Thursday, June 30, 2005

Τα σιχαμένα

Μην μου πείτε πως εσείς μεγαλώσατε με πιάνο και γαλλικά και ήσασταν μικρές κυρίες και μικροί κύριοι απο παιδιά...δεν θα σας πιστέψω.

Όλοι μα όλοι είχαμε κακές και σιχαμένες συνήθειες.
Μα όταν μας ρωτάνε απαντάμε πώς "εμείς τέτοια δεν κάναμε απα-πα-πα-πα" και ότι αυτά "τα βλέπαμε σε άλλα παιδιά και ανακατευόμασταν"
Όμως είχατε και μην μου κρύβεστε!

Στο Δημοτικό μια συμμαθήτρια μου, έγλειφε τα παπούτσια της...(τα μικρόβια κάνανε πάρτυ!!!), δεν ξέρω τι καριέρα ακολούθησε αυτό το κορίτσι στην ζωή της...πρέπει να ρωτήσω.
Ο Μιχαλάκης έβαζε στη μικρή του χούφτα χώμα και το έτρωγε. Πρόσφατα τον είδα στο χωριό μου με τρακτέρ extra-turbo, 4Χ4 και με air condition παρακαλώ.

Ο Γιωργάκης, ο Κωστάκης και η Γεωργία έτρωγαν τις μύξες τους (γλοιώδες έκκριμα των ρουθουνιών,βλέννα/κάθε έκκριμα με γλοιώδη σύσταση), ο ένας από αυτούς έγινε γιατρός...οι υπόλοιποι χαραμοφάηδες.
Κάποτε είπα στο Γιωργάκη οτι κανείς δεν μπορεί να γλύψει τον αγκώνα του, παράτησε τις μύξες του και βάλθηκε να με πείσει πως θα είναι ο πρώτος που θα το καταφέρει.

Οι μυξο-σιχαμένοι-light περιορίζονταν στο να τοποθετούν τις μύξες τους σε διάφορα σημεία...θρανίο, καρέκλα και μάλιστα με τόση μαεστρία που νόμιζαν ότι δεν τους έβλεπε κανείς.
Τάχα ξύνανε την μύτη τους, βγάζανε λαβράκι, το κάνανε μπαλίτσα, κοιτούσανε ανιχνευτικά αριστερά-δεξιά και τσααάκ την κολλούσαν όπου ήταν πιο εύκολο.
Πολύ γελούσα μαζί τους. (Φαντάζομαι την συλλογή που θα είχαν κάτω από το κρεβάτι τους)
Είμαι σίγουρη οτι πολλοί από εσάς ταυτιστήκατε με την ιστορία :)

Η συμμαθήτρια της Άννας είχε κόλλημα με τις εξωτικές γεύσεις. Τσίτωνε το μολύβι στο αυτί της, το γύριζε-το γύριζε και αφού το έβγαζε έγλειφε τον θησαυρό. Εφόσον, βέβαια δεν έμενε μέσα η σβήστρα.

Πολλά παιδάκια τρώγανε τα νύχια τους και κάποιο από αυτά μου εξομολογήθηκε ότι εμφανίζονταν σκουληκάκια όταν πήγαινε τουαλέτα.
Ταράχτηκα και σκέφτηκα τι θα μπορούσα να πάθω εγώ με την δική μου σιχαμένη συνήθεια;;;

Το γλύψιμο λεμονιού, που έκαναν πολλά παιδιά, δεν ήταν τόσο σιχαμένο τελικά...απόδειξη οτι ακόμα το κάνω :)

Είχα-είχα-είχα μεγάλη μανία!

Φαινόταν από μικρή οτι εγώ θα ασχοληθώ με τις θετικές επιστήμες. Ότι μια μέρα θα γίνω μεγάλη α-πο-τυ-χη-μέ-νη επιστήμονας.

Όταν τις έβρισκα λύσσαγα.
Έπρεπε να τις γλείψω.

Άχ καλές μου μπαταρίες!!!

Ακόμα θυμάμαι πώς ήταν...έβαζα το θετικό πόλο στη γλώσσα μου και
ττζζζζιιιιτττ
Απόλαυση.

Τις έκλεβα κυρίως από το κασσετοφωνάκι του αδερφού μου.Γκρίνιαζε και απορούσε που τις έχανε μέχρι που τις ανακάλυψε κάτω από το μαξιλάρι μου.
Δεν καταλάβαινε γιατί τις έκρυβα, νόμιζε για να του την σπάσω.
Δεν του εξήγησα ποτέ.

Αφού έφαγα μερικές ψιλές και έβαλα μυαλό να μην ξαναπειράξω το κασσετόφωνο του...
έκλεψα τις μπαταρίες από το ακουστικό βαρηκοΐας του παππού και ξαναφτιάχτηκα!
Άχ...και πάλι ττζζζιιττ.
Τις τοποθέτησα ξανά στο ακουστικό, αλλά δεν ξέρω το γιατί ο παππούς για μέρες δεν άκουγε Χριστό!

