδαίο ταλέντο γι' αυτό προέκυψε το βιβλίο;
Είπα εγώ ποτέ πως θέλω να γίνω συγγραφέας; Δημοσιογράφος μήπως;
Νομίζετε πως είμαι κανένα ψώνιο που θέλω να γίνω γνωστή και να φωτογραφίζομαι;
Όσοι με έχουν διαβάσει, έστω και λίγο, τις ξέρουν τις απαντήσεις.
(Μιας που το θυμήθηκα, πριν λίγο καιρό έδωσα συνέντευξη, η οποία τελικά δεν δημοσιεύθηκε, στο Έθνος. Μου ζήτησε να μου στείλει φωτογράφο στο σπίτι μου για να με φωτογραφίσει. Επέμενε! Ήταν πολύ δύσκολο για εκείνον να καταλάβει πως δεν ήθελα. Μα γιατί νομίζουν πως θέλουμε όλοι σώνει και καλά να γίνουμε γνωστοί;)

Η φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία ζητήθηκε από τον εκδότη και όχι από μένα. Είναι η ίδια που θα μπει και στο βιβλίο, οπότε δεν είχα αντίρρηση.
Γενικότερα δεν έχω αντίρρηση να φανερωθώ, ως όνομα ή ως πρόσωπο. Γιατί να έχω;
Σάμπως δεν φανερώνω την ψυχή μου εδώ μέσα όταν γράφω;
Όσα γράφτηκαν στο άρθρο ήταν μια μικρή περίληψη από την κουβέντα μας. Στο περίπου όμως.

Πιθανόν η δημοσιογράφος δεν με είχε διαβάσει ποτέ και αυτό φάνηκε από τις ερωτήσεις της. Αν είχε διαβάσει έστω 2-3 ποστς θα είχε καταλάβει με τι άνθρωπο μιλούσε.
-Τι προσφέρει το βιβλίο σας στην λογοτεχνία;
-Φοβάστε τις κριτικές που θα πάρει το βιβλίο;
-Θα γράψετε άλλο βιβλίο;
-Σας κατακλύζουν συνεχώς ιδέες για επόμενο βιβλίο;
-Η πρόταση του εκδότη σας έδωσε ενθάρρυνση να γράψετε μυθιστόρημα;
-Έχει αλλάξει την ζωή σας το βιβλίο;
.
.
.
Οι απαντήσεις μου ήταν:
"Το μπλογκ μου προσφέρει γέλιο ή συγκίνηση σε όσους το διαβάζουν με ιστορίες από την καθημερινή μου ζωή. Όταν κάποιος μου λέει πως περιμένει να κάνει διάλειμμα από την δουλειά του για να με διαβάσει και να φτιάξει το κέφι του, εγώ τι άλλο να πω; Αυτό μου φτάνει. Το βιβλίο θα ήθελα να κάνει το ίδιο, αλλά είναι πολύ δύσκολο.
Εννοείτε πως κάποιος κριτικός βιβλίου θα ασχοληθεί και θα γράψει κριτική; Δεν νομίζω. Αλλά ακόμα και έτσι, δεν φοβάμαι. Η κριτική που γίνεται στα μπλογκς είναι πιο σκληρή και σε πραγματικό χρόνο. Σε μερικά λεπτά από όταν δημοσιεύσεις ένα κείμενο μπορεί να έχεις σχόλια "γέλασα πολύ με την ιστορία σου" ή "πάλι βλακείες γράφεις". Οπότε, όχι δεν φοβάμαι.
Δεν είμαι συγγραφέας, σας το ξαναείπα. Και ούτε έχω σκοπό να γίνω. Είμαι μπλόγκερ. Τι να πω, αν περάσουν τα χρόνια και είμαι ικανή... μπορεί να προσπαθήσω.
Τι εννοείτε αν έχει αλλάξει η ζωή μου; Πως είναι δυνατόν ένα βιβλίο να αλλάξει την ζωή μου; Την καθημερινότητα μου; Όχι βέβαια.

Τελικά ακόμα και αν ήθελε κάποιος δημοσιογράφος να κρύψει κάτι, ο μπλόγκερ δεν τον αφήνει. Και αυτή είναι η δύναμη του.
(Δεν υπονοώ πως η Κα. Παπασπύρου ήθελε να κρύψει κάτι, μιλάω γενικά).

Τι τα γράφω όλα αυτά;
Λίγο πιο δίπλα οι δημοσιογράφοι μας βρίζουν. Όλους τους μπλόγκερς. Θέλει πολύ θράσος πάντως να αποκαλέσεις κάποιον σκουπίδι. Δεν βαριέσαι... κάποια στιγμή όλοι φανερώνονται.
Ακόμα και όσοι νομίζουν πως κάποιοι είναι, πως έχουν κερδίσει τον σεβασμό...
Ησυχάστε, δεν απειλείστε, κανείς δεν θέλει να πάρει την θέση σας.
Έχουμε καλύτερη.

