Thursday, November 02, 2006

ΖΩΗ

Κάθε φορά που κάποιος "φεύγει" η ίδια ερώτηση με βασανίζει: πως είναι δυνατόν η ΖΩΗ να συνεχίζει όπως πριν;

Να γελάμε με ένα αστείο, εμείς που πριν από λίγο θρηνούσαμε.
Να τρέχουν τα αυτοκίνητα, αυτά που πριν από λίγο ακολουθούσαν αργά και σχεδόν βουβά την νεκρώσιμη πομπή.

Ρωτάω την ΖΩΗ γιατί ακόμα συνεχίζει όταν πριν από λίγο κάποιος "έφυγε";

Και ΕΚΕΙΝΗ σηκώνει τους ώμους και μέσα από το αμήχανο χαμόγελο ενός νεαρού, από τα θλιμένα μάτια μιας γυναίκας, από το τρέξιμο του σκύλου στον πλακόστρωτο δρόμο, από την βροχή που συνεχίζει να πέφτει... κάθε φορά μου απαντά:
"Γιατί έτσι".

2 comments:

anima rana said...

Eτσι ειν'η ζωή και πώς να την αλλάξεις...Αλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή. Ετσι ειν'η ζωή και πώς να την ξεγράψεις... Πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί.

Τα μήλα πέφτουν απ'τη μηλιά, σαπίζουν και λιώνουν στο χώμα. Η μηλιά παραμένει εκεί. Ζει από αυτή τη διαδικασία. Η ΖΩΗ ζεί από τη δική μας πορεία και το δικό μας θάνατο..

...γάμησέ τα. (ουπς! παρντόν μαντάμ!)

Anonymous said...

Συνεχίζεται γιατί αναισθητοποιείσαι, όσο πιό αγαπημένο το πρόσωπο τόσο απίθανο να το πιστέψεις. Εγώ ούτε τα τηλέφωνά ΤΟΥΣ ΔΈ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΣΒΉΣΩ, ΕΊΝΑΙ ΑΔΎΝΑΤΟΝ.
Το blog σου είναι άψογο, συγχαρητήρια..