Sunday, March 28, 2010

Μικροί αποχωρισμοί

Από την ημέρα που έμαθα οτι ήμουν έγκυος πέρασαν σχεδόν 14 μήνες. Όλο αυτό το διάστημα ήμουν συνδεδεμένη με το μωρό μου είτε κυοφορώντας το είτε θηλάζοντας το.
Έκοψα το κάπνισμα (ναι! εγώ μια φανατική καπνίστρια), πρόσεχα τι έτρωγα (ακόμα και τώρα στον θηλασμό λόγω αλλεργίας του μωρού μπορούσα να τρώω μόνο 7 μη αλλεργιογόνες τροφές χωρίς πρόσθετα γεύσης - ναι! το έκανα και αυτό εγώ η φαταούλα), δεν έπινα καθόλου αλκοόλ (ναι! και αυτό το έκανα), δεν έπαιρνα φάρμακα (και ας πονούσε το κεφάλι ή το δόντι μου) δεν έβαφα τα μαλλιά μου, τα νύχια μου, δεν έβαζα ότι να'ναι στο δέρμα μου ... και πολλά άλλα.
Κάθε φορά που έκανα μια κίνηση, οποιαδήποτε κίνηση, σκεφτόμουν τι αντίκτυπο θα είχε στο μωρό μου.
Ένοιωθα συνεχώς αυτή την σύνδεση.
Χαϊδευα την κοιλίτσα μου για να με νοιώσει όσο ήμουν έγκυος, χαϊδευα τα μαλλάκια του και την πλάτη του όσο θήλαζε.
Και εκείνος κλωτσούσε ή με το στόμα γεμάτο γαλατάκι γελώντας έκανε "αγκού".

Συνδεδεμένοι, εγώ και εκείνος.

Όταν τον γέννησα τον αποχωρίστηκα για πρώτη φορά και τώρα που αποθήλασε τον αποχωρίστηκα ξανά.

Έκλαψα και έκλαψα και έκλαψα ...
Για μέρες και για νύχτες έκλαψα για αυτόν τον αποχωρισμό.

Μέχρι που κατάλαβα πως όλη μας η ζωή θα είναι γεμάτη αποχωρισμούς: η πρώτη φορά που θα τον αφήσω στην νταντά για να πάω για δουλειά (ειδικά αν είναι ψηλή, ξανθιά, ουκρανέζα και είναι και ο μπαμπάς στο σπίτι), την πρώτη φορά που θα τον βάλω στο σχολικό (διότι τα δημόσια και δωρεάν σχολεία της φανταστικής μου χώρας έχουν όλα σχολικό), την πρώτη φορά που θα τον αφήσω έξω από την αυλή του σχολείου (γεμάτη με δέντρα και λουλούδια), την πρώτη φορά που θα μου πει να μην τον φιλήσω ξανά έξω από την αυλή του σχολείου γιατί τώρα είναι μεγάλος και σκληρός (και εγώ θα τον εκβιάσω και θα του πω πως δέχομαι μόνο αν στο σπίτι γυρίζοντας μου δώσει δύο ρουφηχτά), την πρώτη φορά που θα βγει για βράδυ χωρίς εμάς (τι θα κάνει;;;), στις πρώτες του διακοπές (αχ αχ παιδί μου που θα πας, πονάει και η καρδιά μου, Νίκο πες στο παιδί δεν είμαστε καλά αυτές τις μέρες μη πάει πουθενά αχ αχ), το πρώτο βράδυ που θα μείνει στο σπίτι κάποιας κοπέλας (ποιος ξέρει τι τσουλάκι θα είναι και αυτή να κοιμίζει αγόρια στο σπίτι της), στις σπουδές του (εννοείτε οτι θα σπουδάσει το παιδί μου σε ένα απο τα φανταστικά πανεπιστήμια της φανταστικής μου χώρας), στο στρατό (όλα θα διαλυθούν σε αυτή τη χώρα αλλά ο στρατός: στρατός!), στο δικό του σπίτι (γιατί θα είναι σπουδαγμένος άρα θα βρει αμέσως μια φανταστική δουλειά με τρελά λεφτά και δεν θα μένει μαζί μας μέχρι τα σαράντα), στο γάμο του (οκ τώρα το γ@μησα)...

Αν και η ζωή είναι γεμάτη μικρούς αποχωρισμούς τελικά η ίδια δίνει πάντα την απάντηση σε όλα.
(Και η σωστή απάντηση είναι το "δ" αλλά έχω ξεχάσει ποια ήταν η ερώτηση)

(Σήμερα έβαψα τα νύχια μου κόκκινα και ο μικρός έχει ξετρελαθεί να παίζει με τα χέρια μου!)

16 comments:

Apotheosis said...

Just make sure he knows who he is and can be (so he has goals), is not -afraid- of women (so he doesn't compromise), and always feels you are right there to catch him if he falls (so he takes risks), and he should be fine!

Stefanos said...