Δεν γράφω στο μπλόγκ γιατί έχω όνειρο να γίνω συγγραφέας.
Δεν γράφω στο μπλόγκ γιατί θέλω να γίνω δημοσιογράφος.
Γράφω γιατί μου αρέσει να μοιράζομαι ιστορίες με άλλους ανθρώπους.
Όταν λαμβάνω ένα εμαιλ ή ένα σχόλιο από κάποιον που γέλασε, που συγκινήθηκε, που ένοιωσε κάτι από αυτά που είπα, χαίρομαι.
Γράφω γιατί μου αρέσει να αγγίζω τους ανθρώπους.
Γράφω γιατί είμαι μπλόγκερ. Και μου αρέσει. Και σε όποιον αρέσει.





Τις απαντήσεις μου τις δίνετε εσείς, αυτό να το ξέρετε. Όπως σήμερα με ένα εμαιλ που έλαβα:
"Περιμένοντας την καινούργια σου ιστορία στην σελίδα σου, σε χαιρετώ"
Δεν ξέρω από ποιον είναι, ίσως να μην μάθω και ποτέ, αλλά τι σημασία έχει;
Τον άγγιξα και με άγγιξε. Αρκεί.

Sunday, June 11, 2006

"Πειράζει που είμαι και μεγάλη φίρμα;"

πειρα-αααά-ζει ;

Σήμερα είδα για πρώτη φορά (και για τελευταία φαντάζομαι) την αφεντιά μου στην εφημερίδα.
Στο ένθετο "7" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας φιγουράρω πρώτη μούρη.

Πριν λίγο καιρό δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την κυρία Παπασπύρου.
"Γεια σας τηλεφωνώ από την Ελευθεροτυπία"
Ντοϊνγκ! Γκλουντούπ! Δεν ήξερα από που μου ήρθε η κεραμίδα!
Ετοίμαζε ένα αφιέρωμα στα μπλογκς που γίνονται βιβλία και ήθελε να συζητήσουμε.
Κάναμε μια ωραία κουβέντα για το θέμα.
Είναι πολύ περίεργο να συζητάς με δημοσιογράφο και να ξέρεις πως κάτι από αυτά που θα πεις θα δημοσιευθούν και θα τα διαβάσουν οι αναγνώστες.
Όντως πολύ περίεργο, λες και δεν κάνουμε το ίδιο και εδώ όταν ποστάρουμε.

Δεν ήξερα πότε θα δημοσιευθεί αλλά δεν είχα το άγχος μην χάσω το τεύχος μιας και διαβάζω κάθε Κυριακή αυτή την εφημερίδα.
Σήμερα κατά τις 12 και ακόμα μισοκοιμισμένη είδα το ένθετο ανοιχτό, πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, καθώς έβγαινα από την κρεβατοκάμαρα.
Το μάτι μου έπεσε κατευθείαν στην φωτογραφία της κοπέλας με το κόκκινο μπλουζάκι.
Στάθηκα.
-Εγώ είμαι; ρώτησα τον σύντροφο μου
-Εσύ!!!

Απομακρύνθηκα γελώντας για να φτιάξω καφέ και να ξυπνήσω. Ήθελα να έχω καθαρό μυαλό για να διαβάσω το άρθρο.
Περίεργο πράγμα. Πολύ περίεργο να βλέπεις το όνομα σου και την φωτογραφία σου σε εφημερίδα.
Αν και θα προτιμούσα ο τίτλος του άρθρου να λέει
"Νεαρή Ελληνίδα επιστήμονας ανακάλυψε νερό στον Άρη" (έχω φάει κόλλημα)
"Η σπουδαία αθλήτρια alex κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκοποβολής"
"Μεγαλειώδης υποδοχή στην Ελληνίδα νικήτρια του Νόμπελ Λογοτεχνίας" (το παράκανα)
Δεν βαριέσαι... καλό είναι και το "Αγαπημένο μου ψηφιακό ημερολόγιο".

Πλάκα είχε όταν με πήραν τηλέφωνο οι γονείς μου.
"Σε βλέπω! Σε βλέπω στην εφημερίδα! Τι ωραία που τα λες!"
Πάλι καλά που δεν μου είπε η μάνα μου το κλασικό:
"Είσαι το πιο όμορφο παιδί στον κόσμο"

Ο ανιψιός μου και η μικρή του φίλη ταλαιπωρούσαν τα κουνελάκια τους όταν είδαν την φωτογραφία μου.
-Γιαγιά γιαγιά η Αλετσάντρα!
-Ναι, ναι η Αλετσάντρα είναι, συμφώνησε η μικρή του φίλη
-Η Αλετσάντρα είναι θεία μου Έφη το τσέρεις;
-Ναι, εμένα Άκη είναι γειτόνισσα μου η Αλετσάντρα
-Ναι, αλλά εμένα είναι θεία μου... ωχ ωχ κοίτα το κουνέλι πως πηδάει, κοίτα Έφη! Πάμε να το κυγηνήσουμε!

Τόσο κράτησε η δημοσιότητα μου... όσο το σάλτο ενός κουνελιού.


