Και το όνομα αυτού...

Επιστροφή από ταξίδι αστραπή στην πατρίδα.

Κυριακή πρωί πετούσα με το πλέιμο μπιλ της ολυμπιακής.
Δεν φοβάμαι τα αεροπλάνα, αντιθέτως μου αρέσουν πολύ.
Ειδικά η απογείωση με τρελαίνει. Γκαζώνει...γκαζώνει... και μετά νοιώθεις το στομάχι σου να έχει φτάσει στα αυτιά.

Όταν όμως αντίκρισα το αεροπλανάκι με το οποίο θα πετούσα -γκλουντούπ- κάπως μου ήρθε. Ήταν μπεμπέ.
Πήγαινε να στρίψει και έλεγες "στρίβουμε ή πέφτουμε"
Ευτυχώς είχε πολύ καλό καιρό και δεν υπήρξαν αναταράξεις.

Πριν ξεκινήσει η πτήση πήγε η αεροσυνοδός να ανοίξει την πόρτα από το πιλοτήριο.
Τράβαγε, αλλά δεν. Έσπρωχνε ο κυβερνήτης, αλλά που.
Κάπου εκεί άρχισα να νοιώθω ανασφάλεια.
Ενθουσιάστηκα όμως με την απογείωση και άφησα τους φόβους μου.
Μέχρι που σηκώθηκα για τουαλέτα και βρήκα την αεροσυνοδό να κοιμάται.
Ααα ωραία, λέω, όλο το πλήρωμα είναι σε επιφυλακή.

Η πόλη μου είναι πανέμορφη από ψηλά. Την χάζευα και δεν την χόρταινα.
Η λίμνη, το νησάκι, το κάστρο και κάπου στο βάθος έβλεπα το σπίτι μου ή τέλος πάντων τα δέντρα του σπιτιού μου.
Γελούσα μόνη μου, ήμουν πολύ ευτυχισμένη που κατάφερα μετά από κόπους να πάω.
Έστω και την τελευταία στιγμή.

Κατεβαίνοντας άκουσα έναν υπάλληλο του αεροδρομίου να λέει στην αεροσυνοδό:
"Η πόρτα τρίζει"
Λαμπρά, περίφημα.
Και πατώ το πόδι μου στα Γιάννενα.

Έφτασα στην εκκλησία. Με χαιρετούσε κόσμος και με φιλούσε "ήρθες τελικά"
"Ήρθα ήρθα, δεν άντεξε η καρδιά μου" απαντούσα.
Δεν θυμάμαι καν ποιους συνάντησα εκείνη την στιγμή.
Κοιτούσα γύρω γύρω μέχρι να εντοπίσω τον μεγάλο μου ανιψιό.
Καθόταν σε μια καρέκλα στην εκκλησία, ήσυχος. (δεν τον έχω ξαναδεί τόσο ήσυχο)
Μόλις άκουσε να τον φωνάζω, "Άκη μου", γύρισε, έτρεξε και μου έδωσε την πιο ζεστή αγκαλιά.
Το μικρό του χέρι κούρνιασε στην παλάμη μου και με κοιτούσε όλο αγάπη.
"Μου έλειψες Αλετσάντρα".
Όχι μόνο με το πλέιμο-μπιλ της ολυμπιακής θα ξαναπετάξω αλλά και με το αυτοκίνητο των φλιγκστόουνς θα κάνω το ταξίδι για να νοιώσω ξανά αυτήν την ευτυχία.

Πήρα αγκαλιά τον μικρό μου ανιψιό, μέχρι εκείνη την στιγμή τον λέγαμε μπέμπη.
Μας κρατούσαν μυστικό το όνομα του.
Με τον πατέρα μου κάναμε αστεία και λέγαμε πιθανά ονόματα.
"Άκου πατέρα, και Μπαμπάτζα να το πούνε εμείς θα το αγαπάμε" και γελάσαμε δυνατά.

Όταν ακούστηκε το όνομα "Άγγελος" κοιταχτήκαμε και κλείσαμε το μάτι συνωμοτικά.

Ο μικρός, ξανθός, πρασινομάτης Άγγελος μου.

Είμαι πολύ χαζοθεία, το παραδέχομαι.