Tuesday, January 31, 2006

Πιστεύω εις μίαν Χημεία...

-Πάμε Γιώργο το Σάββατο πλατεία;
-Έχω κατηχητικό, γιατί δεν έρχεσαι;
-Μπα τα βαριέμαι αυτά...
-Θα παίξουμε ποδόσφαιρο!!!
-Οκ, τότε θα έρθω!!!

Παιδάκι ήμουν, 1η Γυμνασίου. Αγορίστικα ντυνόμουν, ποδόσφαιρο έπαιζα.
Ετοιμάστηκα με χαρά και πήγα. Στην αυλή του γυμνασίου ο Γιώργος και τα υπόλοιπα παιδιά έφτιαχναν τις ομάδες.
Καλημέρισα και έβγαλα το μπουφάν.
"Κύριε η alex θα μπει στην δική μου ομάδα, εντάξει;"
-Τι είσαι εσύ; με ρώτησε ο κύριος
-Είμαι η alex, πρώτη φορά έρχομαι στο κατηχητικό
-Κοριτσάκι είσαι;
-Ε, ναι, ήρθα για το ποδόσφαιρο
-Αφού είσαι κοριτσάκι!
-Είμαι, πειράζει;
-Εσύ θα πας "πάνω"
-Γιατί;;;
-Γιατί είσαι κοριτσάκι.

Έφυγα με σκυφτό κεφάλι για "πάνω".
Μέσα σε μία αίθουσα ήταν μαζεμένα και τα άλλα κοριτσάκια και κάτι κυρίες με μουστάκι και φούστα ως τον αστράγαλο. Μου ζήτησαν να συμμετάσχω σε ένα παιχνίδι αλλά προτίμησα να κοιτάζω από το παράθυρο τα αγοράκια να παίζουν μπάλα.
Με πρόφαση το μπουφάν που ξέχασα ξανακατέβηκα στην αυλή.
Ο δάσκαλος με ύφος αυστηρό μου έδειξε με το χέρι "Πάνω εσύ"
"Ναι ναι, ξέρω, είμαι κοριτσάκι εγώ.

"Πάνω", η δράση περιορίζονταν σε ένα παιχνίδι με σοκολάτα και πως να την σπάσεις κρατώντας με το στόμα ένα κουτάλι.
Σε μια αποτυχημένη μου προσπάθεια έφτυσα το κουτάλι και μου ξέφυγε ένα "αι στο διάολο".
Οι κυρίες έπαθαν απανωτά εγκεφαλικά και μόνο παπά δεν φώναξαν να με διαβάσει.
Ακολούθησε μια καταιγίδα από συστάσεις και παρατηρήσεις "...και εμείς τα κοριτσάκια δεν λέμε τέτοια πράγματα και να μην αναφέρεις ξανά τον εξω-απο-εδώ, απεταξάμην τον σατανά, απεταξάμην"
Στον επόμενο γύρο περιορίστηκα στο "αι στ...α σκατά" που προκάλεσε μόνο ένα εγκεφαλικό.

Αναρωτιέμαι το πως και το γιατί πήγα και το επόμενο Σάββατο.
Αν η κατήχηση περιορίζονταν μόνο στο ο καλός Θεούλης και ο καλός Χριστούλης δεν θα είχα μεγάλο πρόβλημα. Ούτε αν έλεγαν μόνο για τις φούστες- τσουβάλια που πρέπει να φοράμε εμείς τα κοριτσάκια και ποτέ παντελόνια. Απλά δεν θα πήγαινα ξανά.
Εκείνες όμως το προχώρησαν.
Σαν να είχαν μία λίστα με το τι απαγορεύεται.
Απαγορεύεται να κάνουμε παρέα με αγοράκια, να παίζουμε μαζί τους διάφορα παιχνίδια και κυρίως "τον γιατρό", να πηγαίνουμε μαζί τους στην πλατεία, γενικώς όπου αγοράκια ουυ 666, ουυ αντικράιστ.

