Συνέντευξη...

όχι με τον Χατζηνικολάου...ούτε με βρικόλακα...

αλλά με υποψήφιο εργοδότη,
κάποιου άλλου δηλαδή γιατί εμένα έπαψε να είναι υποψήφιος καν.

Παράπτωμα πρώτο και μοναδικό, καθυστέρησα 40 ολόκληρα λεπτά.
Νομίζω δεν χρειάζεται να πω περισσότερα,καλύφθηκα.
Είχε μια διαολεμένη κίνηση την Παρασκευή...απίστευτη.
Το καθήκον μου το έκανα,τηλεφώνησα και ειδοποίησα οτι "ενδέχεται να καθυστερήσω 15-20 λεπτά" ... αλλά 40;;;

Αφού πήρα δύο λεωφορεία και έφτασα τέρμα Θεού....πήρα και ένα ταξί να με πάει ακόμα παραπέρα, μα που τα φτιάχνουν τα παλιοεργοστάσια επιτέλους;

Ο δε ταξιτζής "αργά τα ζά".
-Στο φανάρι δεξιά
-Δεξιά στο φανάρι;;;
-Ναι ναι δεξιά
-Μάλιστα μανδάμ (βγάζει φλάς αριστερό)
-Δεξιά σας είπα
-Στο φανάρι; (απο πορτοκάλια θέτε;;;)

Στο αντίθετο ρεύμα (από το οποίο έπρεπε να γυρίσει αναγκαστικά ο ταξιτζής) να γίνετε της @#$%&*#ς.
-Αν σας σπάσει κανά τακούνι μανδάμ...αν σας έρθει λόξυγγας...αν σας χτυπήσει κανένας κεραυνός...εγώ θα φταίω, θα σας μελετάω και όχι με καλά λόγια

(στα όρη στα άγρια βουνά, φτού φτού φτού, ααα που να λυσσάξεις)

Φτάσαμε μετά από πολύ κόπο και πολλές συζητήσεις επιπέδου με τον ταξιτζή.
-Θα την πάρετε μανδάμ την δουλειά,είμαι βέβαιος
(-Βρε ούστ κατσικοπόδαρε!!!)
-Μα οπωσδήποτε...μην το συζητάτε κύριε...τώρα που θα παίζει μαντολίνο το στομάχι του αφεντικού αυτό θα σκέφτεται...μην με χάσει από υπάλληλο..τέτοιο διαμάντι.

Πήγα να του δώσω παραπάνω λεφτά για τον κόπο του και κυρίως για τον γυρισμό.
Αρνήθηκε και μου φάνηκε περίεργο.
Το τελευταίο που μου είπε ήταν "μα πως καλή μου κοπέλα θα φύγεις μετά απο εδώ;)
Γκλούμππ τόση ώρα μόνο αυτό σκεφτόμουν.

Η συνέντευξη κράτησε λίγα λεπτά...τα περισσότερα ήταν τυπικά.
Ούτε για τα παιδικά μου χρόνια δεν ρώτησε...ούτε ποιόν έχω σπόνσορα...ούτε πως κατόρθωσα να φτάσω τόοοοσο ψηλά.
Αφού του έγλυψα τα πόδια ... έπεσα στα πατώματα...τον παρακάλεσα να με πάρει γιατί έχω 8 παιδιά να θρέψω και κυοφορώ τρίδυμα σηκώθηκα και έφυγα σαν Κυρία.

Ο δρόμος του γυρισμού ήταν πιο δύσκολος...έπρεπε να περπατήσω περίπου 20 λεπτά για να βρώ δρόμο με άσφαλτο που να περνάνε αυτοκίνητα και όχι τρακτέρ.(κάτι οουυυυυ άκουγα αλλά λύκος μεσημεριάτικα...μπαααά)
Ενεργοποίησα τα στρωτά παπουτσάκια που είχα καβάντζα (ήξερα τι με περίμενε) και μπρός με βήμα ταχύ.

Βρήκα μεν δρόμο αλλά περνούσαν μόνο νταλίκες...βββζζιιιννγγκκ τα φορτηγά..να σου η φούστα στον αέρα.
Νόμιζα οτι εκεί θα τα άφηνα τα κοκκαλάκια μου.

Και την κρίσιμη ώρα που δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω είδα ένα κατακίτρινο ταξί και σήκωσα χέρια πόδια στον αέρα μην τυχόν και δεν με δεί.

Οπότε τώρα George και λοιποί πιστοί αναγνώστες μου σας λύθηκε η απορία αν τους πήρα τα σώβρακα στην συνέντευξη .... ή το μακρύτερο.

Πάμε γι'άλλα...αλλά ποτέ ξανά στις ερημιές!!!