Πως λες αντίο...

σε κάποιον που φεύγει για πάντα;

Σε κάποιον που αγαπάς και δεν θα δεις ποτέ ξανά;

Πως αγκαλιάζεις, πως δίνεις κουράγιο σε κάποιον που τα μάτια του είναι γεμάτα πόνο;

Πόνος,
απόλυτος πόνος,
πόνος βαθύς,
πόνος που τα τρώει όλα,
πόνος που τα σπαράζει όλα,
πόνος που νοιώθεις ότι η ψυχή σου είναι άδεια,
πόνος που ξεσκίζει την σάρκα σου.

Λυγμός,
ουρλιαχτά,
φωνή που δεν υπάρχει, που χάνεται, που σβήνει σιγά σιγά,
κλάμα χωρίς δάκρυα.

Ζωή που χάνεται,
ψυχή που φεύγει...

Πόσο φόβο νοιώθεις την ώρα που όλα τελειώνουν;
Πόσο τρόμο;
Πόσο σφιχτά σφίγγεις το παιδί σου, τους γονείς σου, τον σύντροφο σου, στην αγκαλιά σου
την ώρα που όλα τελειώνουν;
Πόσα "σ' αγαπώ" προλαβαίνεις να πεις;
Πόσα "σ' ευχαριστώ" προλαβαίνεις να πεις;
Πόσα "μην φοβάσαι" μπορείς να πιστέψεις;

Πόσα δευτερόλεπτα έχεις για να φυλακίσεις το πρόσωπο του, τα μάτια του, σαν τελευταία εικόνα;

Πόσο εύκολα χάνεται μία ανθρώπινη ζωή;
Δύο ανθρώπινες ζωές;
Εκατόν τριάντα ανθρώπινες ζωές;

Τόσο εύκολα...