Οι δύο όψεις της ευτυχίας

τετ-α-τετ

Το να έχεις παιδί είναι το πιο σπουδαίο, το πιο συναρπαστικό και το πιο υπερτιτανομεγαλειώδες στην ζωή ενός ανθρώπου.
Από την άλλη είναι το πιο κουραστικό, το πιο απαιτητικό και το πιο ψυχοφθόρο.
Η εναλλαγή μεταξύ χαράς και γκρίνιας γίνεται αστραπιαία.


Ο μικρός Ιωάννης ξέρει πια να περπατάει και να μιλάει στην γλώσσα των μωρών και το κάνει σχεδόν ασταμάτητα καθ'όλη την διάρκεια της ημέρας. Κάποια δευτερόλεπτα ωστόσο είναι πολύ τρυφερός και γλυκός με την μανούλα. Αυτά τα δευτερόλεπτα γαλήνης αγκαλιά στον καναπέ ή στο πάτωμα του λέω χριστουγενιάτικα τραγούδια - που συμπεριλαμβάνουν πολλά "να να να" και "τουρουρούρου" γιατί δεν τα θυμάμαι πια - τελειώνουν γρήγορα και απότομα γιατί το μάτι του πήρε κάπου το ασύρματο τηλέφωνο και πρέπει οπωσδήποτε να το πάρει στα χέρια του για να το διαλύσει και σήμερα. Φυσικά τα τραγούδια διακόπτονται και το πνεύμα το Χριστουγέννων φτερουγίζει μακριά.

Ο μικρός Ιωαννάκος έχει μεγάλη αγάπη και στην Χαρά, το τετράποδο που συμπληρώνει την τρελή οικογένεια μας. Πολύ συχνά - πολύ συχνά όμως - θέλει να ασχολείτε μαζί της, με την ουρά της, την μουσούδα της, τα μάτια της ή τα αυτιά της. Αρχικά η Χαρά τα δέχεται σαν χάδια αλλά μετά ενοχλείται που ο μικρός το παρακάνει και πάει να την τυφλώσει. Έτσι τα γαργαριστά γέλια μετατρέπονται σε γοερά κλάματα σε ντε-τε। καθώς εκείνη παλεύει να ξεφύγει.

Μετά το φαγητό ο Ιωάννης απολαμβάνει ένα κριτσίνι ή ένα κράκερ - κρίτσι κρίτσι με τα επτά του δοντάκια - μέχρι να του το κλέψει η Χαρά και αρχίσει το κλάμα τύπου "μου κλέψαν το μπιφτέκι μου". Ξανά κρακεράκι στον μικρό, ξανά το κλέβει η Χαρά, ξανά κλάματα. Κρακεράκι, Χαρά, κλάμα. Εγγυημένη επιτυχία διαρκείας.

Πάνω στο τρελό παιχνίδι και στο κέφι ξεκινάει να παίζει θέατρο - δεν είχε από ποιόν να μοιάσει - και να λέει κουβέντες και να κάνει γκριμάτσες. Και πάνω εκεί, στην υπέρτατη χαρά και περηφάνια - που έχω ήδη βγάλει κάμερα και τον γράφω - στα "τιτάτα", "μπαμπάντου", "άτουάτου" κάτι θυμάται; κάτι σκέφτηκε; άλλαξε το σκηνικό στο θεατρικό; με ξεκινάει σε μια γκρίνια επαναλαμβάνοντας μια λέξη που δεν καταλαβαίνω και όσο δεν καταλαβαίνω, όσο δεν ικανοποιώ το "τάτουτάτου" που λέει με παίρνει και με σηκώνει και πάει και η κάμερα, πάει και η υπέρτατη χαρά και περηφάνια.

Έντ σο όν...

Αλλά το πολυτιμάκι μου-θηριάκι μου είναι το πιο υπερτιτανιομεγαλειώδες πλάσμα στην ζωή μου.
(και το πιο κουραστικό)