Στην πορεία της ζωής μου ανακάλυψα άλλα σιχαμένα πράγματα για να κάνουν ττζζζιιτττ στη γλώσσα μου. Τίποτα όμως δεν ήταν το ίδιο.
Ένα από αυτά είναι το τσιγάρο....ίσως το πιο σιχαμένο.
Αν ποτέ το κόψω θα το ξαναρίξω στις μπαταρίες.

Ανυπομονώ να ακούσω τα δικά σας σιχαμένα, μην μου κρύβεστε...όλοι είχατε.
Εκτός, τι να πω, αν οι συμμαθητές μου και εγώ ήμασταν εντελώς γουρούνια.

Tuesday, June 28, 2005

Light γεύμα

Τυλιχτά τηγανητά κεφτεδάκια με τηγανητή μελιτζάνα.

Άν και είμαι η πλέον αναρμόδια να δίνω συνταγές πρέπει να δοκιμάσετε το φαγητό που σας προτείνω.

Καταρχήν είναι από τα πιο ανθυγιεινά που έχετε ποτέ δοκιμάσει.
Πώς το έλεγε η Πετρουλάκη....όλα στον ατμό;;;
Εεε όλα στο τηγάνι εμείς.

Τα κεφτεδάκια όλοι γνωρίζουμε πως γίνονται.(εεε όχι δεν θα περιγράψω και τα κεφτεδάκια)
Αφού τα τηγανίσουμε τα τυλίγουμε με τηγανισμένη (έμ τι άλλο) μελιτζάνα και τα τοποθετούμε σε πυρέξ ή ταψί ή ότι σκεύος διαθέτουμε.
Προσοχή σε αρχάρειους....όχι πλαστικό σκεύος.

Σε ένα multi βάζουμε ένα κουτί ντομάτα (ξέρετε,αποφλοιωμένη σε κο-μμα-τά-κια, ουφ άντε να το πω...Πουμαρό...καταλάβατε;) προσθέτουμε λάδι, αλάτι, πιπέρι μαύρο, ρίγανη και επειδή σας συμπάθησα θα σας πω και το μυστικό συστατικό...λίγο ζάχαρη.
Κομματιάζουμε λίγη φέτα (προτιμώ την Δωδώνη, Παγουρού γάρ) και ναι την βάζουμε και αυτή στο multi.

Αυτό το multi που λέω και ξαναλέω είναι αυτό που τα βάζεις όλα μέσα και στα κάνει πολτό...μην μπερδευείτε εσείς οι μορφωμένοι και διαλύσετε τα multiplayer σας, τα multimedia σας και ότι άλλο multi-όργανο διαθέτετε.

Θα μπορούσατε να βάλετε και λίγο πιπεριά αλλά δεν το προτείνω γιατί μέχρι τώρα προσπαθούμε να το κάνουμε light το φαγητό.Μην το βαρύνουμε με τις παλιοπιπεριές.

Περιχύνουμε τα τηγανητά κεφτεδάκια που είναι τυλιγμένα με τηγανητή μελιτζάνα με την ωραιότατη σάλτσα ντομάτας και ψήνουμε σε δυνατή φωτιά για κανά μισάωρο με κλειστή την πόρτα της κουζίνας.

Εν τω μεταξύ αναγκάστε με ηθικά και ανήθικα μέσα την μαμά σας, τον/την σύντροφο σας, τον/την φίλη σας, τον γείτονα σας.... ή στην ανάγκη πληρώστε μια καθαρίστρια για να καθαρίσει το χάος που μόλις δημιουργήσατε στην κουζίνα σας.

Συνοδεύετε με τηγανητές πατάτες ή ρύζι τσιγαρισμένο και μετά βρασμένο ή τηγανητά κολοκυθάκια.... ή οτιδήποτε άλλο αρκεί να είναι τηγανισμένο.

Αν φάτε 4 τέτοια κεφτεδάκια θα έχετε καταναλώσει 3.876 θερμίδες,
η χολιστερόλη θα ανέβει στα 432 σε 25,5 δευτερόλεπτα
και τα τριγλυκερίδια σε τιμές ρεκόρ 859 στον ίδιο χρόνο.

Η νοστιμιά τους είναι απερίγραπτη!!!

Σε μισή ώρα μετά το γεύμα όποιος από εσάς δεν νοιώσει σαν να έχει καταπιεί πέτρες
και δεν βαρυγκωμάει παρακαλώ να μου στείλει email ώστε να του δώσω το βραβείο "του Γουρουνιού"

Monday, June 27, 2005

Διάλογος:

Κουφός: πόσο κάνει 1+2;

Ξανθιά: τέσσερα

Κουφός: να τα φάς και να' ναι κρύα.

