Πιστεύω εις μίαν Χημεία...

-Πάμε Γιώργο το Σάββατο πλατεία;
-Έχω κατηχητικό, γιατί δεν έρχεσαι;
-Μπα τα βαριέμαι αυτά...
-Θα παίξουμε ποδόσφαιρο!!!
-Οκ, τότε θα έρθω!!!

Παιδάκι ήμουν, 1η Γυμνασίου. Αγορίστικα ντυνόμουν, ποδόσφαιρο έπαιζα.
Ετοιμάστηκα με χαρά και πήγα. Στην αυλή του γυμνασίου ο Γιώργος και τα υπόλοιπα παιδιά έφτιαχναν τις ομάδες.
Καλημέρισα και έβγαλα το μπουφάν.
"Κύριε η alex θα μπει στην δική μου ομάδα, εντάξει;"
-Τι είσαι εσύ; με ρώτησε ο κύριος
-Είμαι η alex, πρώτη φορά έρχομαι στο κατηχητικό
-Κοριτσάκι είσαι;
-Ε, ναι, ήρθα για το ποδόσφαιρο
-Αφού είσαι κοριτσάκι!
-Είμαι, πειράζει;
-Εσύ θα πας "πάνω"
-Γιατί;;;
-Γιατί είσαι κοριτσάκι.

Έφυγα με σκυφτό κεφάλι για "πάνω".
Μέσα σε μία αίθουσα ήταν μαζεμένα και τα άλλα κοριτσάκια και κάτι κυρίες με μουστάκι και φούστα ως τον αστράγαλο. Μου ζήτησαν να συμμετάσχω σε ένα παιχνίδι αλλά προτίμησα να κοιτάζω από το παράθυρο τα αγοράκια να παίζουν μπάλα.
Με πρόφαση το μπουφάν που ξέχασα ξανακατέβηκα στην αυλή.
Ο δάσκαλος με ύφος αυστηρό μου έδειξε με το χέρι "Πάνω εσύ"
"Ναι ναι, ξέρω, είμαι κοριτσάκι εγώ.

"Πάνω", η δράση περιορίζονταν σε ένα παιχνίδι με σοκολάτα και πως να την σπάσεις κρατώντας με το στόμα ένα κουτάλι.
Σε μια αποτυχημένη μου προσπάθεια έφτυσα το κουτάλι και μου ξέφυγε ένα "αι στο διάολο".
Οι κυρίες έπαθαν απανωτά εγκεφαλικά και μόνο παπά δεν φώναξαν να με διαβάσει.
Ακολούθησε μια καταιγίδα από συστάσεις και παρατηρήσεις "...και εμείς τα κοριτσάκια δεν λέμε τέτοια πράγματα και να μην αναφέρεις ξανά τον εξω-απο-εδώ, απεταξάμην τον σατανά, απεταξάμην"
Στον επόμενο γύρο περιορίστηκα στο "αι στ...α σκατά" που προκάλεσε μόνο ένα εγκεφαλικό.

Αναρωτιέμαι το πως και το γιατί πήγα και το επόμενο Σάββατο.
Αν η κατήχηση περιορίζονταν μόνο στο ο καλός Θεούλης και ο καλός Χριστούλης δεν θα είχα μεγάλο πρόβλημα. Ούτε αν έλεγαν μόνο για τις φούστες- τσουβάλια που πρέπει να φοράμε εμείς τα κοριτσάκια και ποτέ παντελόνια. Απλά δεν θα πήγαινα ξανά.
Εκείνες όμως το προχώρησαν.
Σαν να είχαν μία λίστα με το τι απαγορεύεται.
Απαγορεύεται να κάνουμε παρέα με αγοράκια, να παίζουμε μαζί τους διάφορα παιχνίδια και κυρίως "τον γιατρό", να πηγαίνουμε μαζί τους στην πλατεία, γενικώς όπου αγοράκια ουυ 666, ουυ αντικράιστ.

