Περνά-περνά ο Άνεργος και τα Ανεργόπουλα...

Πολύ κουβέντα τελευταία για την ανεργία...
Τα δελτία ειδήσεων είδα για λίγο, τις εκπομπές καθόλου.

Να μου πούμε τι;;;
"Οι άνεργοι δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι"
Να βλέπω τον Γιακουμάτο (!!!) να χτυπιέται;;;
Να μην έχει κανείς καμία πρόταση για να πάει κάτι μπροστά;;;
Να με πείσουν πως "έτσι είναι η ελεύθερη αγορά" και τα εργοστάσια καλά κάνουν που πάνε σε άλλες χώρες με πιο φτηνά εργατικά χέρια;;;
Τι να πουν στον καημένο λίγο πριν από την σύνταξη που χάνει την δουλειά του;;;

Μειώθηκε, λένε, το ποσοστό ανεργίας.
Ο λόγος είναι απλός.
Μας βάζουν για σεμινάρια, 3-4 μήνες, και μας διαγράφουν από τις λίστες τους.
Πτυχιούχοι σαν εμένα σπάνια γράφονται στον κύριο οαεδ γιατί απλά δεν μπορεί να μας προσφέρει τίποτα. Το ξέρω από πείρα.
Σε κοιτάνε με μια λύπη, πίσω από την ασφαλή θέση του γραφείου τους... αχ... σου σπαράζει η καρδιά... γαμώ την συμπόνια τους γαμώ.
"Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για εσάς...αν ήσασταν απόφοιτος λυκείου...κάτι θα γινόταν"
Βρε δεν πα να γα.
Επίσης, μειώθηκε η ανεργία (στα χαρτιά) γιατί το "κάθε μήνα" στα γραφεία του οαεδ πολύ μας την έσπασε. Κανένας συμφοιτητής μου δεν είναι εγγεγραμμένος.
Ο μόνος λόγος για να κάνω ξανά εγγραφή είναι για να με μετράνε ξανά ως άνεργη.
Να μην έχουν να λένε πως μειώθηκε η ανεργία.
Αλλά προς το παρόν αρνούμαι κατηγορηματικά να ξαναπάω εκεί...
Νοιώθω πως θα είναι σαν να παραδέχομαι ότι δεν πρόκειται να βρω σύντομα δουλειά... αλλόκοτο αλλά αυτό νοιώθω.

Κεφάλαιο "εργασιακό" - τον π**τσο κλαίγανε.
Αν κάποιος δουλεύει 10 ώρες ποιος θα πάρει τα παιδιά από το σχολείο;
Απλή ερώτηση. Γιατί δεν την απαντάνε;
Θέλετε να δουλεύουμε περισσότερο; Ενισχύστε τα σχολεία, φτιάξτε ολοήμερα και μετά κάντε τις ρυθμίσεις σας.
Όποιος δεν δέχεται το ελαστικό ωράριο, απολύεται. Τόσο απλά.
Ρε που πάμε;

Πως θα μπορέσω μετά από τόσο καιρό ανεργίας να νοιώσω ξανά χρήσιμη;
Πως να νοιώσω καλά με τον εαυτό μου όταν δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα σε μένα και στους ανθρώπους που αγαπώ;
Ποιος θα με κάνει να νοιώσω αυτοπεποίθηση ξανά;
Έχω δυνατό μυαλό (ως πότε;) και γνώσεις, έχω δυο χέρια γερά και είμαι ένας άχρηστος άνθρωπος.
Άχρηστος.
Έτσι νοιώθω και χειρότερα.
Χειρότερα.

Ψάχνω έστω για δουλειά γραφείου, γραμματέας, κάτι τέλος πάντων και βρίσκω τις πόρτες κλειστές.
Το πτυχίο είναι εμπόδιο σε αυτή την περίπτωση.
"Να σε πάρω για να μου φύγεις σε λίγο καιρό που θα βρεις καλύτερη δουλειά; Κάποια στιγμή θα έχεις μεγαλύτερες απαιτήσεις"
Και έχουν δίκιο.

Μόνο όποιος νοιώθει το ίδιο ή το έχει νοιώσει στο παρελθόν μπορεί να με καταλάβει.

Παίζουν με τον πόνο των νέων ανθρώπων, με τον πόνο των μεροκαματιάρηδων.
Με τους γονείς που με κόπο σπουδάζουν τα παιδιά τους. Που αγωνίστηκαν μια ζωή. Που μένουν άνεργοι λίγο πριν τη σύνταξη.
Τι απελπισία γαμώτο.

Μήπως ήρθε η ώρα όμως να ξυπνήσουμε;
Και αντί να καθόμαστε στις καρέκλες μας να βγούμε στους δρόμους;
Πως αλλιώς θα καταλάβουν ότι αγανακτήσαμε; Ότι δεν πάει άλλο;
Πότε θα καταλάβουμε ότι η δύναμη είναι δική μας και ότι εμείς μόνο μπορούμε να αλλάξουμε κάτι;
Δεν το παίζω αριστερή, ούτε ότι τα ξέρω όλα.
Απλά έχω αγανακτήσει.
Διαφορετικά ας πέσουμε στα τέσσερα για να τους διευκολύνουμε κιόλας.

Μόδα είναι θα περάσει και το θέμα της ανεργίας από τα κανάλια.
Θα μας ξαναθυμηθούν κατά τις εκλογές πάλι.
Αϊ σιχτίρ όλοι τους.