Saturday, June 25, 2005

Και γαμώ περνάμε!!!

Κύριος Διευθυντής + Δάσκάλα από το Κολοκοτρωνίτση

Sparilius-Sparilius* + Sport Billy

Alex Souares + Nick Beerman

Η παρέα της συμφοράς μαζεύτηκε χθές βράδυ στο σπίτι μας για ένα ξέφρενο-ανέμελο-ρέμπελο τριήμερο.

Είχαμε κάνει τα κουμάντα μας και εξασφαλίσαμε για την πρώτη βραδιά το πιο σημαντικό: τις μπύρες.
Επειδή έπρεπε να είναι πολλές αποφασίσαμε να είναι τουλάχιστον φτηνές.
Άλλωστε μετά τα πρώτα ποτήρια ποιός καταλαβαίνει την διαφορά;

Από το πρωί το λιβανίζουμε αν θα πάμε παραλία και πότε.
Ίσως έφταιγε το ότι είχα ξεμείνει από ζάχαρη και ο πρώτος καφές μας καθυστέρησε.

Κλασικά ο Sport Billy και εγώ βγήκαμε για τα ψώνια του σούπερ μάρκετ.
Ε-ννο-εί-τε ότι ξεχάσαμε τα μισά και πρέπει να ξαναπάμε.

Οι υπόλοιποι αλλάζανε θέσεις ...πότε στην βεράντα...πότε στο σαλόνι...πότε στην κουζίνα, μέχρι να επιστρέψουμε με την ζάχαρη για να πιούμε επιτέλους έναν καφέ.

Για καμιά ώρα πίναμε καφέ και φτιάχναμε το πλάνο της ημέρας...

  • θα πιούμε τον καφέ
  • θα πάμε παραλία μεσημεράκι
  • θα πάμε στην "τάδε" παραλία
  • θα φάμε ομελέτα στο φούρνο
  • θα κοιμηθούμε για μιά ωρίτσα
  • θα βγούμε για ούζα
  • θα πάμε για ποτό

Και ύστερα πεινάσαμε.

Άρα αλλαγή πλάνου...άλλη μισή ώρα για να αποφασίσουμε την σειρά των παραπάνω.

Πρός το παρόν:
  • έχουμε φάει ήδη ομελέτα φούρνου (η sparilius έκανε και κάτι σήμερα, πέρα από το να βουλιάζει τον καναπέ μου)
  • έχουμε πεί τις απίστευτες ατάκες
  • την έχουν πέσει άπαντες για ύπνο (εκτός από εμένα που ποτέ δεν κοιμάμαι τα μεσημέρια,περιφέρομαι σαν απογευματινός βρυκόλακας ανάμεσα από κρεβάτια και καναπέδες γεμάτους με πτώματα)
  • έχει ξυπνήσει μόνο η sparilious, αναμένω τους υπόλοιπους 4 (με βλέπω να παίζω κιθάρα που δεν ξέρω για να τους ξεσηκώσω)
  • από ότι βλέπω η sparilious ξαναξάπλωσε στον καναπέ (μάλλον μόνο τουαλέτα ήθελε, άρα αναμένω άλλους 5 να ξυπνήσουν)

Θα δώσω άλλα 20 λεπτά... μετά εγερτήριο!!!

Στάνταρ θα φάμε κανά δίωρο πίνοντας καφέ, τρώγοντας μπισκοτοειδή και παγωτά και φτιάχνοντας το πλάνο τις υπόλοιπης ημέρας.

Πόοοοοσο μου αρέσουν τα πλάνα που φτιάχνουμε και ποτέ δεν ακολουθούμε!!!

Ξεκινάμε για αλλού και καταλήγουμε "αλλού για αλλού".

Ώχ τσίπνησε και ο Sport Billy...πιάνω την κιθάρα που δεν ξέρω ούτε πως την κρατάνε και πάω για καντάδα στους υπόλοιπους.

*την ράτσα sparilious-sparilious που είναι επίσης υπό εξαφάνιση πρέπει να την αναλύσω κάποια στιγμή, είναι άλλωστε και η αγαπημένη μου.

Thursday, June 23, 2005

Γκρί-Γκρί* υπό εξαφάνιση

(εκ' του Γκρίνια-Γκρίνια).

Έχω γίνει ανυπόφορη, το ομολογώ.
Είστε τυχεροί που δεν με γνωρίζεται και δεν με συναντάται αυτόν τον καιρό.

Ο κακός μου εαυτός φανερώνεται συχνά-πυκνά τώρα τελευταία και έχω αρχίσει να ανησυχώ μην τυχόν επικρατήσει εις βάρος του καλού.

