Wednesday, August 31, 2005

Pozitiva

Yasmine's site with her work.

Even the name of the site shows something about her.
A positive, strong and talented woman.

Delicate taste, bright colours.

Take a look
Soon there will be more...

Sooooo proud for my friend!!!

Tuesday, August 30, 2005

Μικρή μου Πολιτεία







"Εγώ πολύ αγαπάω τα φώτα της πόλης.
Περισσότερο από τον ήλιο της μέρας.
Είναι λέω, κάποτε με το μικρό μου μυαλό, τα νέα μας μάτια,
του δικού μας κόσμου, του σημερινού"

(Δημ. Χατζής, Το Διπλό Βιβλίο)

Μου λείπει, το ομολογώ.
Πονάω μακρυά από τους ανθρώπους που αγαπώ.
Δυστυχώς το ομολογώ μόνο εδώ και όχι και σε εκείνους.
Νομίζω πως έτσι τους προστατεύω.
Αλλά σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλό να ακούσουν έστω μια φορά ότι μου λείπουν.
Ο δρόμος μου είναι μονόδρομος...και δεν γυρίζει πίσω.

Ας με βγάλει τουλάχιστον εκεί που θέλω.

Monday, August 29, 2005

Μπεσκέσι

Λίγες μέρες στα Γιάννενα με γονείς και ανίψια, αδέρφια και πολλούς φίλους.

Ξεκούραση και ξενύχτια.
Εντυπωσιάστηκα από τον ανακαινισμένο Ναυτικό Όμιλο και από την πανέμορφη Πολιτεία στο Φρόντζο.
Αν βρεθείτε στην πόλη μην ξεχάσετε να τα επισκεφτείτε.

Φεύγοντας από το χωριό φορτώναμε το αυτοκίνητο με προμήθειες.
Έχουμε και λέμε,

  • αυγά χωριάτικα (για λίγο καιρό ακόμα, γιατί ο ανιψιός μου θα τις κάνει ανίκανες τις κότες με τόσα βασανιστήρια)
  • φέτα Δωδώνη (αξεπέραστη, εκτός και αν χάλασε στη διαδρομή)
  • ρίγανη και τσάι από το Μιτσικέλι (από το μονάκριβο ξαδερφάκι μου)
  • τραχανά (για τις κρύες νύχτες του χειμώνα)
  • ντομάτες, αγγουράκια, κολοκυθάκια μελιτζάνες και πιπεριές (από τον κήπο της μανούλας)
  • πατάτες, πολλές πατάτες (επίσης από τον κήπο της μανούλας)
  • απορρυπαντικά, αφρόλουτρα και πολλά άλλα ("έχεις έξοδα αυτόν τον μήνα, θα σου πάρω μερικά ψώνια"...τα διακόσια "όχι" που είπα δεν έπιασαν τόπο, αχ βρε μάνα...)
Πήραμε και μια κότα ζωντανή αλλά μάλλον την χάσαμε στο δρόμο...ίσως δεν έπρεπε να την δέσουμε στην οροφή.

Περιμένω την κολλητή sparilious για να τα μοιράσουμε ... έτσι κάνουν οι αδερφικοί φίλοι.

Και μην μου πει κανένας "καλό χειμώνα"....δαγκώνω!

Saturday, August 20, 2005

"Ύποπτο Σουτιέν"

Βγαίνοντας από μεγάλο κεντρικό πολυκατάστημα χθες βράδυ, λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες, με δύο τσάντες στα χέρια.

ΜΠΙΠ, ΜΠΙΠ, ΜΠΙΠ, ΜΠΙΠ,ΜΠΙΠ!

Γυρίζω πίσω και βλέπω έναν της ασφάλειας να τρέχει κατά πάνω μου.
"Πάει θα με σαβουριάσουν", σκέφτομαι ενώ γελούσα.

Μην ανησυχείτε, μου λέει, μάλλον κάτι θα ξέχασαν οι πωλήτριες.

