Η Γκαντεμόσαυρα Πέθανε.

Με πήρανε τηλέφωνο χθες από μια εταιρεία στην οποία είχα στείλει βιογραφικό ενάμισι χρόνο πριν.
Γράφοντας, τότε, μια συνοδευτική επιστολή έλεγα μέσα μου "θα σας κάνω να με καλέσετε για συνέντευξη".
Μπορεί να άργησαν αλλά τα κατάφερα να με καλέσουν.

Το ραντεβού ήταν για σήμερα.
Η δουλειά είναι ακριβώς όπως την θέλω ενάμιση χρόνο τώρα.
Την κυνηγούσα, την πάλευα, την πλησίαζα μα δεν την έφτανα ποτέ.

Σήμερα έφτασα κοντά... τόσο κοντά όσο ποτέ άλλοτε.
Η συνέντευξη έκλεισε με τα εξής λόγια του εργοδότη:
"Το απόγευμα θα σας πάρω τηλέφωνο για να σας κάνω πρόταση. Πρόταση που να αφορά το οικονομικό και την δοκιμαστική περίοδο"
"Θα περιμένω" απάντησα και μέσα μου φώναζα "Δέχομαι, Δέχομαι"

Τόσο καιρό έχω άγχος να γράψω μια ενδιαφέρουσα συνοδευτική επιστολή.
Έχω αγωνία αν θα με καλέσουν για συνέντευξη.
Έχω αγωνία για το αν θα μου ξανατηλεφωνήσουν μετά την συνέντευξη.
Ποτέ δεν τηλεφωνούσαν.

Σήμερα όμως είναι αλλιώς...πρέπει να είναι αλλιώς.

Ακόμα και αν δεν με πάρουν (φτου φτου φτου στα όρη στα άγρια βουνά) τουλάχιστον
σκότωσα την γκατεμόσαυρα μου.
Κηδεία δεν έχει, ούτε μνημόσυνα.
Δεν της κάνω αυτή την χάρη.

Πριν την συνάντηση ο George με ρώτησε "Έχεις άγχος;"
"Όχι"
"Πααας να πάααρεις την δουλειααά και δεν έχεις άααγχος;;;"

Είχα βρε George, αλλά είμαι τόσο συνηθισμένη στην αποτυχία που μπροστά σε μια επιτυχία νοιώθω αμηχανία.
Την αποτυχία την χειρίζομαι καλά.
Την επιτυχία έχω καιρό να την γευτώ... την ξέχασα.

Πριν επτά χρόνια, σαν σήμερα, ξεκίνησα ένα καινούργιο κεφάλαιο. Ξεκίνησα την ζωή μου με τον Νίκο.
Ας είναι σήμερα σημαδιακή η μέρα.