Να το αφήσεις το παιδί να αρπάξει ο,τι τσουλάκι βρει μπροστά του, με τις ευλογίες σου. Μη σου καταλήξει στο "Μία νύφη για το φλώρο μου" :p
Μετά θα σοβαρευτεί μόνος του :D

Σούλης ο μεντεσές said...
This comment has been removed by the author.
manetarius said...

Εγώ πάντως το έχω αποφασίσει... το παιδί θα βγει μόνο του από το σπίτι, στα 30 του!
Όχι που θα τον αφήσω να μου τον τυλίξει καμιά απ' αυτές τις μοντέρνες...

(εγώ έσβησα το προηγούμενο σχόλιο... ο δαίμων του τυπογραφείου..:ΡΡΡ)

φιλιάάάάάάάάάάάά!

elf said...

hahahahah τρελομαμα!

Η εικόνα που μου έρχεται σε αυτό το πράγμα ανάμεσα από τα αυτιά είναι ο μικρός σου να έχει γίνει μεγάλος και τρανός αστροναύτης και εσύ να χτυπάς το τζάμι του διαστημόπλοιου που ταξιδεύει, με ένα γυάλινο μπολ στο κεφάλι, για να σου ανοίξει την πόρτα να του δώσεις την καρυδόπιτα που μόλις έφτιαξες και μερικά ζεστά καλτσάκια που θα χρειαστεί εκεί έξω στο κρύο κενό.

Anonymous said...

Η ερώτηση είναι αν θα γίνει ολοκληρωμένη προσωπικότητα και όχι άλλος ένας από αυτούς τους αποτυχημένους κομπλεξικούς που μας ταλαιπωρούν καθημερινά; Αλλά άμα κρίνω από αυτά που λένε οι τηλεψυχολόγοι... χλωμό το βλέπω! Τέσπα, εγώ το έχω αποφασίσει, παιδιά δεν κάνω.

Anonymous said...

Η ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΕΝΟΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ

Ένα ιστολόγιο ανώνυμο, χωρίς χρήσιμο ή ειδικό περιεχόμενο είναι δίκοπο μαχαίρι για αυτόν που το διατηρεί.
Ξεκινάει ως ψυχανάλυση του γράφοντος, μια απλή παράθεση προσωπικής αισθητικής, συναισθημάτων, ιδεών και γεγονότων.
Ο χρόνος μπορεί να δράσει ευεργετικά στην αρχή για κείνον που γράφει. Θα βελτιώσει την τέχνη της αναλυτικής ή αφηρημένης σκέψης του, θα μάθει να καταδύεται στα πιο απόκρυφα ψυχικά του βάθη, θα σημειώνει σκέψεις στα πιο απίθανα μέρη και θα έχει πάντα ένα κίνητρο για να γράφει.
Και το κίνητρο γίνεται εμμονή, ένα ατσάλινο επίμονο σκουλήκι. Γίνεται κόμπος στο λαιμό. Μαχαίρι, όπλο κι έμπιστος σύντροφος για κείνον που κρατά την πένα.

“Γράφε παντού και συνεχώς,γράφε ακόμα κι όταν δε γράφεις. Βυθίσου σε όνειρα και μίλα συνεχώς μ’ αυτούς που σε κάνουν να πονάς. Κι όταν τελειώσεις με τις λέξεις φόρα τα σκούρα σου γυαλιά πες μια ατάκα που ήθελες να πεις καιρό και φύγε αφήνοντας τους πίσω σου να καίγονται…”

Με τον καιρό, τα προσωπικά συναισθήματα θα εκφραστούν στην πλειοψηφία τους, οι εχθροί θα λουστούν στο οξύ και θα κατασπαραχτούν από άγρια θηρία, οι αγαπημένοι θα αποθεωθούν και η αγάπη θα γίνει ένας δορυφόρος σε τρελή τροχιά εκπέμποντας προς κάθε κατεύθυνση ανιδιοτελώς.
Ο πρώτος κύκλος θα κλείσει. Ο ιστολόγος θα είναι υπερήφανος για το έργο του, ευγνώμων για τους όποιους αναγνώστες με τους οποίους μοιράζεται κομμάτια της ψυχής του, αλλά θα παραμένει ανώνυμος ακόμα με προοπτικές πλέον περιορισμένες και τα αρχικά του απωθημένα ανικανοποίητα εφόσον ούτε η μάνα του δε θα ήθελε να δει αυτά που γράφει. Η έλλειψη ουσιαστικής αναγνώρισης θα ψαλιδίσει τις άκρες των φτερών του αργά ή γρήγορα.
Τότε, κοιτώντας στον καθρέφτη, ο ιστολόγος μας θα νιώσει σαν ένας ακόμα John Doe που έφερε εις πέρας την προσωπική του θεραπεία επιτυχώς μα δημιουργώντας νέα θέματα, πολύ μεγαλύτερα και διαφορετικά από εκείνα που ήθελε να λύσει εξ’ αρχής.
Μπορεί βέβαια και να το πάρει πάνω του, ξεκινώντας ένα ολοκληρωμένο συγγραφικό πόνημα για να κατασπαραχτεί ο ίδιος -έξω από τη σαπουνόφουσκα του ιστολογίου του- από τα πεινασμένα σκυλιά-φύλακες της λογοτεχνίας.
Ίσως όμως και να μπορεί να ξαναγεννηθεί αρχίζοντας από την αρχή, ισορροπώντας με τις ίδιες του τις λέξεις, αγκαλιάζοντας την αυτογνωσία που απέκτησε τόσον καιρό γράφοντας και κουρνιάζοντας ξανά στη σκοτεινή γωνιά του με την αυθάδεια της ειλικρίνειας του τη σιγουριά της ηθικής του, χωρίς να περιμένει, χωρίς να τον περιμένουν.
Μα όλα αυτά είναι απλά ένας μύθος. Γιατί τίποτα δεν μπόρεσε ποτέ να ξεκινήσει απ’ την αρχή. Ίσως έτσι να παρατείνει
λίγο ακόμα την καθολική και ολοκληρωτική τελική του κατάρρευση.

ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ

Γραφεας Πεζικου said...

Όχι προς Θεού, πρόωρες και προκαταβολικές ανησυχίες και υπερβολές!!!Υπομονή είναι αρχή και πολλή καλή αρχή εύχομαι και τη συνέχεια ανθόσπαρτη και ανέφελη!
Τη Καλημέρα μου και τις καλύτερες εγκάρδιες ευχές μου στη πρώτη διαδικτυακή φίλη μου,που δικαιολογημένα έχει χαθεί...ή εγώ την έχω χάσει;;;
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

evangello said...

εξειδικευμενες συμβουλες για καθε σταδιο της ζωης,απο τους παπουδες....αυτοι ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ!!!!!!

alex said...

Ωχ πλησιάζει η Δευτέρα που θα τον πάω παιδικό.

(το σχόλιο του ανώνυμου είναι εντελώς άκυρο, δεν μπαίνω καν στον κόπο να το σχολιάσω)

Anonymous said...

Alex, το σχόλιο του ανώνυμου δεν είναι καθόλου άκυρο, και θα έπρεπε να μπεις στον κόπο να το σχολιάσεις, γιατί είναι ότι πιο ουσιαστικό έχει γραφτεί ποτέ για τους μπλογκερς, συνοψίζοντας την διαδρομή 5 ετών μιας ολόκληρης γενιάς 30άρηδων online. Αν το διαβάσεις προσεχτικά, θα δεις ότι τα τονισμένα γράμματα σε αφορούν, αλλά επειδή η αλήθεια πονάει, προτιμάς την απαξίωση και τη σιωπή, από την αυτοκριτική. Θα έπρεπε να ντρέπεσαι.

Γραφεας Πεζικου said...

Με όλο τον σεβασμό που τρέφω για όλους σας(ανώνυμους και μή),παρακαλώ δεχθείτε μια ανθρώπινη απλή προσωπική κι επώνυμη συμβουλή:Δεν αφήνετε ήσυχη την κοπέλια να μεγαλώσει το παιδάκι της κατά το πως ή ίδια νομίζει!Δεν μας πέφτει λόγος νομίζω αλλ'ούτε κι ευθύνη
δικός της είναι και το ανατρέφει με τα δικά της πρότυπα γούστα και δεδομένα!...Νομίζω;Ευχαριστώ για τη κατανόηση..και καληνύχτα

alex said...

Τι σας κάνει να πιστεύετε οτι νοιάζομαι για αυτά που γράφουν οι ανώνυμοι αναγνώστες;

Ποτέ τόσα χρόνια δεν έχω έρθει σε αντιπαράθεση με κανέναν εδώ μέσα γιατί ... έξω είναι η ζωή. Εδώ είναι κλίκ, και γράμματα, και ανωνυμία και μπλα μπλα φιλοσοφίες, και αναίδεια,και βρισιές, και ευαι σθησίες, και ομορφιές και ότι άλλο θέλει κάποιος να δείξει.

Ονομάζομαι Αλεξάνδρα Σταμάτη και ότι άλλο χρειάζεστε είμαι στην διάθεση σας. Εσείς ανώνυμοι σχολιαστές πως λέγεστε;

Γραφεας Πεζικου said...

ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΑΖΕΤΕ ΟΛΟΥΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΣΟΥΒΑΛΙ???.....

alex said...

Μα όχι βέβαια. Μιλάω για εκείνους που ούτε όνομα δηλώνουν ούτε έχουν μπλογκ από το οποίο θα μπορούσαμε να δούμε ένα μικρό τους κομμάτι. Απλά υπάρχουν για να ρίχνουν την μιζέρια τους όπου βρουν.
Λες και έχει κάποια αξία.

Γραφεας Πεζικου said...

Προφανώς θα υπερεκτιμούν τη μιζέρια τους,μη έχοντας τίποτα άλλο να επιδείξουν στη προβληματική ζωή τους...... προσπαθούν να συμπαρασύρουν μιζεριάζοντας ανώνυμα!
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