I am published!!!

Όταν αρχίζεις να θυμάσαι πας σιγά σιγά όλο και πιο πίσω χωρίς να το καταλάβεις.
Με αφορμή ένα γεγονός θυμήθηκα τα σχολικά μου χρόνια.

Το σχολείο μου ήταν μονοθέσιο και αριθμούσε 16-18 μαθητές κάθε χρονιά.
Μέσα σε μία αίθουσα όλες οι τάξεις.
Απωρό πος μάθαμαι ορθωγραφεία κε ανάγνοσυ...

Η τάξη μου είχε εξαιρετικούς μαθητές.
Την Γεωργία και εμένα.
Από μικρή ήμουν ιδιαίτερα δημοκρατικό άτομο και πίστευα στις δημοκρατικές διαδικασίες.
Το ότι ήμασταν μόνο δύο παιδιά, δεν μας εμπόδιζε να τις εφαρμόσουμε.
Έτσι κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η Γεωργία και εγώ, κάναμε εκλογές.
Πάντα, δεν ξέρω το πως και το γιατί, συγκέντρωνα τις δύο ψήφους και εκλεγόμουν Πρόεδρος της τάξης και η Γεωργία Γενικός Γραμματέας με μηδέν ψήφους.
Τις υπόλοιπες αρμοδιότητες τις μοιραζόμασταν.
Ήμουν Πρόεδρος, Ταμίας, Υπεύθυνη Αποθήκης και Υλικού και Υπεύθυνη Αθλητικών Δραστηριοτήτων.
Η Γεωργία ήταν όλα τα υπόλοιπα.

Ώταν μάθαμαι να γράφουμαι και να δυαβάζουμε απέκτισα μαιγάλες απετίσεις.
Ήθελα να εκδόσουμε εφημερίδα.
Τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου (που με τα βίας συμπλήρωναν ομάδα ποδοσφαίρου) είχαν το μυαλό τους στα παιχνίδια και στο πως να αποφύγουν το διάβασμα.
Η Γεωργία δεν ψήνονταν με τίποτα να γίνει βοηθός αρχισυντάκτριας (εννοείτε πως η αρχισυντάκτρια θα ήμουν εγώ) και έτσι εγκατέλειψα την ιδέα.
Μου αρκούσε να το παίζω αρχηγός και να τσακώνομαι με τα αγόρια.

Προσπαθούσα να είμαι δίκαιη και να κάνω παρέα περισσότερο με τα "αδύναμα" παιδιά και να τους δίνω καλές θέσεις στα παιχνίδια.
Κάπως έτσι κατέληξα με σπασμένο δάχτυλο στο αριστερό μου χέρι (από τότε είναι ακόμα στραβό) και με μερικούς σκορπιούς στην τσάντα μου από τους "δυνατούς" Γιαννάκη και Κωστάκη.

Με βάρβαρο τρόπο ανακάλυψα πως καλή η δημοκρατία αλλά χρειάζεται και λίγο δραστικό ξύλο για να προφυλαχθείς από της τσίχλες που κολλούσαν στα μαλλιά, τις τσιμπιές και τα σιχαμερά ερπετά και έντομα που χρησιμοποιούσαν τα αγόρια σαν όπλα.
Με λίγα λόγια, έφαγα και έριξα αρκετές "ψιλές" κατά την διάρκεια των παιδικών μου χρόνων.

