Friday, December 17, 2010

Ανακάλυψη μικροοργανισμών με αρσενικό - όλη η αλήθεια

Είναι γνωστό πως για χρόνια τώρα ασχολούμαι με μεγάλα ερευνητικά projects και πως είμαι περιζήτητη από πολλά εκπαιδευτικά και ερευνητικά ιδρύματα. Ενδεικτικά αναφέρω την μεγάλη ανακάλυψη του νερού στον Άρη, που έχει γίνει (α)γνωστή παγκοσμίως. Επίσης, ενδεικτικά θα αναφέρω με κωδικό όνομα (είναι λεπτή η θέση μου, καταλαβαίνετε) κάποια ιδρύματα και πανεπιστήμια που σφάζονται για μένα και την κατάρτιση μου. Αυτά είναι: το Τσέρν, η Σάσα, το πανεπιστήμιο Μασατσούτσες, το Μπάρμπαρντ και πολλά άλλα.

Πολύ πρόσφατα με κάλεσαν πάλι από την Σάσα να διευθύνω (εμ τι να σφουγγαρίζω τα εργαστήρια;) μια μεγάλη έρευνα σε μια μεγάλη λίμνη (έτσι είναι οι μεγάλες λίμνες, θέλουν και μεγάλες έρευνες). Αρχικά έφερα πολλές αντιρρήσεις γιατί τώρα πια βάζω πάνω απ'όλα τον γιο μου αλλά τελικά υπέκυψα στα μηδενικά της επιταγής αλλά και στην πρόκληση αυτής της δοκιμασίας.

Από πολύ νωρίς φάνηκε πως ήταν δύσκολα τα πράγματα στην λίμνη Μόνο, οι Αμερικάνοι ήταν αποφασισμένοι να ανακαλύψουν κάτι - οτιδήποτε ασυνήθιστο - για να μπορέσουν να δικαιολογήσουν το κόστος αλλά και την ύπαρξη τους. Γι'αυτό και επέλεξαν σοβαρούς επιστήμονες (έβηξε κάποιος; ε; Χόλς για τον λαιμουδάκο του) για να φέρουν εις πέρας την αποστολή.

Δουλεύαμε σαν τα μαύρα σκυλιά μέρα νύχτα. Και δώστου αναλύσεις, και δώστου διηθήσεις και μετά φυγοκεντρήσεις και τέλος οι εξέτασεις Ντι-εν-έι των δειγμάτων. Αυτό επιτυγχάνονταν με την χρήση μικροσκοπίου υψηλής μπεβατρόνιας τεχνολογίας και με παρατήρηση των ίδιων των μικροοργανισμών εν τη γενέσει. Την τελευταία δουλειά μου την είχα αναθέσει σχεδόν αποκλειστικά γιατί ήμουν η καλύτερη (πάρε κι'άλλη χόλς, θα βράχνιασες φαίνεται).

Μέρα νύχτα ήμουν με το ένα μάτι κολλημένο στο μικροσκόπιο και παρατηρούσα τους μικροοργανισμούς που μου έφερναν. Στην αρχή δεν ήταν άσχημα γιατί ήταν ήσυχα μετά όμως τα διαόλια πολλαπλασιάζονταν, εκστασιάζονταν και δεν σταμάταγαν λεπτό. Ήταν όμως αλλόκοτα, πρέπει να το παραδεχτώ πως μου κινούσαν την περιέργεια έτσι όπως φέρονταν. Τι τα ταίζαμε υδατάνθρακες το έφτυναν, τι τους δίναμε οξυγόνο έβηχαν. Αλλά τι μυστήριο κρύβονταν πίσω από αυτή την συμπεριφορά;

Πέρασαν μέρες και νύχτες, νύχτες και μέρες και εγώ πάνω από το μικροσκόπιο να κοιτάζω τα σκασμένα. Όλη η ομάδα είχε αγανακτήσει, έπρεπε να βρει κάτι σπουδαίο και κάτι ασυνήθιστο και όλα εξαρτώνταν από μένα. Ένοιωθα μεγάλη πίεση, καταλαβαίνετε. Ήμουν άυπνη και πολύ κουρασμένη. Σήκωσα το βλέμμα μου από το μικροσκόπιο και το άφησα να "ακουμπήσει" στο χαμόγελο του Τζούντ Λο, που ήταν screen saver στον υπολογιστή της τρελοκοτσιδούς συναδέλφισσας, για να ξεκουραστεί λιγάκι.



Τα τελευταία που θυμάμαι ήταν ότι αναστέναξα και είπα "Ω Θεέ μου, τι αρσενικό" , οι συνάδελφοι χειροκρότησαν και με αγκάλιασαν και τελικά αποκοιμήθηκα.

Με ξύπνησε την επόμενη μέρα η τρελοκοτσιδού και με πήγε στο αεροδρόμιο. Από την χαρά μου που θα γύριζα σπίτι ούτε που ρώτησα γιατί φεύγω τόσο ξαφνικά, άσε που φοβήθηκα μην έσπασα το μικροσκόπιο έτσι όπως ξεράθηκα και έπρεπε να το πληρώσω.

