-Γιατί πατάς τα κουμπιά έτσι; Θα το χαλάσεις
-Μα στέλνω ες εμ ες
-Ες τι;
-Ες εμ ες
-Και που το στέλνεις;
-Σε ένα φίλο μου
-Και είναι σωστό να στέλνεις το ες εμ εμ σου σε αγόρι;
-Το ες εμ ες είναι μήνυμα
-Ερωτικό;
-Ερωτικό, φιλικό, θυμωμένο, χαρούμενο, ανάλογα
-Να στείλω και εγώ ένα θυμωμένο;
-Που;
-Στην Γρηγόραινα.
-Έχει κινητό η Γρηγόραινα; Θα με τρελάνεις;
-Θα έπρεπε;
-Μα φυσικά. Γιατί θυμωμένο παρακαλώ; Δεν απαντάει στα emails σου;
-Στα ιμ τι;
Μας διέκοψε ευτυχώς ο Ιντιάνα, ο κόκκινος παχουλός γάτος. Με μια ξαφνική κίνηση πήδηξε και στρογγυλοκάθισε στα γόνατα μου. Το sms εστάλη με επιτυχία.
Ο Ιντιάνα ήταν κόκκινος με μερικές πινελιές λευκού. Είχε έναν αδερφό τον Τζόουνς αντίστροφων χρωμάτων, λευκός με μερικές πινελιές κόκκινου. Ενώ ο Ιντιάνα υπήρξε τυχερός και έζησε ως τα βαθιά γεράματα, ο δίδυμος αδερφός του υπήρξε άτυχος πολύ νωρίς. Ένα πρωινό τον βρήκα νεκρό μέσα στο αριστερό μπεζ all stars παπούτσι μου.
Διάλεξε την τελευταία του κατοικία, σκέφτηκα και αποφάσισα να τον θάψω μαζί με το παπούτσι. Όταν τον έβαλα στον τάφο που είχα σκάψει και άρχισα να ρίχνω χώμα από πάνω του έκλαιγα με μαύρο δάκρυ, όχι όμως για τον Τζόουνς. Έθαβα ένα παπούτσι ζωντανό και κινδύνευα από μια άσχημη κατσάδα της μαμάς. Δεν νομίζω ο γάτος να κατάλαβε την διαφορά όταν τον ακούμπησα τελικά γυμνό πάνω στο χώμα, ούτε να ενοχλήθηκε που τον έθαψα δίπλα από το παπαγαλάκι που διεκδικούσε όταν ήταν εν ζωή.
Ο Ιντιάνα είχε μια πολύ καλύτερη κηδεία. Όχι πως παρήγγειλα φέρετρο από τριανταφυλλιά και μεταξωτή επένδυση αλλά είχε περισσότερο επισημότητα η τελετή. Λουλούδια, μουσική, καλεσμένους.
Ήταν η μόνιμη συντροφιά της γιαγιάς, που περνούσε πολλές ώρες στην αυλή. Ακόμη και όταν εκείνος έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να κυνηγήσει τον καλούσε κοντά της για να μην νοιώθει μοναξιά.
Σαν να είχε η γιαγιά ένα αόρατο ραβδί και με ένα τζιγκιντι-γκλογκ τον έκανε ότι ήθελε.
Έτσι ο γάτος από μεγάλος εξερευνητής άρχισε να ζει μια καθιστική και ήσυχη ζωή. Σαν δημόσιος υπάλληλος, παλιών εποχών, χωρίς όμως σταυρόλεξα και εφημερίδες. Από το μέγεθος και το βάρος του μόνο ένα συμπέρασμα μπορούσε να εξαχθεί: είχε ξεπεράσει κατά πολύ τα γατίσια όρια χοληστερόλης και τριγλυκεριδιών. Θερίζουν τα εμφράγματα στις στρουμπουλές γάτες.
Στα μέσα περίπου της ζωής του αποκτήσαμε έναν καινούργιο σκύλο, τον Ιβάν. Ήταν ο πιο άσχημος σκύλος που είχαμε ποτέ και ο αγαπημένος μου.
Ένα long vehicle, κοντό και μακρύ, με καστανό τρίχωμα και μουσούδα μακρόστενη σαν αλεπού.
-Νιρβάν, έλα Νιρβάν
-Ιβάν γιαγιά, Ι-β-ά-ν
-Ντιβάν, έλα φαγητό
-Ιβάν σου λέω
-Πως; για πες πάλι
-Ιιι-βάαα-ν
-Καλά, καλά, Νιρβάν έλα εδώ. Που πας και τα βρίσκεις αυτά τα καλλιτεχνικά ονόματα.
Ο περήφανος και τρομερός Ιβάν, με όνομα βαρύ σαν ιστορία, ξέπεσε τελικά στο Νιρβάν χωρίς καμία μάχη.
Η αξιοπρέπεια και ο εγωισμός του πληγώθηκαν ανεπανόρθωτα από την πρώτη του κιόλας συνάντηση με τον Ιντιάνα, Ντάνα κατά την γιαγιά. Αρχικά, και με βάση την οσμή και το ένστικτο του, ο Ιβάν συμπέρανε σωστά πως ο Ιντιάνα είναι γάτος και όπως όλοι οι γάτοι, έτσι και αυτός, θα υποκλιθεί μπροστά στην ανωτερότητα του. Τελικά με δύο γρατσουνιές στο πρόσωπο και μία στο αυτί ο βάρβαρος μαχητής της στέπας κατέληξε κλαίγοντας κάτω από την πολυθρόνα της γιαγιάς.
Μόνο όταν ξεπέρασε σε μέγεθος τον Ιντιάνα αντιστράφηκαν οι όροι και αποκαταστάθηκε η ισορροπία στην φύση. Ο Ντάνα και ο Νιρβάν κρατούσαν μια ανήσυχη παρέα στην γιαγιά μέχρι το πρόωρο έμφραγμα του πρώτου και τον αιφνίδιο, άδικο, θάνατο από φόλα του δεύτερου.
No comments:
Post a Comment