Εκείνο όμως που με εξόργισε ήταν που λίγο πριν ξεκινήσει το άχαρο παιχνίδι με το κουτάλι και την σοκολάτα μία από τις κυρίες με πήρε πιο δίπλα να μου μιλήσει και να με συνετίσει.
Ρώτησε, λέει, και έμαθε πως κάθομαι στο ίδιο θρανίο με την Δ που πίστευε στον Ιαχωβά.
Αρχικά νόμιζε πως δεν το ήξερα και πως είχα πέσει θύμα.
Όταν όμως τις είπα "Εεε και;;;" φόρτωσε η κυρία και της σηκώθηκε η τρίχα από το μουστάκι.
Με ξεκίνησε σε εντατική κατήχηση για το πως δεν πρέπει να κάνουμε παρέα με αλλόθρησκα παιδιά και δεν πτοήθηκε ακόμα και όταν της είπα πως η Δ είναι φίλη μου και την αγαπώ.
-Δεν γίνεται να αγαπάς ένα τέτοιο παιδί, θέλει να σε κάνει σαν εκείνο, θέλει το κακό σου δεν το βλέπεις;
-Μα με κάνει και γελώ, με βοηθάει στην Ιστορία και εγώ στα Μαθηματικά
-Θα το πω στους γονείς σου!
-(Ναι, με έσκιαξες) Οι γονείς μου το ξέρουν
-Το επόμενο Σάββατο να τους φέρεις μαζί σου. Πρέπει να τους μιλήσω
-Δεν θα ξαναέρθω
-Άκου, θα σε τιμωρήσει ο Θεός με αυτό που κάνεις (με το χέρι έτοιμο να με μαλώσει)
-Ο Θεός δεν τιμωρεί, μόνο αγαπάει

Έκλεισα τα αυτιά μου και έβλεπα τα χείλη της να κουνιούνται γρήγορα. Μόνο ο Θεός ξέρει τι έλεγε. Κουνούσε και το δάχτυλο.
Εγώ κουνούσα το κεφάλι επιδεικτικά.
Δεν πήγα ποτέ ξανά.

Σέβομαι την πίστη ή όχι κάθε ανθρώπου, την διαφορετικότητα του, την ανάγκη του να πιστέψει και να ελπίζει σε κάποιον Θεό.
Όμως δεν αντέχω την στενομυαλιά των ανθρώπων. Ότι αυτό που πιστεύουν είναι το πιο σωστό και κρίνουν με βάση την πίστη όλους τους άλλους.
Καταλήγουν στο άλλο άκρο, να γίνονται ρατσιστές και να έχουν μίσος στην καρδιά τους.

θυμήθηκα ένα παλιό μου συνάδερφο που όταν εναντιώθηκα στο χριστιανικό του κήρυγμα κατά των Αλβανών άρχισε να με κατηγορεί και να ρωτάει επίμονα αν πιστεύω στον Θεό.
Η απάντηση μου γελώντας "και εσένα τι σε νοιάζει, θα μου κόψεις το επίδομα;" τον έκανε έξαλλο. Τον άκουσε όλο το κτίριο να φωνάζει "Πες το "Πιστεύω" να δω ότι το ξέρεις αν είσαι Χριστιανή"
Μπα; Δεν ήξερα ότι έπρεπε να περάσω από εξετάσεις.
Προσπάθησα να του δώσω να καταλάβει πως μπορούμε να μιλήσουμε πολιτισμένα αλλά εκείνος δεν ήθελε να ακούσει τίποτα άλλο από εμένα παρά μόνο το "πιστεύω".


-(Φαγώθηκες, πάρτο τότε) Πιστεύω εις μίαν αγία Χημεία μητέρα παντοκράτορα όλων των επιστημών και ορκίζομαι πως ποτέ δεν θα ρίξω νερό στο οξύ, αλλά το αντίστροφο, γιατί τζίτ θα πέσει φωτιά να με κάψει"

Όλοι γέλασαν εκτός από εκείνον.
Επέμενε να φωνάζει, ήρθε πιο κοντά και κουνούσε το δάχτυλο. (Σύστημα το έχουν;)
Έκλεισα τα αυτιά μου αλλά αυτή την φορά έκανα μορφασμούς και τραγουδούσα.

Ο Γιώργος έγινε ένας πολύ επιτυχημένος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, με την Δ μας χώρισε ο χρόνος και οι αποστάσεις αλλά όχι η θρησκεία και ο συνάδερφος μάλλον ακόμα με καταριέται.

Friday, January 27, 2006

Νοσταλγία

Το πατρικό μου σπίτι θυμήθηκα απόψε.
Να βρισκόμουν κάπως μαγικά έξω από την ξύλινη πόρτα. Χωρίς να ανάψω τα φώτα να έκανα μια βόλτα στο σαλόνι, στην κουζίνα, στο δωμάτιο μου.
Δεν είναι περίεργο που όσος καιρός και αν περάσει μπορείς να περπατήσεις στο πατρικό σου σπίτι μέσα στο σκοτάδι;
Ξέρεις που είναι ο καναπές, οι καρέκλες, το έπιπλο του τηλεφώνου, οι παντόφλες που ξεχνάει ο πατέρας στον διάδρομο.