Στο αφιέρωμα θα διαβάσετε συνέντευξη του Πάνου Ζέρβα και του Πιτσιρίκου, ενώ θα δείτε και μια πολύ γλυκιά φωτογραφία της Vista με τον γιο της.
Ευχαριστώ την Σταυρούλα Παπασπύρου για την κουβέντα που είχαμε πριν λίγο καιρό.

Tuesday, June 06, 2006

Ρεπό - μια σπουδαία ανακάλυψη



Το ρεπό ξεκίνησε το προηγούμενο βράδυ όταν δεν έβαλα το ξυπνητήρι να χτυπήσει.
Έκλεισα όλα τα παράθυρα για να μην μπει ούτε μια ακτίνα φωτός και με ξυπνήσει.
Σήμερα ήθελα όλη μέρα να χαζολογήσω. Και αυτό έκανα.

Μετά από μια πρόχειρη μακαρονάδα, μετά από δίωρο βούλιαγμα στον καναπέ φτιάξαμε ένα μεγάλο ποτήρι φραπέ και αναχωρήσαμε για την παραλία.
Ήταν λίγο βρώμικη και κρύα και δεν κολυμπήσαμε αλλά αυτή η ησυχία και το γλυκό αεράκι ήταν αρκετό για να δροσιστούμε.

Βρήκα χρόνο να διηγηθώ στον σύντροφο μου μικρές ιστορίες από το βιβλιοπωλείο.
Η πρώτη πελάτισσα που προσπάθησα να εξυπηρετήσω ήταν μια γλυκύτατη κυρία πάνω από ενενήντα ετών (ναι, 90) που μου ζήτησε τα βιβλία "Πως να καθυστερήσετε τα γηρατειά" και "Μαθαίνω να ζω".
Ντοϊγκ!!!
Σε αυτήν την στιγμή κρίθηκε η πρόσληψη μου. Αν γελούσα (όπως πολύ το επιθυμούσα) θα ήταν η πιο σύντομη πρόσληψη στην ιστορία.
Πως να καθύστερήσετε τα γηρατειά καλή μου κυρία στα ενενήντα σας;

Ένας ιερέας κρατώντας ένα θεολογικό βιβλίο πλησίαζε το ταμείο. Από μακριά άκουγα τα κέρματα να χτυπάνε στην μεγάλη τσέπη του ράσου. Σαν κουδουνίστρα.
-28,90 παρακαλώ
-Μισό λεπτό δεσποινίς...
Γέμισε την χούφτα μου με όλων των ειδών τα κέρματα. Συγκράτησα ξανά το γέλιο μου. Μετρούσα... μετρούσα... ατελείωτα τα κέρματα...
Όταν έφυγε κρυφογελούσα.

Το αφεντικό μου συστήθηκε την δεύτερη μέρα. Ως τότε ζητούσα περιγραφές από τους συναδέλφους μου για να αποφύγω αυτό που τελικά δεν απέφυγα.
Καθόμουν στο ταμείο, διάβαζα ένα κατάλογο με βιβλία και τα έψαχνα στον υπολογιστή για να μάθω πως δουλεύει το σύστημα αλλά αν κάποιος με έβλεπε θα νόμιζε πως χαζεύω. Με πλησιάζει ένας κύριος:
-Καλημέρα σας δεσποινίς μου
-Καλημέρα σας (χαμόγελο που σκοτώνει και ύφος "πως-μπορώ-να-σας-βοηθήσω;")
-Είμαι το κακό αφεντικό
-Είμαι η alex Τοχημείο, χάρηκα (με ύφος μην-με-βλέπετε-που-χάζευα-είμαι-πολύ-καλή)
-Καλώς ήρθες λοιπόν
Από εκείνη την μέρα κάθε φορά που με βλέπει, μιας και δεν έρχεται συνέχεια στο τμήμα μου, είμαι σε διάλειμμα.
Μια να έρχομαι απέξω με το σάντουιτς στο χέρι, μια να πηγαίνω να βάλω καφέ, μια να καπνίζω. Μα που είναι όταν έχει πολύ δουλειά και εξυπηρετώ πελάτες, παίρνω τηλεφωνικά παραγγελίες, είμαι ανεβασμένη σε σκαμπό και τοποθετώ βιβλία; (μερικές φορές όλα αυτά γίνονται ταυτόχρονα).
Όοοοχι... το αφεντικό πρέπει να εμφανίζεται ακριβώς την στιγμή που ξύνεσαι.

Και μιας και το ανέφερα... δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να ξύσει ένας άνθρωπος όταν ψάχνει βιβλία και είναι αφηρημένος. Το πιο αστείο ήταν με έναν ωραιότατο κουστουμαρισμένο κύριο που μάλλον το εσώρουχο του μπήκε σε μια άβολη περιοχή και αφιέρωσε πολύ χρόνο για να το ξεμπλοκάρει.

Κοντεύει δώδεκα και το ρεπό μου τελειώνει.
Ξέρω, ξέρω... σας το έχω ξαναπεί... αλλά είμαι πολύ χαρούμενη που και αύριο δουλεύω και μάλιστα μαζί με τόσο υπέροχους συναδέλφους!