(Αυτές το ξέχασαν σίγουρα, το θέμα είναι που ακριβώς το ξέχασαν)

Παίρνει την μεγάλη τσάντα, την περνάει από το μηχάνημα, κανένα μπιπ.
(Ωχ την πάτησα, που είσαι βρε sparilious, μα τα καλύτερα χάνεις)
Η sparilious είχε πάει σε διπλανό κατάστημα για να προλάβει ένα μπουφανάκι που είχε βάλει στο μάτι πιο πριν.

Παίρνει ο μπόντυ-γκάρντ την μικρή τσάντα... πολλά μπιπ!
Την τοποθετεί πάνω σε ένα πάγκο και την ανοίγει σιγά σιγά.
Στρίνγκ, κόκκινα, πράσινα, μπλε...σουτιέν, άσπρα, μαύρα, κόκκινα...χαμός.

Τον έκοψε κρύος ιδρώτας, ήταν και λίγο χαζούλης, ντράπηκε.
(Τι μανία αυτοί οι άνδρες να κομπλάρουν τόσο εύκολα)
Έψαχνε μέσα στην τσάντα για τουλάχιστον πέντε λεπτά χωρίς να βρίσκει τίποτα.
Του προτείνω να τα βγάζει ένα ένα για να τα ελέγξει καλύτερα, κοντεύαμε να ξημερωθούμε, και με κοίταξε με ύφος δολοφονικό.
Κόσμος να περνάει και να με κοιτάει και εγώ να σφίγγω τα δόντια μου για να μην γελάσω δυνατά.

"Ααα το βρήκα, από ποιόν όροφο είναι;"
"Από τον πρώτο"

(στον ασύρματο, ψιθυριστά)" Σου-τιέν με κω-δι-κό 10-56-7-32"
(απάντηση) "Επαναλάβετε παρακαλώ"

(ξανά, λίγο πιο δυνατά) "Σουτιέν με κωδικό 1056732"
(απάντηση) "Δεν υπάρχει σουτιέν με τέτοιο κωδικό"

(δυνατά) "ΣΟΥΤΙΕΝ ΜΕ ΚΩΔΙΚΟ 1056732"
(απάντηση, πιο δυνατά) "ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΕΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΣΟΥΤΙΕΝ"

(Που είσαι βρε sparilious, που είσαι βρε πουλάκι μου και τα χάνεις όλα αυτά;;;)
Ο κόσμος που περνάει τώρα είναι πιο πολύς και εγώ δεν μπορώ πλέον να κρατηθώ.

Το μεγάλο αστροπελέκι καλεί και μια πωλήτρια που του δείχνει επιτέλους τον σωστό κωδικό.

"ΥΠΟΠΤΟ ΣΟΥΤΙΕΝ ΜΕ ΚΩΔΙΚΟ 7319"
"ΣΟΥΤΙΕΝ ΜΕ ΚΩΔΙΚΟ 7319, ΠΛΗΡΩΘΗΚΕ, ΟΛΑ ΟΚ"

Όλα οκ και εγώ πια να κλαίω από τα γέλια.

Με στέλνουν σε ένα ταμείο για να αφαιρέσουν το αντικλεπτικό που ξέχασε η πωλήτρια στο σου-τι-έν (σσσσςςςς, όχι δυνατά τέτοιες λέξεις)

Από το ταμείο βλέπω στην έξοδο, η sparilious με περίμενε χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα.
Ξεσπάω σε δυνατά γέλια και σταυρώνω τα χέρια σαν να με έχουν συλλάβει.
Νομίζει πως δεν έφτασαν τα χρήματα και έρχεται τρέχοντας.

Μέχρι να φτάσουμε σπίτι γελούσαμε και παίζαμε θέατρο:

"Ύποπτο σουτιέν με κωδικό 7319"
"Συλλάβετε την αμέσως"

Friday, August 19, 2005

Μαθήματα Γραμματικής

Η μεγάλη
Της μεγάλης
Την μεγάλη
Ω μεγάλη

Η αποτυχημένη
Της αποτυχημένης
Την αποτυχημένη
Ω αποτυχημένη

Η επιστήμονας
Της επιστήμονος
Την επιστήμονα
Ω επιστήμονα

Όλο μαζί..."η μεγάλη αποτυχημένη επιστήμονας"

Τουλάχιστον δικαιολογώ και το προφίλ μου.
Έχει και άλλο πιο κάτω από τον πάτο;

(αν τα έκλινα λάθος διορθώστε με, είμαι της πρώτης δέσμης εγώ)

Monday, August 15, 2005

Πως λες αντίο...