Υπήρξα άτακτο παιδί αλλά και λαμόγιο γιατί πάντα κατάφερνα να μην με πιάνουν.
Μία τιμωρία θυμάμαι μόνο επειδή μιλούσα μέσα στην τάξη (σιγά την μεγάλη υπόθεση... να ήξεραν τι άλλα είχα κάνει... πφ αφελής δάσκαλοι).
Με κράτησαν μέσα στην τάξη κατά την διάρκεια του μεγάλου διαλλείματος, χειρότερο δεν μπορούσαν να μου κάνουν.
Καθόμουν στο παράθυρο και κοιτούσα έξω. Προσπάθησα μερικές φορές να το σκάσω αλλά δεν τα κατάφερα.
Η δασκάλα με έβαλε να ανακατεύω τον ελληνικό καφέ που έφτιαχνε. Ανακάτευα στην αρχή αλλά μετά ανακάλυψα ένα κουτί με χρωματιστές πινέζες.
Σαν σε ταινία με μουσική υπόκρουση αγωνίας: γύρω γύρω το κουτί με τις πινέζες, θυμωμένα να κοιτώ στην αυλή και η δασκάλα να λέει "μην χαζεύεις ανακάτευε Αλεξάνδρα, να σου γίνει μάθημα".

Και όλα να έρχονται γύρω γύρω... "να σου γίνει μάθημα"... πινέζες... "να σου γίνει μάθημα"... καφές να βράζει ... "να σου γίνει μάθημα"... δασκάλα θυμωμένη...

Στο αποκορύφωμα της σκηνής εκεί που όλα σταματάνε, ο σκηνοθέτης να δείχνει κοντινό το πρόσωπο μου, έκφραση απορίας, έκφραση πόνου, ένα κοφτό αχχ, ο καφές να χύνεται στο ηλεκτρικό μάτι, η δασκάλα να ουρλιάζει με έκπληξη και θυμό, αίμα να τρέχει και η κόκκινη πινέζα καρφωμένη ολόκληρη στον αριστερό μου δείκτη.
Άρχισα να γελώ, ήμουν πολύ εγωίστρια για να κλάψω μπροστά στη δασκάλα.
"Είσαι καταστροφή κορίτσι μου, πονάς;"
"Όχι, αλλά πως θα βγει η πινέζα;"

Ακολούθησαν σκηνές πολύχρωμες. Κόκκινες από αίμα, μωβ από ιώδιο, λευκό από γάζα.
Δεν με κράτησε τιμωρία ποτέ ξανά. Αποφάσισε να ταλαιπωρώ στο διάλλειμα τα υπόλοιπα παιδιά και όχι εκείνη.

Στην έκτη δημοτικού ήρθαν οι μεγάλες αλλαγές.
Επαναπατρίστηκε ο μικρός Σταμάτης από την μακρινή Αυστραλία και γίναμε τρεις στην τάξη.
Ήταν η πρώτη φορά που η Γεωργία και εγώ παλέψαμε ψήφο ψήφο για την Προεδρία.
Επίσης, ο Παπανδρέου διόρισε μερικούς δασκάλους και το σχολείο έγινε διθέσιο.
Η δασκάλα μας ήταν μια όμορφη ξανθιά νεαρή κυρία.

Η ώρα που περίμενα είχε έρθει.
Άφησα να περάσουν μερικές βδομάδες, για να ψυχολογήσω την δασκάλα, και έσκασα την ιδέα.
"Εφημερίδα;;; Λαμπρή ιδέα"
Δεν θυμάμαι αν άσκησα σωματική βία ή όχι, πάντως η Γεωργία και ο Σταμάτης δέχτηκαν πιο εύκολα από ότι περίμενα.

Δουλεύαμε με κέφι και σε μερικές μέρες η εφημερίδα εκδόθηκε.
Η πρώτη και μοναδική.
Δεν ήξερα τότε Αγγλικά, οπότε αναφώνησα απλώς "Η εφημερίδα μας, η εφημερίδα μας".

Στο Γυμνάσιο, αφού πρώτα ταλαιπώρησα αρκετό κόσμο, φτιάξαμε καινούργια εφημερίδα με περισσότερα τεύχη. Η ικανοποίηση, όμως, δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια.

Ούτε τώρα, που εκδόθηκε το πρώτο τεύχος από το περιοδικό στο οποίο συμμετέχω, νοιώθω σαν τότε.
Ξέρω όμως Αγγλικά και μπορώ επιτέλους να αναφωνήσω "I am published!!!"