Tuesday, February 28, 2006

Χρρρ...

Το πρώτο βράδυ:
Η γυναίκα θα κοιμηθεί γλυκά στην αγκαλιά του.
Εκείνος θα προσπαθεί να μην εκτεθεί. Θα μείνει άυπνος όλη νύχτα.
Το δείπνο με τα αναμμένα κεριά, τα γλυκόλογα, η απαλή μουσική και το πάθος τους θα εξαφανιστούν στο πρώτο του κιόλας ροχαλητό. Δεν τα ρισκάρουν τέτοια πράγματα.

Το πρώτο πρωινό:
Εκείνη θα ξυπνήσει φρέσκια όλο χαρά.
Εκείνος θα είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μαύροι κύκλοι, κόκκινα μάτια.
-Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ μικρή μου πυγολαμπίδα, σε κοιτούσα στο μισοσκόταδο που κοιμόσουν σαν άγγελος. Δεν ήθελα να χάσω ούτε μια στιγμή από την θεσπέσια ομορφιά σου (πω πω, τι λέω πάλι ο άθλιος, κουτουλάω κιόλας)
-Αχ είσαι τόσο ρομαντικός φως των ματιών μου (ωχ... την πάτησα... στάνταρ ροχαλίζει)

Λίγες νύχτες μετά:
Αποκαμωμένος κοιμάται ο δυστυχής και αρχίζει η χορωδία.
-Μωράκι μου; Κουρκουμπίνι μου; Πιτσικούλι μου;
-Μμ...
-Μπορείς σε παρακαλώ αγαπουλίνι μου να αλλάξεις πλευρό γιατί λιγουλάκι ροχαλίζεις;
-Εγώ;;; αχ συγνώμη κανελίτσα μου, φαντάσου πόσο κουρασμένος είμαι. Σπάνια ροχαλίζω πιτσικούλα μου
-Σε πιστεύω μπακακάκι μου (φτου... την πάτησα)

Μήνες μετά:
-Χρρρ...
-Αγάπη μου;
-Μμ..
-Αλλάζεις στάση σε παρακαλώ;
-Πάλι ροχαλίζω μάτια μου;
-Ναι βρε καρδιά μου.
-Συγνώμη αστέρι μου.

Χρόνια μετά:
-Χρρρ... Χρρρ
-Αγάπη;
-Χρρρ
-Αγάπη;
-Χρρρ
-(κλωτσιά) Αγάπη;
-Έλα τι; Τι κλωτσάς;
-Γυρνάς λίγο;
-Ωχού... καλά

Πολλά χρόνια μετά:
-Χρρρ
-(κλωτσιά) Παντελή;
-Χρρρ...Μμ...Χρρ
-Ω Παντελή; (σπρωξιά)
-Μμμ...
-Ω Παντελή τι θα γίνει; (τσιμπιά)
-Τι βαράς ρε Ευτέρπη;
-Θα σκάσεις λίγο ρε Παντελή;
-Πω πω ρε Ευτέρπη, δεν αφήνεις άνθρωπο να κοιμηθεί με την ησυχία του
-Ενώ εσύ αφήνεις;
-Αι σιχτίρ
-Αισταδιάλα

Thursday, February 23, 2006

Αϊ στα σκατά...

Από το πρωί είμαι εγκλωβισμένη στο σπίτι.
Ούτε παράθυρα δεν άνοιξα να μπει καθαρός αέρας.
Ένα βουλωμένο φρεάτιο στην πολυκατοικία μας έχει γεμίσει την γειτονιά λύματα και οι γείτονες είναι έτοιμοι να μας λιντσάρουν.
Από νωρίς μαζεύτηκαν απ' έξω και χτυπούσαν τα κουδούνια. Κρατούσαν λοστούς, τσουγκράνες, σκαλιστήρια και κουβάδες.
Το τηλέφωνο χτυπούσε μανιωδώς από κάποιον με απόκρυψη.
Δεν τόλμησα να ανοίξω την πόρτα αλλά ούτε και να απαντήσω στο τηλέφωνο.
Μόνο βρισιές θα εισέπραττα χωρίς να φταίω αλλά και χωρίς να μπορώ να δώσω λύση.
Ο διαχειριστής είχε ήδη καλέσει τον "αχόρταγο" από χθες αλλά δεν είχε φανεί.

Τα πρωινά είμαι η μόνη που βρίσκεται στην πολυκατοικία και θα ξεσπούσαν σε μένα.
Το φταίξιμο μου όμως περιορίζεται, και το παραδέχομαι, στο ότι τράβηξα δύο φορές το καζανάκι σήμερα.
Μια γειτόνισσα χτυπούσε όλα τα κουδούνια με την σειρά και φώναζε πως έχουν καλέσει την αστυνομία.

Τι να έκανα και εγώ. Έπρεπε να είμαι έτοιμη για παν ενδεχόμενο.
Φόρεσα ρούχα και παπούτσια, ετοίμασα την τσάντα μου, πήρα τσιγάρα, οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα, σταυρόλεξο, τσίχλες και ένα πακέτο μπισκότα για την λιγούρα και περίμενα καρτερικά την αστυνομία.
Δεν θα έφερνα αντίσταση. Θα τους ακολουθούσα στο φρέσκο.
Θα σκέπαζα το πρόσωπο μου με ένα μπουφάν για να μην με δείτε στα κανάλια.

"Αυτή είναι...αυτή είναι...απάνω της...."
Θα ορμούσαν όλοι με γεμάτους κουβάδες. Σπλάτς!

