Η μικρή μπεκρού

Ήμουν σε εγκαίνια πριν λίγο, παπάς, λιβάνια, πατεριμά, κορδέλες κόκκινες, μπαλόνια και πολύ φαγητό το οποίο δεν άγγιξα.
Άλλαξε επωνυμία το γυμναστήριο που πάω και έγινε μικτό με κάθε επισημότητα που του αρμόζει.

Καθόμουν δίπλα από το τραπέζι με τα γλυκά.
Λουκουμάδες, δίπλες και κάτι στριφτά σαν μπακλαβαδάκια, μεγάλα όμως, βουτηγμένα σε 200 κιλά σιρόπι.

Ο αγαπημένος μου γυμναστής και φίλος γέμισε ένα πιάτο με καπέλο.
Βουνό από θερμίδες και χοληστερόλη.
"Άλεξ, έχει πολλές θερμίδες αυτό;" και γελούσε.
"Γα-μη-σε-τα... εγώ θα την πληρώσω αύριο στο αερόμπικ που θα μας ξεπατώσεις".

"Να σου πάρω ένα λουκουμά βρε Μάκη;;;" τον κορόιδευα
"θα στα κόψω τα χέρια"

Ήταν σοφή η κίνηση μου να φάω σπίτι πριν πάω εκεί γιατί θα είχα πέσει με τα μούτρα στα καναπεδάκια και στους λουκουμάδες.

Αφήνω το ποτήρι με το κρασί πάνω στο τραπέζι για να ανάψω ένα τσιγάρο.
Ένα πιτσιρίκι - σίφουνας, γύρω στα δύο, το αρπάζει χωρίς να το προλάβουμε.
Από την μια μεριά να κρατάει αυτό, από την άλλη η μαμά του και από δίπλα εγώ να γελάω και να προσπαθώ να κάνω κάτι... αλλά δύσκολο.

Το μικρό είχε πείσμα και δύναμη.
Η μαμά δεν έκανε γρήγορες ή απότομες κινήσεις για να μην λερωθούνε με κόκκινο κρασί.
Και το ποτήρι όλο και πλησίαζε το στόμα της μικρής.
Αν δεν έπινε θα έσκαγε η μικρή.
Έγλυψε τα χειλάκια της μετά, είχε μια έκφραση αγαλλίασης.

Πήρε η μαμά το ποτήρι και μου το παραδίδει.
"Συγνώμη δεν την πρόλαβα"
"Δεν πειράζει" λέω, αλλά κατά βάθος με έτσουξε.
Γελούσα βέβαια, ήταν πολύ αστείο όλο το σκηνικό.
Αν άφηνα το ποτήρι και έπαιρνα άλλο θα ήταν αγένεια. Αλλά έχω ένα κόλλημα, δεν τα μπορώ τα πιτσιρίκια έτσι που τους τρέχουν τα σάλια και οι χαριτωμένες τους μυξούλες.
Έκανα την καρδιά μου πέτρα και συνέχισα να πίνω ενώ το πιτσιρίκι κυνηγούσε τον λουκουμά μιας κυρίας.

Θυμήθηκα τον ανιψιό μου, είναι τεσσάρων.
Κάτι έτρωγε μια μέρα.
Άπλωσε το χεράκι του, έπιασε το δικό μου.
Νόμιζα ότι θα με χαϊδέψει.
"Αγάπη μου" του είπα... κοίτα τι τρυφερός που είναι μωρέ ο μικρούλης μου...
Το γυρίζει ανάποδα, είχα ανοιχτή την παλάμη.
Και σαν σε ταινία τρόμου ανοίγει το στόμα του για να φτύσει μια γλοιώδη μπάλα φαγητού στο χέρι μου.
Το τράβηξα απότομα και έπεσε στο πάτωμα.
"Στο χέρι μου βρε ανιψάκι;;;"
"Έλα ρε Αλετσάντρα, λέρωσες το πάτωμα"
Πέθανα στο γέλιο.... όπως τότε που μου έλεγε "έχω μύτσες"
"και εγώ τι θέλεις να σου κάνω;"
"να μου τις πάρεις Αλετσάντρα"
"και τι είμαι εγώ Άκη, ο μυξοσυλλέκτης σου; στην γιαγιά σου, εμπρός"

Αχ... αυτά τα πιτσιρίκια δεν σταματούν να με εκπλήσσουν και φυσικά να με αηδιάζουν που και που :)

Να μην παρεξηγηθούν, παρακαλώ, οι μαμάδες... δεν έχω ιδέα από παιδιά