Sunday, May 09, 2010

Ημέρα της Μητέρας και για μένα


Ιωαννάκο μου, πολύτιμε γιε μου
σε ευχαριστώ που με κάνεις να γιορτάζω κάθε μέρα!

7 comments:

Anonymous said...

Αχ καλή μου,

Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα'ρθεις. Αυτά είναι τα όμορφα χρόνια που όλα μοιάζουν παραμυθένια, και ευτυχώς έτσι είναι. Αλλά τα προβλήματα θα έρθουν αργότερα και θα'ναι πολλά. Μάτι δε θα κλείνεις. Κι έτσι όπως έγινε η κοινωνία σήμερα, τουλάχιστον εμείς προλάβαμε να τα μεγαλώσουμε σε καλύτερους καιρούς με περισσότερη αθωώτητα κι ας μην ξέραμε όλους τους κινδύνους κι όσα λένε σήμερα σε σας τις νιες οι ειδικοί, γιατί αυτά που θα'ρθουν δε θα τα χωράει νους ανθρώπου, άκουμε εμένα που σου λέω.

Οι αποχωρισμοί είναι το λιγότερο. Δουλειές δεν υπάρχουν, η εγκληματικότητα στα ύψη, στο σχολείο δε μαθαίνουν τίποτα. Όλη μέρα μπροστά σε μια οθόνη και μετά να τα βλέπω να παίρνουν τα μηχανάκια τους που τους τα αγόρασα εγώ η ίδια, γιατί αν δεν το έκανα θα έσκαγαν, και να σακατεύονται. Γυρνάνε με τη μια και με την άλλη και λογαριασμό δε δίνουν σε κανέναν, αυτές είναι βουλγάρες κι έμαθαν αλλιώς. Τι κάνουν τι δεν κάνουν; Τι να τα πρωτομάθουμε και από τι να τα φυλάξουμε. Σάμπως μας ακούνε; Άσε δε που τα ναρκωτικά σήμερα είναι παντού και ό,τι κι αν τους πεις, αυτά κάνουν το δικό τους, επειδή λέει το τσιγαρλίκι το κάνουν και τα άλλα τα παιδιά και δεν παθαίνουν τίποτα. Όταν μπλέξουν με αυτά, μόνο η Παναγιά μπορεί να σε βοηθήσει. Πόσες φορές έχω ξενυχτήσει κλαίγοντας εγώ, ποιος να με βοηθήσει; Η μάνα μου άρρωστη, η αδερφή μου στην Αθήνα. Για την πεθερά μου δεν το συζητώ.

Όλα μόνη μου τα έκανα και όσα ήξερα τους έμαθα. Το καλό τους ήθελα πάντα, αλλά η τηλεόραση και οι παλιοπαρέες τους παίρνουν τα μυαλά. Τι να κάνω, να την κλείσω και να τους απαγορέψω να βγουν; Μήπως νομίζεις ότι όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν μυαλό για γράμματα, για δουλειά, για οικογένεια, για σπιτικό; Το «γερό να'ναι κι ότι να΄ναι» μια κουβέντα είναι. Έτσι ονειρευόμουνα εγώ τα παιδιά μου, για ρώτησέ με; Ή νομίζεις ότι μπορώ να κάνω κάτι, να κάνω τι; Κι όλο ζητάνε, ούτε τράπεζα να είχα δε θα τα χόρταινα, πάρε μου αυτό πάρε μου εκείνο, πόσες δουλειές να κάνει ο άντρας μου; Έχω καταντήσει κι εγώ μπροστά σε έναν υπολογιστή για να ξεχνιέμαι από τα πολλά προβλήματα, όταν δε με πιάνει ύπνος. Και να φανταστείς ότι το ξεκίνησα για να δω τι σόι είναι αυτό το πράγμα που περνάνε τόσες ώρες μπροστά του τα κανακάρια μου.

Ήθελα να΄ξερα τι αμαρτίες πληρώνω; Πίστεψέ με, θα έρθει η ώρα που θα εύχεσαι να μην είχες παντρευτεί και να μην είχες παιδιά και δε θα τολμάς να το ξεστομίσεις ούτε στην γειτόνισσά σου για να αποφύγεις τη γλωσσοφαγιά του κόσμου.

Να σε φυλάει η Παναγιά,
Βούλα

ΥΓ. Βρε καλή μου, τις φωτογραφίες του μωρού είναι σωστό έτσι να τις δημοσιεύεις; Αμαρτία, θα στο ματιάξουν το αγγελούδι.

patsiouri said...

Πω πω ρε συ Βούλα, έλεος δηλαδή...προβλήματα όλος ο κόσμος έχει αλλά και το να σταματήσει η ανααραγωγή του είδους είναι λύση???????????????????????
Για κ'άτσε και σκέψου λίγο τι ακριβώς θα ήσουν η θα ήθελες να ήσουν τώρα, αν δεν υπήρχαν τα παιδιά στη ζωή σου...

Να σου ζήσει ο κούκλος κούκλα!!

evangello said...

οι μητερες γιορταζουν ολο το ετος!!!!

alex said...