Ο "αχόρταγος" δεν έχει έρθει ακόμα.
Ούτε και η αστυνομία ευτυχώς.
Μαζεύω λίγα ρούχα και φεύγω για τριήμερο στην Εύβοια. Θα με φιλοξενήσει ο διευθυντής και η δασκάλα μέχρι να κοπάσει ο θυμός ή μέχρι να βρέξει και να ξεπλυθεί η γειτονιά.

Όποιος στην γειτονιά μου περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί!

Wednesday, February 22, 2006

Η προγιαγιά μου η νεράιδα #2

-Γιατί πατάς τα κουμπιά έτσι; Θα το χαλάσεις
-Μα στέλνω ες εμ ες
-Ες τι;
-Ες εμ ες
-Και που το στέλνεις;
-Σε ένα φίλο μου
-Και είναι σωστό να στέλνεις το ες εμ εμ σου σε αγόρι;
-Το ες εμ ες είναι μήνυμα
-Ερωτικό;
-Ερωτικό, φιλικό, θυμωμένο, χαρούμενο, ανάλογα
-Να στείλω και εγώ ένα θυμωμένο;
-Που;
-Στην Γρηγόραινα.
-Έχει κινητό η Γρηγόραινα; Θα με τρελάνεις;
-Θα έπρεπε;
-Μα φυσικά. Γιατί θυμωμένο παρακαλώ; Δεν απαντάει στα
emails σου;
-Στα ιμ τι;

Μας διέκοψε ευτυχώς ο Ιντιάνα, ο κόκκινος παχουλός γάτος. Με μια ξαφνική κίνηση πήδηξε και στρογγυλοκάθισε στα γόνατα μου. Το sms εστάλη με επιτυχία.

Ο Ιντιάνα ήταν κόκκινος με μερικές πινελιές λευκού. Είχε έναν αδερφό τον Τζόουνς αντίστροφων χρωμάτων, λευκός με μερικές πινελιές κόκκινου. Ενώ ο Ιντιάνα υπήρξε τυχερός και έζησε ως τα βαθιά γεράματα, ο δίδυμος αδερφός του υπήρξε άτυχος πολύ νωρίς. Ένα πρωινό τον βρήκα νεκρό μέσα στο αριστερό μπεζ all stars παπούτσι μου.

Διάλεξε την τελευταία του κατοικία, σκέφτηκα και αποφάσισα να τον θάψω μαζί με το παπούτσι. Όταν τον έβαλα στον τάφο που είχα σκάψει και άρχισα να ρίχνω χώμα από πάνω του έκλαιγα με μαύρο δάκρυ, όχι όμως για τον Τζόουνς. Έθαβα ένα παπούτσι ζωντανό και κινδύνευα από μια άσχημη κατσάδα της μαμάς. Δεν νομίζω ο γάτος να κατάλαβε την διαφορά όταν τον ακούμπησα τελικά γυμνό πάνω στο χώμα, ούτε να ενοχλήθηκε που τον έθαψα δίπλα από το παπαγαλάκι που διεκδικούσε όταν ήταν εν ζωή.
Ο Ιντιάνα είχε μια πολύ καλύτερη κηδεία. Όχι πως παρήγγειλα φέρετρο από τριανταφυλλιά και μεταξωτή επένδυση αλλά είχε περισσότερο επισημότητα η τελετή. Λουλούδια, μουσική, καλεσμένους.

Ήταν η μόνιμη συντροφιά της γιαγιάς, που περνούσε πολλές ώρες στην αυλή. Ακόμη και όταν εκείνος έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να κυνηγήσει τον καλούσε κοντά της για να μην νοιώθει μοναξιά.
Σαν να είχε η γιαγιά ένα αόρατο ραβδί και με ένα τζιγκιντι-γκλογκ τον έκανε ότι ήθελε.

Έτσι ο γάτος από μεγάλος εξερευνητής άρχισε να ζει μια καθιστική και ήσυχη ζωή. Σαν δημόσιος υπάλληλος, παλιών εποχών, χωρίς όμως σταυρόλεξα και εφημερίδες. Από το μέγεθος και το βάρος του μόνο ένα συμπέρασμα μπορούσε να εξαχθεί: είχε ξεπεράσει κατά πολύ τα γατίσια όρια χοληστερόλης και τριγλυκεριδιών. Θερίζουν τα εμφράγματα στις στρουμπουλές γάτες.

Στα μέσα περίπου της ζωής του αποκτήσαμε έναν καινούργιο σκύλο, τον Ιβάν. Ήταν ο πιο άσχημος σκύλος που είχαμε ποτέ και ο αγαπημένος μου.
Ένα
long vehicle, κοντό και μακρύ, με καστανό τρίχωμα και μουσούδα μακρόστενη σαν αλεπού.

-Νιρβάν, έλα Νιρβάν
-Ιβάν γιαγιά, Ι-β-ά-ν
-Ντιβάν, έλα φαγητό
-Ιβάν σου λέω
-Πως; για πες πάλι
-Ιιι-βάαα-ν
-Καλά, καλά, Νιρβάν έλα εδώ. Που πας και τα βρίσκεις αυτά τα καλλιτεχνικά ονόματα.

