Monday, November 20, 2006

Ένταλμα Συλλήψεως

Να συλληφθεί αμέσως η ζαρντινιέρα λευκού χρώματος με το ύποπτο περιεχόμενο: αζαλέα, γλαδιόλες, "σκυλάκια" και βασιλικό πλατύφυλλο καθώς επίσης και το μηχανάκι-παπάκι με δύο ρόδες, ένα τιμόνι και δύο καθρέφτες, που βρίσκονταν στον τόπο του εγκλήματος.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που περισυνέλεξαν οι αστυνομικοί Κλωτσοπατίνας, Σπασοκεφάλας, Κομπολόης, Γουοκιτόκης και τα άλλα τα παιδιά, τα εν λόγω εγκληματικά στοιχεία ευθύνονται για τον βάναυσο τραυματισμό νεαρού φοιτητή.

Με ύπουλο τρόπο, την ώρα που το θύμα διέσχιζε το πεζοδρόμιο, η ζαρντινιέρα του επιτέθηκε αιφνιδίως. Οι γλαδιόλες του έβαλαν τρικλοποδιά, τα σκυλάκια τον άρπαξαν χειροπόδαρα και η αζαλέα τον κουτουλούσε αβυσσαλέα.
Δεν υπάρχουν ακόμα πληροφορίες για την δράση του πλατύφυλλου βασιλικού αλλά καταζητείται επίσης.

Το δε μηχανάκι-παπάκι γκάζωνε ανεξέλεγκτα με αποτέλεσμα οι καπνοί να προκαλέσουν τύφλωση, κώφωση και βήχα στους αστυνομικούς που δεν μπορούσαν πια να δουν το αίμα του νεαρού φοιτητή ούτε να ακούσουν τις εκκλήσεις του για βοήθεια.

Παρακαλείται όποιος γνωρίζει κάτι που μπορεί να οδηγήσει στην σύλληψη των εν λόγω κακοποιών στοιχείων όπως μεταβεί στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα για κατάθεση.
Με το μαλακό όμως γιατί έχουμε και τα νεύρα μας αυτές τις μέρες.

Εκ της Διευθύνσεως.
Γουόκης Γουοκιτόκης.



ΕΙΜΑΙ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΗ!
ΕΧΩ ΦΡΙΚΑΡΕΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ.
ΦΤΟΥ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥΣ.

Sunday, November 12, 2006

Είμαι καλά... ευχαριστώ.

Έχει περάσει σχεδόν ενάμισι μήνας από όταν πήγα στην καινούργια μου δουλειά και ακόμα μερικές φορές δεν το πιστεύω.
Κάθε πρωί κρυφογελάω όταν ξεκινάω για το γραφείο. Σαν να συνωμοτώ με την καλή μου τύχη.
Ύστερα παίρνω το σοβαρό μου ύφος και ελπίζω να μην με έχει δει κανείς.

Οι ώρες στο γραφείο περνάνε πολύ γρήγορα και κάθε μέρα πρέπει να κάνω και κάτι καινούργιο. Νομίζω πως συχνά η πίεση μου ανεβαίνει στο 20 γιατί θα ήθελα να τα ξέρω όλα από "χθες".

Συχνά πιστεύω πως τα πάω καλά - δεδομένου του φόρτου εργασίας και τον αριθμό των δραστηριοτήτων που μου έχουν ανατεθεί - άλλες πάλι νοιώθω ανασφάλεια, πως πνίγομαι από τον χρόνο... πως τίποτα δεν πάει καλά. Όπως και να έχει είναι νωρίς ακόμα για απολογισμούς και αξιολογήσεις.
Η ρουτίνα δεν έχει μπει ακόμα στο γραφείο και απολαμβάνω την δουλειά μου. Την απολαμβάνω τόσο που όταν μου αναθέτουν δουλειές και εγώ χαμογελάω φοβάμαι πως νομίζουν πως τους κοροϊδεύω.

