Η τσίχλα

(ή "ο ενθουσιασμός του έρωτα", για όσους δεν καταλαβαίνουν από μεταφορές και πάει ο νους τους σε κακό)

Κουνάς το κουτάκι και διαλέγεις.
Την βάζεις στο στόμα σου και σου φαίνεται σκληρή. Την δαγκώνεις και αρχίζει να μαλακώνει.
Σε γεμίζει με γεύσεις και αρώματα. Σου δίνει την φρεσκάδα που ζητούσες.
Λιώνει για σένα. Λιώνεις και εσύ.
Την φέρνεις γύρω γύρω, πάνω στον ουρανίσκο, κάτω από την γλώσσα, στα πίσω δόντια.
Κάνεις φούσκες μαζί της.
Την μασάς με μανία.
Δεν την χορταίνεις.

Συνεχίζεις να μασάς χωρίς να της δίνεις μεγάλη σημασία.
Τώρα βρίσκεται κυρίως στα πίσω δόντια.
Η γεύση και το άρωμα έχει ξεθυμάνει.
Να μην μιλήσω και για την φρεσκάδα της.
Φούσκες δεν κάνεις πια.
Και να ήθελες δεν μπορείς, έχει σκληρύνει.
Την μασάς ακόμα, από συνήθεια κυρίως.

Σταματάς να μασάς.
Σκέφτεσαι λίγο και νοιώθεις πόνο.
"Μα που πονάω;" λες.
Είναι τα ούλα που πονάνε γιατί μασάς πια κάτι σκληρό και άκαμπτο.
"Η τσίχλα φταίει!"
Και φτύνεις.

Κουνάς το κουτάκι ξανά και το ανοίγεις...

Γιατί βρε άκαρδε;
Τι σου φταίει η τσίχλα;