Γιουνιβέρσιτι

Την πρώτη μέρα που πήγα Πανεπιστήμιο για μάθημα με ξεπροβόδισε με ένα φιλί η μητέρα μου. Λίγο πριν φτάσουμε έκανα μια φοβερή διαπίστωση και ξέσπασα σε γέλια.
Ο πατέρας που οδηγούσε με ύφος 50 καρδιναλίων ("αχ η μονάκριβη μου πάει Πανεπιστήμιο... αχ η προκομμένη μου...") έμεινε με την απορία. Με κοιτούσε και με ρώταγε γιατί γελώ.
-Έλα πες και σε μένα να γελάσω
-Τίποτα, κάτι θυμήθηκα... ή μάλλον κάτι ξέχασα.

Από τον ενθουσιασμό μου, την λαχτάρα μου και την αγωνία που θα πήγαινα στο πρώτο μάθημα είχα ξεχάσει να φορέσω το σουτιέν μου. Τίποτα σπουδαίο... απλώς όλη την υπόλοιπη μέρα έμεινα με το σακάκι κλειστό και ας είχα γκαγκανιάσει από την ζέστη.
Σαν τώρα το θυμάμαι. Μπλε τζην παντελόνι, πολύχρωμο πουλόβερ, το μπλε σακάκι μου (που όταν είχε ξεβάψει από την χρήση το έβαλα στο πλυντήριο με ειδική βαφή και το έπλυνα στους 90 C, έκτοτε τα μανίκια είχαν φτάσει ως τους αγκώνες και το φορούσα σαν καλοκαιρινό) και τα μπεζ μποτάκια (που κατά την διάρκεια ενός πειράματος μου έπεσε οξύ και άνοιξε μια τρύπα ΝΑ, ακόμα τα κλαίω)

Το πρώτο μάθημα ήταν πολύ ωραίο. Οι καθηγητές είχαν απεργία.
Κυλικείο, καφέδες, αναγνωριστικές ματιές, ερωτήσεις του στυλ " Πούθε είσαι".
"Αααα είναι ωραία στο Πανεπιστήμιο" σκέφτηκα. Εύκολα μαθήματα έχουμε.
Ακόμα και όταν έληξε η απεργία εμείς συνεχίσαμε το πρόγραμμα μας. Ακολούθησαν και εντατικά νυχτερινά μαθήματα για να τα βγάλουμε πέρα. Κυρίως κάναμε αναλύσεις οινοπνευματωδών ποτών. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα μετά από πολύχρονα πειράματα πως το τσίπουρο, το ούζο, η μπύρα, το κρασί, η βότκα, τα υποβρύχια και τα σφηνάκια, ναι, περιέχουν αλκοόλ και πως όλα τα παραπάνω μετά από ένα όριο έχουν πολλές περίεργες επιδράσεις στον οργανισμό και στην συμπεριφορά του ανθρώπου.

Λίγους μήνες αργότερα μετακόμισα στις εστίες για να είμαι πιο κοντά στο αντικείμενο μου.
Ο φίλος, ο Φίλιππος, πολύ διαβαστερό παιδί, διάβαζε την οργανική χημεία όπως άλλοι τον αστερίξ ή την κάντυ κάντυ, ερχόταν στα μαθήματα κάθε μέρα και χειρότερα. Άυπνος, κουρασμένος.
-Βρε τι έπαθες;
-Είναι κάτι παιδιά στο απέναντι δωμάτιο που παίζουν μουσική ως το πρωί, άυπνο με αφήσανε.
Αυτό για 2-3 μέρες. Την 4η μέρα η απάντηση ήταν
-Να μωρέ... ήμουν δίπλα στα παιδιά και παίζαμε μουσική ως το πρωί.
Ευτυχώς πήρε σύντομα μεταγραφή και τώρα διαπρέπει ως υποψήφιος διδάκτορας.
Έτσι κάπως γνώρισα την παρέα των προκομμένων φυσικών με τους οποίους γράψαμε την Διπλωματική Εργασία "Τι να τον κάνεις τον Ύπνο όταν έχεις κιθάρες".
Με έβαζαν σχεδόν με το ζόρι να τραγουδώ το "πριν το τέλος" του Παπακωνσταντίνου και θυμάμαι πως ντρεπόμουν πολύ. Μπορώ όμως να παραδεχτώ πως το έλεγα εντυπωσιακά.

Τότε γνώρισα την Αγγελική. Σπούδαζε Ιστορία. Γίναμε αχώριστες κάτι που σπάνια μου συνέβαινε με μια γυναίκα. Αργότερα νοικιάσαμε σπίτι μαζί. Αυτό ήταν το πρώτο και τελευταίο μεγάλο μας λάθος.
Περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί, γελούσαμε απίστευτα.
Ύστερα ήρθε η απομάκρυνση, διαφορετικές παρέες, διαφορετική ψυχολογία. Χαθήκαμε και ας μέναμε στο ίδιο σπίτι. Την μέρα που μετακόμισα, μετά από δύο χρόνια συγκατοίκησης, ήταν στην κουζίνα. Δεν θυμάμαι αν πήγα να την χαιρετίσω. Δεν την είδα ξανά.

