Νυστέρι

-Όγκος;;;
-Κατά 99% είναι καλοήθης, θα δεις, όλα θα πάνε καλά
-Γιατρέ μου... βλέπω αστεράκια
Την ημέρα της εγχείρησης δεν επέτρεψα σε κανένα να έρθει. Όσο και αν επέμενε η μητέρα μου, όσο και να παρακαλούσε τόσο εγώ πείσμωνα.
Ήθελα να πάω μόνη μου, να κάνω την εγχείρηση με τοπική αναισθησία, να τελειώνω και να φεύγω.
Νόμιζα πως αν δώσω λίγη παραπάνω σημασία στο γεγονός θα του έδινα πιθανότητες να είναι σοβαρό και αυτό δεν το άντεχα. Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να φοβηθεί.

Περιμένοντας στην αίθουσα αναμονής το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχώς. Απαντούσα αδιάφορη λες και θα πήγαινα για σφράγισμα.
Ο γιατρός από μακριά με ένα νεύμα με καλεί στο γραφείο του. Τον αρχίζω στην γκρίνια "άντε γιατρέ μου να τελειώνουμε γιατί βαρέθηκα, θέλω να πάω και για καφέ μετά"
Εκείνος όμως είχε άλλη άποψη. Ήθελε να νοσηλευτώ και να γίνει η εγχείρηση την επόμενη μέρα με ολική αναισθησία.
-Γιατί;
-Για να είναι καλύτερα για σένα
-Γιατί;
-Στα πάνω χειρουργεία είναι καλύτερες οι συνθήκες
-Γιατί;
-Για να μην ταλαιπωρηθείς αν η εγχείρηση κρατήσει πολύ ώρα
-Γιατί; (ναι, το έχω αυτό το κουσούρι του 'γιατί")
-Δεν θα πονέσεις
-Έχω κάτι σοβαρό! Αμαν αμαν...Οι τελευταίες εξετάσεις έδειξαν κάτι σοβαρό. Πείτε το καθαρά, θα το αντέξω (στα πρόθυρα λιποθυμίας)
-Μα τι λες; Με ακούς καλέ; Αχ... μόνος μου μιλάω.
-Έχω κάτι σοβαρό... θα το αντέξω γιατρέ μου (σιγά βρε παλικάρι)... θα το αντέξω πείτε το
-(σχεδόν γελούσε) Βρε κορίτσι μου, τίποτα δεν έχεις, απλά θα είναι καλύτερα για σένα, δεν θα πονέσεις.
-Γιατρέ, εγώ νοσοκομείο δεν μπαίνω. Αν όμως μου πεις ότι έχω κάτι σοβαρό... ωχ... έχω κάτι σοβαρό... τότε θα κάνω ότι μου πείτε
-Καλά, για να μην σε χάσω από το φόβο θα γίνουν όπως τα είχαμε συμφωνήσει από την αρχή αλλά μην σε ακούσω να κάνεις κιχ από τον πόνο
-Άρα δεν έχω κάτι σοβαρό;;; (ήμουν για πολλές μπάτσες, εγώ θα με έδερνα ευχαρίστως)

Βρέθηκα ξανά στην αίθουσα αναμονής. Μετά από ώρα εμφανίστηκε ξανά ο γιατρός και πλησίασε την κυρία δίπλα μου και της μίλησε για την κατάσταση του πατέρα της που μόλις είχαν εγχειρήσει.
-Έχουμε πρόβλημα, ο πατέρας σας θα νοσηλευτεί, ο όγκος δεν ήταν τόσο αθώος όσο περιμέναμε
-Μα γιατρέ, μου είχατε πει 99% καλοήθης, με είχατε διαβεβαιώσει
-Ωχ, κάτι μου θυμίζει αυτό!!!
-Ναι, έτσι έδειχναν οι εξετάσεις, αλλά τώρα διαπιστώσαμε πως έχει προχωρήσει στους ιστούς... ψου ψου ψου...
Έχασα την ακοή μου, την όραση μου και παραλίγο όλες τις αισθήσεις μου. Κοκάλωσα. Ξανά αστεράκια.
-Αλεξάνδρα, καλή μου, σε λίγο μπαίνεις.

Τηλεφώνησα στον πατέρα μου και με τρεμάμενη φωνή ίσα που είπα
-Πατέρα, έρχεσαι λίγο;
-Τουτ, τουτ, τουτ...
Σε 10 λεπτά ήρθε και του περιέγραφα το συμβάν. Ήμουν λιγότερο θαρραλέα από ότι νόμιζα και είχα ανάγκη την συμπαράσταση.