Ο περήφανος και τρομερός Ιβάν, με όνομα βαρύ σαν ιστορία, ξέπεσε τελικά στο Νιρβάν χωρίς καμία μάχη.
Η αξιοπρέπεια και ο εγωισμός του πληγώθηκαν ανεπανόρθωτα από την πρώτη του κιόλας συνάντηση με τον Ιντιάνα, Ντάνα κατά την γιαγιά. Αρχικά, και με βάση την οσμή και το ένστικτο του, ο Ιβάν συμπέρανε σωστά πως ο Ιντιάνα είναι γάτος και όπως όλοι οι γάτοι, έτσι και αυτός, θα υποκλιθεί μπροστά στην ανωτερότητα του. Τελικά με δύο γρατσουνιές στο πρόσωπο και μία στο αυτί ο βάρβαρος μαχητής της στέπας κατέληξε κλαίγοντας κάτω από την πολυθρόνα της γιαγιάς.

Μόνο όταν ξεπέρασε σε μέγεθος τον Ιντιάνα αντιστράφηκαν οι όροι και αποκαταστάθηκε η ισορροπία στην φύση. Ο Ντάνα και ο Νιρβάν κρατούσαν μια ανήσυχη παρέα στην γιαγιά μέχρι το πρόωρο έμφραγμα του πρώτου και τον αιφνίδιο, άδικο, θάνατο από φόλα του δεύτερου.

Tuesday, February 21, 2006

Γιουνιβέρσιτι

Την πρώτη μέρα που πήγα Πανεπιστήμιο για μάθημα με ξεπροβόδισε με ένα φιλί η μητέρα μου. Λίγο πριν φτάσουμε έκανα μια φοβερή διαπίστωση και ξέσπασα σε γέλια.
Ο πατέρας που οδηγούσε με ύφος 50 καρδιναλίων ("αχ η μονάκριβη μου πάει Πανεπιστήμιο... αχ η προκομμένη μου...") έμεινε με την απορία. Με κοιτούσε και με ρώταγε γιατί γελώ.
-Έλα πες και σε μένα να γελάσω
-Τίποτα, κάτι θυμήθηκα... ή μάλλον κάτι ξέχασα.

Από τον ενθουσιασμό μου, την λαχτάρα μου και την αγωνία που θα πήγαινα στο πρώτο μάθημα είχα ξεχάσει να φορέσω το σουτιέν μου. Τίποτα σπουδαίο... απλώς όλη την υπόλοιπη μέρα έμεινα με το σακάκι κλειστό και ας είχα γκαγκανιάσει από την ζέστη.
Σαν τώρα το θυμάμαι. Μπλε τζην παντελόνι, πολύχρωμο πουλόβερ, το μπλε σακάκι μου (που όταν είχε ξεβάψει από την χρήση το έβαλα στο πλυντήριο με ειδική βαφή και το έπλυνα στους 90 C, έκτοτε τα μανίκια είχαν φτάσει ως τους αγκώνες και το φορούσα σαν καλοκαιρινό) και τα μπεζ μποτάκια (που κατά την διάρκεια ενός πειράματος μου έπεσε οξύ και άνοιξε μια τρύπα ΝΑ, ακόμα τα κλαίω)

Το πρώτο μάθημα ήταν πολύ ωραίο. Οι καθηγητές είχαν απεργία.
Κυλικείο, καφέδες, αναγνωριστικές ματιές, ερωτήσεις του στυλ " Πούθε είσαι".
"Αααα είναι ωραία στο Πανεπιστήμιο" σκέφτηκα. Εύκολα μαθήματα έχουμε.
Ακόμα και όταν έληξε η απεργία εμείς συνεχίσαμε το πρόγραμμα μας. Ακολούθησαν και εντατικά νυχτερινά μαθήματα για να τα βγάλουμε πέρα. Κυρίως κάναμε αναλύσεις οινοπνευματωδών ποτών. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα μετά από πολύχρονα πειράματα πως το τσίπουρο, το ούζο, η μπύρα, το κρασί, η βότκα, τα υποβρύχια και τα σφηνάκια, ναι, περιέχουν αλκοόλ και πως όλα τα παραπάνω μετά από ένα όριο έχουν πολλές περίεργες επιδράσεις στον οργανισμό και στην συμπεριφορά του ανθρώπου.

Λίγους μήνες αργότερα μετακόμισα στις εστίες για να είμαι πιο κοντά στο αντικείμενο μου.
Ο φίλος, ο Φίλιππος, πολύ διαβαστερό παιδί, διάβαζε την οργανική χημεία όπως άλλοι τον αστερίξ ή την κάντυ κάντυ, ερχόταν στα μαθήματα κάθε μέρα και χειρότερα. Άυπνος, κουρασμένος.
-Βρε τι έπαθες;
-Είναι κάτι παιδιά στο απέναντι δωμάτιο που παίζουν μουσική ως το πρωί, άυπνο με αφήσανε.
Αυτό για 2-3 μέρες. Την 4η μέρα η απάντηση ήταν
-Να μωρέ... ήμουν δίπλα στα παιδιά και παίζαμε μουσική ως το πρωί.
Ευτυχώς πήρε σύντομα μεταγραφή και τώρα διαπρέπει ως υποψήφιος διδάκτορας.
Έτσι κάπως γνώρισα την παρέα των προκομμένων φυσικών με τους οποίους γράψαμε την Διπλωματική Εργασία "Τι να τον κάνεις τον Ύπνο όταν έχεις κιθάρες".
Με έβαζαν σχεδόν με το ζόρι να τραγουδώ το "πριν το τέλος" του Παπακωνσταντίνου και θυμάμαι πως ντρεπόμουν πολύ. Μπορώ όμως να παραδεχτώ πως το έλεγα εντυπωσιακά.