(Έμαθα να αποφεύγω πια και τις μικρές παγίδες, αυτοκινητάκια και μπάλες, των ανιψιών μου και δεν προσγειώνομαι ανώμαλα μετά από 2πλο τόλουπ και 3πλο άξελ.)

(Άρχισα λιγάκι να κλαίω, είχα καιρό να κλάψω.)
Ύστερα να στεκόμουν μπροστά στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονιών μου.
Να την άνοιγα σιγά σιγά και να πατούσα στις μύτες των ποδιών μου.
Να σταθώ για λίγο ήσυχα και να τους νοιώσω να κοιμούνται.
Να τους φιλήσω στο μέτωπο χωρίς να τους ξυπνήσω.

(Έκλαιγα σαν μικρό παιδί.) Σηκώθηκα και χωρίς να ανοίξω τα φώτα περπάτησα ως την κουζίνα. Τώρα πια μπορώ να βαδίζω στο σκοτάδι και σε αυτό εδώ το σπίτι.

Άναψα ένα μικρό κερί και σημείωσα στο χαρτί δίπλα από τα "ψώνια του σούπερ μάρκετ" όσα θα ήθελα να τους ψιθυρίσω.
"Μου είναι δύσκολο μακριά σας"

Φύσηξα με μια ανάσα ανακούφισης το κερί.



Έχω και ευαίσθητη πλευρά, ανάθεμα με

Tuesday, January 24, 2006

Ενθουσιώδης Γραμματέας

Μετά το διάλειμμα των διακοπών, όπου δεν κινούνταν τίποτα, στρώθηκα ξανά να διαβάζω και να απαντώ σε αγγελίες (λες και με ρώτησε καμία...)
Σε μερικές όμως έχω πρόβλημα κατανόησης παρόλο που κατέχω την Αγγλική απταίστως.

Field Sales supervisor
Corporate Fundraising Responsible
Purchasing Supervisor
Supply Chain Manager
Administrative Staff for the Sales Support Department
Customer Service Supervisor
Payroll Consultant

Και αναρωτιέμαι, τι να λέει ο ποιητής.

Γουάτ δε φάκ...τι τα σπούδαζα βρε μάνα τα εγγλέζικα τόσα χρόνια;

Πας για γαμπρός με τα λουλούδια και τις πάστες στα πεθερικά να ζητήσεις το χέρι της νεαρής και λες με ύφος μέσα από το φαρδύ- κουστούμι- δανεικό- από- τον- ξάδερφο:
"είμαι Cesspool Hygiene Specialιst εγώ"... κοινώς βοθρατζής.
Φυσικά η πεθερά καμαρώνει πως η κόρη της είναι "Cleaning Area Manager"
Να σας ζήσουν τα παιδιά... βρε μπράβο...

Αχτύπητο και επιτυχημένο ζεύγος αποτελούν και οι "Kiosk Sales Assistant" (περιπτερού)
και ο "Head Kiosk Director" (περιπτεράς ντε... ντιπ αμόρφωτοι είστε;)

Ζητούνται επίσης:
  • Specialized Clark driver (οδηγός κλάρκ)
  • Stone Technician (καλουπατζής)
  • Washing Hair Assistant (βοηθός πιστολάκι)
  • Bake Sales Manager (κουλουρτζής)
  • Senior Glass Installer (τζαμάς)
  • Junior & Senior Squeegee kids (παιδιά των φαναριών)
  • Certified Luxury Chauffer (ταξιτζής)
  • Waste Disposal Technician (σκουπιδιάρης)
  • Exotic Plants Merchant (λουλουδού)
  • Trainee Ship Coordinator (μούτσος)

Ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η αγγελία όπου ζητούσαν "Ενθουσιώδη Γραμματέα".
Φαντάζομαι πως τα κυριότερα καθήκοντα της θα είναι να πηγαίνει τον εσπρέσο στο αφεντικό, να φοράει κοντά συνολάκια, να χαιρετά εγκάρδια τους συνεργάτες με χειραψία και σταυρωτά φιλιά και γενικότερα να είναι ενθουσιώδης...

"Χα χα χα κα-λη-μέεεε-ρα κύριε Πρόεδρε... αχ... τι υπέροχη μέρα δεν νομίζετε...είμαι πολύ ενθουσιασμένη με το φαξ που πρέπει να στείλω... χα χα χα"

Να στείλω βιογραφικό ή να μην στείλω;
Αχ, δεν ξέρω αν έχω τα προσόντα...

