Σημαδεμένη...

Είδα πρόσφατα μια διαφήμιση κρέμας που εξαφανίζει τα σημάδια από το σώμα μας.
Μέσα στην γενικότερη μελαγχολία στην οποία έχω βυθιστεί αυτές τις μέρες, άρχισα να σκέφτομαι τα δικά μου σημάδια.

Η πινέζα που καρφώθηκε στον αριστερό μου δείκτη άφησε ένα ωραιότατο σημάδι.
Μέχρι ένα βράδυ που ήθελα να φάω ψωμί με μερέντα. Αντί για φέτα έκοψα ένα μεγάλο κομμάτι από το δάχτυλο, ακριβώς πίσω από το νύχι.
Αίματα παντού... κοιτούσα με έκπληξη για αρκετά λεπτά... μέχρι που με ανακάλυψαν οι γονείς μου και με πήγαν στον γιατρό.
Το σημάδι της πινέζας εξαφανίστηκε, την θέση του όμως πήρε ένα μεγαλύτερο. Ευτυχώς το κομμάτι που έλειπε αποκαταστάθηκε και δεν έμεινα με μισό δάχτυλο.

Στο ίδιο χέρι, στο κάτω μέρος της παλάμης, εκεί που ενώνει με τον καρπό έχω μια τρυπούλα.
Άγνωστο πως έχει γίνει. Μπορεί να είχα καρφωθεί πουθενά... ποιος ξέρει... είναι όμως εντυπωσιακή.
Λίγο πιο κάτω, στον καρπό, έχω ένα κάψιμο από ηλεκτρικό σίδερο. Ήμουν μικρή και δεν ήξερα ακόμα τι εστί σίδερο. Μετά μεγάλωσα, έμαθα τι είναι, πόσο χρόνο μου τρώει και το αποφεύγω σαν τον διάολο.

Το δεξί χέρι είναι λιγότερο σακατεμένο από ότι το αριστερό. Ένα μεγάλο κάψιμο από καυτό ταψί κοσμεί τον δεξί μου αντίχειρα. Θυμάμαι πως εκείνη τη μέρα το έπαιζα μαγείρισσα και έφτιαχνα το πολύ-δύσκολο-φαγητό-κοτόπουλο-με-πατάτες.
Πόνεσε το άτιμο.

Τις μικρές ουλές δεν τις αναφέρω καν, είναι άλλωστε πολλές.
Αγκώνες, παλάμες, δάχτυλα γεμάτα με μικρές αταξίες.

Δυό ακόμα αποδείξεις των άτακτων παιδικών μου χρόνων, τότε που σκαρφάλωνα και έπεφτα από τα δέντρα, που έτρωγα τούμπες με το ποδήλατο, που έπαιζα με τις γάτες και τα σκυλιά μου, (οι γρατσουνιές τις γάτας, ωχ ωχ, είναι οι χειρότερες) που έπαιζα ξύλο με τα αγόρια κτλ κτλ είναι τα γόνατα μου.
Η πιο ωραία ουλή από αυτές, είναι στο αριστερό γόνατο, έχει μήκος περίπου 10cm και θα ήμουν πολύ περήφανη για τον τρόπο που την απέκτησα, αν τον θυμόμουν. Σίγουρα είχα κάνει πολύ μεγάλη βλακεία.

Στην δεξιά γάμπα έχω ένα κάψιμο από σκοινί.
Ο καλός μου ο παππούς είχε δεμένο ένα αρνάκι το οποίο προορίζονταν να γίνει στον φούρνο. Τον παρακάλεσα να με φωνάξει να το αποχαιρετίσω λίγο πρίν βελάξει για τελευταία φορά.
Το έσφιγγα στην αγκαλιά μου, το φιλούσα και έλεγα
"θα σε θυμάμαι για πάντα Σιούτο (τι να κάνω, έτσι το είχε ονομάσει ο παππούς),
κανένα άλλο αρνάκι δεν θα αγαπήσω όσο εσένα,
μην φοβάσαι το θάνατο,
εκεί που πας θα βρείς και την μαμά σου (την φάγαμε το Πάσχα)"
Ο Σιούτος όλο έφερνε γύρω γύρω από μένα και το σκοινί που ήταν δεμένο γύρω από τον αστράγαλο μου.
Μόλις είδε την χατζάρα του παππού αφήνιασε...
Και την ώρα που του φώναζα
"θα φάω μόνο πα-τά-τεεεες..."
με έριξε κάτω και το σκοινί μου έκανε μια μεγάλη πληγή.
Έκλαψα λίγο, μετά στο τραπέζι όμως τσίμπησα και λίγο μπουτάκι εκτός από πατάτες.

Τις πιο πρόσφατες ουλές τις απέκτησα το καλοκαίρι. Και στις δύο περιπτώσεις έφταιγε η Άννα :)
Έσκισα της πατούσα μου όταν χορεύοντας έπεσα πάνω στις τριανταφυλλιές και κατέστρεψα το παρτέρι της μαμάς της Άννας.
Η δεύτερη αποκτήθηκε στην παραλία. Τραβούσε την ξαπλώστρα η Άννα και απλώς έτυχε η γάμπα μου να είναι εκεί κοντά.
Στεναχωρέθηκε η μικρή μου όταν είδε το αίμα μου να τρέχει αλλά εγώ γελούσα.
Σχεδόν κάθε μέρα που βλέπω τις δύο παράλληλες γραμμές γελώ και την θυμάμαι.

Κάθε φορά που κοιτάζομαι στον καθρέφτη θυμάμαι τον αδερφό μου.
Όταν ήμασταν πιτσιρίκια με έριξε πάνω σε κάτι αιχμηρό (βασικά κάποια μαλακία θα είχα κάνει). Πονούσα και έκλαιγα.
Που να φανταζόμουν πως αυτό το σημάδι θα με συντρόφευε όλα αυτά τα χρόνια που είμαι και θα είμαι μακριά του.
Το μικρό σημάδι στο δεξί μου ρουθούνι το κοιτώ, το αγγίζω και θυμάμαι το πόσο με αγαπά.

Ποτέ δεν θα αγόραζα αυτή την αλοιφή.
Γιατί να σβήσω τόσες αναμνήσεις από πάνω μου;
Κορμί σαν φωτογραφικό άλμπουμ.
Κορμί γεμάτο αποτυπώματα.
Από όσους έπαιξα, γέλασα, έκλαψα, θύμωσα... από όσους έζησα.