Τότε γνώρισα την Αγγελική. Σπούδαζε Ιστορία. Γίναμε αχώριστες κάτι που σπάνια μου συνέβαινε με μια γυναίκα. Αργότερα νοικιάσαμε σπίτι μαζί. Αυτό ήταν το πρώτο και τελευταίο μεγάλο μας λάθος.
Περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί, γελούσαμε απίστευτα.
Ύστερα ήρθε η απομάκρυνση, διαφορετικές παρέες, διαφορετική ψυχολογία. Χαθήκαμε και ας μέναμε στο ίδιο σπίτι. Την μέρα που μετακόμισα, μετά από δύο χρόνια συγκατοίκησης, ήταν στην κουζίνα. Δεν θυμάμαι αν πήγα να την χαιρετίσω. Δεν την είδα ξανά.

Την θυμάμαι με αγάπη, την θυμάμαι και γελώ.
Τον Σεπτέμβριο που ήμουν στο πατρικό μου σπίτι, άνοιξα το μικρό κουτί των αναμνήσεων και βρήκα τα σημειώματα και τα γράμματα που μου είχε στείλει. Τηλεφώνησα στις πληροφορίες του οτε και με ελλιπή στοιχεία βρήκα μερικά τηλέφωνα. Ήμουν αποφασισμένη να την ξαναβρώ. Πήρα σε όλα, κανένα δεν αντιστοιχούσε στο σπίτι της. Όταν γύρισα στην Αθήνα διαπίστωσα πως τον ένα αριθμό που μου έδωσαν από τον οτε τον είχα γράψει λάθος.
Ήμουν άτυχη. Δεν βρήκα ξανά το θάρρος να της τηλεφωνήσω.
Μακάρι μια αναζήτηση της στο ιντερνετ να την έφερνε μαγικά σε αυτό το κείμενο.

Εκτός από το πτυχίο, το Πανεπιστήμιο μου έδωσε κάτι πιο σημαντικό: την Φιλία.
Ο Διευθυντής, Το Παιδί, Το Τσακάλι, ο Μακεδόνας, ο Gregory, ο Ανδρέας, ο Καψ, ο Βαλάντης...
Με κάποιους δεν βλεπόμαστε συχνά. Αλλά η φιλία μένει δυνατή.
Είναι περίεργο, μα δεν είχα φίλες από την σχολή. Δεν έχω καν ούτε ένα τηλέφωνο από καμιά και ας υπήρχαν αρκετές αξιόλογες κοπέλες.

Λίγο πριν το 4ο έτος όλα άλλαξαν.
Μια τραγωδία άλλαξε τις ζωές πολλών ανθρώπων. Οι προτεραιότητες άλλαξαν.
Ο σύντροφος μου με είχε ανάγκη.
Σχεδόν παράτησα την σχολή. Σχεδόν παράτησα τον εαυτό μου. Σχεδόν παράτησα τα πάντα.
Και δεν το μετανιώνω.

Στις αρχές του 5ου έτους με έναν κόκκινο μαρκαδόρο κύκλωνα τα μαθήματα που χρωστούσα. Σχεδόν έπαθα εγκεφαλικό. Τριάντα φεύγα.
Δεν το είπα σε κανένα εκτός από "το παιδί" και τον διευθυντή.
Ήταν η στιγμή να αποφασίσω, τα παρατάω ή πέφτω με τα μούτρα.
Και έπεσα με τα μούτρα, και τα έσπασα πολλές φορές.
"Το παιδί" ήταν εκεί, δίπλα μου.
Σε δύο χρόνια πέρασα πάνω από 35 μαθήματα.

Την ημέρα της ορκωμοσίας φοβόμουν πως δεν θα πουν το όνομα μου, κάποιο λάθος θα είχε γίνει. Αλλά δεν έγινε.
Την ώρα που σηκώθηκα να πάω στην απονομή το πλήθος χειροκροτούσε μηχανικά. Πιο πολύ εντύπωση τους έκανε το κόκκινο φόρεμα μου παρά το ότι πήρα εγώ πτυχίο.
Καθώς περπατούσα με τρεμάμενα πόδια, κάπου στο βάθος σκεφτόμουν τρεις ανθρώπους, την μητέρα μου, τον πατέρα μου και την αγαπημένη μου θεία, ξανά με ύφος καρδιναλίων και με βουρκωμένα μάτια, να είναι όρθιοι και να χειροκροτούν με ένταση.
Κάπου πίσω δεξιά ένοιωθα τον σύντροφο μου, να γελάει, να χειροκροτεί και να βγάζει φωτογραφίες ταυτόχρονα.
Αριστερά μου άκουγα μια γνωστή φωνή. "Το παιδί" να φωνάζει μπράβο. Γύρισα, τον κοίταξα, μου έκλεισε το μάτι, φώναξε ξανά, γέλασα.

Μετά από υπενθύμιση της Άννας, ναι, ήταν και εκείνη παρούσα στο σπουδαίο αυτό γεγονός, φώναζε και χοροπηδούσε. Μου έκανε και δώρο ένα πανέμορφο ροζ βραχιόλι που ακόμα φοράω. (Τώρα, σε παρακαλώ, που υπέκυψα στην απειλή σου μην τις ανεβάσεις τις φωτογραφίες)

Ο Πρύτανης μου έσφιξε το χέρι, χαμογέλασε ζεστά, που να ήξερε τι πέρασα για να φτάσω ως εκεί. Όπως κάθε φοιτητής, όπως κάθε άνθρωπος που κυνηγάει με κόπο τα όνειρα του.