σε κάποιον που φεύγει για πάντα;

Σε κάποιον που αγαπάς και δεν θα δεις ποτέ ξανά;

Πως αγκαλιάζεις, πως δίνεις κουράγιο σε κάποιον που τα μάτια του είναι γεμάτα πόνο;

Πόνος,
απόλυτος πόνος,
πόνος βαθύς,
πόνος που τα τρώει όλα,
πόνος που τα σπαράζει όλα,
πόνος που νοιώθεις ότι η ψυχή σου είναι άδεια,
πόνος που ξεσκίζει την σάρκα σου.

Λυγμός,
ουρλιαχτά,
φωνή που δεν υπάρχει, που χάνεται, που σβήνει σιγά σιγά,
κλάμα χωρίς δάκρυα.

Ζωή που χάνεται,
ψυχή που φεύγει...

Πόσο φόβο νοιώθεις την ώρα που όλα τελειώνουν;
Πόσο τρόμο;
Πόσο σφιχτά σφίγγεις το παιδί σου, τους γονείς σου, τον σύντροφο σου, στην αγκαλιά σου
την ώρα που όλα τελειώνουν;
Πόσα "σ' αγαπώ" προλαβαίνεις να πεις;
Πόσα "σ' ευχαριστώ" προλαβαίνεις να πεις;
Πόσα "μην φοβάσαι" μπορείς να πιστέψεις;

Πόσα δευτερόλεπτα έχεις για να φυλακίσεις το πρόσωπο του, τα μάτια του, σαν τελευταία εικόνα;

Πόσο εύκολα χάνεται μία ανθρώπινη ζωή;
Δύο ανθρώπινες ζωές;
Εκατόν τριάντα ανθρώπινες ζωές;

Τόσο εύκολα...

Friday, August 12, 2005

Σύβοτα '05

Άννα, Νίκη, Τέρε, Τσάβι, Θωμάς ...

Χαλαρές, τρελές διακοπές.

Η μέρα ξεκινούσε σχετικά αργά.
Το στόμα άνοιγε μόνο για να χασμουρηθούμε και να πούμε ένα "hola"
Πίναμε τον πρώτο εσπρέσο και τρώγαμε τα σοκολατένια κουλουράκια.
Άνοιγε λίγο το μάτι και ακούγονταν οι πρώτες κουβέντες.

"Με τάραξαν τα κουνούπια και σήμερα... γκρρρ"
"mosquito killer tonight... clap clap...opa..." χτυπούσε παλαμάκια ο Τσάβι όλη νύχτα.

και ύστερα από αρκετή ώρα χαζολογήματος ερχόταν η σοβαρή ερώτηση της ημέρας:
"what to eat today?"
Έλα μου ντε...

Μετά το φαγητό, που έπρεπε να περιλαμβάνει για τους Ισπανούς πρώτο πιάτο, κυρίως πιάτο και επιδόρπιο ακόμη ένας καφές.
Μετά το μαγιό μας, τα κουβαδάκια μας και στην παραλία.
Το βιβλίο που μου δάνεισε η Άννα πήγαινε και ερχόταν από την παραλία καθημερινώς χωρίς να ανοίξει.
Δεν υπήρχε χρόνος για διάβασμα... τα θέματα συζητήσεων ήταν καυτά και πολλά.

Άσε που το κινητό της Νίκης και το δικό μου χτυπούσε συνεχώς και έπρεπε να απαντάμε στα μηνύματα που συνεχώς μας έστελναν.
Απορώ γιατί δεν το κλείναμε.

