Ανταπόκριση από Ερμού.

Λίγες είναι οι φορές που κατεβαίνω στην Ερμού και κάθε φορά το μετανιώνω.
Ότι χρειαζόμουν το ψώνισα στην Βουλιαγμένης, που παρόλο που είχε κόσμο ήταν ακόμα ανθρώπινα.
Άφησα για το τέλος τα σανδάλια από το Μοναστηράκι και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα αποφάσισα να περάσω από την ακατονόμαστη Ερμού για να κατέβω με τα πόδια.
Χρόνο είχα αρκετό και από ότι φαίνεται είχα και όρεξη για περιπέτεια.

Μόλις βγήκα από το μετρό αντίκρισα λαοθάλασσα.
Θυμήθηκα μια καταραμένη μέρα Χριστουγέννων που έκανα το χατίρι σε κάτι φίλους να πάω μαζί τους.
Δεν μπορούσα όχι μόνο να περπατήσω αλλά ούτε και να αναπνεύσω με τόσο κόσμο.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως ποτέ ξανά δεν θα πήγαινα στο Σύνταγμα γιορτινές μέρες ή μέρες εκπτώσεων.
Αλλά δεν κράτησα την υπόσχεση μου.

Στον πλακόστρωτο δρόμο αυτό που επικρατούσε δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα από τον Στέφανο
"ορδές των αναμαλλιασμένων κουφέτων που ξεχύνονται σαν των οχτρών τα φουσάτα στο καλντερίμι της Ερμού, και τα τακούνια ηχούν σαν πέταλα αραβικών αλόγων στις μάχες της Σιδώνας, της Τύρου και του Μπαϊρακτάρη"

Σε μια βιτρίνα με παπούτσια είχαν μαζευτεί τουλάχιστον 15 γυναίκες.
Επιφωνήματα χαράς "ααα μα είναι τέ-λει-ο και τζάμπα"
"οοο το θέλω το θέλω το θέλω"
Λίγα λεπτά αργότερα συνειδητοποίησα πως δεν χάζευα τις βιτρίνες πια αλλά τους ανθρώπους γύρω μου.
Πιο ενδιαφέρον ήταν.

Πρώτη παγίδα : ο ζάρας...έριξα μια ματιά από έξω.
Μάχες σε πλήρη εξέλιξη (δεν μπήκα).

Δεύτερη παγίδα : ο χόντος, με ένα μεγάλο 50% στην βιτρίνα.
Γυναίκες τυφλωμένες έμπαιναν να βρουν το φως τους (δεν μπήκα επίσης)
Τα αρμανιμάνια και τα ζαντοοόρ αναστέναζαν.

Συνέχισα την βόλτα μου με ένα μπουκάλι νερό στο ένα χέρι και τσιγάρο στο άλλο.
Είχα άγχος με το τσιγάρο...φοβόμουνα μην περάσει καμιά κυρία κοντά μου και τις κάψω το ακριβό μπλουζάκι της και το χρυσοπληρώνω μετά (εκτός του ότι θα με ξεφτίλιζε με τις τσιρίδες της).
Κάθισα να ξαποστάσω και να το καπνίσω στο πεζούλι στο εκκλησάκι.
Κόσμος πήγαινε και έρχονταν.
Με τσάντες, τσαντάκια, καροτσάκια, παιδιά στην αγκαλιά (μα που τα τρέχουνε τα καημένα με τέτοια ζέστη)

Τρίτη παγίδα : ο ζάρας Νο2 (μπήκα)
Μάλλον κάτι βάζουνε στον κλιματισμό και τις υπνωτίζουνε.
Δεν εξηγείται αλλιώς.
Αλλόφρονες άνθρωποι να σπρώχνουν από εδώ και από εκεί...να δοκιμάζουν...να απορρίπτουν και όλα συνοδευόμενα από επιφωνήματα, χαριτωμενιές και βιασύνη.
Και μανία...κυρίως μανία.
Αυτός ο κύριος ζάρας πρέπει να είναι πολύ ευτυχισμένος και πλούσιος άνθρωπος.
Έφυγα άρον άρον.

Κατέβηκα Μοναστηράκι και αγόρασα τα πεδιλάκια μου, τα αγαπημένα μου.
Με 12 ευρω ήμουν χαρούμενη, ο μπουρνάζος ας κάνει άλλες γυναίκες ευτυχισμένες.

Τελευταία βαθιά ανάσα και ανηφόρισα για Θησείο.
Φραπέ - μέτριος - με γάλα και παγωμένο νερό.
Ξαπόστασα.

Σε κάνα χρόνο, ίσως, τα ξανάλεμε στην Ερμού.