Sunday, October 23, 2005

Μου λείπεις! Εγώ;

Μου λείπει ο Διευθυντής.
Θυμάμαι τις μεγάλες βόλτες στην πόλη μέσα στην νύχτα.
Ερχόταν αργά σπίτι μου χωρίς ύπνο. Πάνω από τις πιτζάμες φορούσα ένα ζεστό παλτό και παίρναμε τους δρόμους.
Κατεβαίναμε την Χαριλάου Τρικούπη, που ήταν φωτισμένη από τις βιτρίνες, και φτάναμε στο παραλίμνιο. Ανεβαίναμε από την Αβέρωφ και σταματούσαμε συνήθως για τυρόπιτα στον κεντρικό φούρνο που ήταν πάντα ανοιχτός.
Συνεχίζαμε προς Λιθαρίτσια. Στο πεζούλι, μπροστά από το άγαλμα, χαζεύαμε την πόλη από ψηλά.
Το φωτισμένο κάστρο, το τζαμί, τα φώτα από το νησάκι και η σκοτεινή λίμνη.
Θυμάμαι ακόμα την παγωμένη μύτη μου και τα σχεδόν λιπόθυμα αυτιά μου από το κρύο.
Αλλά δεν φεύγαμε.
Άλλοτε λέγαμε πολλά, από τα πολλά που μπορώ να πω με εκείνον, άλλοτε τίποτα.
Και γελούσαμε. Πάντα γελάμε πολύ εμείς οι δύο.

Ένα βράδυ είχε αϋπνίες και ο Κώστας.
Καταλήξαμε στο πάρκο να κάνουμε διαγωνισμό στις κούνιες, ποιος θα πηδήξει πιο μακριά.
Φυσικά έχασα.

Μου λείπει "το παιδί".
Οι συζητήσεις "τι έκανες για την ανθρωπότητα σήμερα;"
Με έπιανε αγκαζέ ενώ περπατούσαμε ή από τους ώμους.
Στις πορείες ή στις ομιλίες κατεβαίναμε μαζί και ας διαφωνούμε σε αρκετά θέματα.
Μου άρεσε να συζητώ, να διαφωνώ να τον κάνω να συγχύζεται μαζί μου.
Να πίνω τσίπουρα ή κρασί σε μικρά μαγαζάκια μαζί του.
Θυμάμαι την βοήθεια του και ας μην πιστεύει ότι ήταν καθοριστική.
Με το πρόγραμμα της εξεταστικής στα χέρια. Κυκλωμένα με κόκκινο μαρκαδόρο τα μαθήματα που χρωστούσα.
Πολλοί οι κόκκινοι κύκλοι.
"Θα δώσεις 7... θα περάσεις τουλάχιστον τα 5"
"Και εκείνα;"
"Την επόμενη φορά, σιγά σιγά, μεθοδικά"
Σε κάθε εξεταστική, σε κάθε μάθημα με καθοδηγούσε.
Σαν να με έπιανε από τα μαλλιά κάθε φορά που πνιγόμουν. Κάθε φορά.
Έπαιρνα βαθιά ανάσα και συνέχιζα.
Μου λείπει να μοιράζομαι τις ανησυχίες μου, τους φόβους μου, τα μεγάλα "θέλω" μου μαζί του.

Μου λείπει το ρεμάλι.
Να μαζευόμαστε σπίτι του, να ακούμε μουσική και να πίνουμε ότι υπήρχε.
Και όταν άδειαζαν τα μπουκάλια να πηγαίνουμε με κέφι στα μπαράκια.
Για τελευταίο ποτό στο αγαπημένο μας μπαράκι.
Πίναμε μόνο μπύρα και αποφεύγαμε τα σφηνάκια που μας κερνούσαν, σκέτη μπόμπα.
Να γελάμε.

Μου λείπει ο Ανδρέας.
Ο σοβαρός της παρέας. Με έλεγε "κόρη", το συνηθίζουν στο νησί του.
Θυμάμαι ένα βράδυ που πήγαμε σινεμά. Είχε αρχίσει να χιονίζει.
Βγαίνοντας το είχε στρώσει.
Κοιτούσαμε στα φώτα των αυτοκινήτων τις μεγάλες νιφάδες.
Θυμάμαι που τον κοιτούσα και γελούσαμε, δεν ξέρω τι λέγαμε.
Μόνο το γέλιο θυμάμαι και το χιόνι που έπεφτε πάνω μας.
Ααα ναι, και την παγωμένη μύτη μου.

