Στην Λαϊκή

Συνήθως δεν πάω λαϊκή γιατί το Σάββατο ξυπνάω αργά και εκείνη την ώρα έχουν μείνει μόνο τα σάπια.
Επίσης την έχω καταβρεί με τον μανάβη, τον Παναγιώτη.

Μου δίνει πάντα τα καλύτερα και ας τα χρυσοπληρώνω μερικές φορές.
"Μην παίρνεις φασολάκια σήμερα, έλα σε δύο μέρες θα έχω φρέσκα"
ή "ντομάτες θα σου φέρω εγώ από τις καλές, αυτές είναι για τους άλλους" και μου κλείνει το μάτι.
Όταν πήρα ένα καρπούζι-μάπα και του το είπα μου έδωσε ένα άλλο δωρεάν.
Πάντα βάζει τις σακούλες με τα ψώνια στο αυτοκίνητο μου, "να μην σηκώνεις βάρη" λέει.
Είναι να μην εκτιμήσω την ειλικρίνεια και την καλή του διάθεση;

Όταν πάω λαϊκή συγχύζομαι.
Λυπάμαι πραγματικά τα γεροντάκια και τις γιαγιάδες.
Δεν γίνεται να δίνεις 1 ευρώ για να πάρεις μαϊντανό...είναι απαράδεκτο.
Θυμάμαι ένα ρεπορτάζ στην Ελευθεροτυπία για όσους πάνε στο τέλος της λαϊκής και μαζεύουν από τον δρόμο αυτά που είναι για τα σκουπίδια.
Δεν είναι τίποτα άστεγοι...αλλά οικογενειάρχες άνθρωποι που απλά δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα.
Σοκαρίστηκα, λυπήθηκα, σιχτίρισα.
Μια ζωή δουλεύουν οι άνθρωποι για να πάρουν μια σύνταξη που θα τους αναγκάζει να ψάχνουν στα σκουπίδια.
Αϊ σιχτίρ για τον πολιτισμό μας. Αϊ σιχτίρ για την κοινωνία που ζούμε.

Σήμερα είπα να αγοράσω βλίτα, τα είδα φρέσκα-φρέσκα και δεν αντιστάθηκα.
"Πάρε κοπελιά, χωρίς λίπασμα, από το κηπάκι μου κτλ..."
Έβαλε αρκετά στην σακούλα, τα ζύγισε, ρώτησα πόσο κάνουν.
"3,40"
"Πόοοοσο; Καλύτερα να αγόραζα μπριζόλες"
"Ναι αλλά αυτά είναι υγιεινά"
"Τι υγιεινά κυρία μου, αυτή την στιγμή δεν αισθάνομαι καθόλου υγιής, κοντεύω να πάθω εγκεφαλικό"
Και τα πήρα. Με 3,40, τουτέστιν 1158,5 δρχ.

Στο χωριό μου τα βλίτα τα ρίχνουν στα κουνέλια. Μια ολόκληρη περιουσία γίνεται τροφή.
Στην πολυτέλεια τα' χουνε τα σκασμένα.
Για να τρώω όσα βλίτα τρώνε εκείνα πρέπει να ξοδεύω το μισό μισθό που δεν έχω.
Σαν να τα βλέπω ... αντί να μασάνε βλίτα, μασάνε πεντάευρω...κριτς κριτς κριτς με τα δύο μπροστινά τους δοντάκια.

Το χειρότερο είναι που αποφασίζουν εκείνοι την ποσότητα που θα πάρεις.
Θέλω π.χ. 4 κολοκυθάκια, μισό κιλό.
Θα σου πούνε "πάρε ένα κιλό= ένα ευρώ"
"Δεν θέλω ένα κιλό, τι να το κάνω;"
"Πάρε μανδάμ, τα έχω προσφορά"
(μου θυμίζει το "το' χω και σε μπεζάκι")
Και τελικά το φορτώνεσαι το ένα κιλό = ένα ευρώ και σου σαπίζει στο ψυγείο, γιατί δεν το χρειάστηκες. (Πόσο κολοκύθι να φας σε μια βδομάδα πια; Να ήταν παϊδάκια να'λεγα)

Φεύγοντας από την λαϊκή, φορτωμένη, πρέπει να μετατρέψω τα ευρώ σε δρχ για να καταλάβω το μέγεθος της συμφοράς.
Μόνο στην λαϊκή το κάνω αυτό.

Πατάτες, αγγουράκια, ντομάτες, κρεμμύδια, πιπεριές (σε μικρές ποσότητες) μας κάνουν 4293,5 δρχ.
(σκεφτείτε πόσες μέρες περνούσαμε κάποτε, σαν φοιτητές, με τόσα λεφτά)

Χωρίς να υπολογίζω τα βλίτα, που θα τάιζαν για μεσημέρι μόνο δύο κουνέλια.

Την επόμενη φορά στην λαϊκή θα αγοράσω τιάρες για τα κουνέλια... που ζουν σαν βασιλιάδες.