Πήρα το πτυχίο στο χέρι, εκεί τελείωσε το όνειρο.
Εκεί ξεκίνησε ο εφιάλτης.

Επί τι ευκαιρία χαιρετίσματα στον κύριο Τσιτουρίδη, καινούργιο Υπουργό Ανεργίας. Στον κύριο Γιακουμάτο επίσης, που έχω καιρό να του στείλω.

Θα τηλεφωνήσω στην Αγγελική και ας μου βγει και σε κακό.

Monday, February 13, 2006

Η τσίχλα

(ή "ο ενθουσιασμός του έρωτα", για όσους δεν καταλαβαίνουν από μεταφορές και πάει ο νους τους σε κακό)

Κουνάς το κουτάκι και διαλέγεις.
Την βάζεις στο στόμα σου και σου φαίνεται σκληρή. Την δαγκώνεις και αρχίζει να μαλακώνει.
Σε γεμίζει με γεύσεις και αρώματα. Σου δίνει την φρεσκάδα που ζητούσες.
Λιώνει για σένα. Λιώνεις και εσύ.
Την φέρνεις γύρω γύρω, πάνω στον ουρανίσκο, κάτω από την γλώσσα, στα πίσω δόντια.
Κάνεις φούσκες μαζί της.
Την μασάς με μανία.
Δεν την χορταίνεις.

Συνεχίζεις να μασάς χωρίς να της δίνεις μεγάλη σημασία.
Τώρα βρίσκεται κυρίως στα πίσω δόντια.
Η γεύση και το άρωμα έχει ξεθυμάνει.
Να μην μιλήσω και για την φρεσκάδα της.
Φούσκες δεν κάνεις πια.
Και να ήθελες δεν μπορείς, έχει σκληρύνει.
Την μασάς ακόμα, από συνήθεια κυρίως.

Σταματάς να μασάς.
Σκέφτεσαι λίγο και νοιώθεις πόνο.
"Μα που πονάω;" λες.
Είναι τα ούλα που πονάνε γιατί μασάς πια κάτι σκληρό και άκαμπτο.
"Η τσίχλα φταίει!"
Και φτύνεις.

Κουνάς το κουτάκι ξανά και το ανοίγεις...

Γιατί βρε άκαρδε;
Τι σου φταίει η τσίχλα;


Thursday, February 09, 2006

"Οι Αποδείξεις" από το Χημείο του Παρακράτους

Επειδή δεν μπορούσα να πιστέψω τις χθεσινές "Αποδείξεις" του Ευαγγελάτου αποφάσισα να κάνω την δική μου έρευνα.

Ξύπνησα, λοιπόν, χαράματα και πήγα στο Κορωπί για δειγματοληψία.
Ακολούθησα το κοπάδι στην πρωινή του βόλτα. Ο βοσκός τα πήγε σε έναν καταπράσινο λόφο με λουλουδάκια και χαμομήλι.
Τα ζώα όμως δεν ήταν και τόσο ζωντανά. Μου φάνηκαν κακόκεφα. Μασούσαν το τριφύλλι μηχανικά και μερικά σφύριζαν αδιάφορα.
Λίγη ώρα αργότερα ο βοσκός τα οδήγησε στο πίσω μέρος του λόφου, όπου υπήρχε μια "παιδική χαρά"
Τα πρόβατα βελάζανε ενθουσιασμένα.

Εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς. Δύο χαριτωμένα αρνάκια έκαναν χούλα χουπ με ένα παλιό λάστιχο αυτοκινήτου. Κάποια άλλα έπαιζαν κρυφτό ανάμεσα στις καταπράσινες σακούλες σκουπιδιών.
Μια μικρή παρέα, κρυφά από τις μανάδες τους, έγλειφαν μπαταρίες. (Αχ, συγκινήθηκα, θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια)
Το κριάρι ερωτοτροπούσε με μια μπέλο προβατίνα πίσω από έναν σωρό με ζάντες. Μια ασπρόμαυρη με την φίλη της, με το κομμένο αυτί, τραβώντας τα καροτσάκια τους ψώνιζαν από τον πάγκο με τα σάπια της λαϊκής.

Όταν απομακρύνθηκε ο βοσκός, για την ανάγκη του, βρήκα την ευκαιρία να εισχωρήσω στο κοπάδι. Τα τσοπανόσκυλα δεν με ενόχλησαν καθώς είχαν βάλει την μουσούδα τους σε πεταμένους κουβάδες με βενζινόκολλα και μαστούρωναν.

Κατάφερα να αρμέξω μια προβατίνα που απολάμβανε το γεύμα της δίπλα από το πτώμα μιας παλιάς της φίλης, που την χάσανε πέρυσι όταν ήπιε νερό από το πηγάδι.
Γέμισα το μπουκαλάκι με γάλα, μάζεψα άγρια ραδίκια, έκλεψα 2 μαρούλια από τον διπλανό κήπο και επέστρεψα στο Χημείο μου.
Από τότε κάνω συνεχώς αναλύσεις αλλά δεν βρίσκω τίποτα ύποπτο.
Ούτε διοξίνες, ούτε μόλυβδο, ούτε χρώμιο.
Για τους δύσπιστους να τονίσω πως το Χημείο του Παρακράτους είναι διαπιστευμένο από το Μασατσιούτσες Κρεντιτέισον Ίνστιτουτ.

Βασισμένη στα αποτελέσματα της έρευνας μου καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: "Οι χωματερές και τα εργοστάσια ουδεμία επίπτωση έχουν στο περιβάλλον. Επίσης η γη είναι επίπεδη, δεν είναι στρογγυλή".
Οι αποδείξεις μου είναι στην διάθεση σας.