Γιατί δεν μπορώ να είμαι μόνο "έτσι" και να μην είμαι "και έτσι και αλλιώς";;;

Σαν "έτσι" μου αρέσω πολύ....χιούμορ, σπιρτάδα,τρελή παιδική χαρά, ΝΑ και αν κάτσει ΝΑ και αν δεν κάτσει.
Σαν "αλλιώς" σχεδόν με μισώ....μαύρα κοράκια-άσπρα κοράκια,αδιάφορη,νεκροταφείο, να ζεί κανείς ή να μην ζεί.

Μέσα σε κάθε καλό μου κρύβεται και ένα πολύ κακό μου.
Σκοπός του η αυτοκαταστροφή μου (κοινώς να βάλω τα χεράκια μου να βγάλω τα ματάκια μου)
Η αλλαγή "έτσι"-"αλλιώς" εν ριπή οφθαλμού.

Για το καλό της επιστήμης θα 'πρεπε να γίνω αντικείμενο μελέτης....θέμα για διδακτορικό.
"Το Γκρί-Γκρί πριν την μετάπτωση του σε Κρί-Κρί"
(εκ' του Κρίμα-Κρίμα)

Παλιοζωή... δεν μπορώ άλλο
  • να χαζεύω όλη μέρα,
  • να πηγαίνω συνέχεια στην παραλία,
  • να πίνω παλιοκαφέδες,
  • να γυμνάζομαι υπό την καθοδήγηση του μελαχρινού-κομμάτια γυμναστή μου,
  • να πίνω ότι περιέχει αλκοόλη,
  • να βγαίνω και να ξενυχτάω
Ε-πι-τέ-λους θέ-λω να βρώ δου-λειά!!!

*Επιστημονική ονομασία: Griniarius Sixamenous
Διατροφικές συνήθειες: τα τρώει όλα (εκτός από μπανάνες) και τα πίνει όλα(εκτός απο χυμό μπανάνας)
Κοινωνική ζωή: φιλικό και εξημερωμένο ζώο, διατηρεί άριστες σχέσεις και με άλλες ράτσες κυρίως γουρούνια (ναιιιι τους άνδρες εννοώ)
Θα το βρείτε: όπου υπάρχει φασαρία (και καβγάς).
Μην το ψάχνετε: στο Κολωνάκι, στη Μύκονο και όπου υπάρχουν Hondos Center.

Βοηθήστε κυρίως οικονομικώς για να αποφευχθεί η εξαφάνιση της.

Saturday, June 18, 2005

Να σας ζήσω...

και να με χαίρεστε!!!

Έναν ολόκληρο χρόνο παιδευόμουν πως να προφέρω το 27.
Ήταν εικοσιεφτά ή εικοσιεπτά;;;

Τώρα παιδεύομαι με το εικοσιοκτώ και το εικοσιοχτώ.

Σε ένα χρόνο θα σταματήσει το βάσανο μου....το εικοσιεννιά δεν είναι προβληματικό....αλλά θα επανέλθει σε μια δεκαετία....στα 37 και τα 38.
Τότε όμως θα έχω βρεί την λύση...θα λέω τριανταέξι και θα καθαρίζω.

Τα τελευταία χρόνια...απο όταν πέρασα τα 25 μελαγχολώ, όχι μόνο στα γενέθλια μου αλλά για τρείς μήνες πρίν και για τρείς μήνες μετά.
Δεν μου αρέσει που περνάνε τα χρόνια....ακόμα και όταν περνάνε όμορφα...
Σε δυο χρόνια όταν μου χτυπήσουν την πόρτα "τα τριάντα" λέω να μην ανοίξω...γίνεται;;;

Πάντα είχα αυτό το πρόβλημα με τον χρόνο...απλά δεν μελαγχολούσα για μένα, αλλά για όλους τους άλλους που μεγάλωναν.Πίστευα οτι εγώ δεν μεγάλωνα...απλά εξελισσόμουνα!!!
Όταν ήμουν πιτσιρίκι ο πατέρας μου, στον οποίο έχω τεράστια αδυναμία έμεινε 35 ετών τουλάχιστον για μια επταετία.
Είχα καταντήσει ανέκδοτο σε όλο το σόι, με ρωτούσαν άπαντες πόσο χρονών είναι ο πατέρας μου για να απαντώ 35 (και ας είχε ξεπεράσει τα 40) και να γελάνε.
Το πρόβλημα ήταν βαθύτερο (ναι ναι...μην γελάτε) το πίστευα (!)
Και καλά όταν ήμουν 9-10 δεν με έπαιρναν στα σοβαρά....όταν όμως έγινα 15-16 δεν ήταν διόλου φυσιολογικό να λέω και να πιστεύω το ψέμα μου.

