Friday, July 31, 2009

Το πιο συναρπαστικό ταξίδι μου, εσύ

Ξεκίνησε ένα βράδυ, όταν είπα το μεγάλο "ναι" και άλλαξε με μιας όλη μου η ζωή. Από εκείνη την τόσο δα μικρούλα στιγμή όλα φωτίστηκαν αλλιώς. Μαγικά υπήρξα για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, πιο σίγουρη από ποτέ: ήθελα αυτή η αγάπη να φέρει ένα παιδί.

Λίγο καιρό μετά στα έκτακτα ιατρεία ενός νοσοκομείου, με μεθυσμένο μυαλό από τον υψηλό πυρετό άκουσα την πιο περίεργα χαρούμενη ανακοίνωση:
-Κυρία Τοχημείο, εεε, το τέστ κυήσεως είναι θετικό.
-ΑΛΗΘΕΙΑ;
-Ναι

Φως παντού, άλλαξαν όλα και άρχισα να γελάω και να κλαίω (όπως γελάω και κλαίω τώρα που τα θυμάμαι).

-Είναι καλά τα νέα αυτά;
-Τα καλύτερα! (σρλουπ σρλουπ - ρούφηγμα μύτης)

Ο Νίκος περίμενε στην αίθουσα αναμονής και δεν το ήξερε ακόμα. Σκεφτόμουν χίλιους τρόπους για να του το πω. Ακόμα και να περιμένω να φτάσω σπίτι να ανάψω τζάκι και κεριά, να βάλω Φρανκ Σινάτρα και μετά να το ξεστομίσω, σκέφτηκα η χαζή. Όταν όμως λίγη ώρα αργότερα έβγαινα από το ιατρείο δυσκολεύτηκα πολύ για να μην φωνάξω δυνατά το σπουδαίο νέο μου.
Με αγκάλιασε, με φίλησε, με ρώτησε τι είπαν οι γιατροί και τι φάρμακα μου έδωσαν και εγώ του απάντησα πως θα έπρεπε να έρθω και αύριο γιατί σήμερα δεν μπορούσαν να μου δώσουν τίποτα.
-Γιατί; Γιατί δεν μπορούν να σου δώσουν τίποτα;
-Γιατί αύριο πρέπει να δω έναν άααλλο γιατρό
-Γιατί; Και γιατί δεν σου έδωσαν κάτι για τον πυρετό; ...
-Επειδή, να, είμαι λίγο έγκυος! (μην του πω "πολύ" και τάχα τρομάξει)

Έκλαιγε και γέλαγε και με φιλούσε και ρώταγε "αλήθεια; δεν μου κάνεις πλάκα;" και γέλαγε και έκλαιγε και με γέμιζε φιλιά.

Και εκείνη την ημέρα, την 17η του κρύου χειμωνιάτικου μήνα, μάθαμε για το ταξίδι που είχαμε ήδη ξεκινήσει.
Ένα συναρπαστικό ταξίδι, το πιο συναρπαστικό ταξίδι όλων, για μένα, για τον Νίκο και τον μονάκριβο γιο μας.

Σχεδόν 7 μήνες από εκείνη την μέρα, είμαι ακόμα μεθυσμένη, όχι από πυρετό, από ευτυχία.