Τρείς τα ξημερώματα...

Ακούω φασαρία μέσα στο σπίτι...
Κάποιος να ανεβαίνει την σκάλα...

"Ο Νίκος θα γυρίσει αύριο... δεν μπορεί να είναι ο Νίκος... κλέφτης"

Η πόρτα ανοίγει σιγά σιγά...
Πάγωσα.
Έσφιξα τα δόντια.
"Να μείνω ακίνητη...ίσως την γλιτώσω... να μείνω ακίνητη"

Ξαπλώνει δίπλα μου, ακούω την ανάσα του.
Σταματά η δική μου ανάσα.
"Θα ορμήξω πάνω του... ίσως έχω μια ελπίδα... θα φάω πολλές αλλά δώσω μερικές, ίσως προλάβω να τρέξω"

Είμαι σοκαρισμένη, φοβάμαι, η καρδιά μου χτυπά γρήγορα.
Αποφασίζω να γυρίσω το κεφάλι και να πέσω πάνω του.
"Θα τον χτυπήσω δυνατά, όσο πιο δυνατά μπορώ"

Πετάγομαι απότομα.
Τον κοιτώ, έχει μακριά μαλλιά.
Με κοιτάζει.
Είμαι έτοιμη να επιτεθώ.

"Μικρή μου σε ξύπνησα;.... μικρή...είσαι καλά;....σε τρόμαξα;"

Κοιτάζω γύρω στο δωμάτιο, δεν ήταν το δικό μου.
"Εσύ είσαι; Νόμιζα ότι... που βρίσκομαι... έπαθα σοκ... θα με σκότωνε..."

Με χάιδευε στην πλάτη "εγώ είμαι... μην φοβάσαι... σε τρόμαξα... συγνώμη"

Ήμουν ακόμα σοκαρισμένη, ανάσαινα γρήγορα.
Ήμουν στο σπίτι της sparilious, κοιμόμουν στο κρεβάτι της.
Το ένοιωθα, το έζησα.

Ο καλύτερος εφιάλτης που είχα ποτέ!


(δεν πάω καλά τελευταία :P)