Κατά την διάρκεια της μέρας παραδίδονταν μαθήματα ισπανικών και ελληνικών.

Η Τέρε και ο Τσάβι κατάφεραν να μάθουν τα:
"μαλάκας"
"πούτσης"
"τυραμίσου"
"φραπέ μάτριο με γκάλα"
"μία πίτα γκύρο χωρίς τομάτα"

Και εγώ κατάφερα να μάθω τα:
"γκράθιας"
"νο πουέδο μα"
"εστόι α στα λος κοχόνες"
"βάμος α λα πλάγια κε καλιέντα ελ σολ"
"μπονα νιτ"
και το αθάνατο "κε πάσα νεεεεέ"

Μετά από πολλές πρόβες κατάφερα να μάθω το ρεφρέν από τον ύμνο της Barca.
"Blaugrana al vent
un crit valent
tenim un nom
que el sap tothom
Barca, Barca, Barca"

"Μπλε - κόκκινη στον αέρα
με μια κραυγή
την ονομάζουμε
την ξέρουν όλοι
Barca, Barca, Barca"

Έπρεπε να κάνω το χρέος μου και να μάθω στους φίλους Ισπανούς κάτι από τον Ελληνικό πολιτισμό.
Διάλεξα το ρεφρέν από την Συννεφούλα, είχε κατά την γνώμη μου εύκολους στίχους και χαρακτηριστική μουσική.
Την μελωδία την έπιασαν αμέσως, οι στίχοι όμως τους φάνηκαν δύσκολοι... ειδικά το "μ' αγαπά την μια και ας με ξεχνά την άλλη".

Έτρεμα την ώρα που θα ρωτούσαν τι σημαίνουν αυτοί οι στίχοι.
Βλέπω σκεπτική την Τέρε.... ""what does this mean Alex?"
Ώχ...
"Little cloud, come back again
and you can go out with everyone you like every night
I can't stand being alone anymore
you love now but you'll forget me soon"

Ας πούμε ότι έκανα μια αθώα και ελεύθερη μετάφραση.
Η Τέρε ήταν τώρα διπλά σκεπτική, σίγουρα θα σκεφτόταν τι βλακεία μάθαινε τόση ώρα... εγώ και η Νίκη κρυφογελούσαμε.
Η αλήθεια είναι πως η μετάφραση σκοτώνει το τραγούδι... το κάνει πολύ πεζό.

Αντίδραση:
"Alex... is Synefoula a little puta?"
(ωχ μας κατάλαβε)
"Nooo... Synefoula is a good girl", απάντησε η Alex
"A good puta" συμπλήρωσε η Νίκη.
Και ξεραθήκαμε στο γέλιο.

Το βραδινό μπάρμπεκιου ήταν αξέχαστο.
Αφού κοντέψαμε να κάψουμε τα Σύβοτα και να μας δείτε στις ειδήσεις.... "δεν φταίω εγώ κύριε Χατζηνικολάου, είμαι αθώα... εγώ τους είπα ότι δεν ξέρω να ανάβω κάρβουνα...μόνο να ψήνω ξέρω", φάγαμε σαν γουρούνια.

Ματαίως προσπαθούσαμε με την Άννα να αντιγράψουμε την Παπαρίζου στο "my number one" και έτσι το γυρίσαμε στον Πουλόπουλο και στις χορογραφίες αλά Σειληνός και "greek musical".

Σε μια κίνηση συρτάκι έπεσα σε ένα παρτέρι με τριανταφυλλιές.
Η επίσημη εκδοχή είναι ότι με έσπρωξε η Άννα γιατί ζήλεψε που χόρευα καλύτερα.
Η αλήθεια όμως είναι ότι τα ούζα μου έπεσαν βαριά.

