Απόπειρα Δολοφονίας

Σάββατο μεσημέρι, περπατούσα σκυφτή και σκεπτική καθώς πήγαινα στο σούπερ μάρκετ.
"Τυρί, ρύζι, καμβά... τυρί, ρύζι, καμβά"
Αποφεύγω μια λακκούβα.
"Τυρί, ρύζι, καμβά"

Ακούω μηχανή να μαρσάρει, σηκώνω το κεφάλι και την βλέπω να κάνει οχτάρια και να έρχεται κατά πάνω μου. Κοιτάζω το οδηγό, γνώριμο πρόσωπο.
Για κλάσματα δευτερολέπτου τα θυμάμαι όλα από την αρχή.

Όταν τον πρωτογνώρισα παραπλανήθηκα από το μελαψό του χρώμα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, την χορευτική του κίνηση. Πίστεψα πως είναι Βραζιλιάνος.
"Speak English;"
"Εεε;"
"Εεε... γράψε λάθος"
Πάει το όνειρο του Βραζιλιάνου γυμναστή.

Θυμήθηκα τις φωνές του "V step, σασέ, γόνατο", "Ενώνω", "Προσέχτεεεε"
και το "κάτσε κάτω Αλεξάνδρα" που ακόμα τις νύχτες μου ξυπνάει εφιάλτες.

Είδα επίσης την πιατέλα με τα 7 κιλά παϊδάκια που τσακίσαμε την Τσικνοπέμπτη με την παρέα και τις 15 ώρες διάδρομο που έκανα έπειτα για να τα κάψω.

Είδα τις φορές που ανήμπορη έκανα κοιλιακούς και απειλούσε με το πόδι του να με ξεκοιλιάσει.
-Ψοφίμι, ήθελες ούζα χθες;
-Αχ, βαχ, ήθελα
-Ήθελες και καλαμαράκια και χταποδάκια εεε;
-Σνιφ, κλαψ, ήθελα
-Πιο ψηλά, ψοφίμι, πάμε, 99, 98, 97, θα σε λιώσω, 96, 95...

Θυμήθηκα τον πιο χαρακτηριστικό διάλογο με τον οποίο επιβεβαίωσα την συμπάθεια του
-Ρε συ Χάρο, αυτοκίνητο οδηγείς;
-Όχι
-Να και ένα καλό που κάνεις για την κοινωνία.


Φρενάρισμα.
-Που πας κυρά μου; Θες να σε πατήσω;
-... με τρόμαξες.
Ο Μάκης μαζί με τον Θανάση πάνω στην μηχανή γελούσαν και εγώ ένοιωθα το αίμα μου να παγώνει από την τρομάρα.

Γυμναστής να σου πετύχει!
Ααα.. δεν στα είπα. Ο Χάρος ξεκίνησε μαθήματα οδήγησης. Σε σκέφτομαι φιμωμένο και δεμένο στο κάθισμα του συνοδηγού να σε πηγαίνω βόλτα.
Η εκδίκηση μου!

Τυρί, ρύζι... αχ και κάτι ακόμα