Προσπάθησε πολύ ο πατέρας μου για να με πείσει οτι δεν είναι κακό που μεγαλώνει, που ασπρίζουν τα μαλλιά του, που αλλάζει, που γερνάει (αυτή η λέξη με πονάει).
Δεν τα κατάφερε να με πείσει πως δεν είναι κακό...το μόνο που κατάφερε ήταν να με πείσει να λέω την αληθινή του ηλικία.(Ωχού τι κατάλαβε και αυτός...μια χαρά τριανταπεντάρης θα ήταν ακόμα)

Στα 23 μου πίστευα οτι ήμουν 20.
Στα 25 μου πίστευα οτι ήμουν 22.
Στα 28 μου πιστεύω οτι είμαι 25.

Τώρα πρέπει να σας αφήσω γιατί ξεκινάει το επισκεπτήριο και περιμένω να έρθει ο πατερούλης μου, η μανούλα μου και ο αδερφούλης μου.
Τα υπόλοιπα παιδάκια απο το ίδρυμα μου έφτιαξαν τούρτα και θα σβήσουμε τα κεράκια όοοολοι μαζί.
Σήμερα είπαν οτι θα μου λύσουν για λίγο τα χεράκια μου και θα μου βγάλουν το φίμωτρο λόγω γενεθλίων.

Thursday, June 09, 2005

Φεύγω ξανά...

αλλά όχι με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως την προηγούμενη φορά.

Τα δύσκολα που λέγαμε.... εεε ήρθαν.

Θα μπαίνω στα κλεφτά από το πανεπιστήμιο να σας διαβάζω...
και να σας σχολιάζω.

Σίγουρα κάποια στιγμή θα γράψω ένα post με τα ρεμάλια παρέα ...
γι'αυτό μην απορήσετε αν διαβάσετε τέρατα σε τούτο εδώ το blog...το σεμνό ...το ταπεινό :P
Βρωμοδουλειές του ktulu και του "παιδιού" θα είναι :)

Πρός το παρόν σκέφτομαι οτι θα έχω χρόνο με τους φίλους μου αυτές τις μέρες.
Τα υπόλοιπα αποφεύγω να τα σκεφτώ...με πνίγουν.

Φεύγω, γυρίζω...φεύγω, γυρίζω....γύρω-γύρω, πάνω-κάτω...
σαν το κεφάλι μου όταν δεν θέλω να σκεφτώ αυτά που "πρέπει"

Φεύγω...
και
Γυρίζω...

Tuesday, June 07, 2005

Συναυλία με σκοπό και νόημα

Παρέμβαση- χωρίς λόγια

Περίδης, Θηβαίος, Πασχαλίδης, Στόκας, Λεονάρδου (ξεχνάω κανέναν;)
Πρώτη φορά είδα αυτούς τους τραγουδιστές όλους μαζί επί σκηνής.


Ο Θηβαίος είναι μεγάλη μου αδυναμία…έχει απίστευτη φωνή…ανεξάντλητο ταλέντο στην σύνθεση …ενέργεια πάνω στην σκηνή!!! Σε ξεσηκώνει, σε ανεβάζει, σε κατεβάζει…σε πάει όπου θέλει αυτός… και εσύ κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι και καλά κάνεις…ξέρει αυτός.

Ο Περίδης γλυκός….σε ταξιδεύει…σε παίρνει μαζί του, δεν το συζητώ το ταλέντο του. Είναι από τους ανθρώπους που θα’ θελες να είχες φίλο...να σου παίζει ξημερώματα με την κιθάρα αδειάζοντας ένα μπουκάλι.

Ειδική περίπτωση για μένα είναι ο Πασχαλίδης …. τον παρακολουθώ, τον βλέπω συστηματικά ή μάλλον όταν το έχω ανάγκη…κυρίως σε μικρά μπαράκια ή θεατράκια στην μέση του πουθενά.
Σιγοτραγουδάω τα τραγούδια του… είχε πάντα μια θέση στην μουσική εκπομπή που είχα πριν χρόνια,(ο Θηβαίος είχε τουλάχιστον δύο θέσεις) όταν ακόμα δεν τον ήξερε κανείς. Με τους πρώτους δύο δίσκους ήταν σαν να είπε «αυτός είμαι εγώ»… και ακόμα ζητάω να τον ακούω.

Για την Λεονάρδου δεν έχω να πω πολλά, ωραία φωνή αλλά μεγάλη αμηχανία στην σκηνή.

Ακούγοντας τον Στόκα ένοιωσα μια θλίψη … μου έλειψαν οι Πυξ Λαξ, αλήθεια θα ήθελα να τους δω ακόμα μια φορά να τρελαίνουν τον κόσμο και εμένα μαζί.

Κατεβαίνοντας από τον Λυκαβηττό σιγοτραγουδούσα

« όσο αξίζει μια γρατσουνιά από την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής
γυναίκα αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με
γυναίκα αν είμαι σωστός μην μου το πεις»
(Θηβαίος)

Έρχεται καλοκαίρι … και αυτό σημαίνει εκτός των άλλων συναυλίες

(ξέθαψα, ξεσκόνισα τα CD και άρχισα να ακούω λίγο από τις παλιές μου ραδιοφωνικές εκπομπές …. γιατί είμαι και λίγο ψώνιο και τα κρατάω ακόμα, είδες τι μου κάνανε χθες;;; …με έστειλαν πίσω)

Monday, June 06, 2005

Γη.....Ζείς;;;

μας άφησε χρόνους...