Μου λείπει ο Γρηγοράκης.
"Που 'σαι συ βρε;"
Οι τσακωμοί και τα πειράγματα μας.
"Πίσω από τον στριμένο σου εαυτό κρύβεται η καρδιά ενός μαρουλιού"
"Θα σε σφάξω στα γόνατα Αλεξάνδρα".
"Ναι, ναι και εγώ σε αγαπώ αγριάνθρωπε".

Μου λείπει η Άννα.
Το κόκκινο κρασί που πίναμε βλέποντας ταινίες.
Το αυτοκίνητο της που μούγκριζε στην ανηφόρα.
Όταν ερχόταν στο ραδιοφωνικό σταθμό και έκανε "παραγγελίες"
Ο καφές στο λιμάνι και οι μέρες που περάσαμε μαζί το καλοκαίρι.
Δεν μου λείπει το μυδοπίλαφο της.


Σκορπιστήκαμε.
Σε διαφορετικές πόλεις στην Ελλάδα ή στον κόσμο.
Μας έμειναν τα τηλέφωνα, τα sms, τα emails, το messenger και κατά καιρούς οι σύντομες συναντήσεις.

Μας έμειναν όμως οι αναμνήσεις, οι στιγμές, το δυνατό γέλιο ή ένα δάκρυ.
Μας έμεινε η φιλία.
Η αληθινή.
Η δυνατή.
Εκείνη που δεν χρειάζεται μεγάλα λόγια ή "Σ'αγαπώ".


Μου λείπουν όμως...

13 comments:

. said...

γμτ..... πώς με αγχώσατε έτσι, και συ και η ψιλικατζού με το ποστ της..... είαμι 4ο ετος, βοήθειαααααααααααααα

dim said...

Γεράματα-γεράματα;;;;;;
:)

alex said...

Ε όχι και γεράματα...
Μικρές στιγμές ήθελα απλώς να διηγηθώ :P

(αν και μεταξύ μας, με πιάνει μια κρίση ηλικίας ώρες ώρες)

μαριλίνα μην αγχώνεσαι, απλώς πέρνα πολύ καλά.

dim said...

απλά μια ιστορία ήθελες νας μας πεις... Σε καταλαβαίνω ;)

Anna said...

Αστη να λεει caffegreco, καλα τα λες εσυ, γεραματα!

Κι εμενα μου λειπεις αλεκο αλλα δε θα αφησω να με παρουν και τα ζουμια λες κι ειμαι γιαγια που θυμαται τα νιατα της! Κι οντως μας αγχωσατε κι εσυ κι η Κωνσταντινα, τι αναπολημα ηταν αυτο που σας επιασε ξαφνικα;

Φιλια μικρη, οποτε θελεις κερναω μυδοπιλαφο

alex said...

Έχει κάνει και η Ψιλικατζού ποστ αναμνήσεων; πάω να δω.

Γεράματα και στα μούτρα σας :)

Μυδοπίλαφο;;; no thanks

Anonymous said...

'Η είσαι πολύ τυχερή τελικά με τόσους ανθρώπους να σ'αγαπάνε, ή πολύ ονειροπόλα.....

alex said...

ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΗ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΑ!!!

Anonymous said...

και δεν ειμαι psycho. Θα σε ενημερώσω για το γνωστό θέμα οταν μαθω κι εγώ. Αν μας λυπηθεί κανένας χριστιανός....

christos said...

Βρε carpe diem ανεξαρτήτως ηλικίας.
Η επί το ελληνικότερο ¨οτι φάμε ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας". Αυτά μένουν στο τέλος....

Anonymous said...

Very cool design! Useful information. Go on! Quebec pornstar academy Valtrex buy now tramadol buy cheapest cialis condom pee Mens raglan sweaters Cuyama ca land Giving better oral sex klonopin information Zocor joints time warner calling plans Sauna equipment and supply Xml patents Ooo web developer Index pic web cam I ran ringtones ford ka

Anonymous said...

Excellent, love it! »

Anonymous said...

Νομίζω ήμουν το ρεμάλι το original...

Τσολακίδης