.........

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτές οι μελανές περιπτώσεις αποτελούν εξαίρεση και όχι κανόνα. Οι εταιρείες τροφίμων, πιστεύω πως, καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια για να βελτιώνουν συνεχώς την ποιότητα τους.
Επίσης, το γάλα που πίνουμε προέρχεται κυρίως από ευτυχισμένες προβατίνες και ροδομάγουλες αγελάδες που ζουν και βασιλεύουν στην επαρχία.

Την ευθύνη, στην συγκεκριμένη περίπτωση, την μοιράζονται πολλοί. Ο Δήμος που διατηρεί την παράνομη χωματερή, ο βοσκός που βόσκει εκεί το κοπάδι του, ο αγρότης που καλλιεργεί εκεί τον κήπο του και η εταιρεία γάλακτος που δεν κάνει αυστηρούς ελέγχους στις κτηνοτροφικές μονάδες απ' όπου προμηθεύεται το γάλα.

Τι ωραία τα λέω από εδώ. Αν ήμουν στην εκπομπή για να πω την τελευταία πρόταση που αποτελείται από 40 λέξεις (εντάξει βγήκε μεγάλη πρόταση, τι να κάνω) θα με είχε διακόψει ο Ευαγγελάτος 18 φορές. Άσε που φοβάμαι μην με έβαζε να πιω το γάλα.

λα λα λα το γάλα μου το πίνω
καθόλου δεν αφήνω λα λα λα

Wednesday, February 08, 2006

25 Ιστορίες για Ευτυχισμένους Αστούς

του Άγγελου Χαριάτη, ενός νέου συγγραφέα με ζωηρή φαντασία.
Ιστορίες αρχικά γνώριμες με αναπάντεχο όμως και ανατρεπτικό τέλος.
Ένα βιβλίο έξυπνο, με χιούμορ που διαβάζεται μονορούφι.
Μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μαραθιά.

Είχα καιρό να ξενυχτήσω για ένα βιβλίο.

Tuesday, February 07, 2006

Νυστέρι

-Όγκος;;;
-Κατά 99% είναι καλοήθης, θα δεις, όλα θα πάνε καλά
-Γιατρέ μου... βλέπω αστεράκια
Την ημέρα της εγχείρησης δεν επέτρεψα σε κανένα να έρθει. Όσο και αν επέμενε η μητέρα μου, όσο και να παρακαλούσε τόσο εγώ πείσμωνα.
Ήθελα να πάω μόνη μου, να κάνω την εγχείρηση με τοπική αναισθησία, να τελειώνω και να φεύγω.
Νόμιζα πως αν δώσω λίγη παραπάνω σημασία στο γεγονός θα του έδινα πιθανότητες να είναι σοβαρό και αυτό δεν το άντεχα. Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να φοβηθεί.

Περιμένοντας στην αίθουσα αναμονής το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχώς. Απαντούσα αδιάφορη λες και θα πήγαινα για σφράγισμα.
Ο γιατρός από μακριά με ένα νεύμα με καλεί στο γραφείο του. Τον αρχίζω στην γκρίνια "άντε γιατρέ μου να τελειώνουμε γιατί βαρέθηκα, θέλω να πάω και για καφέ μετά"
Εκείνος όμως είχε άλλη άποψη. Ήθελε να νοσηλευτώ και να γίνει η εγχείρηση την επόμενη μέρα με ολική αναισθησία.
-Γιατί;
-Για να είναι καλύτερα για σένα
-Γιατί;
-Στα πάνω χειρουργεία είναι καλύτερες οι συνθήκες
-Γιατί;
-Για να μην ταλαιπωρηθείς αν η εγχείρηση κρατήσει πολύ ώρα
-Γιατί; (ναι, το έχω αυτό το κουσούρι του 'γιατί")
-
Δεν θα πονέσεις
-Έχω κάτι σοβαρό! Αμαν αμαν...Οι τελευταίες εξετάσεις έδειξαν κάτι σοβαρό. Πείτε το καθαρά, θα το αντέξω (στα πρόθυρα λιποθυμίας)
-Μα τι λες; Με ακούς καλέ; Αχ... μόνος μου μιλάω.
-Έχω κάτι σοβαρό... θα το αντέξω γιατρέ μου (σιγά βρε παλικάρι)... θα το αντέξω πείτε το
-(σχεδόν γελούσε) Βρε κορίτσι μου, τίποτα δεν έχεις, απλά θα είναι καλύτερα για σένα, δεν θα πονέσεις.
-Γιατρέ, εγώ νοσοκομείο δεν μπαίνω. Αν όμως μου πεις ότι έχω κάτι σοβαρό... ωχ... έχω κάτι σοβαρό... τότε θα κάνω ότι μου πείτε
-Καλά, για να μην σε χάσω από το φόβο θα γίνουν όπως τα είχαμε συμφωνήσει από την αρχή αλλά μην σε ακούσω να κάνεις κιχ από τον πόνο
-Άρα δεν έχω κάτι σοβαρό;;; (ήμουν για πολλές μπάτσες, εγώ θα με έδερνα ευχαρίστως)

Βρέθηκα ξανά στην αίθουσα αναμονής. Μετά από ώρα εμφανίστηκε ξανά ο γιατρός και πλησίασε την κυρία δίπλα μου και της μίλησε για την κατάσταση του πατέρα της που μόλις είχαν εγχειρήσει.
-Έχουμε πρόβλημα, ο πατέρας σας θα νοσηλευτεί, ο όγκος δεν ήταν τόσο αθώος όσο περιμέναμε
-Μα γιατρέ, μου είχατε πει 99% καλοήθης, με είχατε διαβεβαιώσει
-Ωχ, κάτι μου θυμίζει αυτό!!!
-
Ναι, έτσι έδειχναν οι εξετάσεις, αλλά τώρα διαπιστώσαμε πως έχει προχωρήσει στους ιστούς... ψου ψου ψου...
Έχασα την ακοή μου, την όραση μου και παραλίγο όλες τις αισθήσεις μου. Κοκάλωσα. Ξανά αστεράκια.
-Αλεξάνδρα, καλή μου, σε λίγο μπαίνεις.