Τις επόμενες μέρες περπατούσα σαν κουτσό και οι πληγές στην δεξιά μου πατούσα είναι ακόμα ανοιχτές. Είδες τι κάνει τελικά η ζήλια στην φιλία;
Το κορυφαίο είναι ότι την ώρα της πτώσης και μετά που αιμορραγούσα, εγώ και οι υπόλοιποι γελούσαμε δυνατά (παρόλο τον πόνο μου) ενώ η Άννα επαναλάμβανε
"Θα με σκοτώσει η μαμά Ουρανία που της έσπασες τα λουλούδια"

Άννα σε ευχαριστώ και ξέρεις ότι σε αγαπώ ... και ας νοιάζεσαι περισσότερο για τα λουλούδια...

Ήρθε, που λες, τότε το λιοντάρι και είπε στην μαϊμού.... (αυτό είναι συνθηματικό, δικό μας)

Νεροοοό

Στην παραλία ήμασταν κάπως σαν το ετοιμοθάνατο ζώο.
Νεροοοό...

Διηγήθηκα στην Άννα αυτό το σκίτσο.
Γελάσαμε πολύ και βγάλαμε καινούργιες ατάκες.

Νόμιζα ότι το είχα διαβάσει σε ένα από τα πολλά βιβλία του Αρκά που είχε.
Την έκανα χωρίς να το θέλω να ψάχνει μανιωδώς να το βρεί.
Μετά από μέρες θυμήθηκα οτι το είχα διαβάσει εδώ.

Thursday, August 04, 2005

Έντονη ζωή

Η sparilious σκεπάστηκε με μια πετσέτα και έπεσε σε ύπνο βαθύ.

Οι υπόλοιποι πήγαν στα βράχια να ψαρέψουν και να κάνουν βουτιές.

Και εγώ κλασικά με το καπελάκι μου, το φραπεδάκι μου και ένα τσιγάρο στο χέρι, ζώ έντονα.

Επειδή μετά την επιστροφή μου από τις διακοπές κουράστηκα πολύ, αύριο φεύγω ξανά για καινούργιο προορισμό.

Θα περάσω; Δεν θα περάσω;

Θα διοριστώ; Δεν θα διοριστώ;

Σήμερα θα σταματήσω να μαδάω μαργαρίτες.
Μάλλον θα βγούν τα αποτελέσματα.

Αν δεν πάθω ανακοπή από την αγωνία θα τα μάθω.

Monday, August 01, 2005

Η Κεφαλονιά μας μάγεψε

Ξεχάσαμε τις κρατήσεις που είχαμε κάνει για Λευκάδα.
Απλώς δεν μπορούσαμε να φύγουμε... ήταν πανέμορφη.

Νοικιάσαμε ένα καταπληκτικό διαμέρισμα πάνω από το Αργοστόλι, στην Σπήλια.
Για την ακρίβεια μείναμε αρχικά στην Ιόλη και καταλήξαμε όταν μεγάλωσε η παρέα στην Νεφέλη.

Εδώ θα βρείτε όλες τις πληροφορίες για το πως θα πάτε καθώς και πολλές φωτογραφίες των διαμερισμάτων.
Η Ιόλη είναι μεζονέτα και φιλοξενεί 4 άτομα.
Η Νεφέλη είναι σοφίτα και φιλοξενεί 4-5 άτομα. Άν όμως η παρέα είναι καλή χωράνε και 6.
Σαν την δική μας.
Είναι και τα δύο, όπως και τα υπόλοιπα, λειτουργικά, καλόγουστα, καθαρά και φτιαγμένα με πολύ μεράκι.

Εδώ όμως σε αυτό το πόστ θα μάθετε όσα δεν λέει στην ιστοσελίδα.

Για τον εκπληκτικό Χάρη, τον οικοδεσπότη.
Για την καλή του την διάθεση, για την ευγένεια του, για την προθυμία του να μας δώσει πληροφορίες για το που να πάμε και πως.

Για το ζεστό και αληθινό του χαμόγελο.





Είναι η βεράντα του διαμερίσματος Νεφέλη.
Τρομερά και φοβερά έγιναν εκεί πάνω.
Πολύ γέλιο και το τελευταίο βράδυ πολλά παϊδάκια και λουκάνικα στο μπάρμπεκιου και πολλές μπύρες.

