Άννα, Άλεξ, Άαααπαιχτες

Ήταν η πρώτη μέρα που ξύπνησα νωρίς, γύρω στις 10:00.

Βρήκα την Άννα να πλένει τα πιάτα της προηγούμενης νύχτας.

Την νύχτα που τελειώσαμε το ούζο και συνεχίσαμε με κρασί και κάναμε (κυρίως η Άννα) τα ακατονόμαστα...
Τότε που η Άννα ζήτησε σε "γάμο" τον Θωμά και εκείνος αρνήθηκε και τις πεντακόσιες φορές...
Τότε που έπεσα στο παρτέρι με τα λουλούδια και έκοψα την πατούσα μου και έσπασα τις τριανταφυλλιές...(που με έσπρωξε η Άννα δηλαδή, γιατί χόρευα καλύτερα)
Ακριβώς γι' αυτό το βράδυ μιλάω...που κοντέψαμε να βάλουμε φωτιά στο σπίτι...

Έπλενε, λοιπόν, τα πιάτα και εγώ σκεφτόμουνα ταυτόχρονα τρία πράγματα:

1. ευτυχώς που δεν θα πλύνω εγώ τα πιάτα
2. θα μπω με την ησυχία μου στο internet
3. αφού τελειώσει θα την κεράσω ένα καφέ στο λιμανάκι

Είμαι σίγουρη ότι εκείνη μέσα στις σαπουνάδες σκεφτόταν

1. πω πω την γαϊδούρα ούτε που προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει
2. πάλι με χρεώνει με το internet
3. αφού τελειώσω θα την κεράσω ένα καφέ στο λιμανάκι που προσφέρουν και ωραία κουλουράκια

Σχεδόν ταυτόχρονα το πρότεινε η μία στην άλλη και σε λίγα λεπτά πίναμε καπουτσίνο και τρώγαμε τα ωραία κουλουράκια (πάντα έχει δίκιο για φαγητό η μικρή)
Οι ζαχαρίτσες που πρόσφερε η καφετέρια ήταν πολύ ωραίες. Ήπιαμε τον καφέ πικρό και τις κρατήσαμε για ενθύμιο.
Τις έχω στο γραφείο μου και γελάω κάθε μέρα ...
"Με ζαχαρώνεις;"
"Λιώνω για σένα"
"Ζάχαρη γλυκιά σαν την αγάπη μας"

Γελάσαμε, είπαμε τα δικά μας.
Φτάσαμε και στα μελαγχολικά... η καθεμιά με τον πόνο της.
Πράγματα που ήδη γνωρίζαμε η μία για την άλλη μιας και ο messenger μας ενώνει καθημερινώς.
Τώρα όμως ήταν αλλιώς...
Την άκουγα, την έβλεπα, την ένοιωθα.
Δεν λύσαμε κανένα μας πρόβλημα...αλλά ήταν προς στιγμήν σαν να τα λύσαμε όλα.

Θυμηθήκαμε πως έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι και να πάρουμε πρωινό για τους υπόλοιπους.
Στο φούρνο το δίλημμα ήταν μεγάλο.
Κουλουράκια λευκά με κομμάτια σοκολάτα ή μαύρα με σοκολάτα παντού;
Και τα δύο.

Περάσαμε από το φαρμακείο για να αγοράσω γάζες για το πόδι που αιμορραγούσε ακόμα.
Πήρα τις καλύτερες, τις χρυσοπλήρωσα και στο τέλος τις πέταξα γιατί δεν κολλούσαν με τίποτα. Μέχρι και σεσουάρ χρησιμοποίησα αλλά που.

Μέχρι να φτάσουμε σπίτι, που ήταν 2-3 λεπτά δρόμος, είχαμε καταβροχθίσει από δύο τουλάχιστον κουλουράκια.
Εγώ κούτσαινα, πονούσα, έτρωγα και γελούσα.
Η Άννα έτρωγε, με κορόιδευε και γελούσε.
Παραλίγο να μας πατήσει και ένα αυτοκίνητο.
(σε αυτό το σημείο ο Κωστής θα γελάσει δυνατά...."καταστροφικό δίδυμο" θα πει)

Φτάσαμε σπίτι, παίξαμε λίγο καράτε και μετά κάναμε πρόβα την χορογραφία του "my number one" με μεγάλη αποτυχία.
Μέχρι εκείνη την στιγμή οι Καταλανοί φίλοι της Άννας είχαν μια πολύ καλή εικόνα για εκείνη. Μετά άλλαξαν εντελώς.

Από το '97 μαζί, μετράμε 8 χρόνια.
Το γέλιο της και το κέφι της δεν το χορταίνω ποτέ!

(στο τσακ είμαι να ανεβάσω την φωτογραφία... ξέρεις εσύ ποιά)