Αγαθονήσι '98 #3 -Το στερνό αντίο

Την τρίτη μέρα τελείωσε το εμφιαλωμένο νερό στο νησί, έπρεπε να περιμένουμε δύο μέρες μέχρι να γίνει εφοδιασμός. Την βγάζαμε με ζεστό από τις δεξαμενές και με λεμονάδες – που κάποιος είχε την φαεινή ιδέα ότι οι λεμονάδες δεν σε διψάνε (ναι καλά)

Ήμασταν με μια φέτα καρπούζι στο χέρι για να ξεγελαστούμε. Τα αφήναμε στην θάλασσα για ώρες μήπως και κρυώσουν. Τα περισσότερα τα έπαιρνε το κύμα γιατί δεν είχαμε πώς να τα δέσουμε. Τα βλέπαμε από ψηλά που έπλεαν δίπλα από τα βράχια. Κανένας θαρραλέος για να τα σώσει. Ήταν αστείο να βλέπεις καρπούζια στην θάλασσα.
Γελούσαμε δυνατά… «να και ακόμα ένα»

Ενδιάμεσα πήγαμε εκδρομή στην Πάτμο και ξεδιψάσαμε, επίσης φάγαμε και παγωτό.

Την προτελευταία μέρα έγινε μια μεγάλη εκδήλωση στο σχολείο του χωριού. Ήταν μάλλον το γεγονός της δεκαετίας. Αποκλείεται να είχε μαζευτεί τόσος κόσμος ξανά.
Η τοπική πολιτική αρχή είχε δώσει το παρόν (Μαντάς, Γκόρτσος και λοιποί). Παιδιά, γονείς, παππούδες γιαγιάδες και φαντάροι.
Ειδικά οι φαντάροι πρέπει να το διασκέδασαν πολύ. Οι δόλιοι που μετρούσαν 312 και σήμερα, ξεχάστηκαν για λίγο με τόσες πιτσιρίκες (και πιτσιρίκους).
Περάσαμε πολύ ωραία, είχε και κρύες μπύρες!!!

Την τελευταία μέρα αποφάσισα να κάνω και εγώ κάτι χρήσιμο για την κοινωνία και μπήκα στην ομάδα που θα έβαφε μια ελληνική σημαία από πέτρες στην πλαγιά ενός βουνού που έβλεπε προς Τουρκία.
Τι το θελα;;;
Τι το θελα;;; ξαναρωτάω
Μείναμε πάνω από 4 ώρες μέσα στο λιοπύρι χωρίς νερό γιατί ξέχασε να έρθει ένας κύριος με το φορτηγάκι του να μας πάρει. Είχε ξεχάσει λέει γιατί πήγε να αρμέξει τις κατσίκες.
Και για να μην καούν οι κατσίκες από το γάλα, βρε φίλε, καήκαμε εμείς τα μπουμπουκάκια από τον ήλιο;;;
Εγώ που είμαι τρελή και παλαβή για το νερό δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την εμπειρία.

Δεν ήταν το μοναδικό σοκ που έπαθα εκείνη την μέρα.
Έπεσε στα χέρια μου το καθρεφτάκι ενός παιδιού που ξυριζόταν.
Είχα να δω τον εαυτό μου 10 μέρες.
Σκιάχτηκα, τρόμαξα.
Ήμουν ένα αραπάκι και μάλιστα ξανθό.
Από τον ήλιο και την αλμύρα η βαφή των μαλλιών μου δεν άντεξε και παρέδωσε την κόμη μου στο κίτρινο. Ανοιγόκλεινα τα ματάκια μου αλλά η εικόνα δεν άλλαζε. Σοκ.

Το τελευταίο βράδυ, βάλαμε τα καλά μας (δηλαδή τα λιγότερο λερωμένα μας) και κατεβήκαμε στο λιμάνι.
Οι ντόπιοι μας είχαν ετοιμάσει μια βραδιά με ζωντανή νησιώτικη μουσική και μεζεδάκια και μπύρες κρύες.
Χορέψαμε, ήπιαμε και οι περισσότεροι κοιμήθηκαν πάνω στα τραπεζάκια από την κούραση.

Οι υπόλοιποι κουβαλήσαμε όσες περισσότερες μπύρες μπορούσαμε στην παραλία για να συνεχίσουμε.
Το τελευταίο που θυμάμαι ήταν ότι ξαπλωμένη ακουμπούσα στα πόδια του Θωμά και γελούσα.
Μετά έπεσα ξερή.
Ξύπνησα μόνο από μια φωνή που έλεγε «ξύπνα Άλεξ, φεύγουμε».

Στο λιμάνι του Πειραιά 110 Οδηγοί φορώντας τα μαντήλια στο λαιμό τους. Ο αποχαιρετισμός ήταν δύσκολος και συγκινητικός. Δεν έκλαψα αλλά το ήθελα πολύ.

Δύο μήνες μετά αγόρασα μια τηλεκάρτα, είχε φωτογραφία το λιμάνι στο Αγαθονήσι.
Χαμογέλασα.
Σκέφτηκα πως επιτέλους και άλλοι θα μάθουν για αυτόν τον όμορφο τόπο.

Θοδωρής, Θωμάς, Νίκη, Μαρίνα, Βαγγέλης, Μαρία, Δέσποινα, , Δημήτρης, Θοδωρής, Πέτρος, Αγλαΐα, Χάιδω…
Και πόσα ακόμα πρόσωπα θυμάμαι χωρίς ονόματα, και πόσα ακόμα γέλια που δεν ξεχνώ.

Δεν θα πάω ποτέ ξανά, το ξέρω, όσο και αν με πληγώνει.

Θα χαρώ πάρα πολύ αν διαβάσει και σχολιάσει αυτό το κείμενο κάποιος από τους συν-ναυαγούς μου σε εκείνο το νησί.