και κάθε Ιούνιο της κάνουμε και ένα μνημόσυνο για ανάπαυση ψυχών
(Ιούνιο πέθανε;;;)

Είναι όλα τόσο ψεύτικα….όλοι μιλούν σαν να την αγαπούσαν πραγματικά.
"Το σπίτι μας…ένα μεγάλο παγκόσμιο χωριό…οι ομορφιές…τα ζώα …οι άνθρωποι" (τα μεγάλα ζώα δηλαδή)…τι ωραία τι καλά….σαν να παίζουν ακόμα στην παιδική χαρά τους.
Πολλά πλάνα, πολλά σχέδια και καμία εφαρμογή.

Πρωτόκωλο Κιότο για τα μάτια του κόσμου.

Εκμετάλλευση…. σαν να μην υπάρχει το αύριο, το μεθαύριο.

Να ‘μαστε καλά (σιγά που θα είμαστε) και του χρόνου να σε θυμηθούμε ,να σε κλάψουμε και να σου πούμε πόσο μας έλειψες.

Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστη καλή μου Γη.

Βροουυμμμ Βροουυυμμμ #2

Τι θα γίνει με τους παππούδες;;;

Ετών 72, μυωπία 5 βαθμών και ακουστικό βαρηκοΐας με μηχανάκι προπολεμικό, έχοντας πιει τα τσιπουράκια του
βρήκε στόχο τον μονάκριβο μου αδερφό με την μηχανή.

Απόγευμα Σαββάτου, στο σπίτι των γονιών μου…να πίνουμε καφέ και να σαχλαμαρίζουμε.
Παίρνει την μηχανή για μια κοντινή διαδρομή…σε πέντε λεπτά θα επέστρεφε.
Άντ’ αυτού σε πέντε λεπτά χτύπησε το τηλέφωνο
« σας παρακαλώ ελάτε, χτύπησα»

Πανικός;;; Σοκ;;; Παράλογο;;;

Ευτυχώς η λαχτάρα μας ήταν μεγαλύτερη από τα τραύματα του.
Χτυπημένα χέρια πόδια, χωρίς ευτυχώς κατάγματα…και το σημαντικότερο ανέπαφο κεφάλι. Τριάντα εκατοστά από την κολώνα της ΔΕΗ δεν είναι πολλά…αλλά ήταν αρκετά, ήταν σωτήρια.

Ο κακόμοιρος και δύστυχος παππούς (που κατά τα άλλα αλλάζει πορεία χωρίς να κοιτάξει) αιμορραγούσε στο δρόμο.
Κόσμος από πάνω του να φωνάζει
-πάει ο παππούς πέθανε…ρε τον μπάρμπα Στάθη τα τίναξε
-όχι ρε αναπνέει…
-σώπα ρε…πάει σου λέω…

Ευτυχώς το ακουστικό του παππού είχε φύγει από το αυτί του γιατί μπορεί να την γλίτωσε από το ατύχημα αλλά θα πήγαινε από καρδιά με αυτά που θα άκουγε.
-Τι με χτύπησε;;; τι με χτύπησε;;;
-άντε ρε ζει…
-πέσε το δεκάευρω… στα είπα εγώ.

Από όσο γνωρίζω ο παππούς βρίσκετε στο σπίτι του τώρα πια…χαλαρώνει και κάνει σχέδια για νέες μηχανοπεριπέτειες.

Ο μονάκριβος μου θα ταλαιπωρείται για λίγο καιρό με τα ράμματα και τις αλλαγές αλλά μικρό το κακό. Σαν τον Ρόμποκοπ είναι με τα χέρια δεμένα και τεντωμένα μπροστά. Πάλι καλά…ευτυχώς…δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω την τύχη του μέσα στην ατυχία του.

Ευτυχώς ήμουν Γιάννενα…θα είχα τρελαθεί αν ήμουν εδώ και το μάθαινα.
Τίποτα και κανείς δεν θα μπορούσε να με σταματήσει από το να πάω.
Αδυναμίες βλέπεις…..

Σέβομαι και είμαι πάντα ευγενική με τους παππούδες και τις γιαγιάδες…. με την προϋπόθεση ότι δεν κρατούν τιμόνι.
Γίνομαι σκληρή αλλά είναι πραγματικά εγκληματικό να επιτρέπεται να οδηγούν όταν δεν είναι ικανοί.
Δεν φταίει κανένας να χτυπήσει … να μείνει ανάπηρος…να σκοτωθεί από λάθος κάποιου άλλου…κάποιου ανίκανου να οδηγεί με όλες τις αισθήσεις, με καθαρή σκέψη, με γρήγορα αντανακλαστικά.
Είναι άδικο…εγκληματικό!!!