Monday, January 23, 2006

Ελπινίκη τα έμαθες τα νέα;

-Τι καλέ, τι έγινε;
-Η alex, η απέναντι, όλη μέρα χθες καθάριζε
-Ποια μωρέ, η ακαμάτα;
-Ναι, σου λέω, έπλυνε την βεράντα, τα πατζούρια, μέχρι και με άζαξ τα τζάμια έκανε. Άσε που η γειτόνισσα άκουσε και ηλεκτρική σκούπα.
-Έρχεται καμιά γιορτή; Εθνική επέτειος;
-Και την καθαριότητα άντε την προσπερνάς. Λες την έπιασε κρίση φιλότιμου, κρίση αλλεργίας από την σκόνη και το δικαιολογείς. Το "άλλο" όμως;
-Ποιο "άλλο"; Μην με ανησυχείς
-Πήγα το πρωί στον φούρνο της Γεωργίας. Ξέρεις δα πόσο μεγάλο στόμα έχει αυτή. Εμένα χρυσή μου με ξέρεις, ούτε ρωτάω, ούτε ασχολούμαι με κουτσομπολιά
-Σε ξέρω, εμ δεν σε ξέρω. Για πες τώρα για το "άλλο"
-Πήγε πρωί πρωί η alex και αγόρασε δύο κιλά ψωμί, 5 αυγά και...
-Και;;; Σκιάχτηκα Παναγίτσα μου
-Και 12 γλυκά κεράσματος.
-Κεράσματος; Τυλιγμένα για δώρο;
-Όχι, εδώ είναι το μυστήριο! Για το σπίτι.
-Τι τα ήθελε τα γλυκά κεράσματος; Αυτή έτσι ξινή και μονόχνοτη που είναι δεν έχει ποτέ επισκέψεις
-Όχι, εντάξει, μην το λες. Δεν θυμάσαι πρόπερσι το καλοκαίρι που ακούγονταν γέλια και μουσικές από το μπαλκόνι της;
-Ααα.. τότε λες που είχε πολλά κεριά αναμμένα στην βεράντα και την πέρασες για σατανίστρια;
-Ίσως ήμουν λιγάκι υπερβολική, την παρεξήγησα
-Ναι καλά, ας μην την έβλεπες στον Αϊ Νικόλα να μοιράζει μπομπονιέρες σε εκείνη την βάπτιση και ακόμα σατανίστρια θα την έλεγες
-Ξεφεύγουμε από το θέμα μας Ελπινίκη. Τι τα ήθελε 12 γλυκά κεράσματος η κακούργα;
-Και 5 αυγά;



Μαρία και Κ. Διευθυντά, σας ευχαριστώ για την διήμερη επίσκεψη σας και ας αφήσατε πίσω σας 3 κατσαρόλες, 1 ταψί, 16 πιάτα, 12 ποτήρια και 8 πιρούνια άπλυτα.

Απόπειρα Δολοφονίας

Σάββατο μεσημέρι, περπατούσα σκυφτή και σκεπτική καθώς πήγαινα στο σούπερ μάρκετ.
"Τυρί, ρύζι, καμβά... τυρί, ρύζι, καμβά"
Αποφεύγω μια λακκούβα.
"Τυρί, ρύζι, καμβά"

Ακούω μηχανή να μαρσάρει, σηκώνω το κεφάλι και την βλέπω να κάνει οχτάρια και να έρχεται κατά πάνω μου. Κοιτάζω το οδηγό, γνώριμο πρόσωπο.
Για κλάσματα δευτερολέπτου τα θυμάμαι όλα από την αρχή.

Όταν τον πρωτογνώρισα παραπλανήθηκα από το μελαψό του χρώμα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, την χορευτική του κίνηση. Πίστεψα πως είναι Βραζιλιάνος.
"Speak English;"
"Εεε;"
"Εεε... γράψε λάθος"
Πάει το όνειρο του Βραζιλιάνου γυμναστή.

Θυμήθηκα τις φωνές του "V step, σασέ, γόνατο", "Ενώνω", "Προσέχτεεεε"
και το "κάτσε κάτω Αλεξάνδρα" που ακόμα τις νύχτες μου ξυπνάει εφιάλτες.

Είδα επίσης την πιατέλα με τα 7 κιλά παϊδάκια που τσακίσαμε την Τσικνοπέμπτη με την παρέα και τις 15 ώρες διάδρομο που έκανα έπειτα για να τα κάψω.

Είδα τις φορές που ανήμπορη έκανα κοιλιακούς και απειλούσε με το πόδι του να με ξεκοιλιάσει.
-Ψοφίμι, ήθελες ούζα χθες;
-Αχ, βαχ, ήθελα
-Ήθελες και καλαμαράκια και χταποδάκια εεε;
-Σνιφ, κλαψ, ήθελα
-Πιο ψηλά, ψοφίμι, πάμε, 99, 98, 97, θα σε λιώσω, 96, 95...

