Friday, October 23, 2009
Tuesday, October 13, 2009
Μία και καμία!
Πλησιάζει η ώρα, λίγο νωρίτερα απ' ότι περιμέναμε.
Την Τετάρτη το απόγευμα θα πάω στο μαιευτήριο και μέχρι το ξημέρωμα της Πέμπτης το μικράκι μου θα γεμίσει την αγκαλιά μου.
Είμαι ενθουσιασμένη!
Δεν έχω φόβο μέσα μου, έχω αγωνία και ανυπομονησία αλλά όχι φόβο. Έχω εμπιστοσύνη στον γιατρό μου και στην μαία μου και ξέρω ότι θα βρισκόμαστε σε πολύ καλά χέρια.
Μετράω μία και καμία μέχρι να έρθεις για να σε γλυκοφιλήσω μικρό μου αγόρι!!!
Friday, September 25, 2009
Λίγο πριν έρθεις
έχω μια τεράστια λαχτάρα, μια αγωνία και μια χαρά απερίγραπτη.
Όλα είναι έτοιμα μικράκι μου, η κούνια σου στολισμένη, τα συρτάρια σου γεμάτα με ζεστές κουβέρτες και μυρωδάτα ρουχαλάκια, το καροτσάκι σου έτοιμο και αυτό (με φουσκωμένα λάστιχα, άδεια κυκλοφορίας, κάρτα καυσαερίων, ασφάλεια ... ), το δωμάτιο σου καθαρό (ο μπαμπάς σου έτριβε με τις μέρες κάθε του γωνιά), το αυτοκίνητο αστράφτει από καθαριότητα για την πρώτη σου βόλτα και το σπίτι μας πλήρως εξοπλισμένο για να σε φιλοξενήσει, μπιμπερό, αποστειρωτής, φορτισμένη φωτογραφική μηχανή, ξύλα για το τζάκι ...
Όλοι είμαστε έτοιμοι για σένα καλό μου αγόρι, ο μπαμπάς σου έμαθε να πλένει μπιμπερό και έχει φτιάξει ήδη μια δισκοθήκη με νανουρίσματα και παιδικά τραγουδάκια απ' όλο τον κόσμο, το Χαρικλάκι είναι επίσης έτοιμο να σε υποδεχτεί, φρεσκοκουρεμένο, μπανιαρισμένο και με ένα φιόγκο στο αυτί και εγώ με ένα χαμόγελο γλυκό και μάτια βουρκωμένα είμαι έτοιμη να σου προσφέρω όλη την αγάπη και την φροντίδα μου.
Σκέφτομαι εκατοντάδες πράγματα που θα κάνουμε μαζί, παιχνίδια στην άμμο, βόλτες με το καρότσι, να πετάς το μπαλάκι στην Χαρά και να στο φέρνει, να γελάς, να σε σηκώνει ψηλά στον αέρα ο πατέρας σου και να ξεκαρδίζεσαι, να σε ρωτάω που είναι το ματάκι και που η μυτούλα και να μου δείχνεις με τα χεράκια σου, να ακούς μουσική μαζί με τον πατέρα σου και να συναρμολογείτε παζλ ... μα πιο πολύ το μυαλό μου έχει κολλήσει σε μια εικόνα: να σε παίρνω για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου και να σε καλοσορίζω κοντά μας, να βλέπω για πρώτη φορά τα ματάκια σου, να σε χαϊδεύω στην πλάτη και με φωνή γεμάτη λυγμούς χαράς να σου λέω πόσο πολύ σε αγάπησα αυτούς τους μήνες και πόσο πιο πολύ θα σε αγαπώ για πάντα.
Όλα είναι έτοιμα ζαχαράκι μου για σένα, όποτε είσαι έτοιμος και εσύ έλα κοντά μας.