Πριν λίγο καιρό ήμασταν σε μια τράπεζα περιμένοντας την σειρά μας.
Δίπλα μας κάθονταν ένας παππούς…μας ζήτησε βοήθεια να συμπληρώσει κάτι έντυπα.
Δεν έβλεπε Χριστό !!!
Πολύ ευγενικό το μωρό μου…έγραφε έγραφε… ηλικία όνομα διεύθυνση κτλ…στο τέλος τον ρωτά
-Προς ποια υπηρεσία παππού να γράψω;
-Δεν ξέρω βρε πιδάκι’μ … που;;;
-Να εδώ παππού πάνω πάνω τι να γράψω;;;
-Δεν βλέπω … γράψε ότι θες εσύ.
-(ρε θα μας τρελάνεις;;;) Μα που θα τα δώσεις τα χαρτιά παππού;;;
-Τι να σου πω…εγώ το δίπλωμα οδήγησης θέλω να ανανεώσω!!!

Κοιταχτήκαμε για ώρα…δεν ξέραμε αν έπρεπε να γελάσουμε ή να σιχτιρίσουμε.
Νοιώσαμε συνένοχοι…αλλά ελπίζω να λειτούργησε σωστά το σύστημα και να τον έκρινε αντικειμενικά τον συμπαθητικό αλλά μύωπα παππού.

Ελπίζω σε αυτό το blog να μην υπάρξει το Βροουυυμμμ Βροουυμμμ #3.

Friday, June 03, 2005

Σκυλοβαριέμαιιιιι

θανάσιμα...επώδυνα...
τόσο όσο δεν έχει βαρεθεί ποτέ ούτε η Άννα η Αρχηγός της Βαρεμάρας!!!
Αντί να είμαι στο δρόμο να ταξιδεύω είμαι εδώ....γκρρρ

Και τώρα που είπα για αρχηγός....θυμήθηκα την πορεία που έχω με την Άννα τόσα χρόνια.

Την πρώτη φορά που πήγα σαν στέλεχος (χμμμ ωραία ακούγεται αυτό) στο Σώμα Ελλήνων Οδηγών, στην γαϊδουρινή ηλικία των 19,
είχα για Αρχηγό μια άξια κοπέλα την Α. , Υπαρχηγό Α' τον πολυμήχανο Θ.
και Υπαρχηγό Β' την πανάθλια (:P) Άννα ...που ναι απο τότε βαριόταν και εγώ ήμουν ένας απλός βοηθός (του κλώτσου και του μπάτσου...καθάριζα τουαλέτες...άπλωνα το θειάφι γύρω γύρω από την κατασκήνωση...και πολλά άλλα σιχαμερά)

Την επόμενη χρονιά η Αρχηγός και ο Υπαρχηγός παντρεύτηκαν και ζήσαν αυτοί καλά και εγώ χειρότερα...διότι εγκατέλειψαν την ομάδα και βρέθηκα ξαφνικά με Αρχηγό την Άννα :(

Βέβαια πήρα προαγωγή και έγινα Υπαρχηγός Α' !!! (Υπαρχηγό Β' και βοηθό δεν είχαμε...άρα η προαγωγή ήταν μόνο στα χαρτιά,, σκάψιμο και κατασκευή υπαίθριας τουαλέτας, κυνήγι φιδιών ,αποψιλώσεις, ξύλινες κατασκευές, εκμάθηση τραγουδιών...και άλλες φοβερές και τρομερές δραστηριότητες)

Στα μέσα κάθε εβδομάδας είχαμε το Αρχηγείο (η Άννα και εγώ δηλαδή) meeting για να οργανώσουμε την συγκέντρωση του Σαββάτου.

Τα απαραίτητα για την διεξαγωγή του meeting ήταν:
- Κρασί κόκκινο,( συνήθως για να μην ξοδευόμαστε πίναμε το κρασί που έφτιαχνε η γιαγιά της στο χωριό...ένας ξυδιάς... μα τι ξυδιάς)
-Σάντουϊτς ή πίτσες ή χάμπουργκερ (πολύ συχνά κερνούσε το Αρχηγείο ο εξαιρετικός μπαμπάς Μιχάλης, της Άννας)
- Τράπουλα για μπιρίμπα ή DVD

Όπως καταλαβαίνεται το meeting ήταν πολύ παραγωγικό με αποτέλεσμα κάθε Σάββατο να πηγαίνουμε την ομάδα στο πάρκο της πόλης για να τα ξεγελάσουμε με κανένα παιχνίδι ώστε να μην βαριούνται μαζί μας...και να νοιώθουν περήφανα για ακόμη μια φορά που είναι Οδηγοί :)
Καμιά φορά καλούσαμε ως γκεστ τον πρώην Υπαρχηγό Α' με την κιθάρα του και γαϊδουροτραγουδούσαμε όλοι μαζί.