Θυμήθηκα τον πιο χαρακτηριστικό διάλογο με τον οποίο επιβεβαίωσα την συμπάθεια του
-Ρε συ Χάρο, αυτοκίνητο οδηγείς;
-Όχι
-Να και ένα καλό που κάνεις για την κοινωνία.


Φρενάρισμα.
-Που πας κυρά μου; Θες να σε πατήσω;
-... με τρόμαξες.
Ο Μάκης μαζί με τον Θανάση πάνω στην μηχανή γελούσαν και εγώ ένοιωθα το αίμα μου να παγώνει από την τρομάρα.

Γυμναστής να σου πετύχει!
Ααα.. δεν στα είπα. Ο Χάρος ξεκίνησε μαθήματα οδήγησης. Σε σκέφτομαι φιμωμένο και δεμένο στο κάθισμα του συνοδηγού να σε πηγαίνω βόλτα.
Η εκδίκηση μου!

Τυρί, ρύζι... αχ και κάτι ακόμα

Thursday, January 19, 2006

Βρουμ βρουμ - Ζντουπ- Ιου ιου

Φου φου, ένα-δύο, ένα-δύο

Την προσοχή σας παρακαλώ.
Ακολουθεί σημαντική ανακοίνωση προς:

πεζούς, οδηγούς πατινιών, ποδηλάτων, μοτοσικλετιστών, αυτοκινήτων, ταξί, λεωφορείων, ημιφορτηγών, φορτηγών και τραμ.

Επίσης προς:
γατιά, σκυλιά, κολώνες, κάδους σκουπιδιών, στύλους ΔΕΗ και ΟΤΕ, κρουνούς ΕΥΔΑΠ, πλατείες και πεζοδρόμια.

Το Τογιότα Γιάρις, χρώματος ασημί, που φέρει την επιγραφή "Σχολή Οδηγών Ο Μηνάς" κυκλοφορεί ανεξέλικτα με επικίνδυνο οδηγό. Παρακαλείται όποιος το εντοπίσει να τραπεί προς φυγή για την ασφάλεια του.
Επαναλαμβάνω Τογιότα Γιάρις ασημί.
Ευχαριστώ.

Όπως καταλάβατε ξεκίνησα μαθήματα οδήγησης.

Tuesday, January 17, 2006

Ε.Σ.Υ. ,Εγώ και το Ι.Κ.Α.

Εγώ στα Γιάννενα τα ήξερα αλλιώς.
Ε.Σ.Υ. εδώ στην Αθήνα μου αλλάζεις τα φώτα.

Στα Γιάννενα πονούσε χέρι; Πήγαινες στο νοσοκομείο. Έβγαζαν μια ακτινογραφία, σε εξέταζαν και ανάλογα το πόρισμα ακολουθούσες την αγωγή. Στο τέλος πάντα έλεγες και "ευχαριστώ".
Εδώ στην Αθήνα, αν είσαι του Ικα και δεν είσαι του θανατά, περιμένεις να περάσει το χέρι από μόνο του.

Η φίλη μου έχει πονοκεφάλους εδώ και μέρες. Τηλεφωνεί στο Ικα και τις κλείνουν ραντεβού για 2 Φεβρουαρίου. Έχει εξαντληθεί από τους πόνους. Σήμερα το πρωί πηγαίνει στα ιατρεία του Ικα και παρουσιάζεται μπροστά στον ελεγκτή γιατρό.
"Δεν μπορούμε να σε εξυπηρετήσουμε, εσύ είσαι για νοσοκομείο"

"Τρεχάτε ποδαράκια μου να με προλάβω ζωντανή" και πηγαίνει σε εφημερεύον νοσοκομείο.

Εξηγεί τα συμπτώματα στην νευρολόγο.
"Αφού έχεις μέρες πονοκέφαλο και κατάφερες να έρθεις μόνη σου εδώ δεν είσαι έκτακτο περιστατικό, να πας στο Ικα"

Η πίεση της χτύπησε 25.
"Αν πάω έξω από το νοσοκομείο, πέσω κάτω ξερή και πάρω τηλέφωνο το ασθενοφόρο θα είμαι έκτακτο;"
"Θα πάρετε τηλέφωνο εσείς η ίδια;" (κάνουμε και χιούμορ;;; εεε;;;)

Το αποτέλεσμα είναι πως παρόλο που η φίλη μου έχει 400Ε κρατήσεις κάθε μήνα, τώρα που είναι άρρωστη πρέπει να πληρώσει και να κάνει τις εξετάσεις σε ιδιωτικό νοσοκομείο εκτός και αν θέλει να περιμένει μέχρι τις 2 Φεβρουαρίου. Εννοείται πως δεν θα την βγάλει με μία επίσκεψη και θα χάσει αρκετά μεροκάματα.