Και το καλύτερο για το τέλος.
Βγάλαμε τα στρώματα στο μπαλκόνι (αυτό μάλλον δεν θα έπρεπε να το μάθει ο Χάρης) και κοιτούσαμε τα αστέρια.
Υπέροχη βραδιά!




Σας ευχαριστούμε Χάρη που μας βοηθήσατε να μείνουν αξέχαστες οι διακοπές μας!
Ελπίζω να ξανάρθουμε σε αυτόν τον όμορφο τόπο και να σας ξανασυναντήσουμε.

Η Καλύτερη Παραλία που Έχω Πάει



Περνάς το Ληξούρι και προχωράς για το Μοναστήρι των Κηπουραίων.
Αν δεν έχεις air condition κάνε μια στάση να ανάψεις κερί και να ευχηθείς να μην πάθεις θερμοπληξία.
Συνεχίζεις μέχρι να βρεις ένα σπιτάκι με κόκκινα κεραμίδια, δεν θα δυσκολευτείς διότι είναι το μόνο σε όλη την περιοχή.
Εκεί υπάρχει ένας χωματόδρομος ή καλύτερα πετρόδρομος.
Αυτόν θα πάρεις, καλά κατάλαβες.

Και προχωράς και προχωράς.
Εδώ είναι χρήσιμη η συμβουλή "μην κοιτάς κάτω".

Το ότι έφτασες θα το καταλάβεις επίσης εύκολα γιατί τελειώνει ο δρόμος.
Θα φτάσεις στον πέτρινο τοίχο, θα ανέβεις πάνω, θα κοιτάξεις με θαυμασμό.
Θα πηδήξεις τον τοίχο και σίγουρα θα πάρεις πόζα για φωτογραφία.
Βγάλε τώρα που έφτασες γιατί στον γυρισμό σου εγγυώμαι πως θα είναι το τελευταίο που θα θες.

Δώσε τώρα προσοχή.
Αριστερά σου έχει μονοπατάκι που οδηγεί σε σκαλοπάτια.
Κοίτα τα παπούτσια σου τώρα...είναι αθλητικά;
Προχώρα.

Δεν είναι;
Δεν πειράζει προχώρα ούτως ή άλλως, δεν βαριέσαι... απλά θα ταλαιπωρηθείς περισσότερο.

Τα βλέπεις τα πρώτα 20 - 25 σκαλοπάτια που έχουν σκιά;
Ωραία... δεν θα τα ξαναδείς.
Τα υπόλοιπα 280 δεν έχουν.

Βγάλε και μερικές ακόμα φωτογραφίες, είναι η τελευταία σου ευκαιρία.

Το νερό το πήρες, έτσι;

Προς το τέλος θα σου τρέμουν λίγο ως πολύ τα πόδια.
Μην τρομάξεις, είναι φυσιολογικό.

Αχ ξέχασα να σε ρωτήσω αν πήρες την ομπρέλα...

Όχι;... Τρέχα τότε να πιάσεις την σπηλιά, είναι το μόνο σημείο που έστω και για λίγη ώρα δεν το βλέπει ο ήλιος.
Συρρικνώνεται σιγά σιγά η σκιά και θα χρειαστεί να συρρικνωθεί και η παρέα σου.

Βγάλε γρήγορα τα ρούχα και βούτηξε στη θάλασσα.
Ναι ναι... σε νοιώθω... είναι υπέροχη!!!


Πέρασε η ώρα, πείνασες, κάηκες από τον ήλιο, ήρθε η ώρα να φύγεις.

Συμβουλή #2:
Μην κοιτάς ψηλά. Μην κοιτάς ψηλά σου λέω.

Μόνο 300 απελπιστικά δύσκολα σκαλοπάτια είναι.
Και απλά έχει 45 C.

Κράτα λίγο νερό για το τέλος.

Να πάς με ακούς;
Αν βρεθείς Κεφαλονιά να πάς.

Και θα με θυμηθείς.
Κατεβαίνοντας θα με ευγνωμονείς.
Ανεβαίνοντας θα με βρίζεις.
Αλλά να πας, με ακούς;