Όλα είναι έτοιμα μικράκι μου, η κούνια σου στολισμένη, τα συρτάρια σου γεμάτα με ζεστές κουβέρτες και μυρωδάτα ρουχαλάκια, το καροτσάκι σου έτοιμο και αυτό (με φουσκωμένα λάστιχα, άδεια κυκλοφορίας, κάρτα καυσαερίων, ασφάλεια ... ), το δωμάτιο σου καθαρό (ο μπαμπάς σου έτριβε με τις μέρες κάθε του γωνιά), το αυτοκίνητο αστράφτει από καθαριότητα για την πρώτη σου βόλτα και το σπίτι μας πλήρως εξοπλισμένο για να σε φιλοξενήσει, μπιμπερό, αποστειρωτής, φορτισμένη φωτογραφική μηχανή, ξύλα για το τζάκι ...
Όλοι είμαστε έτοιμοι για σένα καλό μου αγόρι, ο μπαμπάς σου έμαθε να πλένει μπιμπερό και έχει φτιάξει ήδη μια δισκοθήκη με νανουρίσματα και παιδικά τραγουδάκια απ' όλο τον κόσμο, το Χαρικλάκι είναι επίσης έτοιμο να σε υποδεχτεί, φρεσκοκουρεμένο, μπανιαρισμένο και με ένα φιόγκο στο αυτί και εγώ με ένα χαμόγελο γλυκό και μάτια βουρκωμένα είμαι έτοιμη να σου προσφέρω όλη την αγάπη και την φροντίδα μου.
Σκέφτομαι εκατοντάδες πράγματα που θα κάνουμε μαζί, παιχνίδια στην άμμο, βόλτες με το καρότσι, να πετάς το μπαλάκι στην Χαρά και να στο φέρνει, να γελάς, να σε σηκώνει ψηλά στον αέρα ο πατέρας σου και να ξεκαρδίζεσαι, να σε ρωτάω που είναι το ματάκι και που η μυτούλα και να μου δείχνεις με τα χεράκια σου, να ακούς μουσική μαζί με τον πατέρα σου και να συναρμολογείτε παζλ ... μα πιο πολύ το μυαλό μου έχει κολλήσει σε μια εικόνα: να σε παίρνω για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου και να σε καλοσορίζω κοντά μας, να βλέπω για πρώτη φορά τα ματάκια σου, να σε χαϊδεύω στην πλάτη και με φωνή γεμάτη λυγμούς χαράς να σου λέω πόσο πολύ σε αγάπησα αυτούς τους μήνες και πόσο πιο πολύ θα σε αγαπώ για πάντα.
Όλα είναι έτοιμα ζαχαράκι μου για σένα, όποτε είσαι έτοιμος και εσύ έλα κοντά μας.
Friday, July 31, 2009
Το πιο συναρπαστικό ταξίδι μου, εσύ
Ξεκίνησε ένα βράδυ, όταν είπα το μεγάλο "ναι" και άλλαξε με μιας όλη μου η ζωή. Από εκείνη την τόσο δα μικρούλα στιγμή όλα φωτίστηκαν αλλιώς. Μαγικά υπήρξα για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, πιο σίγουρη από ποτέ: ήθελα αυτή η αγάπη να φέρει ένα παιδί.
Λίγο καιρό μετά στα έκτακτα ιατρεία ενός νοσοκομείου, με μεθυσμένο μυαλό από τον υψηλό πυρετό άκουσα την πιο περίεργα χαρούμενη ανακοίνωση:
-Κυρία Τοχημείο, εεε, το τέστ κυήσεως είναι θετικό.
-ΑΛΗΘΕΙΑ;
-Ναι
Φως παντού, άλλαξαν όλα και άρχισα να γελάω και να κλαίω (όπως γελάω και κλαίω τώρα που τα θυμάμαι).
-Είναι καλά τα νέα αυτά;
-Τα καλύτερα! (σρλουπ σρλουπ - ρούφηγμα μύτης)
Ο Νίκος περίμενε στην αίθουσα αναμονής και δεν το ήξερε ακόμα. Σκεφτόμουν χίλιους τρόπους για να του το πω. Ακόμα και να περιμένω να φτάσω σπίτι να ανάψω τζάκι και κεριά, να βάλω Φρανκ Σινάτρα και μετά να το ξεστομίσω, σκέφτηκα η χαζή. Όταν όμως λίγη ώρα αργότερα έβγαινα από το ιατρείο δυσκολεύτηκα πολύ για να μην φωνάξω δυνατά το σπουδαίο νέο μου.