Εγώ αλλιώς τα ήξερα.
Ε.Σ.Υ;

Thursday, January 12, 2006

Ο Μητσοτάκης δεν είναι γκαντέμης και εγώ είμαι η απόδειξη

ή πως καταρρίπτεται μια θεωρία πολλών χρόνων.

Ο Άινσταιν έλεγε πως "χρειάζεται ένα και μόνο πείραμα για να διαψευστεί η θεωρία μου και ακόμα δεν έχει βρεθεί κανένα". Μπορεί να μην διαψεύδω την Θεωρία της Σχετικότητας αλλά προσφέρω στην ανθρωπότητα κάτι εξίσου σημαντικό.

Χθες μεσημεράκι είχα μια συνάντηση με τον Δ έξω από την Στοά του Βιβλίου. Ήταν η δεύτερη συνάντηση που είχα μαζί του. Θα συζητούσαμε μια καινούργια ιδέα που είχε. Το περίμενα πως και πως.
Μετά τις καλημέρες και τις ευχές για το καινούργιο έτος θα πηγαίναμε στην διπλανή καφετέρια για καφέ. Μέχρι τότε ήμουν πλάτη με το πεζοδρόμιο.

Γυρίζω απότομα για να φύγουμε και πέφτω πάνω στον...Μητσοτάκη!!!
Κοκκάλωσα, χαμογέλασα, ο Δ του είπε καλημέρα.

Ανέβαινα τα σκαλιά και έλεγα στον εαυτό μου... όχι, όχι δεν σημαίνει τίποτα...αφού δεν είμαι προληπτική...τίποτα δεν θα πάει στραβά.

Στην είσοδο της καφετέριας, αριστερά μου, μια μαύρη γάτα λιάζεται και με κοιτά.
Ακόμα και ο πιο δυνατός χαρακτήρας λυγίζει μπροστά στον θανατηφόρο συνδυασμό Μητσοτάκη + Μαύρη γάτα.

Λέω στον Δ για την μαύρη γάτα, δεν την είχε δει. Η απάντηση του ήταν "ελπίζω τα θεμέλια και οι κολώνες του κτιρίου να είναι γερές".
Σκέφτομαι πως από στιγμή σε στιγμή ο Δ θα σκάσει την βόμβα.
"Άλεξ το μετάνοιωσα, παίρνω την προηγούμενη πρόταση που σου έκανα πίσω"
"Άλεξ βρήκα καλύτερον"
"Άλεξ κήρυξα πτώχευση, φεύγω μετανάστης στην Γερμανία"

Ο Δ μου κάνει μια καινούργια πρόταση για συνεργασία καλύτερη από την προηγούμενη.
Την καλύτερη πρόταση που μου έκανε ποτέ κανείς!!!
Ότι καλύτερο μου έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια.

Γυρίζοντας σπίτι από τον ενθουσιασμό μου και την λαχτάρα μου περνάω με κόκκινο τα φανάρια. Ο οδηγός του αυτοκινήτου αντιδρά γρήγορα και δεν με πατάει.
Περπατάω δίπλα από κάποιον που σκάβει τον δρόμο με κομπρεσέρ. Μια πέτρα πετάγεται και χτυπά τον μπροστινό κύριο. Για λίγα εκατοστά την γλίτωσα.

Άφησα να περάσει ένα 24ωρο. Δεν έχω πάθει τίποτα και ο Δ δεν πήρε πίσω την πρόταση του.
Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα.
Ή είμαι περισσότερο γκαντέμο και κακότυχη από τον Μητσοτάκη (πρέπει να δω ειδήσεις σήμερα, ελπίζω να μην έπαθε τίποτα ο άνθρωπος)
ή είμαι η μόνη ζωντανή απόδειξη που καταρρίπτει την θεωρία που καταλογίζει για τόσα χρόνια κακοτυχίες, σεισμούς, πλημμύρες, κατάγματα, κουβά στο στοίχημα, τρακαρίσματα... στον γλυκύτατο επίτιμο πρόεδρο.

Μιλούσα στο τηλέφωνο με τον sport billy και του διηγούμουν το περιστατικό. Στο άκουσμα του ονόματος Μητσοτάκη άρχισε να φωνάζει
"Όχι ρε ζουζού, όχι ρε ζουζού τώρα που θα πάω να παίξω στοίχημα"
Αυτά μέχρι χθες.