Με αυτά και αυτά ήρθε και η Άνοιξη και έπρεπε να πάμε την ομάδα μια εκδρομή...μας είχαν φάει τα σκασμένα.Τριήμερη στην Κόνιτσα...(θυμάσαι Αρχηγέ μου;;;)
Η προετοιμασία όπως καταλαβαίνεται κράτησε μήνες...και ξοδεύτηκαν πολλά μπουκάλια ξυδιού...εεε κρασιού εννοώ.

Φανταστείτε σκηνικό...η Άννα και εγώ versus 12-13 παιδάκια να τρέχουν και να πηδάνε σαν τα κατσίκια στην εξοχή...να μην μαζεύονται με τίποτα...πάνω κάτω στα λαγκάδια και στα βουνά.

Τι αναβάσεις τους κάναμε...τι καταβάσεις...τι πεζοπορίες δίπλα στο ποτάμι...τίποτα αυτά...ήθελαν και άλλο....duracel.
Φτιάξαμε και εμείς ένα "παιχνίδι πόλης"..τα αμολήσαμε να ψάχνουν και αράξαμε στο καφενείο με τους παππούδες να παίζουν πρέφα και να κοιτάνε τις πρώτες γυναίκες που είχαν μπεί ποτέ σε αυτό το καφενείο από αρχής του κόσμου.

Τα ταράξαμε στις πίτσες και τα μπαγιάτικα σαντουϊτς...τα ξεπατώσαμε στο τρέξιμο και ούτε ματαξαναζητήσανε εκδρομή εκείνη την χρονιά.

Αχ...μα τι θυμήθηκα σήμερα...!!!

Υπόψη ... πάντα ήθελα να γίνω Αρχηγός στην θέση του Αρχηγού....
μετά τα παρατήσαμε και οι δυό :(



Thursday, June 02, 2005

Ανασυνταχθείτε Ρεμάλια...

παιδί, ktulu & Kristy

σας έρχομαι!!!

Σήμερα πρίν πέσει ο ήλιος θα έχω ξεκινήσει το ταξίδι για τα πάτρια εδάφη.

Παρασκευή μεσημεράκι σκάω μύτη στο κυλικείο για καφέ και μετά κερνάτε φαγητό στη λέσχη.
(ωχ γαλέο με πουρέ το κόβω να έχει...μπλιάχ)

Απογευματάκι θα σας αφήσω ... έχω μάνα και πατέρα να δω...
και φυσικά και άλλους φίλους (όχι ρεμάλια σαν εσάς)

Το βράδυ όμως απαιτώ ειδική μεταχείριση...τα παλιά τα δικά μας...ξέρετε ξέρετε.

Τσιπουράδικο, φτηνούς μεζέδες (ας όψετε η ανεργία), περπάτημα μέχρι το παραλίμνιο και μπαράκι για σφηνάκια.

Ο ktulu να μου λέει "ρε τσακααάλιιι, που'σαι ρε τσακααάλιιι"

το "παιδί" να με κρατάει απο το χέρι (ή απο τους ώμους ή από όπου θέλει τέλος πάντων...αρκεί να με κρατάει)
και να με λέει "καλό μου"

Να τσακώνομαι με τον ktulu κλασικά..."δεν θέλω να γίνω ιατρικός επισκέπτης κολλητάρι μου"
και με το "παιδί" να συζητάμε το μέλλον της Ευρώπης μετά το διπλό "όχι" (σιιιίγουρα)

Αυτά για αρχή...πρίν τα ποτά....
μετά έχουμε άλλα θέματα...μυστικά...δικά μας.

Για Σάββατο δεν έχω πλάνο...με νοιάζει μόνο η Παρασκευή.
Και την Παρασκευή έτσι την θέλω!

Κύριε Διευθυντά παρόλο που σας ενημερώνω τελευταία στιγμή...δεν ήταν προγραμματισμένο...έρχεσαι;;;

Αχ αχ...πονάει η καρδιά μου μακρυά σας.

(είμαι πολύ κολλημένη τελικά...άντε να παντρευτεί κανένας απο την παρέα μπας και μαζευτούμε όλοι μαζί....νταν νταν η καμπάνα χτυπάει για τον Διευθυντή :P)

Ανανέωση:
φεύγω αύριο τελικά :(
πως θα περάσει αυτή η μέρα μου λέτε ;;;

Το Σάββατο ρεμάλια....το Σάββατο!!!

New Office...

for my good friend Yasmine interior designer!!!

If anyone from Istanbul needs help from an expert....you know where to look
Yas is the one!!!

I really wish you the best for your new beginning Yas,
and i hope you will have soon a lot of customers.
All the best for you...

Congratulations!!!