Την θυμάμαι με αγάπη, την θυμάμαι και γελώ.
Τον Σεπτέμβριο που ήμουν στο πατρικό μου σπίτι, άνοιξα το μικρό κουτί των αναμνήσεων και βρήκα τα σημειώματα και τα γράμματα που μου είχε στείλει. Τηλεφώνησα στις πληροφορίες του οτε και με ελλιπή στοιχεία βρήκα μερικά τηλέφωνα. Ήμουν αποφασισμένη να την ξαναβρώ. Πήρα σε όλα, κανένα δεν αντιστοιχούσε στο σπίτι της. Όταν γύρισα στην Αθήνα διαπίστωσα πως τον ένα αριθμό που μου έδωσαν από τον οτε τον είχα γράψει λάθος.
Ήμουν άτυχη. Δεν βρήκα ξανά το θάρρος να της τηλεφωνήσω.
Μακάρι μια αναζήτηση της στο ιντερνετ να την έφερνε μαγικά σε αυτό το κείμενο.

Εκτός από το πτυχίο, το Πανεπιστήμιο μου έδωσε κάτι πιο σημαντικό: την Φιλία.
Ο Διευθυντής, Το Παιδί, Το Τσακάλι, ο Μακεδόνας, ο Gregory, ο Ανδρέας, ο Καψ, ο Βαλάντης...
Με κάποιους δεν βλεπόμαστε συχνά. Αλλά η φιλία μένει δυνατή.
Είναι περίεργο, μα δεν είχα φίλες από την σχολή. Δεν έχω καν ούτε ένα τηλέφωνο από καμιά και ας υπήρχαν αρκετές αξιόλογες κοπέλες.

Λίγο πριν το 4ο έτος όλα άλλαξαν.
Μια τραγωδία άλλαξε τις ζωές πολλών ανθρώπων. Οι προτεραιότητες άλλαξαν.
Ο σύντροφος μου με είχε ανάγκη.
Σχεδόν παράτησα την σχολή. Σχεδόν παράτησα τον εαυτό μου. Σχεδόν παράτησα τα πάντα.
Και δεν το μετανιώνω.

Στις αρχές του 5ου έτους με έναν κόκκινο μαρκαδόρο κύκλωνα τα μαθήματα που χρωστούσα. Σχεδόν έπαθα εγκεφαλικό. Τριάντα φεύγα.
Δεν το είπα σε κανένα εκτός από "το παιδί" και τον διευθυντή.
Ήταν η στιγμή να αποφασίσω, τα παρατάω ή πέφτω με τα μούτρα.
Και έπεσα με τα μούτρα, και τα έσπασα πολλές φορές.
"Το παιδί" ήταν εκεί, δίπλα μου.
Σε δύο χρόνια πέρασα πάνω από 35 μαθήματα.

Την ημέρα της ορκωμοσίας φοβόμουν πως δεν θα πουν το όνομα μου, κάποιο λάθος θα είχε γίνει. Αλλά δεν έγινε.
Την ώρα που σηκώθηκα να πάω στην απονομή το πλήθος χειροκροτούσε μηχανικά. Πιο πολύ εντύπωση τους έκανε το κόκκινο φόρεμα μου παρά το ότι πήρα εγώ πτυχίο.
Καθώς περπατούσα με τρεμάμενα πόδια, κάπου στο βάθος σκεφτόμουν τρεις ανθρώπους, την μητέρα μου, τον πατέρα μου και την αγαπημένη μου θεία, ξανά με ύφος καρδιναλίων και με βουρκωμένα μάτια, να είναι όρθιοι και να χειροκροτούν με ένταση.
Κάπου πίσω δεξιά ένοιωθα τον σύντροφο μου, να γελάει, να χειροκροτεί και να βγάζει φωτογραφίες ταυτόχρονα.
Αριστερά μου άκουγα μια γνωστή φωνή. "Το παιδί" να φωνάζει μπράβο. Γύρισα, τον κοίταξα, μου έκλεισε το μάτι, φώναξε ξανά, γέλασα.

Μετά από υπενθύμιση της Άννας, ναι, ήταν και εκείνη παρούσα στο σπουδαίο αυτό γεγονός, φώναζε και χοροπηδούσε. Μου έκανε και δώρο ένα πανέμορφο ροζ βραχιόλι που ακόμα φοράω. (Τώρα, σε παρακαλώ, που υπέκυψα στην απειλή σου μην τις ανεβάσεις τις φωτογραφίες)

Ο Πρύτανης μου έσφιξε το χέρι, χαμογέλασε ζεστά, που να ήξερε τι πέρασα για να φτάσω ως εκεί. Όπως κάθε φοιτητής, όπως κάθε άνθρωπος που κυνηγάει με κόπο τα όνειρα του.

Πήρα το πτυχίο στο χέρι, εκεί τελείωσε το όνειρο.
Εκεί ξεκίνησε ο εφιάλτης.

Επί τι ευκαιρία χαιρετίσματα στον κύριο Τσιτουρίδη, καινούργιο Υπουργό Ανεργίας. Στον κύριο Γιακουμάτο επίσης, που έχω καιρό να του στείλω.

Θα τηλεφωνήσω στην Αγγελική και ας μου βγει και σε κακό.