Από σήμερα, Πέμπτη, 12 Ιανουαρίου του έτους 2006, όποιος ξαναπεί πως ο Μητσοτάκης είναι γκαντέμης θα έχει να κάνει μαζί μου.

Με λένε Αλεξάνδρα, σκόνταψα πάνω στον Μητσοτάκη και είμαι καλά.

Friday, January 06, 2006

"Θα σε ξεχνώ κάθε μέρα"

Ξαπλωμένη στον καναπέ, σκεπασμένη με κουβέρτα, δίπλα μου ένα μικρό πορτατίφ.
Στο τραπεζάκι μία κούπα με καφέ, τασάκι, καπνός, φιλτράκια, χαρτάκια και αναπτήρας.
Κινητό κλειστό.

Ανοίγω το βιβλίο.
Ξεκινώ ένα ταξίδι.

Ακούω το γέλιο μου να επιστρέφει μετά την βόλτα του στο άδειο σπίτι.
Σκουπίζω τα δάκρυα που απέκτησαν μια αυτονομία.
Συγκινούμε και γελώ.
Γελώ και συγκινούμε.
Για ακόμα μια φορά με παρασέρνει το παιχνίδι των λέξεων του Βασίλη Αλεξάκη.

Πριν χρόνια, ίσως 8 ή 9, με θυμάμαι στην Ζωσιμαία Βιβλιοθήκη στον διάδρομο με τους Έλληνες συγγραφείς. Στο ράφι "Α" ξεχώρισα ένα μικρό κόκκινο βιβλίο.
"Πριν"
Ακούμπησα πάνω στην βιβλιοθήκη και το άνοιξα. Δεν έχω ιδέα πόση ώρα πέρασε. Κουνήθηκα από την θέση μου μόνο και μόνο γιατί το μούδιασμα είχε γίνει ανυπόφορο.
Σκυφτή και χωρίς να πάρω τα μάτια μου από το βιβλίο έφτασα στο γραφείο για να το δανειστώ. Μηχανικά έβγαλα την κάρτα μου από την τσάντα, έδωσα το βιβλίο, καταχώρησαν τα στοιχεία και έφυγα.

Σκυφτή έφτασα στο σπίτι.
Πέρασα από το περίπτερο για τσιγάρα. Ο Λάμπρος, ο περιπτεράς, μου έλεγε για τον βραδινό αγώνα του Παναθηναϊκού, "ναι ναι" απαντούσα αδιάφορα.
Αφού έφτασα σπίτι κατάλαβα πως με κέρασε και μια σοκολάτα.
Έβγαλα τα παπούτσια, ξάπλωσα στο κρεβάτι και ακούμπησα τα πόδια μου ψηλά στον τοίχο.
Γελούσα, συγκινούμουν και μούδιαζα.

Σε λίγες ώρες είχα τελειώσει το βιβλίο, την επόμενη μέρα το επέστρεψα αλλά το σκεφτόμουν για καιρό.
Έκανα το λάθος να μην σημειώσω κάπου το όνομα του συγγραφέα και σε λίγους μήνες το είχα ξεχάσει. Δεν φημίζομαι για την δυνατή μου μνήμη σε τέτοια θέματα.
Γύρισα όλα τα βιβλιοπωλεία των Ιωαννίνων, επισκεπτόμουν συχνά την βιβλιοθήκη.
Έλεγα "θέλω το Πριν, η ιστορία του είναι έτσι και έτσι και αλλιώς..."
Δεν το ήξερε κανείς.
Δύο χρόνια μετά και αφού είχα φύγει πια από τα Γιάννενα, επέστρεψα στην Ζωσιμαία. Ακούμπησα στην βιβλιοθήκη, στον διάδρομο με τους Έλληνες συγγραφείς, στο ράφι "Α" και το μικρό κόκκινο βιβλίο ήταν εκεί. Μου φανερώθηκε.

Από τότε κάθε φορά που αγοράζω ή δανείζομαι βιβλίο του Αλεξάκη περιμένω να πάει απόγευμα, να ανάψω ένα μικρό πορτατίφ, να πάρω δίπλα μου καφέ και τσιγάρα, να κλείσω τα τηλέφωνα και να μουδιάσω.
Να ταξιδέψω.

