Τα σιχαμένα

Μην μου πείτε πως εσείς μεγαλώσατε με πιάνο και γαλλικά και ήσασταν μικρές κυρίες και μικροί κύριοι απο παιδιά...δεν θα σας πιστέψω.

Όλοι μα όλοι είχαμε κακές και σιχαμένες συνήθειες.
Μα όταν μας ρωτάνε απαντάμε πώς "εμείς τέτοια δεν κάναμε απα-πα-πα-πα" και ότι αυτά "τα βλέπαμε σε άλλα παιδιά και ανακατευόμασταν"
Όμως είχατε και μην μου κρύβεστε!

Στο Δημοτικό μια συμμαθήτρια μου, έγλειφε τα παπούτσια της...(τα μικρόβια κάνανε πάρτυ!!!), δεν ξέρω τι καριέρα ακολούθησε αυτό το κορίτσι στην ζωή της...πρέπει να ρωτήσω.
Ο Μιχαλάκης έβαζε στη μικρή του χούφτα χώμα και το έτρωγε. Πρόσφατα τον είδα στο χωριό μου με τρακτέρ extra-turbo, 4Χ4 και με air condition παρακαλώ.

Ο Γιωργάκης, ο Κωστάκης και η Γεωργία έτρωγαν τις μύξες τους (γλοιώδες έκκριμα των ρουθουνιών,βλέννα/κάθε έκκριμα με γλοιώδη σύσταση), ο ένας από αυτούς έγινε γιατρός...οι υπόλοιποι χαραμοφάηδες.
Κάποτε είπα στο Γιωργάκη οτι κανείς δεν μπορεί να γλύψει τον αγκώνα του, παράτησε τις μύξες του και βάλθηκε να με πείσει πως θα είναι ο πρώτος που θα το καταφέρει.

Οι μυξο-σιχαμένοι-light περιορίζονταν στο να τοποθετούν τις μύξες τους σε διάφορα σημεία...θρανίο, καρέκλα και μάλιστα με τόση μαεστρία που νόμιζαν ότι δεν τους έβλεπε κανείς.
Τάχα ξύνανε την μύτη τους, βγάζανε λαβράκι, το κάνανε μπαλίτσα, κοιτούσανε ανιχνευτικά αριστερά-δεξιά και τσααάκ την κολλούσαν όπου ήταν πιο εύκολο.
Πολύ γελούσα μαζί τους. (Φαντάζομαι την συλλογή που θα είχαν κάτω από το κρεβάτι τους)
Είμαι σίγουρη οτι πολλοί από εσάς ταυτιστήκατε με την ιστορία :)

Η συμμαθήτρια της Άννας είχε κόλλημα με τις εξωτικές γεύσεις. Τσίτωνε το μολύβι στο αυτί της, το γύριζε-το γύριζε και αφού το έβγαζε έγλειφε τον θησαυρό. Εφόσον, βέβαια δεν έμενε μέσα η σβήστρα.

Πολλά παιδάκια τρώγανε τα νύχια τους και κάποιο από αυτά μου εξομολογήθηκε ότι εμφανίζονταν σκουληκάκια όταν πήγαινε τουαλέτα.
Ταράχτηκα και σκέφτηκα τι θα μπορούσα να πάθω εγώ με την δική μου σιχαμένη συνήθεια;;;

Το γλύψιμο λεμονιού, που έκαναν πολλά παιδιά, δεν ήταν τόσο σιχαμένο τελικά...απόδειξη οτι ακόμα το κάνω :)

Είχα-είχα-είχα μεγάλη μανία!

Φαινόταν από μικρή οτι εγώ θα ασχοληθώ με τις θετικές επιστήμες. Ότι μια μέρα θα γίνω μεγάλη α-πο-τυ-χη-μέ-νη επιστήμονας.

Όταν τις έβρισκα λύσσαγα.
Έπρεπε να τις γλείψω.

Άχ καλές μου μπαταρίες!!!

Ακόμα θυμάμαι πώς ήταν...έβαζα το θετικό πόλο στη γλώσσα μου και
ττζζζζιιιιτττ
Απόλαυση.

Τις έκλεβα κυρίως από το κασσετοφωνάκι του αδερφού μου.Γκρίνιαζε και απορούσε που τις έχανε μέχρι που τις ανακάλυψε κάτω από το μαξιλάρι μου.
Δεν καταλάβαινε γιατί τις έκρυβα, νόμιζε για να του την σπάσω.
Δεν του εξήγησα ποτέ.

Αφού έφαγα μερικές ψιλές και έβαλα μυαλό να μην ξαναπειράξω το κασσετόφωνο του...
έκλεψα τις μπαταρίες από το ακουστικό βαρηκοΐας του παππού και ξαναφτιάχτηκα!
Άχ...και πάλι ττζζζιιττ.
Τις τοποθέτησα ξανά στο ακουστικό, αλλά δεν ξέρω το γιατί ο παππούς για μέρες δεν άκουγε Χριστό!

Στην πορεία της ζωής μου ανακάλυψα άλλα σιχαμένα πράγματα για να κάνουν ττζζζιιτττ στη γλώσσα μου. Τίποτα όμως δεν ήταν το ίδιο.
Ένα από αυτά είναι το τσιγάρο....ίσως το πιο σιχαμένο.
Αν ποτέ το κόψω θα το ξαναρίξω στις μπαταρίες.

Ανυπομονώ να ακούσω τα δικά σας σιχαμένα, μην μου κρύβεστε...όλοι είχατε.
Εκτός, τι να πω, αν οι συμμαθητές μου και εγώ ήμασταν εντελώς γουρούνια.