Με αγκάλιασε, με φίλησε, με ρώτησε τι είπαν οι γιατροί και τι φάρμακα μου έδωσαν και εγώ του απάντησα πως θα έπρεπε να έρθω και αύριο γιατί σήμερα δεν μπορούσαν να μου δώσουν τίποτα.
-Γιατί; Γιατί δεν μπορούν να σου δώσουν τίποτα;
-Γιατί αύριο πρέπει να δω έναν άααλλο γιατρό
-Γιατί; Και γιατί δεν σου έδωσαν κάτι για τον πυρετό; ...
-Επειδή, να, είμαι λίγο έγκυος! (μην του πω "πολύ" και τάχα τρομάξει)
Έκλαιγε και γέλαγε και με φιλούσε και ρώταγε "αλήθεια; δεν μου κάνεις πλάκα;" και γέλαγε και έκλαιγε και με γέμιζε φιλιά.
Και εκείνη την ημέρα, την 17η του κρύου χειμωνιάτικου μήνα, μάθαμε για το ταξίδι που είχαμε ήδη ξεκινήσει.
Ένα συναρπαστικό ταξίδι, το πιο συναρπαστικό ταξίδι όλων, για μένα, για τον Νίκο και τον μονάκριβο γιο μας.
Σχεδόν 7 μήνες από εκείνη την μέρα, είμαι ακόμα μεθυσμένη, όχι από πυρετό, από ευτυχία.
Λίγο καιρό μετά στα έκτακτα ιατρεία ενός νοσοκομείου, με μεθυσμένο μυαλό από τον υψηλό πυρετό άκουσα την πιο περίεργα χαρούμενη ανακοίνωση:
-Κυρία Τοχημείο, εεε, το τέστ κυήσεως είναι θετικό.
-ΑΛΗΘΕΙΑ;
-Ναι
Φως παντού, άλλαξαν όλα και άρχισα να γελάω και να κλαίω (όπως γελάω και κλαίω τώρα που τα θυμάμαι).
-Είναι καλά τα νέα αυτά;
-Τα καλύτερα! (σρλουπ σρλουπ - ρούφηγμα μύτης)
Ο Νίκος περίμενε στην αίθουσα αναμονής και δεν το ήξερε ακόμα. Σκεφτόμουν χίλιους τρόπους για να του το πω. Ακόμα και να περιμένω να φτάσω σπίτι να ανάψω τζάκι και κεριά, να βάλω Φρανκ Σινάτρα και μετά να το ξεστομίσω, σκέφτηκα η χαζή. Όταν όμως λίγη ώρα αργότερα έβγαινα από το ιατρείο δυσκολεύτηκα πολύ για να μην φωνάξω δυνατά το σπουδαίο νέο μου.
Με αγκάλιασε, με φίλησε, με ρώτησε τι είπαν οι γιατροί και τι φάρμακα μου έδωσαν και εγώ του απάντησα πως θα έπρεπε να έρθω και αύριο γιατί σήμερα δεν μπορούσαν να μου δώσουν τίποτα.
-Γιατί; Γιατί δεν μπορούν να σου δώσουν τίποτα;
-Γιατί αύριο πρέπει να δω έναν άααλλο γιατρό
-Γιατί; Και γιατί δεν σου έδωσαν κάτι για τον πυρετό; ...
-Επειδή, να, είμαι λίγο έγκυος! (μην του πω "πολύ" και τάχα τρομάξει)
Έκλαιγε και γέλαγε και με φιλούσε και ρώταγε "αλήθεια; δεν μου κάνεις πλάκα;" και γέλαγε και έκλαιγε και με γέμιζε φιλιά.
Και εκείνη την ημέρα, την 17η του κρύου χειμωνιάτικου μήνα, μάθαμε για το ταξίδι που είχαμε ήδη ξεκινήσει.
Ένα συναρπαστικό ταξίδι, το πιο συναρπαστικό ταξίδι όλων, για μένα, για τον Νίκο και τον μονάκριβο γιο μας.
Σχεδόν 7 μήνες από εκείνη την μέρα, είμαι ακόμα μεθυσμένη, όχι από πυρετό, από ευτυχία.
Tuesday, March 31, 2009
Subscribe to:
Posts (Atom)