Δυστυχώς υπάρχουν πολλά βράδια που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ από το άγχος και την αγωνία για το αύριο. Είμαστε μόνοι μας σε αυτή την πόλη και τον αγώνα μας θα τον δώσουμε μόνοι μας εγώ και ο σύζυγος μου.

Όμως είναι μεγάλη ευλογία που έχω αυτό το παιδί και τιμή μου και καμάρι μου να αγωνιστώ και να παλέψω για να το μεγαλώσω όσο καλύτερα μπορώ.

Είναι το πολυτιμάκι μας!

patsiouri said...

Προφανώς για να είστε μονοι σε αυτή την πόλη, πάει να πει ότι πάντα υπάρχει και η λύση του φευγιού στα πάτρια.
Κι'εγώ την παλεύω ακόμα στην Αθήνα αλλά είναι μια ανακούφιση το ότι γνωρίζω πως υπάρχουν και 5 δικοί μου άνθρωποι κάπου αλλού.
Δεν το έχουν όλοι οι Αθηναίοι αυτό το προνόμιο, οπότε είστε τυχεροί.

Anonymous said...

Παλιότερα μάλωνα τους φίλους μου για την απαισιοδοξία τους. Σήμερα τους νιώθω όσο ποτέ. Έχετε δίκιο. Χίλια δίκια εχετε παιδιά... Εχω μια μικρή κόρη και αισθάνομαι ακόμη χειρότερα. Με τον άντρα μου αυτό συζητάμε πλέον, νυχθημερόν. Γιατί διαλέξαμε να γίνουμε γονείς σ'αυτή την τρισκατάρατη πόλη. Αμ δεν τα ξέραμε τότε. Είχαμε τις δουλειές μας, βγαίναμε οικονομικά, ήταν και η Αθήνα πιο ανθρωπινη και την πήραμε την απόφαση. Και λέω, γιατι το καταδικάσαμε έτσι αυτό το παιδί; Τι μας έφταιξε να μείνει μαζί μας μέχρι τα 35+ γιατί δε θα'χει που να πάει, γιατί και δουλειά να έχει αποκλειεται να τα βγάζει πέρα. Ή μήπως θα τη βοηθήσουμε εμείς με την ανύπαρκτη σύνταξη; Ας γελάσω! Το εξωτερικό δεν είναι λύση. Τα'χω περάσει. Γυρίστε στα χωριά, στην επαρχά εσείς οι μικροί, όσο πιο γρήγορα μπορείτε. Ξαναφτιάξτε τη χώρα. Κινδυνεύει ο άντρας μου με απόλυση και του το ξεκαθάρισα και αν γίνει αυτό, ΦΕΥΓΟΥΜΕ για Γιάννενα την άλλη μέρα. Στο χωριό. Δε με νοιάζει να σκίσω τα πτυχία μου και να γίνω νοικοκυρά, τουλάχιστον θα σκίζομαι για την οικογένειά μου και όχι για τρεις κι εξήντα 15 ώρες τη μέρα για τον κάθε μεγαλοκαρχαρία. Μεγάλωσα και το ξεπέρσα το παραμυθάκι της "καριέρας" που σας σερβίρουν κι σας, όπως και σε μας. Μη μασάτε. Μου αρκεί να γυριζει το παιδί μου έξω και να μη φοβάμα. Και να έχω τον άντρα μου και το παιδί μου γερό.

Φένια

Νίνα said...

Μένω μόνιμα Αγγλία, είμαι παντρεμένη εδώ με Άγγλο από το 2008. 'Ηρθα για μεταπτυχιακό το 2004 κι έμεινα. Με ρωτάνε οι φίλοι από την Ελλάδα αν αξίζει να τα αφήσουν όλα πίσω, γονείς, σπίτια, κτλ. για να έρθουν Αγγλία και να βρουν μια καλύτερη ζωή. Σας συμβουλεύω να είσαστε επιφυλακτικοί πριν το αποφασίσετε να βγείτε εξωτερικό. Μου πήρε 3 χρόνια να βρω δουλειά στην Αγγλία και όταν βρήκα αναγκάστηκα να δουλεύω σε μανάβικο μερική απασχόληση, με δύο πτυχία, ένα από Ελληνικό πανεπιστήμιο κι ένα από Αγγλικό.

Το ξενικό επίθετο με στιγμάτιζε. Το έβλεπαν στο βιογραφικό μου κι αμέσως το βιογραφικό μου πεταγόταν στα σκουπίδια. Αμέσως μόλις πήρα το όνομα του άντρα μου (το Αγγλικό) μου ανοίξαν οι πόρτες, βρήκα δουλειές και έφτιαξε λίγο η ζωή μου. Δεν υπάρχει κοινωνικός ρατσισμός σου λέει μετά...

Λοιπόν, αν το αποφασίσετε να ρθείτε προς τα μέρη μου, ετοιμάστε τις βαλίτσες σας για γερά βάσανα, γιατί τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα κι εδώ. Ξέρω μάλιστα πολλούς που ήρθαν, δοκίμασαν, δεν μπόρεσαν, και γύρισαν Ελλάδα. Δεν άντεξαν τον καιρό, την ακρίβεια, τον κόσμο, δεν ξέρω... Αμέτρητοι γύρισαν πίσω. Καλύτερα σπιτάκι σου και πεινασμένος παρά στη ξενιτειά.