Sparilious

(ήρθε και η σειρά της να βγούν τα άπλυτα στη φόρα)

Είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που ξέρει τόσα πολλά για μένα γι'αυτό την αγαπώ και την προσέχω μην τυχόν τσακωθούμε ποτέ και με καρφώσει :-)

Πόσα χρόνια δεν ξέρω να μετρήσω... από πρώτη Γυμνασίου... μάλλον 17...
μάλλον μια ολόκληρη ζωή.

Είναι όμορφη, έξυπνη και πολύ εργατική.
Κάθε μέρα σε δύο δουλειές γι' αυτό και το Σαββατοκύριακο την φωνάζουνε sparilious και εμένα Μαρουσκάκι.

Στα εφηβικά μας χρόνια καβάλα σε ένα μηχανάκι ήμασταν ο απόλυτος δημόσιος κίνδυνος.
Η sparilious είχε το όχημα και εγώ το δίπλωμα. Έπρεπε να πηγαίνουμε μαζί. Πακέτο.
Όταν οδηγούσε εκείνη υπήρχε ο φόβος μην μας γράψει η αστυνομία, όταν οδηγούσα εγώ υπήρχε ο κίνδυνος μην πατήσουμε κανέναν (ή μην μας πατήσει).
Στον παραλίμνιο, κάτω από τον πυκνή σκιά των πλατανιών, άφηνα το τιμόνι, ανοίγαμε τα χέρια και τραγουδούσαμε... γελούσαμε.

Τα καλοκαίρια τα περνούσαμε μαζί σε διάφορα κάμπινγκ με αυστηρό προϋπολογισμό για να μπορέσουμε να μείνουμε περισσότερο.
Το καλοκαίρι του '97 μας έχει μείνει αξέχαστο. Για πολλούς λόγους...(οκ είπαμε να βγάλουμε τα άπλυτα αλλά να μην εκτεθούμε ανεπανόρθωτα)
Ένας από αυτούς ήταν ότι ξεμείναμε από λεφτά.
Ο προϋπολογισμός των διακοπών έπεσε έξω μέσα σε μια νύχτα.
Εκεί που είχαμε συνηθίσει να βγάζουμε την μέρα με καλό πρωινό και ένα σουβλάκι για βραδινό, δεχτήκαμε πρόταση για εστιατόριο και φαλιρίσαμε.
Η παρέα των Ιταλών μας πήγε σε ένα εστιατόριο με τίτλο παραπλήσιο του "Σας πιάνουμε τον κώλο".
Παραγγέλνουμε τον μουσακά μας... παραγγέλνουν οι υπόλοιποι μακαρονάδες.
Ξαναέρχεται ο σερβιτόρος..."τι θα πάρετε για δεύτερο;"
"Τίποτα"....(τι εννοεί το παλικάρι;)
Αρχίζουν να έρχονται κάτι ξιφίες και κάτι τσιπούρες στο τραπέζι... απανωτά εγκεφαλικά!
Για να ξεχάσουμε το ότι ο λογαριασμός θα ήταν κοινός για όλους αρχίσαμε τα ούζα.
Σε μια φωτογραφία το χαμόγελο μας ήταν φαρδύ πλατύ και από μέσα σκεφτόμασταν με τρόμο "πως θα φύγουμε αύριο;;;
Τελικά ένα ξεχασμένο πεντοχίλιαρο στην τράπεζα έφτασε μόνο για τα εισιτήρια και για ένα μπουκαλάκι νερό.

Θα μπορούσα να γράψω άπειρες ιστορίες με εμάς τις δυο.
Ιστορίες με τεράστια βατράχια στο ντουζ και εμείς με μια σκούπα να τα κυνηγάμε.
Ξημερώματα να γυρίζουμε στο κάμπινγκ και να είμαστε ένα βήμα πριν τον βιασμό και ίσως δύο βήματα πριν τον φόνο.
Ιστορίες για κρεβάτια που σπάνε...
Με μηχανάκι που πέφτει σε στροφή...
Με εμένα να το παίζω σωματοφύλακας (χωρίς προσόντα εννοείται)
Ιστορίες για φλερτ, για έρωτες, για απογοητεύσεις...
Ιστορίες με γέλιο...

Όμως η πιο σημαντική μας στιγμή ήταν εκείνη της επανασύνδεσης.
Δεν έχει σημασία γιατί και πως.
Ήμασταν και οι δύο σε άσχημη περίοδο, πριν 6 χρόνια, δεν τσακωθήκαμε αλλά σταματήσαμε ξαφνικά να μιλάμε.
Νομίζαμε πως είχαμε δίκιο και οι δυο.
Είχαμε όμως και οι δυο λάθος.
Καμιά δεν σήκωνε το τηλέφωνο για μήνες.
Έκλαιγα τα βράδια, ένοιωθα πως μου έλλειπε ένα κομμάτι μου. Πονούσα.
Βουρκώνω και τώρα που το θυμάμαι (ξέρω πως θα βουρκώσουν και τα δικά σου μάτια).

Ήμουν στο αμφιθέατρο όταν χτύπησε το κινητό μου. Έκπληξη, χαρά, συγκίνηση.
"πάρε με σε είκοσι λεπτά σε παρακαλώ" χαζογελάω, βουρκώνω και συνειδητοποιώ πως με κοιτάζουν όλοι.
Είχα αγωνία αν θα ξαναπάρει... μήπως το μετάνιωσε;
"Εγώ είμαι εδώ για σένα, μόλις έρθω Αθήνα θα σε δω", αυτό θυμάμαι.

Έξω από τον ηλεκτρικό στον Πειραιά. Είχα αγωνία.
Είχε κόκκινα μακριά μαλλιά και ήταν όμορφη όσο ποτέ.

"Τι κάνεις μικρή;", χαμόγελο, αμηχανία, αγκαλιά.

Και ξεχάστηκαν όλα. Ξαφνικά. Μαγικά.

Ίσως έπρεπε να γίνει και αυτό για να δυναμώσει περισσότερο η σχέση μας.
Τώρα πια δεν σπάει. Με τίποτα.

Ότι και να μου συμβεί, χαρά ή λύπη, θα είσαι εκεί. Το ξέρω.
Ότι και να σου συμβεί, χαρά ή λύπη, θα είμαι εκεί. Και το ξέρεις.

(οι πραγματικοί φίλοι δίνουν πάντα δεύτερη ευκαιρία... και τρίτη...)