περπατώ περπατώ μες το δάσος...

Αγαπητή Νονά μου,
μπορώ να σου πω με μεγάλη χαρά ότι σηκώνομαι μόνος μου χωρίς να πιάνομαι από κάπου. Έπειτα σταθεροποιούμαι και μετά τσούκ τσούκ κάνω βηματάκια. Η μαμά μου που χαζογελάει μετράει 1,2,3... μέχρι το επτά και μετά ή πέφτω στην αγκαλιά της ή στο πάτωμα.
Η μαμά μου, με μάτια δακρυσμένα, λέει ότι είναι πολύ παράφωνη; πυρόφωνη; περήφανη;; ναι ναι λέει ότι είναι περήφανη για μένα και ότι είναι πολύ σπουδαίο το ότι μαθαίνω να περπατώ. Μερικές φορές μου βάζει στα πόδια κάτι σαμπρέλες - τα λένε και παπούτσια - και εγώ σκουντουφλάω και πέφτω πριν το επτά. Α προπό ... το επτά τι είναι;
Σήμερα η μαμά μου είπε ότι έρχεται το Σουκού και αυτό για μένα σημαίνει ότι δεν θα ξυπνήσω από τα χαράματα για να πάω με το κίτρινο λεωφορείο στο σχολείο και οτι θα είμαι στην αγκαλιά της μαμάς μου όοοολη μέρα.

Νονά μου καλή, πόσα βηματάκια πρέπει να κάνω για να πέσω στην αγκαλιά σου;