Εκείνο όμως που με εξόργισε ήταν που λίγο πριν ξεκινήσει το άχαρο παιχνίδι με το κουτάλι και την σοκολάτα μία από τις κυρίες με πήρε πιο δίπλα να μου μιλήσει και να με συνετίσει.
Ρώτησε, λέει, και έμαθε πως κάθομαι στο ίδιο θρανίο με την Δ που πίστευε στον Ιαχωβά.
Αρχικά νόμιζε πως δεν το ήξερα και πως είχα πέσει θύμα.
Όταν όμως τις είπα "Εεε και;;;" φόρτωσε η κυρία και της σηκώθηκε η τρίχα από το μουστάκι.
Με ξεκίνησε σε εντατική κατήχηση για το πως δεν πρέπει να κάνουμε παρέα με αλλόθρησκα παιδιά και δεν πτοήθηκε ακόμα και όταν της είπα πως η Δ είναι φίλη μου και την αγαπώ.
-Δεν γίνεται να αγαπάς ένα τέτοιο παιδί, θέλει να σε κάνει σαν εκείνο, θέλει το κακό σου δεν το βλέπεις;
-Μα με κάνει και γελώ, με βοηθάει στην Ιστορία και εγώ στα Μαθηματικά
-Θα το πω στους γονείς σου!
-(Ναι, με έσκιαξες) Οι γονείς μου το ξέρουν
-Το επόμενο Σάββατο να τους φέρεις μαζί σου. Πρέπει να τους μιλήσω
-Δεν θα ξαναέρθω
-Άκου, θα σε τιμωρήσει ο Θεός με αυτό που κάνεις (με το χέρι έτοιμο να με μαλώσει)
-Ο Θεός δεν τιμωρεί, μόνο αγαπάει

Έκλεισα τα αυτιά μου και έβλεπα τα χείλη της να κουνιούνται γρήγορα. Μόνο ο Θεός ξέρει τι έλεγε. Κουνούσε και το δάχτυλο.
Εγώ κουνούσα το κεφάλι επιδεικτικά.
Δεν πήγα ποτέ ξανά.

Σέβομαι την πίστη ή όχι κάθε ανθρώπου, την διαφορετικότητα του, την ανάγκη του να πιστέψει και να ελπίζει σε κάποιον Θεό.
Όμως δεν αντέχω την στενομυαλιά των ανθρώπων. Ότι αυτό που πιστεύουν είναι το πιο σωστό και κρίνουν με βάση την πίστη όλους τους άλλους.
Καταλήγουν στο άλλο άκρο, να γίνονται ρατσιστές και να έχουν μίσος στην καρδιά τους.

θυμήθηκα ένα παλιό μου συνάδερφο που όταν εναντιώθηκα στο χριστιανικό του κήρυγμα κατά των Αλβανών άρχισε να με κατηγορεί και να ρωτάει επίμονα αν πιστεύω στον Θεό.
Η απάντηση μου γελώντας "και εσένα τι σε νοιάζει, θα μου κόψεις το επίδομα;" τον έκανε έξαλλο. Τον άκουσε όλο το κτίριο να φωνάζει "Πες το "Πιστεύω" να δω ότι το ξέρεις αν είσαι Χριστιανή"
Μπα; Δεν ήξερα ότι έπρεπε να περάσω από εξετάσεις.
Προσπάθησα να του δώσω να καταλάβει πως μπορούμε να μιλήσουμε πολιτισμένα αλλά εκείνος δεν ήθελε να ακούσει τίποτα άλλο από εμένα παρά μόνο το "πιστεύω".


-(Φαγώθηκες, πάρτο τότε) Πιστεύω εις μίαν αγία Χημεία μητέρα παντοκράτορα όλων των επιστημών και ορκίζομαι πως ποτέ δεν θα ρίξω νερό στο οξύ, αλλά το αντίστροφο, γιατί τζίτ θα πέσει φωτιά να με κάψει"

Όλοι γέλασαν εκτός από εκείνον.
Επέμενε να φωνάζει, ήρθε πιο κοντά και κουνούσε το δάχτυλο. (Σύστημα το έχουν;)
Έκλεισα τα αυτιά μου αλλά αυτή την φορά έκανα μορφασμούς και τραγουδούσα.

Ο Γιώργος έγινε ένας πολύ επιτυχημένος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, με την Δ μας χώρισε ο χρόνος και οι αποστάσεις αλλά όχι η θρησκεία και ο συνάδερφος μάλλον ακόμα με καταριέται.