Τρέλανε μας λίγο ακόμα ...

Ο Χρήστος Θηβαίος χθες στον Σταυρό του Νότου.
Με έναν συνδυασμό νέων και παλιών τραγουδιών μας ταξίδεψε ξανά.

Ήμουν σε τέτοια απόσταση από την σκηνή που έβλεπα τις φλέβες του να πετάγονται στους κροτάφους, τον ιδρώτα στο μέτωπο του, την ένταση ή την γαλήνη του όταν τραγουδούσε.
(και τα σφηνάκια που ήπιε επίσης)
Σχεδόν ένοιωθα την βραχνάδα της φωνής του, σχεδόν με κοιτούσε με το "τρελό" του βλέμμα.
Τραντάζονταν το τραπέζι μου όταν χοροπηδούσε, πιο ψηλά, πιο δυνατά.

Την αδυναμία και την εκτίμηση που έχω για τον Θηβαίο την έχω εκφράσει και στο παρελθόν.
Είναι ένας συνθέτης-ερμηνευτής-μουσικός με πάθος, με έμπνευση, με ανησυχίες.
Ψηλώνει απότομα όταν ανεβαίνει στην σκηνή.

Η φωτογραφία βγήκε θολή γιατί δεν στεκόταν πουθενά ήσυχος και ακίνητος.
Θηβαίος... θα μου πείτε... κάθεται αυτός ποτέ ήσυχος;