Ο νοσοκόμος με οδήγησε σε ένα δωμάτιο για να φορέσω την πράσινη διάφανη ρόμπα. Ευθύς συνειδητοποίησα πως φόρεσα ένα ακατάλληλο για την περίσταση εσώρουχο. Ένα πιο σεμνό ή αν ήταν δυνατόν ως το γόνατο θα με έβγαζε από την δύσκολη θέση. Δεν με έφταναν τα χάλια μου, με έπιασαν και οι ντροπές.
Μπαίνοντας στο χειρουργείο ο γιατρός μου σύστησε τους υπόλοιπους γιατρούς και τις νοσοκόμες. Ευτυχώς δεν πρόσφεραν χειραψία γιατί και τα δύο μου χέρια ήταν απασχολημένα με την κάλυψη των ακάλυπτων μου.
Η θέση που έπρεπε να πάρω πάνω στο χειρουργικό τραπέζι ήταν πολύ άβολη. Με σκέπασαν με πράσινα υφάσματα και μου χάλασαν τα σχέδια, γιατί ένας από τους λόγους που ήθελα τοπική αναισθησία ήταν για να μπορώ να βλέπω την εγχείρηση. Πάει το θέαμα, πάνε και τα ποπ κόρν.
Το πράσινο ύφασμα σχημάτιζε μια σκηνούλα πάνω από το κεφάλι μου και μπορούσα να βλέπω το πάτωμα και τα πόδια του νοσοκόμου. Μέτρησα πολλές φορές τα πλακάκια καθώς και τις τρυπούλες από τα τσόκαρα του νοσοκόμου.

Ένεση πρώτη. Τσακ... πόνεσε λίγο.
Νυστέρι. Χ ρ ι ι τ ς... πόνεσε πολύ
-Άαααα οουυ!
-Άου από τώρα Αλεξάνδρα; Εσύ είσαι παλικάρι!
-Πονάμε και εμείς τα παλικάρια.
Ακόμα και τώρα που το θυμάμαι ανατριχιάζω. Σνιφ, πόνεσα πολύ.

Οι γιατροί μου έκαναν συνέχεια ερωτήσεις για να μιλάω και να μην φοβάμαι. Δεν φοβόμουν την εγχείρηση αλλά μήπως μας φανερώσει κάτι κακό. Ο νοσοκόμος χτυπούσε τα πόδια του ρυθμικά, γιατί ήξερε πως τα παρακολουθούσα και κάθε τόσο έσκυβε κάτω από την σκηνούλα, μου έκανε γκριμάτσες και γελούσα.
Αφού είπα την ιστορία της ζωής μου, αφού παρακάλεσα να με αφήσουν να δω έστω και λίγο τα "εσώψυχα" μου και αφού όλο μου το κορμί πονούσε από το μούδιασμα, ακούστηκε ένα
-Ωχ
-Τι ωχ γιατρέ; Γιατρέ τι ωχ;
-Δεν έπρεπε να είναι έτσι... ψου ψου ψου...είναι μπλεγμένο...ιστούς... ψι ψι ψι... λες να... σου ψου ψου...
-(Κάτι μου θυμίζει αυτό!) Γιατρέ; Ένα δύο, είμαι και εγώ εδώ... τι ωχ; Εεε; Γιατί είπατε ωχ; Εεε γιατρέ μου; Γιατρέ μου; (είχε πάρει μπροστά το μοτεράκι)

Ο νοσοκόμος είχε κατασκηνώσει κάτω από την σκηνούλα και κουνούσε αυτιά, αλληθώριζε, έβγαζε την γλώσσα για να μου αποσπάσει την προσοχή.
Ο γιατρός τελικά απάντησε "κάτσε βρε πιτσιρίκι, πετάγεσαι. Όλα θες να τα ξέρεις;" αλλά δεν με καθησύχασε. Το έκλεισα όμως γιατί ήμουν σε μειονεκτική θέση. Άλλος κρατούσε το νυστέρι.
Όταν άρχισαν να πλέκουν σταυροβελονιά τα 15 ράμματα μου ο γιατρός ανακουφισμένος ήρθε στην σκηνούλα
-Που 'σαι συ βρε;
-Γιατρέ μου, όλα καλά; (κρεμόμουν από τα χείλη του με τόση αγωνία)
-Όλα καλά θηρίο μου. Τελείωσε.
Είχαν περάσει πάνω από δύο ώρες και όταν σηκώθηκα ήμουν σαν σίγμα τελικό. Είδα τον όγκο μου σε ένα μπουκαλάκι. Λευκός με κόκκινο αίμα. Ανατρίχιασα.

Σε 20 μέρες θα ήξερα τα αποτελέσματα της βιοψίας και όλα θα τελείωναν. Ή θα άρχιζαν.
Η ανάρρωση ήταν επώδυνη, το ίδιο και η αναμονή.

-Καλημέρα, τηλεφωνώ για τα αποτελέσματα της βιοψίας. Ονομάζομαι Αλεξάνδρα Τοχημείο.
-Μισό λεπτάκι
-...(ντουπ ντουπ)
-Τ... Τ...Τοχημόγλου...
-... (ντουπ ντουπ ντουπ)
-Τοχημειάδη;
-Όχι, όχι, Τοχημείο
-Μάλιστα... Τοχημειάκη;
-Τοχημείο, Τ-ο-χ-η-μ-ε-ι-ο
-Α ναι... νάτο ...(παύση)
-ντουπ, ΝΤΟΥΠ, ΝΤΟΥΠ
-Όλα καλά κυρία Τοχημείο. Μια χαρά οι εξετάσεις σας
-Είναι σίγουρο;
-Ναι, βέβαια. Είναι καλοήθης.
Όλα τελείωσαν.

Έχουν περάσει 7 χρόνια και ακόμα η πληγή είναι ορατή στο κορμί μου και στην ψυχή μου.
Φοβάμαι τον καρκίνο. ΦΟ-ΒΑ-ΜΑΙ.