Τηλεφώνησα στον πατέρα μου και με τρεμάμενη φωνή ίσα που είπα
-Πατέρα, έρχεσαι λίγο;
-Τουτ, τουτ, τουτ...
Σε 10 λεπτά ήρθε και του περιέγραφα το συμβάν. Ήμουν λιγότερο θαρραλέα από ότι νόμιζα και είχα ανάγκη την συμπαράσταση.

Ο νοσοκόμος με οδήγησε σε ένα δωμάτιο για να φορέσω την πράσινη διάφανη ρόμπα. Ευθύς συνειδητοποίησα πως φόρεσα ένα ακατάλληλο για την περίσταση εσώρουχο. Ένα πιο σεμνό ή αν ήταν δυνατόν ως το γόνατο θα με έβγαζε από την δύσκολη θέση. Δεν με έφταναν τα χάλια μου, με έπιασαν και οι ντροπές.
Μπαίνοντας στο χειρουργείο ο γιατρός μου σύστησε τους υπόλοιπους γιατρούς και τις νοσοκόμες. Ευτυχώς δεν πρόσφεραν χειραψία γιατί και τα δύο μου χέρια ήταν απασχολημένα με την κάλυψη των ακάλυπτων μου.
Η θέση που έπρεπε να πάρω πάνω στο χειρουργικό τραπέζι ήταν πολύ άβολη. Με σκέπασαν με πράσινα υφάσματα και μου χάλασαν τα σχέδια, γιατί ένας από τους λόγους που ήθελα τοπική αναισθησία ήταν για να μπορώ να βλέπω την εγχείρηση. Πάει το θέαμα, πάνε και τα ποπ κόρν.
Το πράσινο ύφασμα σχημάτιζε μια σκηνούλα πάνω από το κεφάλι μου και μπορούσα να βλέπω το πάτωμα και τα πόδια του νοσοκόμου. Μέτρησα πολλές φορές τα πλακάκια καθώς και τις τρυπούλες από τα τσόκαρα του νοσοκόμου.

Ένεση πρώτη. Τσακ... πόνεσε λίγο.
Νυστέρι. Χ ρ ι ι τ ς... πόνεσε πολύ
-Άαααα οουυ!
-Άου από τώρα Αλεξάνδρα; Εσύ είσαι παλικάρι!
-Πονάμε και εμείς τα παλικάρια.
Ακόμα και τώρα που το θυμάμαι ανατριχιάζω. Σνιφ, πόνεσα πολύ.

Οι γιατροί μου έκαναν συνέχεια ερωτήσεις για να μιλάω και να μην φοβάμαι. Δεν φοβόμουν την εγχείρηση αλλά μήπως μας φανερώσει κάτι κακό. Ο νοσοκόμος χτυπούσε τα πόδια του ρυθμικά, γιατί ήξερε πως τα παρακολουθούσα και κάθε τόσο έσκυβε κάτω από την σκηνούλα, μου έκανε γκριμάτσες και γελούσα.
Αφού είπα την ιστορία της ζωής μου, αφού παρακάλεσα να με αφήσουν να δω έστω και λίγο τα "εσώψυχα" μου και αφού όλο μου το κορμί πονούσε από το μούδιασμα, ακούστηκε ένα
-Ωχ
-Τι ωχ γιατρέ; Γιατρέ τι ωχ;
-Δεν έπρεπε να είναι έτσι... ψου ψου ψου...είναι μπλεγμένο...ιστούς... ψι ψι ψι... λες να... σου ψου ψου...
-(Κάτι μου θυμίζει αυτό!) Γιατρέ; Ένα δύο, είμαι και εγώ εδώ... τι ωχ; Εεε; Γιατί είπατε ωχ; Εεε γιατρέ μου; Γιατρέ μου; (είχε πάρει μπροστά το μοτεράκι)

Ο νοσοκόμος είχε κατασκηνώσει κάτω από την σκηνούλα και κουνούσε αυτιά, αλληθώριζε, έβγαζε την γλώσσα για να μου αποσπάσει την προσοχή.
Ο γιατρός τελικά απάντησε "κάτσε βρε πιτσιρίκι, πετάγεσαι. Όλα θες να τα ξέρεις;" αλλά δεν με καθησύχασε. Το έκλεισα όμως γιατί ήμουν σε μειονεκτική θέση. Άλλος κρατούσε το νυστέρι.
Όταν άρχισαν να πλέκουν σταυροβελονιά τα 15 ράμματα μου ο γιατρός ανακουφισμένος ήρθε στην σκηνούλα
-Που 'σαι συ βρε;
-Γιατρέ μου, όλα καλά; (κρεμόμουν από τα χείλη του με τόση αγωνία)
-Όλα καλά θηρίο μου. Τελείωσε.
Είχαν περάσει πάνω από δύο ώρες και όταν σηκώθηκα ήμουν σαν σίγμα τελικό. Είδα τον όγκο μου σε ένα μπουκαλάκι. Λευκός με κόκκινο αίμα. Ανατρίχιασα.

