Πρωτοβρόχια

Μου άρεσε η σημερινή βροχή, αλλά αύριο θέλω να είναι όπως πριν.
Η συννεφιά μου προκαλεί θλίψη, μιλάω λιγότερο, γελάω λιγότερο, σκέφτομαι περισσότερο (αυτό δεν είναι απαραίτητα και κακό)

Το πρόβλημα μου με τις ομπρέλες είναι μεγάλο και άλυτο.
Δεν μπορώ να κυκλοφορώ και να την κρατάω. Δεν βλέπω καλά, δεν έχω καλή αντίληψη του χώρου, δεν μπορώ να στρίψω με άνεση και δεν χωράω παντού.

Θυμάμαι πριν χρόνια έστριψα σε μια γωνία και έχωσα την ομπρέλα στην κοιλιά κάποιου περαστικού.
Ζήτησα πολλές φορές συγνώμη και προσπαθούσα να μην γελάσω γιατί τον χτύπησα δυνατά και είχε κάθε δικαίωμα να με βρίσει.
Έκλεισα την ομπρέλα, την έβαλα στην τσάντα μου και δεν την χρησιμοποίησα ξανά.

Μετά από πολλά χρόνια μου δάνεισαν μια ομπρέλα γιατί ήταν άκρως απαραίτητο.
Κυκλοφορούσα για λίγο καιρό χωρίς να θυμάμαι ποιος μου την έδωσε.
Δεν την ζήτησαν πίσω. Μάλλον από ντροπή.
Ο διευθυντής με έλεγε κλέφτρα και εγώ έκανα τον κινέζο γιατί αν έβρισκα ποιος μου την δάνεισε και την γύριζα πίσω θα έμενα δια παντός χωρίς ομπρέλα.

Το χειρότερο μου είναι όταν πρέπει την μοιραστώ.
"Ποιο πάνω" ... "φέρ' την και λίγο από εδώ"..."εεε όλη σε εσένα την έχεις"..."με έχεις κάνει μούσκεμα"... "μου την φόρεσες καπέλο, σήκωσε την λίγο"

Αϊ σιχτίρ κράτα την μόνος σου... πάω και χωρίς ομπρέλα.
Εγώ φταίω που είμαι μινιόν;

Καλά τα πρωτοβρόχια και τα δευτεροβρόχια αλλά εγώ θέλω λίγο ήλιο ακόμα.