Μπάκ χόουμ ο μικρός ξετρελάθηκε που με είδε μετά από τόσο καιρό. Για μέρες ήμαστε αχώριστοι, παίζαμε ντέϊ-ντέϊ, κουτρουβάλες, μπουμ την κεφάλα και φυσικά στολίσαμε το δέντρο, τον μπαμπά και τον σκύλο. Επαφή με τον έξω κόσμο δεν είχα καμία, ούτε εμαιλ, ούτε κινητά, ούτε φέισμπουκ. Είχα χρόνο μόνο για το παιδί.
Προχθές λοιπόν που αποφάσισα να ανοίξω τον υπολογιστή μπήκα στο site της Σάσα να δω τι κάνουν και αυτές οι ψυχές και τι να δουν τα όμορφα ματάκια μου:
"Ερευνητές της Σάσα ανακάλυψαν στην λίμνη Μόνο μικροοργανισμούς με αρσενικό" !?!

Και έχω να κάνω στους συναδέλφους μου στην Σάσα την εξής σοβαρή ερώτηση: Καλά βρε βλαμμένα πάλι λάθος καταλάβατε;

Thursday, December 09, 2010

Οι δύο όψεις της ευτυχίας


τετ-α-τετ


Το να έχεις παιδί είναι το πιο σπουδαίο, το πιο συναρπαστικό και το πιο υπερτιτανομεγαλειώδες στην ζωή ενός ανθρώπου.
Από την άλλη είναι το πιο κουραστικό, το πιο απαιτητικό και το πιο ψυχοφθόρο.
Η εναλλαγή μεταξύ χαράς και γκρίνιας γίνεται αστραπιαία.


Ο μικρός Ιωάννης ξέρει πια να περπατάει και να μιλάει στην γλώσσα των μωρών και το κάνει σχεδόν ασταμάτητα καθ'όλη την διάρκεια της ημέρας. Κάποια δευτερόλεπτα ωστόσο είναι πολύ τρυφερός και γλυκός με την μανούλα. Αυτά τα δευτερόλεπτα γαλήνης αγκαλιά στον καναπέ ή στο πάτωμα του λέω χριστουγενιάτικα τραγούδια - που συμπεριλαμβάνουν πολλά "να να να" και "τουρουρούρου" γιατί δεν τα θυμάμαι πια - τελειώνουν γρήγορα και απότομα γιατί το μάτι του πήρε κάπου το ασύρματο τηλέφωνο και πρέπει οπωσδήποτε να το πάρει στα χέρια του για να το διαλύσει και σήμερα. Φυσικά τα τραγούδια διακόπτονται και το πνεύμα το Χριστουγέννων φτερουγίζει μακριά.

Ο μικρός Ιωαννάκος έχει μεγάλη αγάπη και στην Χαρά, το τετράποδο που συμπληρώνει την τρελή οικογένεια μας. Πολύ συχνά - πολύ συχνά όμως - θέλει να ασχολείτε μαζί της, με την ουρά της, την μουσούδα της, τα μάτια της ή τα αυτιά της. Αρχικά η Χαρά τα δέχεται σαν χάδια αλλά μετά ενοχλείται που ο μικρός το παρακάνει και πάει να την τυφλώσει. Έτσι τα γαργαριστά γέλια μετατρέπονται σε γοερά κλάματα σε ντε-τε। καθώς εκείνη παλεύει να ξεφύγει.

Μετά το φαγητό ο Ιωάννης απολαμβάνει ένα κριτσίνι ή ένα κράκερ - κρίτσι κρίτσι με τα επτά του δοντάκια - μέχρι να του το κλέψει η Χαρά και αρχίσει το κλάμα τύπου "μου κλέψαν το μπιφτέκι μου". Ξανά κρακεράκι στον μικρό, ξανά το κλέβει η Χαρά, ξανά κλάματα. Κρακεράκι, Χαρά, κλάμα. Εγγυημένη επιτυχία διαρκείας.

Πάνω στο τρελό παιχνίδι και στο κέφι ξεκινάει να παίζει θέατρο - δεν είχε από ποιόν να μοιάσει - και να λέει κουβέντες και να κάνει γκριμάτσες. Και πάνω εκεί, στην υπέρτατη χαρά και περηφάνια - που έχω ήδη βγάλει κάμερα και τον γράφω - στα "τιτάτα", "μπαμπάντου", "άτουάτου" κάτι θυμάται; κάτι σκέφτηκε; άλλαξε το σκηνικό στο θεατρικό; με ξεκινάει σε μια γκρίνια επαναλαμβάνοντας μια λέξη που δεν καταλαβαίνω και όσο δεν καταλαβαίνω, όσο δεν ικανοποιώ το "τάτουτάτου" που λέει με παίρνει και με σηκώνει και πάει και η κάμερα, πάει και η υπέρτατη χαρά και περηφάνια.

Έντ σο όν...

Αλλά το πολυτιμάκι μου-θηριάκι μου είναι το πιο υπερτιτανιομεγαλειώδες πλάσμα στην ζωή μου.
(και το πιο κουραστικό)