Tuesday, October 03, 2006

Πες τα στον Zouri

Τα είπα και ξαλάφρωσα... ουφ!




Ευχαριστώ τον Zouri για το ενδιαφέρον του και το χιούμορ του.

Sunday, October 01, 2006

...-2, -1, 0, +1, +2...

-2, Παρασκευή:
Δύο μέρες πριν ξεκινήσει για μένα ξανά η ανεργία ξύπνησα πολύ λυπημένη. Εκτύπωσα μερικά βιογραφικά, έβαλα το καθένα στον φάκελο τους, έσφιξα τα δόντια και την καρδιά μου και κατευθύνθηκα προς το κέντρο της Αθήνας. Είχα ζωγραφίσει ένα μικρό χάρτη και είχα στιγματίσει με κόκκινες βούλες τα βιβλιοπωλεία όπου θα άφηνα βιογραφικό. Πήγαινα, ζητούσα τον υπεύθυνο, συνήθως δεν μου έδινε κανείς σημασία, άφηνα τον φάκελο μου και έφευγα.
Το μεσημέρι πήγα στο βιβλιοπωλείο που δούλευα γιατί άρχιζε η προτελευταία μου βάρδια.
Απογοητευμένη προσπαθούσα να γελώ και να είμαι ευδιάθετη.

Στις 2 χτύπησε το κινητό μου. Ήταν από την εταιρεία που δουλεύει η κολλητή μου. Είχα ήδη ενημερωθεί πως θα έφευγε μια υπάλληλος και πως η κολλητή μου έδωσε το βιογραφικό μου αλλά δεν περίμενα να ζητήσουν να με δουν. Άλλωστε για δύο χρόνια προσπαθούσα να πάω σε αυτή την εταιρεία έστω και για μια συνέντευξη μόνο.
Μου ζήτησαν να πάω την επόμενη μέρα. Ξαφνικά πετούσα... αλλά φοβόμουν κιόλας.

-1, Σάββατο:
Τελευταία μέρα στο βιβλιοπωλείο. Ήμουν και πάλι λυπημένη αλλά κάτι μέσα μου έκαιγε από ελπίδα... και από φόβο. Είχα ένα ραντεβού σε μια πολύ καλή εταιρεία, για μια πολύ καλή δουλειά που κυνηγούσα δύο χρόνια τώρα, μια σπουδαία ευκαιρία και τα πόδια μου δεν με κρατούσαν. Ήμουν ζαλισμένη από την αγωνία.

Στις 12 έφυγα από το βιβλιοπωλείο, με τις ευχές όλως των συναδέλφων μου, για να πάω στην συνέντευξη. Πήγα στο μετρό στην στάση Πανεπιστήμιο, κάθισα σε μια από τις κόκκινες καρέκλες και περίμενα το τρένο. Στην διπλανή καρέκλα περίμενε μόνο του ένα κινητό. Κοίταξα τριγύρω και δεν ήταν κανείς. Το πήρα στα χέρια μου και σκεφτόμουν τι να κάνω. Δεν είχα χρόνο να το πάω στους υπεύθυνους αλλά δεν μπορούσα να το αφήσω εκεί γιατί ο επόμενος που θα το έβρισκε μπορεί να μην είχε τόσο καλές προθέσεις όσο εγώ. Αποφάσισα να το κρατήσω ελπίζοντας πως ο ιδιοκτήτης θα πάρει τηλέφωνο. Δεν το έβαλα στην τσάντα μου γιατί αν με είχαν δει από τις κάμερες θα μπορούσαν να με κατηγορήσουν άδικα για κλοπή.
Λίγο πριν έρθει το τρένο το κινητό χτύπησε και το σήκωσα λέγοντας "Γεια σας, έχω βρει αυτό το κινητό".
Μια κοπέλα γεμάτη αγωνία μου είπε ότι είναι δικός της και με παρακάλεσε να την περιμένω εκεί που ήμουν. Της εξήγησα πως έχω ένα πολύ σημαντικό ραντεβού πως είναι αδύνατον να την περιμένω και της πρότεινα να την συναντήσω σε μία ώρα. Εκείνη ήταν στα πρόθυρα πανικού άλλωστε γιατί να μου έχει εμπιστοσύνη πως σε μία ώρα θα της το πάω;
Την ρώτησα που είναι και τι φοράει και μου απάντησε Ομόνοια και μαύρα ρούχα.
"Πήγαινε έξω από τα Γκούντις και μην κουνηθείς" της είπα και επιβιβάστηκα στο βαγόνι.
Με το που αποβιβάστηκα στην Ομόνοια άρχισα να τρέχω σαν παλαβή. Έφτασα στο σημείο συνάντησης και την αναγνώρισα κυρίως από την ταραχή της. Μόλις με είδε νόμισα πως θα κλάψει. Της το έδωσα χαμογελώντας και άρχισα ξανά να τρέχω. Καθώς απομακρυνόμουνα την άκουγα να μου φωνάζει χίλιες φορές "ευχαριστώ".
Πρόλαβα το επόμενο τρένο και με μια ανάσα έφτασα στην εταιρεία. Ήμουν αναμαλλιασμένη, κατακόκκινη και αναστατωμένη από την αναπάντεχη περιπέτεια μου.

