"Όσο διαρκεί η διαδρομή Συγγρού-Φίξ με Ν. Κόσμο, με τον συρμό να τρέχει στο maximun, τόσο διαρκεί το καθημερινό μου tribute σκέψης σε σένα. Τα Σαββατοκύριακα παίρνεις ρεπό.
Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι το τελευταίο σου φιλί. Χαμηλώνω την ένταση της μουσικής στ'αυτιά μου μπας και ακούσω πάλι το γέλιο σου καθώς έσκυβες για να μου το δώσεις. Αλλά αντί γι'αυτό ακούω το "σμούτς" των χειλιών που χωρίζουν. Μα δεν είναι αστείο; Από όλους τους ήχους επέλεξα να θυμάμαι τους πιο γελοίους. Το "σμούτς" των φιλιών, το "πλίτς-πλίτς" της τουαλέτας, το "κρίκ" της μέσης σου από την υπερ-προσπάθεια.
Και επιστρέφω στο φιλί που αν ήξερα πως θα ήταν το τελευταίο ... αν ήξερα, θα δάγκωνα με δύναμη τα χείλη σου μέχρι να ματώσουν και ύστερα θα τα φιλούσα για να τα γιατρέψω. Θα είχα μια γεύση να θυμάμαι. Τώρα ξεχνώ. Κάθε μέρα η εικόνα του φιλιού σου γίνεται όλο και πιο θολή. Σε λίγο δεν θα είμαι σίγουρη οτι υπήρξε καν και τα μόνα που θα θυμάμαι θα είναι τα "σμουτς-πλιτς-κρικ". Άδικο δεν είναι; Όχι τόσο για μένα αλλά για το φιλί σου.
Και φτάσαμε στο Ν. Κόσμο, αύριο πάλι..."
Προσοχή μην γλιστρίσετε από τα σιρόπια.
No comments:
Post a Comment