Αγαπητέ μου κύριε Πρωθυπουργέ

πότε κιόλας πέρασαν δύο χρόνια;
Σαν χθες σας θυμάμαι χαμογελαστό και τρισευτυχισμένο να κερδίζετε τις εκλογές.
Εκείνο το βράδυ μάλλον δεν κοιμηθήκατε καθόλου, δεν είναι και λίγο να πετυχαίνεις τον στόχο σου.
Δεν ήσασταν ο μόνος, πολλοί μείναμε άυπνοι και όχι απαραίτητα από χαρά. Μερικοί εξακολουθούμε να έχουμε προβληματικό ύπνο.
Άραγε εσείς δυσκολεύεστε καθόλου;

Δεν σας βλέπω πολύ χαρούμενο τον τελευταίο καιρό.
Όχι αδικαιολόγητα.
Εδώ εγώ, δυο-τρία προβληματάκια έχω όλο και όλο και είμαι συνεχώς κατσουφιασμένη, πόσο μάλλον εσείς.
Στριφογυρίζουν στο μυαλό μου μέρα νύχτα. Πότε ένα-ένα και πότε όλα μαζί. Μερικές φορές, μάλιστα, τα μπερδεύω. Πάω να πληρώσω την ΔΕΗ και αντί του λογαριασμού παίρνω μαζί μου το βιογραφικό μου.
Παίρνει τηλέφωνο ο διαχειριστής για τα κοινόχρηστα και από το ποσό που μου λέει παθαίνω σοκ και νομίζω πως μου ανακοινώνει τον μισθό μου. Στον τέλος τον ευχαριστώ για την αύξηση που μου έδωσε.
Εσείς τα μπερδεύετε καθόλου;

Για παράδειγμα, σας λέει ο Υπουργός Ανεργίας "Οι εργάτες κάνουν απεργία, θέλουν αύξηση" και εσείς απαντάτε "Διαβίβασε τους πως η υπόθεση των υποκλοπών θα ερευνηθεί εις βάθος";
Ή σας ζητάει ο Υπουργός Υγείας καινούργιο νοσοκομείο και του λέτε πως "Τώρα με την Ντόρα Υπουργό θα λυθούν όλα τα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής";
Γιατί αν δεν τα μπερδεύετε εσείς τότε πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ για την ψυχική μου υγεία.

Έχετε όνειρα κύριε Πρωθυπουργέ. Το πιστεύω.
Απλά τα όνειρα σας δεν συμβαδίζουν με τα όνειρα των υπολοίπων.
Εσείς ονειρεύεστε μια ελεύθερη αγορά.
Εμείς θέλουμε να νοιώθουμε την ασφάλεια πως το εργοστάσιο που δουλεύουμε δεν θα φύγει νύχτα για Τουρμπεκιστάν.
Εσείς ονειρεύεστε να δουλεύουμε μέχρι τα 65.
Εμείς όχι, σε καμία περίπτωση, δεν ονειρευόμαστε κάτι τέτοιο.
Εσείς ονειρεύεστε μια αγορά όπου οι επιχειρηματίες θα έχουν μεγάλα κέρδη και οι εργάτες θα παίρνουν τα προς το ζην, γιατί πως να το κάνουμε δεν μπορεί όλοι να είμαστε ίσοι και όμοιοι.
Εμείς θέλουμε να δουλεύουμε, να ανταμειβόμαστε για τον κόπο μας και να ζούμε με αξιοπρέπεια.
Εσείς ονειρεύεστε χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας για επίδειξη.
Εμείς χρειαζόμαστε δουλειά για να μην πηδήξουμε από το μπαλκόνι.

Υπάρχει πρόβλημα στην σχέση μας. Όνειρα που μπλεχτήκανε και έχουνε γίνει ροζ.
Αφουγκραστείτε λίγο και τα δικά μας όνειρα.

Καταλαβαίνω πως εργάζεστε σκληρά. Χαράματα ξυπνάτε και μέχρι αργά το βράδυ μόνο για προβλήματα συζητάτε.
Σαν να βλέπουμε εμείς ειδήσεις με τον Χατζηνικολάου, με όλο του το πάνελ, όλη μέρα.
Οικονομία, ασφαλιστικό, ανεργία, υποκλοπές, δημοσκοπήσεις, ανάπτυξη, αυξήσεις, παραβιάσεις εναέριου χώρου, ολυμπιακά έργα, διαφθορά, δημόσιο χρέος...
Θα το γύρναγα στα Στρουμφάκια.

Όλη την ημέρα σε συσκέψεις, τα τηλέφωνα να χτυπάνε ασταμάτητα, φαξ, sms για να μην ξεχάσετε γυρνώντας σπίτι να πάρετε ψωμί και γάλα.
Σήμερα, μία φορά μόνο χτύπησε το δικό μου τηλέφωνο και κουράστηκα. Ήταν ο Διευθυντής (μόνο στο όνομα) που μόλις έπιασε δουλειά και έχει Γερμανό διευθυντή. Έπρεπε να τον ενημερώσει για τα αποτελέσματα των πειραμάτων του και δεν ήξερε ο κακόμοιρος πως λέγεται στα αγγλικά το θείο. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ψυθύρισα ένα "sulphur".

Σκληρή η πολύ εργασία.
Ακόμα πιο σκληρή η ανεργία κύριε Πρωθυπουργέ.
Αχ... δεν θα με καταλαβαίνατε ακόμα και αν σας εξηγούσα.
Θα μπορούσατε άραγε να με κοιτάξετε κατάματα;

Δύο χρόνια κύριε Πρωθυπουργέ και για τους δυο μας.
Δύο χρόνια εσείς πρωθυπουργός, δύο χρόνια εγώ άνεργη.
Τι να ευχηθώ; Και του χρόνου; Χρόνια μας πολλά; Να τα εκατοστήσουμε; Τι;
Εγώ δεν αντέχω άλλο. Εσείς;