Ξεκίνησε η συνέντευξη και ενώ προσπαθούσα να ηρεμήσω γινόμουν χειρότερα. Είχα αγχωθεί απίστευτα και σκεφτόμουν πως θα χάσω μια τόσο σπουδαία ευκαιρία από την εικόνα που παρουσίαζα. Μικρές σταγόνες ιδρώτα έπεφταν από τις τούφες των μαλλιών μου και σκουπιζόμουν συνέχεια στο πρόσωπο και στον λαιμό, όσο πιο διακριτικά μπορούσα.
Η συνέντευξη έκλεισε με τον διευθυντή να μου λέει πως θα μου τηλεφωνήσει σε μισή ώρα για να μου δώσει την απάντηση του.

Στην διαδρομή για το βιβλιοπωλείο δεν με κρατούσαν τα πόδια μου και δεν μπορούσα να ανασάνω. Φοβόμουν πως θα πάθω εγκεφαλικό. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο νομίζω πως σταμάτησε η καρδιά μου.
"Θα θέλαμε να συνεργαστούμε μαζί σας, ξεκινάτε την Δευτέρα".

Κάθισα σε ένα παγκάκι και πήρα τηλέφωνο τον σύντροφο μου και μετά την κολλητή μου.
Έκλαιγα με αναφιλητά.
Ο κίνδυνος του εγκεφαλικού είχε περάσει αλλά εμφανίστηκε ο κίνδυνος εμφράγματος. Η καρδιά μου κάλπαζε.

Στο βιβλιοπωλείο οι συνάδελφοι μου με περίμεναν με αγωνία. Όταν με είδαν να μπαίνω με κόκκινα μάτια σίγουρα πίστεψαν πως δεν πήρα την δουλειά. Όμως ξέσπασα γρήγορα σε δυνατά γέλια και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά. Τότε ξεκίνησε ένα πανηγύρι με αγκαλιές, φιλιά και πολλά συγχαρητήρια.

Έφυγα από το βιβλιοπωλείο με μια θλίψη, αυτή την θλίψη που νοιώθει κανείς όταν κάτι όμορφο τελειώνει οριστικά, και με μια αγωνία που κάτι καινούργιο αρχίζει τόσο αναπάντεχα και τόσο ξαφνικά. Με ένα κουτί γλυκά πήγα στο σπίτι της κολλητής μου για να την ευχαριστήσω αλλά πως να πει κανείς "ευχαριστώ" για την μεγάλη βοήθεια της;

0, Κυριακή:
Την Παρασκευή πίστευα πως η σημερινή μέρα θα ήταν η χειρότερη της ζωής μου. Θα ήταν "η μέρα πριν την ανεργία" όμως σήμερα πιστεύω πως είναι μία από τις πιο ευτυχισμένες μου μέρες. Είναι "η μέρα μηδέν", λίγο πριν την μεγάλη αρχή.

+1, Δευτέρα:
Στις 09:00 ξεκινάω στην καινούργια μου δουλειά. Μια δουλειά στο αντικείμενο μου, σε πολύ καλή εταιρεία, με πολύ καλές αποδοχές, πολύ καλή προοπτική και χωρίς προκαθορισμένη ημερομηνία λήξης.
Μια αληθινή δουλειά!



Για περισσότερο από δύο χρόνια πάλευα με την ανεργία και με τον εαυτό μου.
Επιτέλους μου δόθηκε η ευκαιρία που ζητούσα και μάλιστα την ημέρα που έληγε η σύμβαση μου.
Είδες πως αλλάζει η ζωή;
Εγώ είδα!