Έμαθα πια για τα καλά ποιους είνι αυτούς ου Ίκας και ότι οι κρατήσεις δεν είναι ευφορίας αλλά εφορίας! Αμ πως.

Πέρασα πρόσφατα από το βιβλιοπωλείο και οι παλιοί μου συνάδελφοι με γέμισαν φιλιά και αγκαλιές. Χόρτασα αγάπη, αν μπορεί να πει ποτέ κανείς ότι χορταίνετε η αγάπη.
Με τους καινούργιους μου συναδέλφους νομίζω πως τα πάω καλά, δεν αγκαλιαζόμαστε
- ακόμα - αλλά μοιραζόμαστε μεγάλα και ζεστά χαμόγελα.

Χθες μαγείρεψα πατατοσαλάτα και μηλόπιτα και σήμερα λαχανοντολμάδες και τυρόπιτα με χειροποίητο φύλλο.
Και αν θέλετε να ξέρετε πέτυχαν!

Αχ... (ανακούφιση και πλατύ χαμόγελο) είμαι καλά, ευχαριστώ.
Το ίδιο επιθυμώ και για σας.

Thursday, November 02, 2006

Μηνύω, Μηνύεις, Μηνύει... Κολωκοτρώνω, Κολωκοτρώνεις, Κολωκοτρώνει

Μηνύσεις... συλλήψεις... αστυνομία... εξωγήινοι... ιερά δισκοπότηρα...

Μου φαίνεται πως "κάποιος" έχει χαθεί στις υπόγειες στοές που μας ενώνουν με τον κάτω κόσμο και τα υποστρώματα της κούφιας γης.
"Κάποιος" έχασε την επαφή με την λογική- αυτή που μόνο εμείς οι Έλληνες διαθέτουμε, γιατί μην ξεχνιόμαστε εμείς είμαστε οι πιο έξυπνοι του πλανήτη, μην σας πω πως εμείς φέραμε την νοημοσύνη στην Γη από το μακρινό δορυφόρο του Κρόνου.
"Κάποιος" παρα-ψεκάστηκε από τα αμερικάνικα-κατασκοπευτικά-εφ/μπι/αϊ/κά-αεροπλάνα-ψεκαστήρια.

Η κυρία Ελευθερία Τουλόγου πέθανε - Ζήτω η Ελευθερία!

Και τώρα πάμε όλοι μαζί:
Μηνύουμε, Μηνύετε, Μηνύουν... Κολωκοτρώνουμε, Κολωκοτρώνετε, Κολωκοτρώνουν!




Μετά από μεγάλη απουσία από τα μπλογκς, δεν πιστεύουν τα ματάκια μου αυτά που διαβάζουν. Έχω πολλές απορίες και δεν ξέρω τα ακριβή γεγονότα αλλά κάποια πράγματα είναι φανερά. Αν είναι δυνατόν!

ΖΩΗ

Κάθε φορά που κάποιος "φεύγει" η ίδια ερώτηση με βασανίζει: πως είναι δυνατόν η ΖΩΗ να συνεχίζει όπως πριν;

Να γελάμε με ένα αστείο, εμείς που πριν από λίγο θρηνούσαμε.
Να τρέχουν τα αυτοκίνητα, αυτά που πριν από λίγο ακολουθούσαν αργά και σχεδόν βουβά την νεκρώσιμη πομπή.

Ρωτάω την ΖΩΗ γιατί ακόμα συνεχίζει όταν πριν από λίγο κάποιος "έφυγε";

Και ΕΚΕΙΝΗ σηκώνει τους ώμους και μέσα από το αμήχανο χαμόγελο ενός νεαρού, από τα θλιμένα μάτια μιας γυναίκας, από το τρέξιμο του σκύλου στον πλακόστρωτο δρόμο, από την βροχή που συνεχίζει να πέφτει... κάθε φορά μου απαντά:
"Γιατί έτσι".