Σε 20 μέρες θα ήξερα τα αποτελέσματα της βιοψίας και όλα θα τελείωναν. Ή θα άρχιζαν.
Η ανάρρωση ήταν επώδυνη, το ίδιο και η αναμονή.

-Καλημέρα, τηλεφωνώ για τα αποτελέσματα της βιοψίας. Ονομάζομαι Αλεξάνδρα Τοχημείο.
-Μισό λεπτάκι
-...(ντουπ ντουπ)
-Τ... Τ...Τοχημόγλου...
-... (ντουπ ντουπ ντουπ)
-Τοχημειάδη;
-Όχι, όχι, Τοχημείο
-Μάλιστα... Τοχημειάκη;
-Τοχημείο, Τ-ο-χ-η-μ-ε-ι-ο
-Α ναι... νάτο ...(παύση)
-ντουπ, ΝΤΟΥΠ, ΝΤΟΥΠ
-Όλα καλά κυρία Τοχημείο. Μια χαρά οι εξετάσεις σας
-Είναι σίγουρο;
-Ναι, βέβαια. Είναι καλοήθης.
Όλα τελείωσαν.

Έχουν περάσει 7 χρόνια και ακόμα η πληγή είναι ορατή στο κορμί μου και στην ψυχή μου.
Φοβάμαι τον καρκίνο. ΦΟ-ΒΑ-ΜΑΙ.


Monday, February 06, 2006

Ζητείται σκυλίσια αγκαλιά

Αυτές τις μέρες το σκέφτομαι πολύ.
Θυμάμαι τους σκύλους που είχα στο παρελθόν και μου λείπει η αγάπη που μοιραζόμασταν.

Η Σπίθα, ένα μαύρο μπασταρδάκι, που πέθανε από γεράματα σε ηλικία 15 ετών.
Ο Λάκης, ένα μπασταρδάκι λυκόσκυλο, που πέθανε σε μεγάλη ηλικία επίσης.
Ο Ιβάν, ένα long-vehicle, πολύ αστείο ζώο, που πέθανε από φόλα σε νεαρή ηλικία.
Η Άρτεμις, μπασταρδάκι, που την πάτησε αυτοκίνητο στην προεφηβεία.

Και τώρα μου λείπει μια γλυκιά σκυλίσια αγκαλιά, μια μουσούδα που θα χώνετε εκεί που δεν την σπέρνουν, μια ουρά που θα περνάει από την μύτη μου ξυστά.
Ένα γλυκό πλασματάκι να χοροπηδάει εδώ και εκεί, να με κάνει να γελάω με τις σκανδαλιές του και να με κοιτάει στα μάτια.

Να σπάει το γαβ-γαβ του την σιωπή μου.
Να μοιραζόμαστε την αγάπη.

Αν γνωρίζετε κάποιο σκύλο, μικρού έως μεσαίου μεγέθους, που ψάχνει σπίτι αφήστε ένα σχόλιο ή στείλτε μου email, παρακαλώ.

Thursday, February 02, 2006

Αν ήμουν...

...χρώμα, θα ήμουν μοβ, χαρούμενο και λυπημένο

...ζώο, θα ήμουν σπουργίτι με ψυχολογικά προβλήματα που θα προσπαθούσε να γίνει αετός

...δέντρο, θα ήμουν το "δέντρο της ζωής"

...λουλούδι, θα ήμουν μαργαρίτα μαδημένη όπου θα περίσσευε και ένα

...φαγητό, θα ήμουν ομελέτα ανακατεμένη

...γλυκό, θα ήμουν κρέπα σοκολάτα χωρίς μπανάνες

...ποτό, θα ήμουν ούζο, γλυκό που χτυπάει κατακέφαλα

...καιρικό φαινόμενο, θα ήμουν ξαφνική μπόρα τον Αύγουστο που όταν θυμώνει τρέχεις να κρυφτείς και μετά γλυκαίνει και όλα μυρίζουν φρεσκάδα

...ρούχο, θα ήμουν πολύχρωμο κασκόλ που μπορεί να ζεσταίνει αλλά και να πνίγει τον λαιμό

...παπούτσι, θα ήμουν δερμάτινο πέδιλο από το Μοναστηράκι

...νούμερο, θα ήμουν το 7, ούτε μεγάλο, ούτε μικρό

...γράμμα, θα ήμουν το Α κεφαλαίο (Alex, Άνεργη, Αποτυχημένη, Ανισόρροπη, Αστεία)

...άρωμα, θα ήμουν βανίλια

...καρτούν, θα ήμουν ο Σκρούτζ, χωρίς το θησαυροφυλάκιο

...μουσικό όργανο, θα ήμουν φυσαρμόνικα γιατί η μελωδία του μου θυμίζει ταξίδια που δεν έκανα

...τραγούδι, θα ήμουν "ανέκδοτο"

...βιβλίο, θα ήμουν το "Χημείο του Παρακράτους"

...φως, θα ήμουν το ηλιοβασίλεμα στις 8 παρά τέταρτο τον Ιούλιο

...όνειρο, θα ήμουν εφιάλτης

...χημική ένωση, θα ήμουν όζον, Ο3, δραστικό, προστατευτικό, εύθραστο αλλά και καταστροφικό αν βρεθεί σε λάθος σημείο

...άνθρωπος, θα ήμουν πάλι η ίδια