Wednesday, January 04, 2006

Δύο Ομπρέλες

Ομπρέλα Νο1:

Έχω πάει με δύο φίλους σε ένα μπαράκι στα Γιάννενα. Ζωντανή μουσική, κρασί, χαμηλά φώτα, χαλαρή συζήτηση.
Φεύγωντας αναζητώ την δανεική, από την μητέρα μου, ομπρέλα. (Δεν έχω ακόμα αγοράσει δική μου και αυτή που έχω δανειστεί από κάποιον, που δεν θυμάμαι πια, την ξέχασα στην Αθήνα).
Στην θέση της ωραιότατης ομπρέλας βρίσκω μια σπασμένη σχεδόν στο ίδιο χρώμα. Άρχισα να γκρινιάζω λίγο και να ψάχνω ανάμεσα στις άλλες.
Ο πορτιέρης μου προτίνει "Πάρε άλλη, σίγουρα θα στην έκλεψαν"
-Τι εννοείς πάρε άλλη;
Συνέχιζα, σκυφτή, να ψάχνω.
-Πάρε όποια θες, δεν θα πω τίποτα
-Εννοείς να κλέψω κάποια άλλη επειδή κάποιος ανεγκέφαλος πήρε την δική μου;
-Ναι, διάλεξε όποια θες. Εκείνη η άσπρη, η μεγάλη, είναι πολύ ωραία.
Χαμογέλασα, αλλά όχι από χαρά.
-Προτιμώ να γίνω μούσκεμα.
Και έγινα.

Ομπρέλα Νο2:
Την επόμενη μέρα πήγα σινεμά να δω μια κουλτουριάρικη ταινία. Στο Πολυθέαμα ποτέ δεν είχε πολύ κόσμο αλλά το να είμαστε μόνο οι δυο μας δεν μου είχε ξανατύχει.
Πιάσαμε την κουβέντα με την κοπέλα που έκοβε τα εισητήρια.
(Ξέρατε πως από τα 6 ευρω που κοστίζει το εισητήριο τα 5.15 πάνε για την ενοικίαση της ταινίας;)
Λίγο πριν αρχίσει η προβολή ήρθε μια παρέα με μία γυναίκα και δύο άνδρες.
Πριν πάμε να προλάβουμε τις καλύτερες θέσεις μπήκε στην κουβέντα και ο νεαρός.
Η ατμόσφαιρα ήταν οικογενειακή. Συζητούσαμε και η ώρα περνούσε.
Κάποια στιγμή η κοπέλα μας ρώτησε αν είμαστε έτοιμοι να αρχίσει η προβολή ή να περιμένει να τελειώσουμε το τσιγάρο μας!
Με το που άρχισε η ταινία ο συναχωμένος νεαρός φυσούσε την μύτη του και φτερνιζόταν.
Ένα δικό μου "Σσσσσςςς" γέμισε την άδεια αίθουσα με γέλια.
Με κέρδος 0.85 λεπτά από κάθε εισητήριο σιγά μην είχαμε και καλοριφέρ.
Κάναμε ένα διάλειμμα για να ζεσταθούμε και πρόσφερα σε όλους καραμέλες χόλς.

Βγαίνοντας από την αίθουσα είδα οτι βρέχει.
"Ουφ... πάλι μούσκεμα θα γίνουμε"
Η ταμίας μου λέει: "Υπαρχει εδώ μια ομπρέλα που την ξέχασαν από πέρυσι και κανείς δεν την ζήτησε. Μπορείς να την πάρεις"
-Εεε... δεν ξέρω...να την πάρω μέχρι το αυτοκίνητο και να περάσουμε από εδώ σε ένα τέταρτο;
-Όχι, μην την ξαναφέρεις, κράτησε την.
-Θα είσαι σε ένα τέταρτο εδω;
-Επιμένω, είναι ένα χρόνο εδώ, δεν την ζήτησε κανείς. Κράτησε την.

Την κράτησα και την έδωσα στην μητέρα μου. Μωβ μου δάνεισε, πράσινη της πήγα πίσω.

Μια καλή μου φίλη λέει "όταν κάνεις ένα καλό λίγο αργότερα σου συμβαίνει κάτι καλό"
Αν είχα κλέψει την όμορφη λευκή ομπρέλα θα έκανα τον ιδιοκτήτη της λυπημένο, θυμωμένο και μούσκεμα.
Δεν θα χρειαζόμουν ομπρέλα φεύγωντας από το σινεμά και η νεαρή ταμίας δεν θα είχε κάνει αυτή την καλή κίνηση (έστω και με ξεχασμένη ομπρέλα).
Τέλος, η μητέρα μου θα έμενε χωρίς ομπρέλα γιατί η λευκή ήταν πολύ όμορφη για να την δώσω, ίσως να τις αγόραζα κάποια άλλη ίσως και όχι.

Αυτή θα είναι η στάση μου για την καινούργια χρονιά... "κάνεις το καλό και ίσως αργότερα σου συμβεί και εσένα κάτι καλό".

Εύχομαι σε όλους μια καλύτερη χρονιά!